Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Ο ΠΙΟ ΑΚΡΙΒΟΠΛΗΡΩΜΕΝΟΣ ΑΘΛΗΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! ΕΜΕΙΝΕ 24 ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΒΑΘΡΟ!!

Αυτός είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος αθλητής του κόσμου κι έμεινε στο βάθρο του 24 χρόνια


chariot3
Δεν είναι ο Τάιγκερ Γουντς!
Σύμφωνα με το περιοδικό Forbes, ο πιο ακριβοπληρωμένος αθλητής του κόσμου, είναι ο γκόλφερ Τάιγκερ Γουντς με περιουσία που φτάνει τα 80 εκατομμύρια δολάρια.
charioteer-570x326Αλλά ο Γουντς δεν «πιάνει μία» μπροστά στον αρματηλάτη της Αρχαίας Ρώμης, Γάιο Απουλέιο Διοκλή.
Η περιουσία του Διοκλή έφτανε τα 35.863.120 σηστέρσια, αξία ανάλογη με 15 δισεκατομμύρια δολάρια.
Μπορούσε να αγοράσει τόσο σιτάρι που θα αρκούσε για να ταΐσει όλους τους κατοίκους της Ρώμης για ένα χρόνο.
Θα μπορούσε επίσης, να συντηρήσει τις ρωμαϊκές λεγεώνες για τρεις μήνες.
Ο Διοκλής καταγόταν απ’ την Ισπανία και έγινε αρματηλάτης στην ηλικία των 18 ετών.
Η καριέρα του κράτησε για περισσότερα από 24 χρόνια, διάρκεια φοβερά μεγάλη, αν σκεφτεί κανείς ότι οι περισσότεροι αρματηλάτες πέθαιναν από δυστυχήματα κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Οι αγώνες αποτελούνταν από 7 γύρους και ο μόνος κανόνας ήταν ότι δεν υπήρχαν κανόνες.
Οι αρματηλάτες κουβαλούσαν μαζί chariot2τους μικρά σπαθιά σε περίπτωση που ήθελαν να «ξεφορτωθούν» κάποιον απ’ τους συναθλητές τους, που τους πλησίαζε επικίνδυνα.
Φυσικά, τα χρησιμοποιούσαν και γι αυτό ο αγωνιστικός τους βίος ήταν σύντομος.
Η χαρακτηριστική κίνηση του Διοκλή, στην οποία χρωστούσε τις αμέτρητες νίκες του, ήταν η ξαφνική επιτάχυνση λίγο πριν το τέλος του αγώνα.
Συμμετείχε σε 4.257 αγώνες, απ’ τους οποίους κέρδισε του 1.462. Σε άλλους 1.438, βγήκε δεύτερος ή τρίτος.
Αποσύρθηκε το 146 μ.Χ, σε ηλικία 42 ετών.
Ένας αμόρφωτος και αγράμματος Ισπανός, έγινε ένας απ’ τους πλουσιότερους άνδρες της Ρώμης και διατηρεί την πρωτιά μεταξύ των αθλητών μέχρι και σήμερα.

ΓΙΑΤΙ ΦΟΡΑΜΕ ΒΕΡΕΣ?

Γιατί φοράμε βέρες;


RING
Όλα δείχνουν, πως το έθιμο της βέρας ξεκίνησα από την Αρχαία Αίγυπτο, πριν από 4.800 χρόνια. Τότε χρησιμοποιούσαν καλάμια και αγριόχορτα, που φύτρωναν στις όχθες του Νείλου.
Ο κύκλος, που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, ήταν το σύμβολο της αιωνιότητας από την εποχή των Αρχαίων Αιγυπτίων.
Τα υλικά των πρώτων δαχτυλιδιών δεν ήταν πολύ ανθεκτικά. Σύντομα αντικαταστάθηκαν από δέρμα και οστά. Όσο πιο ακριβό ring3AAήταν το υλικό, τόσο μεγαλύτερη η αγάπη που έδειχνε ο δωρητής στον παραλήπτη. Από τότε, το δαχτυλίδι έδειχνε πόσο «βαθιές τσέπες» είχε, αυτός που το πρόσφερε.
Το δαχτυλίδι της ιδιοκτησίας
Το έθιμο υιοθέτησαν και οι Ρωμαίοι, αλλά με τον δικό τους τρόπο. Στους γάμους των Ρωμαίων, το δαχτυλίδι δε συμβόλιζε την αγάπη του συζύγου προς τη γυναίκα του, αλλά ότι εκείνη ήταν πλέον ιδιοκτησία του. Οι ρωμαϊκές βέρες ήταν φτιαγμένες από σίδερο και τις αποκαλούσαν «Annulus Pronubus».
Στην Πομπηία έχουν βρεθεί τέτοια δαχτυλίδια, που έχουν και επιγραφές. Οι πιο συνηθισμένες ήταν οι: «Ama me», δηλάδή αγάπα με, «Amo te», σε αγαπώ ή «Bona vitam», δηλαδή καλή ζωή.
ring12Στη χριστιανική παράδοση, οι βέρες εμφανίζονται γύρω στα 860 μ.Χ, αλλά δεν είχαν καμία σχέση με το απλό, χρυσό δαχτυλίδι που ξέρουμε σήμερα. Ήταν διακοσμημένα με ανάγλυφα περιστέρια, πιασμένα χέρια, λύρες και διάφορα άλλα σύμβολα της αιώνιας αγάπης και αφοσίωσης.
Η εκκλησία αποκάλεσε αυτά τα δαχτυλίδια «παγανιστικά» και ζήτησε να απλοποιηθούν. Μέχρι τον 13ο αιώνα, οι βέρες είχαν μορφή παρόμοια με τη σημερινή. Η εκκλησία θεωρούσε ότι η νέα λιτότητα της βέρας αναδείκνυε τον πνευματικό δεσμό του ανδρόγυνου, καλύτερα από τα φανταχτερά, παγανιστικά σύμβολα.
Βέρα στο δεξί
Οι Ρωμαίοι τις φορούσαν στο τέταρτο δάχτυλο του αριστερού χεριού, επειδή πίστευαν ότι από εκεί περνάει φλέβα, που πάει κατευθείαν στην καρδιά. Είχαν, μάλιστα, δώσει στη φλέβα αυτή το όνομα «Vena Amoris», δηλαδή φλέβα της αγάπης.
Με την έλευση του χριστιανισμού, επικράτησε το δεξί χέρι. Το τέταρτο δάχτυλο παρέμεινε. Τα τρία πρώτα δάχτυλα ήταν αφιερωμένα στην Αγία Τριάδα, και το τέταρτο στον σύζυγο.

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΥΓΜΑΧΟΣ ΠΟΥ ΕΚΝΕΥΡΙΣΕ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ!

Η άγνωστη ιστορία του παγκόσμιου πρωταθλητή Αντώνη Χριστοφορίδη. Ο πυγμάχος που εκνεύρισε τον Χίτλερ και ανέβηκε στο ψηλότερο βάθρο του κόσμου

Cristo30 - Copy
Είναι ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Ήταν ο πρώτος παγκόσμιος πρωταθλητής πυγμαχίας στην κατηγορία ημιβαρέων κιλών.
«Μαχητικός, θαρραλέος, γρήγορος, ικανός στο «κορ α κορ» με εξαιρετικούς συνδυασμούς τριπλών χτυπημάτων και πολύ ανθεκτικός στο ξύλο».
Έτσι περιέγραφαν τον εκπληκτικό νεαρό μποξέρ με την κυανόλευκη φανέλα και σορτσάκι, οι εφημερίδες της εποχής.
Ο Αντώνης Χριστοφορίδης είχε όλα απαραίτητα προσόντα, για να γίνει πρωταθλητής Ελλάδας και Ευρώπης!
Και με αυτά στέφθηκε στις 14 Ιανουαρίου του 1941, παγκόσμιος πρωταθλητής ελαφρών βαρών.
Νίκησε τον Μέλιο Μπετίνα στο Κλίβελαντ των ΗΠΑ.
Ο αγώνας ήταν συναρπαστικός.
«Κι ο αντίπαλός μου μάνα είχε, αλλά τη στιγμή που έπρεπε, τον κοίταξα κατάματα και με ένα ντιρέκτ -παρντόν ή σόρι- του τη σβούριξα κατάμουτρα».
Cristo7 - Copy
Ο Μπετίνα προηγούνταν για 12 γύρους, αλλά στους 3 τελευταίους ο Χριστοφορίδης αντεπιτέθηκε και κέρδισε στα σημεία.
«Όταν ανέβηκα στο ρινγκ, δεν έβλεπα πέρα από τη μύτη μου, λουσμένος από τους εκτυφλωτικούς προβολείς. Άκουγα το βουητό των θεατών.
Αντωνάκη, είπα στον εαυτό μου, δεν τρέχει τίποτα. Έχεις παίξει σε όλα τα ρινγκ της Ευρώπης. Χειρότερα από το Βερολίνο και το Ρότερνταμ, αποκλείεται να είναι.
Και δεν ήτανε. Κάποιος εκεί ψηλά με προστάτευε. Νίκησα παμψηφεί στα σημεία», έλεγε ο πρωταθλητής στον δημοσιογράφο και συγγραφέα Δημήτρη Λυμπερόπουλο.
Cristo22
Οι Ελληνοαμερικανοί στις εξέδρες ούρλιαζαν από τη χαρά τους.
Ο πιτσιρικάς που σήκωνε βαλίτσες, ως γκρουμ στο ξενοδοχείο Μυστράς της οδού Βαλαωρίτου, τα είχε καταφέρει.
Είχε κατακτήσει τον παγκόσμιο τίτλο.
P1840817
«Δυο βδομάδες τώρα, πετάω στα ουράνια. Οι πατριώτες, εδώ στο Κλίβελαντ, έχουνε παραφρονήσει.
Όταν νίκησα τον Μπετίνα, οι εφημερίδες γράψανε, οι Έλληνες νικάνε πα­ντού τους Ιταλούς. Και στα βουνά της Αλβανίας και στα ρινγκ της Αμερικής.
Στα ελληνικά μαγαζιά —και είναι τόσα πολλά στο Οχάιο— με κερνάνε συνέχεια ουίσκι.
«Έχω πιαστεί από τις χειραψίες κι όχι από τις γροθιές.
Ο Μέλιο ήταν ιπποτικός αντίπαλος, με φίλησε με ματωμένο χαμόγελο, πριν ο διαιτητής μου σηκώσει το χέρι μπροστά στους 20.000 θεατές της αρένας του Κλίβελαντ, που με χειροκροτούσαν.
Θεέ μου, είχα νικήσει! Ήμουνα παγκόσμιος πρωταθλητής ημιβαρέων βαρών! Ένας Έλληνας τσάμπιον οφ δη γουόρλντ, όπως βροντοφωνούσε το μεγάφωνο».
Cristo21
Τρία χρόνια πριν, στο κατάμεστο από ναζί Σπορτ παλάς του Βερολίνου, είχε «δείρει» στο ρίνγκ τον φημισμένο Γερμανό πρωταθλητή Γκούσταβ Έντερ.
Ο Γερμανός πρωταθλητής ήταν αήττητος για 7 συνεχή χρόνια και με 50 νίκες νοκ άουτ.
Ο νικητής του αγώνα αυτού θα αποκτούσε το δικαίωμα να διεκδικήσει το πρωταθλήμα Ευρώπης.
Τον αγώνα παρακολουθούσε ο Αδόλφος Χίτλερ, που θεωρούσε δεδομένη τη νίκη του Έντερ.
P1840797
Ο Χριστοφορίδης τιμώρησε τον αντίπαλό του σκληρά, εκνευρίζοντας τον καγκελάριο, που έφυγε πριν από τη λήξη της αναμέτρησης.
Δεν ήθελε να δει το καμάρι της άριας φυλής, να χάνει από ένα Ελληνόπουλο.
«Στη διάρκεια του αγώνα, ούτε μια στιγμή δεν ακούστηκε μια ενθαρρυντική φωνή για τον Αντώνη. Όλοι ούρλιαζαν για τον δικό τους.
Κι όμως, ο δικός μας, απτόητος, δεχόταν κι ανταπέδιδε τα χτυπήματα και όπως ήξερα, σκεφτόταν πως αν έχανε εκείνο το παιχνίδι, θα του φράζανε τον δρόμο για τον ευρωπαϊκό τίτλο.
Και δεν κιότεψε. Ούτε για μια στιγμή δεν έχασε την ψυχραιμία του και το στιλ του κι οι ελάχιστοι Έλληνες που τον βλέπαμε, κλαίγαμε από συγκίνηση, καθώς γύρο με γύρο μάζευε βαθμούς.
Cristo9
Στον τελευταίο γύρο μάλιστα, στρίμωξε τον αντίπαλό του στη γωνιά και τον σφυροκοπούσε.
Όταν το γκογκ σήμανε τη λήξη, ο Χίτλερ δε βρισκόταν στη θέση του.
Οι Γάλλοι δημοσιογράφοι πετούσαν τα χειρόγραφά τους έξαλλοι από χαρά και φιλούσε ο ένας τον άλλο.
Ο ίδιος ο Έντερ, πριν δώσουν οι κριτές τη βαθμολογία, σήκωσε το χέρι του Αντώνη, του νικητή του.
Και ξαφνικά, όλο εκείνο το φανατισμένο πλήθος, κάτω από τις σβάστικες, ηρέμησε κι όταν σε λίγο ο διαιτητής σήκωσε το χέρι του Αντώνη Χριστοφορίδη, ο κόσμος ικανοποιήθηκε που ο σπίκερ ανέφερε τον νικητή ως Έλληνα.
Αν έχανε, σίγουρα θα τον πολιτογραφούσε Γάλλο, εξομολογήθηκε ο γιατρός Δημήτρης Παπακώστας στον δημοσιογράφο Δημήτρη Λυμπερόπουλο.
Cristo10

Έτσι, ο Χριστοφορίδης αντιμετώπισε στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας ενώπιον 15.000 θεατών, τον Ολλανδό κάτοχο του τίτλου Μπεπ βαν Κλάβερεν.
Ο αντίπαλος ήταν ολυμπιονίκης το 1928 στο Άμστερνταμ. Η υπεροχή του Χριστοφορίδη ήταν καταφανής και στους 15 τρίλεπτους γύρους.
Ειδικά μετά τον 10ο γύρο, ο αντίπαλός του είχε περιοριστεί σε παθητικό ρόλο, προσπαθώντας να αποφύγει το νοκ-άουτ και στο τέλος του αγώνα παρέπαιε αιμόφυρτος.
Ο Ελβετός διαιτητής αμέσως των ανακήρυξε νικητή, κάτι που αναγνώρισαν και οι Ολλανδοί θεατές.
Ανάμεσά τους υπήρχαν και λιγοστοί Έλληνες ναυτικοί, που έτυχε τα πλοία τους να βρίσκονται στο μεγάλο ολλανδικό λιμάνι, οι οποίοι πανηγύρισαν έξαλλοι μαζί του.
P1840793
Όμως, δεν χάρηκε για πολύ αυτό τον τίτλο, αφού στο αμέσως επόμενο ματς, εναντίον του Γάλλου Εντουάρ Τενέ, στο Παρίσι, στάθηκε άτυχος.
Ενώ προηγείτο καθαρά στα σημεία σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, στον 11ο γύρο έσπασε το αριστερό χέρι του και συνέχισε με φοβερούς πόνους, αμυνόμενος διαρκώς.
Τελικά, με απόφαση των κριτών ηττήθηκε, χάνοντας τον τίτλο.
Όταν αποθεραπεύτηκε, προσπάθησε να ξαναπάρει το στέμμα, κάνοντας ένα σερί από οκτώ νίκες, το οποίο διέκοψε η ήττα του από τον μελλοντικό πρωταθλητή Τζίμι Μπίβινς.
Ο Χριστοφορίδης θεώρησε την ήττα άδικη και ζήτησε να ξαναπαίξουν.
Στη ρεβάνς επικράτησε καθαρά και αυτή ήταν η μοναδική ήττα στην καριέρα του Μπίβινς.
Cristo29
Από το 1934 ζούσε στο Παρίσι. Τα ρινγκ της Ελλάδος ήταν πολύ φτωχά για τις ικανότητές του και δεν είχαν καμία προοπτική εξέλιξης για το ταλέντο του Χριστοφορίδη.
Το 1937 ήρθε για έναν αγώναν εναντίον του Ρουμάνου μποξέρ Ντοκουλέσκου.
Ο κόσμος πήγε στο Παλλάς για να παρακολουθήσει τον αγώνα, αλλά τελικά είδε τη μονομαχία να ολοκληρώνεται πριν από τη λήξη του πρώτου γύρου.
Ο Χριστοφορίδης τον είχε βγάλει νοκ άουτ.
P1840830
Έτσι, οργανώθηκε δεύτερος αγώνας με τον Έλληνα πρωταθλητή Κώστα Βάσση.
Στις 8 Νοεμβρίου, ο νεαρός πυγμάχος εμφανίστηκε συγκρατημένος. Ο Βάσσης κατάφερε να σταθεί όρθιος για 12 γύρους, αλλά τελικά έχασε, όχι μόνο τον αγώνα, αλλά και τον τίτλο του πρωταθλητή.
Ο Χριστοφορίδης γεννήθηκε στην πόλη Μερσίνα της Μικρασίας στις 26 Μαΐου 1917, αλλά έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στη Σμύρνη.
Το 1922 βρέθηκε πρόσφυγας στην Αθήνα με τη μητέρα και τις δύο αδελφές του.
Άλλα επτά μέλη της οικογένειάς του χάθηκαν κατά τη μικρασιατική καταστροφή.
Από μικρή ηλικία έμεινε ορφανός, αφού ο πατέρας του σκοτώθηκε στη Μικρά Ασία σε μάχη, ενώ η μητέρα του πέθανε στην Ελλάδα πριν από το 1930.

Cristo2
Για να επιβιώσει εργάστηκε στο ξενοδοχείο «Μυστράς», ενώ ταυτόχρονα φοιτούσε στη νυχτερινή σχολή για εργαζόμενους του Φιλ. Συλλόγου «Παρνασσός».
Στη σχολή νίκησε κατά κράτος έναν νταή συμμαθητή του, που είχε παρακολουθήσει μαθήματα πυγμαχίας και τον προκαλούσε.
Τότε διαπίστωσε πως είχε τρομερά προσόντα.
Με προτροπή των συμμαθητών του, γράφτηκε σε μια σχολή πυγμαχίας που υπήρχε σε υπόγειο της οδού Ασκληπιού στην Αθήνα, περισσότερο για να αντιμετωπίζει τους προκλητικούς παλικαράδες, παρά με σκοπό να γίνει επαγγελματίας πυγμάχος.
Cristo19
Όμως, μέσα σε ένα εξάμηνο, ο 16χρονος Χριστοφορίδης αναδείχθηκε σε πρωτοπυγμάχο της σχολής και άρχισε να κερδίζει τα πρώτα του χρήματα ως επαγγελματίας μποξέρ, στα ματς που διοργανώνονταν σε διάφορα αθηναϊκά θέατρα.
Είχε 53 νίκες, 15 ήττες και 8 ισοπαλίες.
Άφησε το μποξ αρκετά νέος. Σε όλη του την καριέρα αρνήθηκε όλες τις υπηκοότητες που του προτάθηκαν. Ήθελε να αγωνίζεται ως Έλληνας.
Πέθανε το 1985.

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΟΤΣΗΣ. ΑΠΟ ΤΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΣΤΟΝ ΥΜΝΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Από τη Ρωμιοσύνη και το Άξιον Εστί στον ύμνο της χούντας

mpi8ikwtshs_3
Η δωρική φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση «απογείωσε» τα προδικτατορικά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη.
Οι δύο τους γνωρίστηκαν στην εξορία. Ο Θεοδωράκης στον τραγουδιστή είδε τον τέλειο ερμηνευτή, για να μελοποιήσει ποιήματα, όπως τη Ρωμιοσύνη και τον Άξιον Εστί.
Μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου απαγορεύτηκαν με διάταγμα του Αγγελή τα τραγούδια και η μουσική του «κομμουνιστού» συνθέτη.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο όμως, το καθεστώς, στο πρόσωπο του Μπιθικώτση, είδε ακριβώς ότι και ο Θεοδωράκης.
theompith
Τον τέλειο ερμηνευτή για τον ύμνο της χούντας. Τους στίχους δεν είχε γράψει ο Ρίτσος και ο Ελύτης, αλλά ο Ηλίας Καραμανέας.
«Μέσα στ” Απρίλη τη γιορτή,
το μέλλον χτίζει η νιότη
αγκαλιασμένη, δυνατή,
μ” εργάτη, αγρότη, φοιτητή
και πρώτο τον στρατιώτη…»
Στις 13 Ιουλίου του 1967, στο κέντρο Δειλινά της Γλυφάδας, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης και η Βίκυ Μοσχολιού τραγούδησαν σε πρώτη εκτέλεση το καθεστωτικό άσμα.
Τη διοργάνωση, φυσικά, είχε ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Ενόπλων Δυνάμεων.
image
Πριν καλά καλά περάσουν μερικοί μήνες, είδε το φως της δημοσιότητας η επιστολή που είχε στείλει ο Μίκης Θεοδωράκης, με την οποία παρακαλούσε τον Μπιθικώτση, να μην διανοηθεί καν να τραγουδήσει το χουντικό τραγούδι.
«Γρηγόρη. Διάβασα με κατάπληξη ότι πρόκειται να τραγουδήσεις στα «Δειλινά» τον «Υμνο της Επαναστάσεως». Νομίζω ότι είσαι αρκετά μεγάλος, για να καταλαβαίνεις τι πρόκειται να κάνεις.
Πόσες ευθύνες επωμίζεσαι και σε τι σοβαρούς κινδύνους μπαίνεις.
Κάθισε σπίτι σου με αξιοπρέπεια. Μην γκρεμίζεις, με μια κλωτσιά, αυτό που χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια.
Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους.
Μη ρίχνεις στον βούρκο το όνομά σου και το όνομα των παιδιών σου, που σε λίγο θα ντρέπονται για σένα.
Κάνε τον άρρωστο. Φύγε για το εξωτερικό. Εκεί μπορείς ν” αρχίσεις μια καινούργια καριέρα.
Η Μελίνα σε περιμένει.
Γιατί αν εσύ, ο Μπιθικώτσης, το πρωτοπαλίκαρο του Θεοδωράκη, γίνεις επίσημος τραγουδιστής της Δικτατορίας, τραγουδώντας αυτό το άθλιο κατασκεύασμα, θα πρέπει να ξέρεις, ότι θα γίνεις ο πιο αχάριστος και τιποτένιος προδότης, που γέννησε ο Λαός μας.
Στο όνομα της φιλίας μας και για χάρη της γυναίκας σου, των παιδιών σου και όλων των αμέτρητων φίλων μας, σε ικετεύω να μ” ακούσεις για τελευταία φορά.
Μετά την Πέμπτη θα είναι αργά. Πάρα πολύ αργά».
BITHIKOTSIS_KILAIDONHS_HX
Ο Μπιθικώτσης δεν τον άκουσε.
Είπε πως δεν αντέχει να πάει ξανά στην εξορία, ειδικά σε μια περίοδο που η ζωή του είχε στρώσει, μετά από πολλές δεκαετίες βασανισμένου βίου.
Ωστόσο, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης μόνο σαν προδότης δεν έμεινε στην ιστορία.
Ο λαός δεν χρειάστηκε να τον συγχωρήσει, καθώς ποτέ δεν τον κατηγόρησε.
AFIERWMA MIKY_MEROS4_02

Η μεταπολίτευση δεν ήταν για τους Έλληνες εποχή για να λύσουν τους λογαριασμούς, αλλά για να κοιτάξουν μπροστά.
Ο Μπιθικώτσης δεν είχε συνέπειες, παρά μόνο αυτές της προσωπικής ευθύνης.
Γεννημένος στις 11 Δεκεμβρίου του 1922, από φτωχή οικογένεια, κατάφερε να βρει τον δρόμο του και να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές και τραγουδοποιούς της ελληνικής μουσικής.
Στη δισκογραφία μπήκε το 1949, σε ηλικία 25 ετών και συνέθεσε περισσότερα από 200 τραγούδια, μεταξύ των οποίων και τεράστιες επιτυχίες, όπως «Σε τούτο το στενό» και «Τρελοκόριτσο».
5a3r0o
Το 2003, τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο, με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα, καθώς και με το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλης των Αθηνών.
Δηλαδή ένας «σερ» με τα όλα του.
Πέθανε στις 7 Απριλίου του 2005.

"Ζαν ντ' Αρκ".Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΝ ΕΚΑΨΕ ΩΣ "ΜΑΓΙΣΣΑ" ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΗΡΥΞΕ ΑΓΙΑ

Ζαν ντ’ Αρκ. Η Καθολική εκκλησία την έκαψε ζωντανή ως «μάγισσα» και μετά την ανακήρυξε αγία

Joan-of-Arc
Μπορεί μια νεαρή κοπέλα να αλλάξει τη ροή του πιο σκληρού και μακροχρόνιου πολέμου της παγκόσμιας ιστορίας; Όχι, εκτός αν διαθέτει υπερφυσικές δυνάμεις. Ως τέτοιες θεωρούσε η δωδεκάχρονη Ιωάννα της Λωραίνης τα οράματα, στα οποία ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, η Αγία Μαργαρίτα και η Αγία Αικατερίνη την καλούσαν να πάρει τα όπλα και να ξεπλύνει την ντροπή των ομοεθνών της Γάλλων, οι οποίοι είχαν γνωρίσει συντριπτικές ήττες από τους Βρετανούς, στο πλαίσιο του Εκατονταετούς Πολέμου.
Η Ιωάννα γεννήθηκε το 1412 (στις 6 Ιανουαρίου σύμφωνα με ορισμένες πηγές), στο μικρό γαλλικό χωριό Ντομρεμί. Από πολύ μικρή έδειξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πολιτική. Πρωτόγνωρο γεγονός, τόσο για το φύλο, όσο και για την ηλικία της.
Η Ιωάννα της Λωραίνης.
Η Ιωάννα της Λωραίνης θεωρούσε ότι διέθετε υπερφυσικές δυνάμεις.
Την περίοδο εκείνη, η Γαλλία σπαρασσόταν από τη σύγκρουση μεταξύ των δύο διεκδικητών του στέμματος, του Γάλλου Καρόλου και του μονάρχη της Βρετανίας Ερρίκου ΣΤ΄. Ο τελευταίος είχε ήδη καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος του βόρειου τμήματος του γαλλικού βασιλείου.
Πιστή στα οράματά και στο πάθος της για την πολιτική, η Ιωάννα εγκατέλειψε το χωριό της (Μάιος 1429). Παρουσιάστηκε στον Κάρολο και του δήλωσε ότι θα τον βοηθούσε να κατακτήσει τον γαλλικό θρόνο. Φυσικά, εκείνος την έδιωξε. Είχε ήδη πολλά προβλήματα, για να δώσει σημασία σε μια «ονειροπαρμένη» έφηβη.
Το έμφυτο θάρρος της Ιωάννας, η επιμονή της να αλλάξει το απαρχαιωμένο γαλλικό αμυντικό δόγμα σε επιθετικό, καθώς και η γοητεία που εξασκούσε στους θρησκόληπτους Γάλλους στρατιώτες, είχαν ως συνέπεια την ανακατάληψη της μιας πόλης μετά την άλλη.
Το θάρρος της Ιωάννας, η επιμονή της να αλλάξει το απαρχαιωμένο γαλλικό αμυντικό δόγμα σε επιθετικό, καθώς και η γοητεία που εξασκούσε στους Γάλλους στρατιώτες, είχαν ως συνέπεια την ανακατάληψη της μιας πόλης μετά την άλλη.
Η Ιωάννα όμως, απτόητη, επανήλθε την επόμενη χρονιά. Αυτή τη φορά ο Κάρολος -εντυπωσιασμένος ίσως από την επιμονή της και τη φήμη της περί επικοινωνία της με τον Θεό (η οποία είχε ξεπεράσει προ πολλού τα όρια του χωριού της και έβρισκε πολλούς υποστηρικτές)- της εμπιστεύτηκε μια μικρή στρατιωτική δύναμη. Και τότε συνέβη το αδύνατο! Το έμφυτο θάρρος της Ιωάννας, η επιμονή της να αλλάξει το απαρχαιωμένο γαλλικό αμυντικό δόγμα σε επιθετικό, καθώς και η γοητεία που εξασκούσε στους θρησκόληπτους Γάλλους στρατιώτες, είχαν ως συνέπεια την ανακατάληψη της μιας πόλης μετά την άλλη.
Στις 17 Ιουλίου 1429, ο Κάρολος στεφόταν βασιλιάς της Γαλλίας. Δίπλα του στεκόταν η τύχη του προσωποποιημένη, η δεκαεπτάχρονη Ιωάννα. Ωστόσο, η τύχη δεν είχε περίσσευμα για την «Αγία των Γάλλων». Τον επόμενο χρόνο συνελήφθη από στρατιώτες του δούκα Φιλίππου της Βουργουνδίας -ο οποίος πολεμούσε στο πλευρό των Βρετανών- σε μια επιχείρηση κοντά στην Κομπιένη. Οι Βρετανοί την ήθελαν πάση θυσία, προκειμένου να καταρρακώσουν το ηθικό των Γάλλων. Ο Φίλιππος όρισε μια τιμή για την λεία του, οι Βρετανοί ανταποκρίθηκαν πρόθυμα και η αγοραπωλησία επετεύχθη. Ο Κάρολος δεν έκανε καμία προσπάθεια να τη σώσει. Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος!
Η σύλληψη της Ζαν ντ' Αρκ από τους άντρες του Φιλίππου της Βουργουνδίας.
Η σύλληψη της Ζαν ντ’ Αρκ από τους άντρες του Φιλίππου της Βουργουνδίας.
Η Ιωάννα μεταφέρθηκε στη Ρουέν, προκειμένου να δικαστεί από εκκλησιαστικό δικαστήριο, το οποίο ενεργούσε σύμφωνα με εντολές των Βρετανών. Στη δίκη-ορισμό της παρωδίας, κατηγορήθηκε για κοντή κόμη και ντύσιμο με ανδρικά ρούχα (ανεπίτρεπτο γεγονός για τα ήθη της εποχής), για μαγεία και ως αιρετική, επειδή ισχυριζόταν ότι επικοινωνούσε με τον Θεό. Η ετυμηγορία ήταν να καεί ζωντανή. Κλασική τιμωρία για μάγισσες.
Η Ζαν ντ' Αρκ κάηκε ζωντανή, αφού καταδικάστηκε ως μάγισσα.
Η Ζαν ντ’ Αρκ κάηκε ζωντανή, αφού καταδικάστηκε ως μάγισσα.
Την ώρα που φούντωναν οι φλόγες, η Ιωάννα ζήτησε να σηκώσουν έναν σταυρό, για να τον δει μέσα από τις φλόγες. Κατά την εκτέλεσή της, ένας Βρετανός στρατιώτης φώναξε «είμαστε χαμένοι, κάψαμε μια αγία». Τα λόγια του ήταν προφητικά. Οι Γάλλοι κέρδισαν τον πόλεμο, αναγνώρισαν τη συμβολή της «Παρθένας της Ορλεάνης» στη νίκη και της προσέδωσαν την ιδιότητα του μάρτυρα. Στις 16 Μαΐου 1920, η Ζαν ντ’ Αρκ ανακηρύχθηκε αγία από την Καθολική Εκκλησία (η οποία βέβαια την είχε ρίξει στην πυρά) και παράλληλα προστάτιδα της Γαλλίας.
Νίκος Γιαννόπουλος
ιστορικός

"ΦΤΩΧΟΙ" ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΛΑΟΣ.Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΜΙΖΕΣ!

«Φτωχοί» πολιτικοί, πλούσιος λαός. Η 
απάντηση στην απληστία και τις μίζες


IMG_3837
Και έρχεται κάποια στιγμή, που ραγίζει το κεφάλι σου από την σύγκρουση του προφανούς με το παράλογο.
Όλοι ξέρουμε ότι έχουμε κρίση και ότι τα οικονομικά της χώρας τινάχτηκαν στον αέρα. Φυσικά, για αυτό φταίνε πολλοί και την πληρώνουν, ως συνήθως, λίγοι. Δεν λύνω γρίφο, ούτε το επιχειρώ, άλλα το καταγράφω και ελπίζω ότι θα προκύψει ένα συμπέρασμα.
Από την εποχή του «μαζί τα φάγαμε» έχει περάσει καιρός. Επίσης, καιρός πέρασε από την εποχή που γίναμε «συνένοχοι» στη φοροδιαφυγή, με το γνωστό επιχείρημα ότι, εάν δεν ζητούμε αποδείξεις, καταστρέφεται η οικονομία. Εγώ πάντως μαζεύω αποδείξεις, γιατί μ΄ αρέσουν τα ντοκουμέντα.
Αλλά πλέον είναι προφανές, ότι το θησαυροφυλάκιο της χώρας το ακούμπησαν λίγοι και εκλεκτοί. Αυτοί με τα θαλασσοδάνεια και τους κυβερνητικούς φίλους. Αλλά όσες αποδείξεις και αν μαζέψεις, δεν θα φτάσουν, ούτε ως κομφετί, να ριχτούν στο αποκριάτικο πάρτι του ΤΤ. Και καμιά πατρίδα δεν θα σωθεί, γιατί απλά η εντιμότητα που σου ζητούν, είναι ανόητο αστείο, μπροστά στις μίζες και τα εξοπλιστικά.
Έτσι αποκτήσαμε μια έρημη χώρα. Με πτωχευμένους επιχειρηματίες, αλλά με τεράστια προσωπική περιουσία. Και πρώην υπουργούς χωρίς ένσημα εργασίας, άλλα με πλούσιους συγγενείς και φίλους.
Και πιο πίσω, σε ένδειξη αναγνώρισης της επετηρίδας, οι συνηθισμένοι πολιτικοί, ταγμένοι και αυτοί στο πλευρό του πολίτη. Όλοι τους νομίζουν ότι το χρώμα της πείνας είναι διαφανές.
Συγκαταβατικά κουνούν το κεφάλι και αναγνωρίζουν τη δυσκολία του λαού και συμπονούν. Ακούν για τη δυστυχία και την παραγγέλνουν σε κάποιον εικαστικό φίλο, να τους την ζωγραφίσει σε πίνακα.
Για να στολίσουν τις ζωές τους και να θυμούνται τι πέρασαν και αυτοί.
Το πολύ πολύ να επισκεφτούν κανένα διανοούμενο της σειράς τους, να τους απαγγείλει ποιήματα για τα μαύρα κοράκια και τις λαίλαπες…
Ο Κώστας δούλευε σε όλη του τη ζωή. Τα τελευταία δύο χρόνια είναι άνεργος. Δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια. Οργάνωσε την κοινωνική κουζίνα. Καθε μέρα μαγειρεύει και σε διαφορετική γειτονιά. Τρώει μαζί με όσους έχουν ανάγκη
Ο Κώστας Πολυχρονόπουλος δούλευε σε όλη του τη ζωή. Τα τελευταία δύο χρόνια είναι άνεργος. Δεν έμεινε με σταυρωμένα  τα χέρια. Οργάνωσε την κοινωνική κουζίνα. Κάθε μέρα μαγειρεύει σε διαφορετική γειτονιά και τρώει μαζί με όσους έχουν ανάγκη.
Και τώρα το ψαχνό. Θα σας μιλήσω για την αληθινή ζωή. Αυτή που μπορούν να νιώσουν μόνο οι άνθρωποι που κερδίζουν το ψωμί τους μέρα με τη μέρα και το μοιράζονται απλόχερα, χωρίς να τους το ζητήσει κανείς.
Το απόγευμα, με τις νέες αποκαλύψεις για τα εξοπλιστικά και τις μίζες, πέρασα το κατώφλι ενός τεχνικού στο Αιγάλεω, για την επισκευή ενός μηχανήματος. Το εργαστήριο ήταν ισόγειο και είχε ένα δεύτερο δωμάτιο στο βάθος. Από την μισάνοιχτη πόρτα διέκρινα ένα κρεβάτι και αστειεύτηκα μαζί του, λέγοντας ότι έχει τόση δουλειά, ώστε πήρε και το κρεβάτι του στη δουλειά . Αλλά το αστείο δεν έφερε κανένα χαμόγελο. Γιατί ο Αλέκος είχε βάλει αυτό το κρεβάτι ανάμεσα σε καλώδια και μόνιτορ, για να δώσει στέγη σ’ έναν άνεργο γείτονα, που του είχαν κάνει έξωση και είχε χάσει τον βηματισμό στη ζωή του.
Αιφνιδιάστηκα και αισθάνθηκα χαρά, γιατί ένας άνθρωπος της βιοπάλης, άνοιξε την πόρτα του, χωρίς αντάλλαγμα, για να σταματήσει την εξαθλίωση. Αυτό μπορούσε, αυτό έκανε και μάλιστα με το παραπάνω.
kostas 009
Αλληλεγγύη και ανθρωπιά. Αυτή είναι η απάντηση που δίνουν οι πολίτες στους ισχυρούς του χρήματος και της πολιτικής.
Μια από τις επόμενες ημέρες, κι ενώ άρχιζαν οι συλλήψεις για τα δανεικά κι αγύριστα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, βρέθηκα στον σταθμό του Θησείου περπατώντας με μια αγκαλιά βιβλία από τα παλαιοπωλεία της περιοχής. Έπεσα πάνω σε μια ομάδα ανθρώπων, που συζητούσαν. Πίσω τους ένα πανό έγραφε «Κοινωνική κουζίνα, Δωρεάν Φαγητό». Άλλοι μαγείρευαν και άλλοι έτρωγαν, από το πιάτο που τους προσέφερε ο Κώστας. Και δεν ήταν η πρώτη φορά.
Κάθε μέρα «ο άλλος άνθρωπος» (έτσι έχει ονομάσει την κίνησή του) προσφέρει φαγητό. Αυτή η συνάντηση δεν είναι φιλανθρωπία και δεν φορά θλιμμένο πρόσωπο, αλλά είναι μια γιορτή ανθρωπιάς μέσα στην πόλη. Το μόνο που δέχεται ο Κώστας, είναι προμήθειες για να μαγειρέψει επί τόπου. Δεν είναι συσσίτιο. Είναι ραντεβού με τη φτώχεια και την υπερηφάνεια της.
kostas 001
Χθες Θησείο, σήμερα Αλεξάνδρας, αύριο Καλλιθέα και μετά Ερμού. Το καζάνι φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Και αυτούς που πεινάνε και αυτούς που προσφέρουν. Όλοι μαζί τρώνε το ίδιο φαγητό.
Το καζάνι δουλεύει με γκάζι και βράζει. Η τεράστια κουτάλα, που μοιάζει με κουπί, θα ανακατέψει τα αγαθά, που θα προσφερθούν σε όποιον τα χρειάζεται. Εξάλλου, πολλοί πεινάνε και αυτό δεν είναι πρόταση εντυπωσιασμού.
Το σημαντικό είναι, ότι κανείς δεν ζητά κανένα αντάλλαγμα από κανένα. Δεν υπάρχει βραβείο, δεν υπάρχει μετάλλιο, κανείς δεν αποσπά ψήφο.
Έμαθα ότι μια μέρα ο Κώστας ντράπηκε, που είδε ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαΐ. Επίσης ντράπηκε, που τους προσέφερε από ένα τοστ και αυτοί δεν ακούμπησαν. Ίσως από φόβο, ίσως από εγωισμό.
Το καζάνι βράζει και η χαρά έχει πρόσωπο.
Αυτή η κουτάλα και αυτό το καζάνι, μου θύμισε τον καραγκιόζη να ταΐζει την ξυπόλητη οικογένειά του και να τα καταφέρνει. Αυτή η κουτάλα όμως, μου θύμισε τα σκάνδαλα και τα «μαγειρέματα» της πολιτικής σκηνής των ισχυρών και των χορτασμένων, που βάζω στοίχημα ότι δεν θα δίσταζαν να δοκιμάσουν την συνταγή του Κώστα, για να μας πείσουν ότι μπορούν να αγωνιστούν για τον λαό τους.
Μερικοί είναι τόσο  αδίστακτοι, που θα καλούσαν και τα κανάλια, για μια εκπομπή μαγειρικής κόντρα στη φτώχεια, με κάποιο χρηματικό βραβείο.
Αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί όμως, είναι ότι εάν έρθει η ώρα τους, κινδυνεύουν οι ίδιοι οι διαγωνιζόμενοι να τους μαγειρέψουν κι ας μην τρώγονται με τίποτα…

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΔΙΣΚΟΣ ΒΙΝΥΛΙΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Ο μεγαλύτερος δίσκος βινυλίου στον κόσμο!


Πρόσφατα η εταιρεία Madison Square Garden αγόρασε το θρυλικό Los Angeles Forum, το οποίο υπήρξε η έδρα της ομάδας του NBA L.A. Lakers, τη χρυσή δεκαετία του 80. Οι νέοι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να το μετατρέψουν σε έναν εντυπωσιακό χώρο συναυλιών επενδύοντας πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια για την ανακατασκευή του. Για να γιορτάσουν το γεγονός της ολοκλήρωσης του μεγάλου έργου, αλλά και για να τιμήσουν τόσο το χώρο και την ιστορία του, όσο και την εμβληματικό χαρακτήρα του συγκροτήματος, οι ιθύνοντες της εταιρείας εγκατέστησαν στην οροφή ένα τεράστιο, περιστρεφόμενο ομοίωμα του δίσκου των Eagles, Hotel California.
perierga.gr - Ο μεγαλύτερος δίσκος βινυλίου στον κόσμο!
Για τη συγκεκριμένη εικαστική παρέμβαση χρειάστηκαν 25 τόνοι υλικών, 15 χιλιάδες φώτα Led, 1.600 μέτρα αλουμίνιου για το πλέγμα στήριξης και πάνω από 20.000 τετραγωνικά μέτρα πραγματικού, τυπωμένου βινυλίου. Έτσι, με ταχύτητα περιστροφής που φτάνει περίπου τα 27 χλμ. την ώρα και διάμετρο 124 μέτρα, ο νέος συναυλιακός χώρος μπορεί πλέον να περηφανεύεται ότι καλύπτεται από τον μεγαλύτερο δίσκο βινυλίου που κατασκευάστηκε ποτέ.


ΝΑΟΥΣΑ.ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΕ ΑΝΤΙΔΙΜΑΡΧΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΟΥ!!!



Νάουσα: Παραιτήθηκε αντιδήμαρχος μετά από 

άρθρο του γιού του!




Νάουσα: Παραιτήθηκε αντιδήμαρχος μετά από άρθρο του γιού του!
Μεγάλη αναστάτωση επικρατεί εδώ και μερικές μέρες στη Νάουσα εξαιτίας της παραίτησης του αντιδημάρχου Θωμά Βραντσή επειδή ο γιος του αρθρογράφησε σε εφημερίδα...

Ο πρώην αντιδήμαρχος, δέχθηκε σκληρή κριτική απο ''συναδέλφους'' του στην πολιτική σκηνή της Νάουσας για το γεγονός ότι ένας νέος άνθρωπος με δυνατό λόγο, που έτυχε να είναι ο γιός του, μίλησε με ειλικρίνια για όσα δεν του αρέσουν στον τόπο του.
To άρθρο του Νίκου Βράντση, δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Νέοι Καιροί". 

"Ξέρετε τι μεγάλο δυστύχημα είναι να μη σου αρέσει η πόλη που αγαπάς; Δυστυχώς εμένα μου συνέβη. Έχει πάψει να μου αρέσει αυτή η πόλη. Δεν μου αρέσει γιατί όταν πηγαίνω στη βιβλιοθήκη της είμαι μονάχος. Δεν μου αρέσει γιατί βλέπω αποτσίγαρα στους δρόμους πεταμένα, βλέπω τα εκπληκτικά φυσικά της τοπία βεβηλωμένα, βρώμικα.
Δεν μου αρέσει γιατί όποιον δημιουργικό άνθρωπο έχω συναντήσει, μοιάζει απαρηγόρητος, περιθωριοποιημένος και μόνος, βασανισμένος από τους κανίβαλους που πίνουν, δίχως να εκτιμούν, την φαιά του ουσία. Δεν μου αρέσει γιατί βλέπω ανθρώπους υποταγμένους στα συντηρητικά βλέμματα , μιας συντηρητικής κοινωνίας. Ανθρώπους που κυνηγούν τα λάθος πράγματα, για να κερδίσουν την εκτίμηση λάθος ανθρώπων.
Δεν μου αρέσει γιατί οι πολιτικοί μας πατριάρχες, ζήτησαν ψήφο για την αξιοπρέπεια ενός τίτλου ή μιας θέσης. Aν ξεγυμνώσεις όμως τους ανθρώπους αυτούς απ' όλα τούτα τα αξιώματα, θα δεις ότι πολύ λίγοι θα έχουν εκείνη την ποιότητα της αξιοπρέπειας που δίνει η ελευθερία του να μην είσαι τίποτα. Δεν μου αρέσει γιατί ο πολίτης της συνδέει την πολιτική με τους πολιτικούς. Δεν μου αρέσει γιατί δεν βλέπω ανθρώπους να ονειρεύονται.
Eσύ, αλήθεια, δεν ταυτίζεσαι μαζί μου; Ζητούνται, λοιπόν επικίνδυνοι άνθρωποι, να ταράξουν τη σιωπή. Ζητούνται άνθρωποι να βάλουν ένα μεγάλο στοίχημα. Να δώσουν μια μάχη ενάντια σε συντηρητικούς «ηγέτες» και συντηρητικούς πολίτες. Ενάντια σε μια βαθιά θεμελιωμένη λογική. Επικίνδυνοι, ανικανοποίητοι με την υπάρχουσα σήψη και παρακμή, ονειροπόλοι, θρασύτατοι και αλλόφρονες, των οποίων η ψυχή και η σκέψη βράζει. Αυτούς έχει ανάγκη η πόλη.

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...