Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

ΟΡΚΩΜΩΣΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ 2014-2019 ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΛΜΩΠΙΑΣ



Σύμφωνα με το Άρθρο 52 του Ν. 3852 / 2010  μετά την ανακήρυξη του επιτυχόντος και των επιλαχόντων συνδυασμών ο δήμαρχος, οι δημοτικοί σύμβουλοι,οι πρόεδροι των δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων και οι σύμβουλοι δημοτικών  και τοπικών κοινοτήτων και οι τοπικοί εκπρόσωποι κοινοτήτων(για το Δήμο Αλμωπίας Χρυσής και Νερομύλων) πριν την ανάληψη των καθηκόντων τους θα ορκιστούν στις 23/8/2014 και ώρα 20.00 μμ στο κλειστό γυμναστήριο της Αριδαίας.

     Σύμφωνα με τα άρθρα 52 και  53  αιρετός  που δεν αποποιείται  την εκλογή του και δεν   απουσιάζει  για λόγους αντικειμενικής δυσκολίας  και δεν ορκιστεί στην προβλεπόμενη από το νόμο προθεσμία εκπίπτει αυτοδίκαια από το αξίωμα του.  

ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΥΛΟ ΕΧΘΡΟ "ΑΔΡΑΝΕΙΑ"


Είσαι ίσως κάποιος του οποίου η μοναδική ενασχόληση είναι τα μαθήματα της σχολή σου και η ενεργητικότητά σου περιορίζεται στα έδρανα του πανεπιστημίου. Μετά πηγαίνεις σπίτι, απεριόριστους καφέδες, εθίζεσαι στο διαδίκτυο, βγαίνεις για ποτό σε κάθε λογής μπαρ. Με τους φίλους, τον σύντροφό σου νιώθεις το πέρας. Ένα αφόρητο τέλμα. Τα έχεις πει και τα έχεις κάνει όλα. Νιώθεις κενός και εγκλωβισμένος στις συνήθειές σου. 
Τις «ελεύθερες» σου ώρες βιώνεις κάποιες κρίσεις συνειδητότητας: νιώθεις το σώμα σου να σαπίζει από τα άκρα των χεριών και των ποδιών σου και να δηλητηριάζουν όλο σου το σώμα. Προσπαθείς να καλμάρεις το φυλακισμένο εγώ σου με το να του δικαιολογείσαι. Ότι προσπαθείς να καταπιαστείς με κάτι. Ότι θα 'θελες να κάνεις "κάτι". Ότι δεν είσαι αυτό που βλέπεις. Δεν είσαι τα κομμάτια της ψυχής σου που λιώνουν βασανιστικά μέσα σου και δεν τα αποδέχεσαι. Αυτή η ασθένεια, λες βρίσκεται έξω από σένα. Κάπου στη κοινωνία διάσπαρτα, αμπελοφιλοσοφείς. Έτσι είναι ο κόσμος σήμερα, αοριστολογείς. Ταυτόχρονα ακούγονται κάτι καμπανάκια. Ψάχνεις αποπροσανατολισμένος. Νιώθεις από πού προέρχονται, το ξέρεις κατά βάθος. Είσαι νέος και νιώθεις ότι έχεις περατώσει τον κύκλο της ζωής σου. Είσαι πολύ κουρασμένος να τα ακούσεις όμως. Δεν πολυπιστεύεις και σε θαύματα, θαρρείς. Η ανάσταση έρχεται μόνο για τους άλλους. Δεν ήρθε η στιγμή σου. Χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνεις. Φαύλος κύκλος. Πήρες το μπουφάν σου και ξαναβγήκες. Δεν ξέρεις για πού ή τι και δεν σε νοιάζει. Πάλι θα ρέει στο αίμα σου αλκοόλ και λησμονιάρικες ουσίες που προσποιούνται ότι σου δίνουν ένα χαμόγελο και μια αποχή από τη μοναξιά σου. Δεν αντέχεις να βιώνεις αυτό το συναίσθημα. Να αυτό που κατά αντιφατικό τρόπο πρακτικά οφείλεται στο ότι πράττεις με το να μην πράττεις. Στο κενό που για απροσδιόριστο χρόνο ολισθαίνεις. Στο αίσθημα της αδράνειας.
Μην κοιτάς τους ναρκομανείς, ή κάθε λογής εξαρτημένους τέλος πάντων. Και εσύ εξαρτημένος είσαι. Μην βγαίνεις έξω από το χορό. Το νιώθεις κατά βάθος. Στερητικό σύνδρομο η συνειδητοποίηση. Οι ουσίες σου είναι οι δυσβάσταχτες συνήθειές σου. Αυτό που καταναγκαστικά βιώνεις καθημερινά... Που δεν είσαι ο πρωταγωνιστής της ζωής σου, αλλά ένας αφανής κομπάρσος. Που δεν επέλεξες εσύ το σενάριο του έργου σου. Που δεν σταμάτησες την απεραντοσύνη της θλίψης και της ανυπαρξίας στο άλλοτε υποσχόμενο λαμπερό βλέμμα σου. Επιφανειακά όμως έχεις διατηρήσει τη φόρμα σου. Θέμα χρόνου είναι όμως όλα. Μην γυρνάς την πλάτη. Δέξου σε με όποιο συναισθηματικό κόστος. Μπορείς να γύρεις το ζυγό της απελπισίας σου. Δράση. Ναι, αυτή πρέπει να είναι η αντίδρασή σου. Σε ό,τι σε ενδιαφέρει και σε απασχολεί. Σε ό,τι σε φοβίζει και ό,τι δεν πιστεύεις ότι θα καταφέρεις. Ρίσκο είναι το φωτεινό άστρο των δύο σκοταδιών που ονομάζεται ζωή. Μη κλείνεσαι στο καβούκι της ματαιοδοξίας σου. Μοιράσου. 
Πες ΟΧΙ σε ό,τι σε ποτίζει με κώνειο. Σε αιματοβαμμένες συνήθειες, παρέες άγευστες , άχρωμες συνουσίες, στη καρικατούρα του εαυτού σου. Μη πέφτεις, κράτα γερά. Απεξαρτήσου από την πουτάνα την αδράνεια και την αβουλία. Σε αφανίζει και σε σκεπάζει με ένα ατελείωτο αόρατο μανδύα. Εις το επανιδείν.

γράφει η Χριστίνα Πανταζή στο www.enfo.gr εδώ




ΠΗΓΗ...http://www.diekdikw.gr

Submitted by Katerina ApLou
Katerina Lola ApLou
 on August 16, 2014

OH MY GODS : ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΘΝΙΚΟΙ



Σήμερα για τους περισσότερους, οι 12 θεοί του Ολύμπου είναι απλώς φιγούρες της ελληνικής μυθολογίας ή τουριστικά αγαλματάκια στο Μοναστηράκι. Υπάρχουν όμως μερικές χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα που τους επικαλούνται και τους πιστεύουν ακόμη και τώρα. Και όχι για πλάκα.
Οι λεγόμενοι Δωδεκαθεϊστές, ή «Έλληνες Εθνικοί» ακολουθούν, όπως λένε, τις «αρχαιοελληνικές αρετές» και έχουν κάνει τη θρησκεία τους σχεδόν τρόπο ζωής. Αλλάζουν τα ονόματά τους σε αρχαιοελληνικά, μετρούν τα χρόνια με το αρχαίο ημερολόγιο, πραγματοποιούν σπονδές σε βωμούς ντυμένοι με χιτώνες, ονειρεύονται μια μέρα την αναστήλωση των αρχαίων ναών και δεν αρνούνται ότι θα ήθελαν να κάνουν τελετές ακόμα και μέσα στον Παρθενώνα.
Το «Ύπατο Συμβούλιο Ελλήνων Εθνικών» είναι μία από τις πιο γνωστές οργανώσεις τους και ιδρύθηκε επίσημα τη δεκαετία του ’90, συγκεντρώνοντας τους πιστούς της αρχαίας θρησκείας. Από τότε πάντως κάποιοι από αυτούς διαφοροποιήθηκαν, άλλοι αποσχίσθηκαν, άλλοι δημιούργησαν νέες ομάδες, και άλλοι κατέληξαν εντελώς γραφικοί, όπως μας λέει ο επικεφαλής του, Βλάσσης Ρασσιάς.

Σήμερα, τα μέλη του «ΥΣΕΕ» συναντιούνται τακτικά κάνοντας διαλέξεις στο χώρο τους αλλά και πραγματοποιώντας λατρευτικές τελετές, για να τιμήσουν το Δία, την Αθηνά, τον Ασκληπειό και τους υπόλοιπους θεούς τους. 
Όλα αυτά μοιάζουν ίσως αστεία και όχι μόνο σε θεοσεβούμενους Χριστιανούς. Με την θρησκευτική ελευθερία κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα, οι Έλληνες Εθνικοί παραμένουν να νιώθουν αδικημένοι από το ελληνικό κράτος, σε μια χώρα όπου η Ορθοδοξία αποτελεί συνταγματικά την επίσημα επικρατούσα θρησκεία. Όπως και να ‘χει, το τελευταίο διάστημα το υπ.Παιδείας έχει εξετάσει εκ νέου το νομικό πλαίσιο για όλες τις θρησκευτικές κοινότητες, όπως μας επισημαίνει ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων.


Παρουσίαση/Παραγωγή: Αναστασία Μουμτζάκη
Κάμερα: Φάνης Καραγιώργος, Χρήστος Αραμπατζής
Μοντάζ: Πάνος Βουτσαράς
Post Production Coordinator: Νίνα Φούφα



ΠΗΓΗ...http://www.vice.com/

GREEK KAMAKI: ΣΕΞ, ΦΛΕΡΤ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΑΝΕΜΕΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Μουστάκι, χαίτη, πουκάμισο που κουμπώνει μετά το τέταρτο κουμπί, στήθος δασύτριχο όπου στο κέντρο του ξεπροβάλλει ο χρυσός σταυρός, που κρέμεται από μια επίσης χρυσή αλυσίδα. Μπορεί αυτή η εικόνα να μοιάζει ξένη σήμερα, αλλά αυτό ήταν το αρχέτυπο που υπήρχε για τον Έλληνα άνδρα στο εξωτερικό, στα 70’s και τα 80’s. Τότε που οι Greek Lovers έκαναν την εμφάνισή τους, ίσως και για να ξεπλύνουν την ντροπή του Γιάννη Βόγλη με το «στάσου μύγδαλα».
Μια γενιά που θέλησε να δείξει την άλλη πλευρά της ελληνικής φιλοξενίας και παράλληλα, να αναδειχθεί ως ένας Παράδεισος σεξοτουρισμού κυρίως για ξανθές, δίμετρες Σκανδιναβές.
Το τραγικό τέλος του Μπρούνο, του πιο ξακουστού από τα ελληνικά καμάκια, έφερε στην επικαιρότητα δύο γενιές, υπηρετών του τουρισμού, αρκετά παρεξηγημένου.
«Είχα τα περισσότερα club και μέσα εκεί γινόταν όλο το σκηνικό, από το 1978. Όλα τα καμάκια στα μαγαζιά μου ήταν. Ο Μπρούνο δούλευε ως «πορτιέρης», σαν κράχτης δηλαδή», μου εξομολογείται ο Γιάννης Κλούβας, φίλος του και «συναγωνιστής» σε εκείνη την ανέμελη εποχή της καμπάνας, των ξέφρενων party, της discoκαι του σεξ χωρίς αναστολές.
Ποια είναι η ιστορία των καμακιών και ποια η φιλοσοφία τους; Τα αγαπάμε; Τα απορρίπτουμε; Τα αποδεχόμαστε; Τι στο καλό συνέβαινε τότε;
Το νησί της αγάπης  (ή η Μέκκα του σεξοτουρισμού)
Στα πρώτα χρόνια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, ο τουρισμός γίνεται η αιχμή του δόρατος. Η σεξουαλική απελευθέρωση είναι το παγκόσμιο trendστο δυτικό κόσμο και οι ορδές τουριστριών που αναζητούν ένα ξέφρενο Greeksummer καταφτάνουν στη χώρα. Σε αντίθεση με τις τουρίστριες, το φιλί σε Ελληνίδα αντιστοιχεί σε πρόταση γάμου.
«Να ξέρεις πως εκείνη την εποχή, γιατροί, δικηγόροι, όλοι οι νεαροί ήταν καμάκια. Τότε οι Ελληνίδες δεν έβγαιναν». Έτσι ξεκινά τη διήγηση ο Γιάννης Κλούβας, ένα από τα πιο γνωστά καμάκια της εποχής εκείνης και τώρα πρόεδρος των Εστιατόρων Ρόδου και  δημοτικός σύμβουλος και συνεχίζει: «Θεωρώ τη γενιά μας τυχερή, διότι ανδρωθήκαμε επάνω στον τουρισμό. Με τις τουρίστριες. Εκείνη την εποχή υπήρχε σεξουαλική πείνα και φυσικά δεν υπήρχε το AIDS. Είμαι γεννημένος το 1955. Το 1970, όταν ήμουν 15 ετών ξεκίνησε και ο μαζικός τουρισμός. Καταλαβαίνεις πως η γενιά μας ανδρώθηκε στις ξένες. Το χειμώνα ταξιδεύαμε και στο εξωτερικό, που μας καλούσαν. Οι Ελληνίδες ήθελαν  γάμο. Και κάπως έτσι, όλοι οι φίλοι μου παντρεύτηκαν ξένες».
Οι Σκανδιναβές αντιλήφθηκαν γρήγορα πως στην Ελλάδα υπάρχει το κατάλληλο δυναμικό για να ικανοποιήσουν τα σεξουαλικά τους απωθημένα. Υπήρχε αυτή η αντίληψη. Τα ελληνικά καμάκια υπερτερούσαν σε σχέση με τους τουρίστες, για έναν απλό λόγο, σύμφωνα με τον Γιάννη Κλούβα.
«Ένας ευρωπαίος για να πλησιάσει μια γυναίκα, ήθελε 3-4 ποτά», επιχειρηματολογεί και συνεχίζει… «Εμείς, με το θράσος που είχαμε σαν μεσογειακοί, δεν χρειαζόταν να πιούμε. Μπαίναμε στο ψητό με τη μία. Αυτό φυσικά και κολάκευε τις γυναίκες. Δεν πλησίαζες εάν μύριζες αλκοόλ».
Πολλά αγόρια εκείνης της γενιάς έγιναν άνδρες από Σκανδιναβές τουρίστριες. Όπως συνέβη στον Γιώργο Ευγενικό, ιδιοκτήτη εταιρείας Marketing και Δημοσίων Σχέσεων στη Ρόδο, που μου εξιστορεί και μια ιστορία για το πόσο εύκολο ήταν.
«Είμαι με ένα φίλο και μου λέει, “τι ωραία γυναίκα είναι αυτή”. Ήταν μια Σουηδέζα και το ίδιο βράδυ κανονίζω ραντεβού μαζί της. Αλλά δεν μου έβγαινε να κάνω έρωτα μαζί της. Την πηγαίνω σε έναν άλλο φίλο, που κι εκείνος μου λέει “μα τι ωραία γυναίκα”! Τον ρωτάω εάν έχει κάνει ποτέ σεξ στη ζωή του και η απάντηση είναι αρνητική. “Θέλεις να κάνεις απόψε;”, του λέω, “ναι” είναι η απάντησή του. Στη συνέχεια απευθύνομαι στην κοπέλα… “Δεν μπορώ να κάνω έρωτα μαζί σου, αλλά με τον φίλο μου κάτι μπορεί να γίνει”. Και κάπως έτσι ο φίλος μου έχασε την παρθενιά του».
Η συνταγή της επιτυχίας
Τίποτε δεν αφηνόταν στην τύχη και όλα είχαν να κάνουν με τη σωστή οργάνωση. Οι ομάδες των καμακιών στη Ρόδο είχαν ξεκάθαρη δομή και τρόπο δράσης, κάτι που φανέρωνε ευελιξία και εμπειρία. Και έχουμε τον άνθρωπο για να μοιραστεί την τεχνογνωσία.
 «Υπήρχε πάντα το πρώτο καμάκι της παρέας. Ήταν εκείνος που πλησίαζε πρώτος τις γυναίκες και ήξερε να μιλά καλύτερα μια ξένη γλώσσα. Στη συνέχεια έκαναν την εμφάνιση οι «δεύτεροι», που έπαιρναν τις «δεύτερες» γυναίκες της παρέας. Όταν ο πρώτος έδιωχνε τη “δικιά” του μετά από 2-3 ημέρες και εκεί έκανε την εμφάνισή του ένας άλλος της παρέας, όπου πήγαινε να την παρηγορήσει».
Αυτό ήταν το βασικό πλάνο, που θα έπρεπε να εκτελεστεί με θρησκευτική ευλάβεια. Για να τεθεί σε εφαρμογή, όμως, θα έπρεπε να γίνει η προσέγγιση.
Οργάνωση και τρόποι δράσης των καμακιών
Δεν θα το παίξω μάγκας, για να πω πως δεν ένιωσα έκπληξη ακούγοντας όλα αυτά τα σκηνικά που έστηναν στη Ρόδο για να προσεγγίσουν τα καμάκια τις τουρίστριες. Εάν φίλε αναγνώστη έχεις δει και έχεις κολλήσει στη σκηνή που ο ηθοποιός Κώστας Καρράς, κρατά το κασετόφωνό του και ακούγεται η λούπα «You are beautiful, I love you» σε κάθε όμορφη τουρίστρια που βλέπει, τότε μάθε και κάποια άλλα κόλπα, από master του είδους.
«Υπήρχε για παράδειγμα μια ομάδα, που φορούσαν στο πέτο ένα αεροπλανάκι και όταν πλησίαζαν την γκόμενα ρωτούσαν “where are you from” κι εκείνη ας πούμε απαντούσε, “Norway”. Ρωτούσε και πάλι από ποια πόλη και όταν άκουγε “Oslo”, απαντούσε “Iflythere”. Κατάλαβες; Νόμιζε πως εάν δήλωνε πιλότος θα έριχνε πιο εύκολα τη γκόμενα. Οπότε, όταν την πήγαινε στο σπίτι του, είχε κρεμασμένη στο σαλόνι μια στολή μέσα από το νάιλον, με τα σιρίτια γύρω γύρω από το σακάκι, για να την πείσει πως ήταν πιλότος».
Μοιάζει με προμελετημένο έγκλημα, αλλά από ό, τι φαίνεται συγκέντρωνε μεγάλο ποσοστό επιτυχίας. Ένα άλλο διαχρονικό κόλπο, που μοιάζει λες και έχει περάσει στο DNA του Έλληνα λουόμενου αποτελεί το κλασικό:  
«Άλλοι έκαναν καμάκι στην παραλία. Έκαναν το κλασικό κόλπο, να πετάνε την μπάλα στη γκόμενα. Βέβαια, το σημαντικό ήταν να διαλέγεις εκείνες που ήταν λευκές, για να είσαι σίγουρος πως είναι τουρίστριες».  
Μία εναλλακτική στρατηγική στη μάχη του φλερτ είχε αναπτύξει ο Γιώργος Ευγενικός, ένας από τους πιο όμορφους άνδρες - καμάκια της εποχής του: «Πηγαίναμε στο “Mike’s Pub”. Έκανα βόλτα και έβλεπα ποιες από τις κοπελίτσες με κοιτούσε. Αν και πιτσιρικάς, το έπαιζα μάγκας. Δεν πήγαινα εγώ να της μιλήσω, αλλά έστελνα κάποιον από τους φίλους μου να συστηθεί και να πει για εμένα σε εκείνες τις κοπέλες που με παρακολουθούσαν και μου άρεσαν».
Φυσικά έπαιζαν και τα στοιχήματα ανάμεσα στα καμάκια, για το ποιος θα πάει με τις πιο πολλές. Αν και μιλάμε για… ψάρεμα, υπήρχαν πολλά καμάκια που ακολουθούσαν την πρακτική των κυνηγών και φούσκωναν πολύ τα νούμερα τους. «Δεν υπάρχουν αυτά τα νούμερα, της τάξης των 300 γυναικών σε ένα καλοκαίρι. Το μάξιμουμ δεν ξεπερνούσε τις 40», σημειώνει με νόημα o Γιώργος Ευγενικός.
Το καμάκι – χαμαιλέοντας και οι… «σκουπιδιάρηδες»
Αναλύοντας τον τρόπο που «χτυπούσαν» τα θύματά τους, ο Γιάννης Κλούβας μου αναφέρει και κάποια προσωνύμια που είχαν τα πιο επίλεκτα, αλλά και τα κατώτατα στη βαθμίδα, καμάκια της Ρόδου. Το καμάκι – χαμαιλέοντας, για παράδειγμα, δρούσε σε συγκεκριμένους χώρους.
«Τα νυχτερινά μαγαζιά δεν ήταν μόνο οι disco. Υπήρχαν και nightclubs, που έπαιζαν ευρωπαϊκή μουσική και στη μέση της βραδιάς, κάνανε ένα ελληνικό break», θυμάται. «Οπότε σηκώναμε τους ξένους για να τους μάθουμε να χορεύουν. Ένα χασαποσέρβικο, ας πούμε. Το καμάκι πήγαινε πάντα δίπλα στη γκόμενα, να της δείξει πώς να χορεύει και να της πιάσει συζήτηση. Στη συνέχεια θα ερχόταν ένα κομμάτι blues. Και εκεί ήταν που έπρεπε να κινηθεί το καμάκι. Εκεί να δεις αδερφέ! Με το που χαμήλωναν τα φώτα  κι ακουγόταν η πρώτη μελωδία της κιθάρας, τα καμάκια ήταν όρθια και ανταγωνιζόταν στο ποιος θα προλάβει να σηκώσει τη γκόμενα. Και λέω τι εποχές έχουμε ζήσει», αναπολεί ο νυν πρόεδρος και σπεύδει να μας μιλήσει και για τους άλλους, την κατώτερη βαθμίδα στην οποία αναφέρθηκα πριν.
«Φυσικά, υπήρχαν και καμάκια που κυνηγούσαν μόνο γριές. Πουρά. Τα πουροκάμακα. Τους λέγαμε και «σκουπιδιάρηδες». Ήταν αυτοί που δεν ήξεραν καλά αγγλικά, που ήταν άτολμοι και περίμεναν τι θα περίσσευε το βράδυ», μου λέει γελώντας.
Αμέσως σπεύδει, όμως, να υπερασπιστεί την τιμή του καμακιού. «Μην κακοχαρακτηρίζετε την έννοια του καμακιού. Καταρχάς βοηθήσαμε πολύ τον τουρισμό. Σαν νεαροί δημιουργήσαμε σχέσεις, κάναμε ένα νέο αλισβερίσι, αφού οικογένειες Σκανδιναβών πηγαινοερχόταν στην Ελλάδα. Έφερναν φίλες, συγγενείς. Κάποιοι γράφουν πως ήταν low level τα καμάκια, αλλά δεν ήταν έτσι. Τα μπαρ δεν λειτουργούσαν όπως σήμερα. Τότε, στις 21:00 το μαγαζί μου ήταν γεμάτο. Οι νέοι σχολούσαν από τις δουλειές τους και έβγαιναν αμέσως. Άντε, να έπιναν ένα καφέ και να πήγαιναν μετά στα μπαρ.  Και υπήρχε χορός, Boney M, γλυκιά εποχή. Πήγαινες στην κοπέλα και τη ρωτούσες “θέλεις να χορέψουμε;”, άσχετα εάν έτρωγες χυλόπιτα».
Τα καμάκια τραγουδούν ακόμη
Και εάν πιστεύει κανείς πως ο θεσμός αυτός του ελληνικού τουρισμού πέθανε, ο Γιάννης Κλάβος του έχει την απάντηση.
«Διατηρώ ένα μαγαζί που έχω καμιά 15αριά με 20 καμάκια μέσα. Βέβαια, είναι λίγο περασμένης ηλικίας, μεστωμένα, αλλά μεστωμένες είναι και οι γυναίκες που έρχονται. Άλλοι είναι χωρισμένοι, άλλοι παραμένουν ανύπαντροι και έρχονται στο μαγαζί μόνο και μόνο για να χορέψουν γυναίκες. Τώρα βέβαια έχουν αλλάξει λίγο τα πράγματα, έρχονται Ρωσίδες αντί για Σκανδιναβές. Όλα συμβαίνουν under circumstances , κάτω από ιδανικές συνθήκες, όλα μπορούν να συμβούν. Μουσική, ατμόσφαιρα, κέφι… Μπορεί να έρθει απλά να διασκεδάσει και να φύγει καμακωμένη».
Η γενιά του βαστάει ακόμη. Εκείνη η γενιά που ανδρώθηκε, όπως λέει ο ίδιος, από τις ανέμελες Σκανδιναβές τουρίστριες, που ζούσαν το –όχι και τόσο- απαγορευμένο καλοκαίρι τους στην Ελλάδα. Το καμάκι δεν έχει σβήσει σύμφωνα με τον ίδιο.
«Το καμάκι υπάρχει ακόμη», τονίζει ο Ροδίτης επιχειρηματίας και συνεχίζει: «Και στο μαγαζί μου και σε μερικά άλλα. Αλλά και στην παραλία. Καμάκι κάνουν και οι ξενοδοϋπάλληλοι. Έχω τέτοιους πελάτες που εμφανίζονται με γκόμενες που τις “χτυπάνε” στα ξενοδοχεία που δουλεύουν. Το καμάκι δεν έχει πάψει ποτέ, απλά δεν έχει την έκταση που είχε παλιά».
Kamaki vs Νέας Γενιάς
Γιατί άραγε; Είναι που η σεξουαλική απελευθέρωση έχει δώσει τη θέση της σε μια σεξουαλική ένδεια; Ή μήπως οι νέοι της εποχής έχουν στραφεί σε μια νέα κατηγορία υποψηφίων θυμάτων;
 «Οι νεαροί την πέφτουν πλέον στις Ελληνίδες και εκείνες έχουν γίνει πιο εύκολες από τις ξένες. Αυτό πιστεύω. Τουλάχιστον η τουρίστρια σε γουστάρει και πάει μαζί σου, ενώ οι Ελληνίδες μπορεί να μην ξέρουν καν, τον λόγο που πάνε με κάποιον».
Οι συγκρίσεις μοιάζουν αναπόφευκτες. Το φλερτ των «παλιών», που δημιούργησε μια ολόκληρη σχολή κόρτε, εναντίον των «νέων». Του πεσίματος. «Ο σημερινός νεαρός είναι οπωσδήποτε πιο καλοντυμένος. Εμείς τότε ήμασταν φτωχόπαιδα. Δουλεύαμε στην οικοδομή και τα βράδια βγαίναμε. Η μεγάλη διαφορά έχει να κάνει με το γεγονός πως τότε ήταν πιο πολύ άνδρες. Συγνώμη, αλλά τα λέω όπως τα σκέφτομαι. Δεν μυρίζομαι πια τόσο πολύ ανδρισμό. Αυτή την αρσενικίλα που είχε ο παλιός, που ήταν διψασμένος για να βρει γυναίκα, δεν το βλέπω σήμερα. Ίσως να έχω μεγαλώσει κι εγώ. Αλλά για να καταλάβεις, εκείνη την εποχή έβγαζες γκόμενα και την έβγαζες περίπατο να τη δουν. Έβγαζες γκόμενα και την παρουσίαζες. Υπήρχε το Μαντράκι στη Ρόδο, από το οποίο περνούσαν όλοι για να δείξουν τη γκόμενά τους. Γινόταν κάτι σαν παρέλαση», απαντά ο «παλιός» και το μυαλό μου γεμίζει με ασπρόμαυρες εικόνες ελληνικών ταινιών.
“My big, fat, Greek wedding”
«Τη γυναίκα μου τη γνώρισα από στοίχημα», μου λέει ο Γιώργος Ευγενικός κάτι που φυσικά με ιντριγκάρει και του ζητώ να μου διηγηθεί την ιστορία. «Δούλευα τότε μπάρμαν στο club “Embassy”. Τότε ήταν που μπήκε μέσα η γυναίκα μου, με άλλες τρεις Σουηδέζες. Μια φίλη που καθόταν στο μπαρ μου λέει “το παίζετε όλοι γαμπροί, δείτε μια ωραία και σοβαρή γυναίκα”. Βάζουμε στοίχημα πως μέχρι αύριο θα έχω βγει μαζί της. Την προσεγγίζω και τελικά δίνουμε ραντεβού για την επομένη. Και με στήνει. Κάπως έτσι, χάνω και το στοίχημα», μου λέει, αλλά η εξιστόρηση δεν σταματά εδώ.
«Μετά από 2-3 ημέρες, έρχεται ξανά από το μαγαζί. Δίνουμε ξανά ραντεβού, βγαίνουμε, αλλά φυσικά δεν συμβαίνει κάτι παραπάνω. Στη συνέχεια εξαφανίστηκε. Δούλευα υπεύθυνος σε ένα κατάστημα, ένα χρόνο μετά, όταν και μια όμορφη, ξανθιά Σουηδέζα με πλησιάζει και με ρωτά τι κάνω. Ήταν εκείνη, αλλά δεν την είχα γνωρίσει. Ήταν ακόμη πιο όμορφη. Βγήκαμε το επόμενο βράδυ. Στη συνέχεια έφυγε Σουηδία και πήγα εγώ και τη βρήκα».
Ο Γιάννης Κλούβας παντρεύτηκε Φινλανδέζα και καμαρώνει για τη γενιά του, που θεωρεί πως πρόσφερε σημαντικές υπηρεσίες στη χώρα του. Κάποιοι μπορεί να τον χαρακτηρίσουν υπερβολικό, άλλοι όχι. Έζησε μια εποχή που όλα γινόταν διαφορετικά. Μεγάλωσε, παντρεύτηκε μια Φινλανδέζα και έχει φανατικές πελάτισσες Σκανδιναβές, που επισκέπτονται το νησί, ακόμη και τρεις φορές το χρόνο.
«Όλοι οι φίλοι μου παντρεύτηκαν ξένες. Όλος ο κύκλος μου, της γενιάς αυτής. Άσχετα αν ορισμένοι χώρισαν μετά και παντρεύτηκαν κάποια Ελληνίδα. Είναι και καναδυό που χώρισαν. Ειδικά οι Σουηδέζες δεν κρατάγαν για πολύ. Δεν ξέρω, ίσως η ιδιοσυγκρασία τους δεν σήκωνε ζυγό ελληνικό», μου λέει και αναφέρεται στα προβλήματα των γάμων αυτών.
«Στον μεικτό γάμο, πρέπει να κάνεις εσύ ένα βήμα μπροστά και η άλλη ένα βήμα πίσω. Και μετά να μιλάς σε μια τρίτη γλώσσα, που δεν είναι ούτε δική σου, ούτε δική της. Μπορεί να θέλεις να περιγράψεις μια κατάσταση και να την περιγράψεις με σκληρότερες λέξεις ή με πιο μαλακές. Καταλαβαίνεις τι λέω… Θέλει υπομονή ο μεικτός γάμος, δεν είναι εύκολος», βγάζει το τελικό συμπέρασμα κάνοντας έναν μίνι απολογισμό.
Οι δύο ήρωες του κειμένου, ο Γιάννης Κλούβας και ο Γιώργος Ευγενικός, θεωρούν πως τα καμάκια βοήθησαν τον τουρισμό του νησιού, αλλά βοηθήθηκαν και οι ίδιοι. Σε μια εποχή όπου δεν μπορούσες να γνωρίσεις κόσμους μέσω internet, τα «καμάκια» της Ρόδου ασπαζόταν νέα ήθη και έθιμα, σκανδιναβικά ως επί το πλείστον, αφού το χειμώνα ταξίδευαν στις χώρες των κοριτσιών με τις οποίες και κρατούσαν επαφή. Θα μπορούσες να τους χαρακτηρίσεις και από τους πρώτους «πολίτες του κόσμου», ένας ορισμός που ήρθε πολύ αργότερα από την εποχή που μιλάμε. 
Μπορεί το ελληνικό «καμάκι» να σταθεί δίπλα στο tzatziki, τον mousaka και τον gyros; Σε μια άλλη εποχή, ανέμελη, ίσως. Στη σημερινή σίγουρα, όχι. Και ποιος θα υπερασπιστεί την τιμή των Greek Lovers; Δεν βαριέσαι… Εθελοντές θα υπάρχουν πάντα!
(Ευχαριστούμε τον Γιάννη Κλούβα για την παραχώρηση των φωτογραφιών)

Γιώργος Πράτανος

ΠΗΓΗ...http://www.vice.com/

ΜΙΑ ΝΕΟΖΗΛΑΝΔΗ ΣΩΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΤΑ ΓΑΪΔΟΥΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝΟΥΝ ΣΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ

Oταν βρέθηκε ο Ερμής ήταν εξαντλημένος, με βαριά τραύματα στα πόδια αφού ήταν δεμένος έξι μήνες σε ένα δέντρο μέσα στην λάσπη.
Είναι εννιά το βράδυ. Από τις πιο ζεστές μέρες του Ιουλίου. Της έχουν φέρει ένα κοκαλιασμένο άλογο που γέννησε πριν μερικές μέρες ένα μικρό και έχει μέρες να φάει και να πιεί νερό. Τα περισσότερα βράδια μένει μέχρι αργά να το ταΐζει με το μπιμπερό και να το χαϊδεύει να ηρεμήσει. «Πολλές φορές μπορεί να περάσουν δυο μήνες μέχρι να βεβαιωθούν ότι δεν θέλεις να τους κάνεις κακό και να σε αφήσουν να τα πλησιάσεις», εξηγεί. «Είναι τόσο βασανισμένα από το ξύλο, την πείνα, τις ατέλειωτες ώρες στον ήλιο που φοβούνται και την σκιά τους».
O Star, ένα από τα άλογα του καταφυγίου, πυροβολήθηκε στο λαιμό με καραμπίνα κατά την διάρκεια βεντέτας στον Ψηλορείτη. Τα τραύματα ήταν τόσο σοβαρά που δεν άντεξε.
Η Μπάρμπαρα Δουλγεράκη αγαπούσε πάντα τα ζώα. Από τότε που μεγάλωνε στην φάρμα της οικογένειας έξω από το Ωκλαντ της Νέας Ζηλανδίας. Αν της έλεγε, όμως, κανείς ότι θα είχε το μοναδικό καταφύγιο γαϊδουριών στο Πετροκεφάλι Ηρακλείου, στην περιοχή Αγία Μαρίνα, λίγα χιλιόμετρα από τα Μάταλα, θα πίστευε ότι πρόκειται για αστείο. Την πρώτη φορά που επισκέφτηκε την Κρήτη ήταν το 1969 17 χρόνων. Ο πατέρας της είχε έρθει στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ήθελε να τους δείξει τα μέρη που πολέμησε. «Την αγάπησα αμέσως». Και μαζί αγάπησε και τον άντρα της, Φάνη Δουλγεράκη. Έφυγε για Νέα Ζηλανδία και μερικούς μήνες αργότερα, βρήκε αφορμή με μια φίλη να κάνει τον γύρο της Ευρώπης και βέβαια, να περάσει από Κρήτη. Δεκαεννιά χρόνων παντρεύτηκαν και αποφάσισαν να μείνουν στο Ζαρό. Εκείνη δεν μιλούσε ελληνικά οι χωριανοί δεν μιλούσαν αγγλικά. Δουλειές δεν υπήρχαν για τον άντρα της που ήταν φωτογράφος και μερικά χρόνια αργότερα αποφασίζουν να φύγουν για Νέα Ζηλανδία όπου μένουν 15 χρόνια και αποκτούν τρία παιδιά.
O Pelegrino, 43 χρόνων, ήταν από τα πιο γέρικα γαϊδούρια του κτήματος.
Όταν ο άντρας της της είπε να επιστρέψουν στο νησί αντέδρασε. Δεν ήταν εύκολο με τρία παιδιά στην εφηβεία. Σήμερα δεν θέλει να φύγει. «Εχω είκοσι χρόνια να πάω στην Νέα Ζηλανδία αλλά δεν μπορώ να αφήσω τα ζώα μου». Το πρώτο γαϊδούρι, την Αγάπη, το βρήκαν το 1994 δεμένο σε ένα δέντρο χωρίς φαγητό και νερό. Το πήραν στο κτήμα μαζί με τις κότες, τα σκυλιά, τις γάτες και τα παγόνια τους. Τίποτα σπουδαίο. Σιγά-σιγά, το έμαθε ο κόσμος και άρχισαν να τους φέρνουν και άλλα. Τα περισσότερα άρρωστα, καχεκτικά, γέρικα, με παράσιτα και προβλήματα στα πόδια και τα δόντια από τα χρόνια δουλειάς και αδιαφορίας. Σχεδόν ετοιμοθάνατα. Το ένα γαϊδούρι της αρχής έγιναν δυο και αργότερα, δέκα. Σήμερα έχει 22 και αν είχε και άλλη έκταση δίπλα στο σπίτι της θα ήταν υπερπολλαπλάσια.
Tα γαϊδούρια έχουν περικυκλώσει ένα Γερμανό επισκέπτη που έχει στα χέρια του καρότα και μήλα.
«Είναι απίστευτο το θέαμα: να βλέπεις το γαϊδούρι δεμένο στο δέντρο κάτω από την ζέστη να τριγυρνάει γύρω από το σχοινί ελπίζοντας να ελευθερωθεί». Το 2006 αποφάσισε να ανοίξει επίσημα το καταφύγιο Agia Μarina Donkey Rescue ξεκινώντας συνεργασία με μια ομάδα Ολλανδών και Ελλήνων εθελοντών κτηνιάτρων, πεταλωτών και οδοντιάτρων που έρχονται δυο φορές το χρόνο στην Kρήτη. Μαζί με την Μπάρμπαρα και τον άντρα της κάνουν τον γύρο των χωριών και μαζεύουν όλα τα γαϊδούρια που έχουν εγκαταλειφθεί. Από εκεί αρχίζει ο αγώνας για την επιβίωση. Ωρες δουλειάς, πολύ φροντίδα με φάρμακα, μασάζ για τα πόδια, ειδική διατροφή-όταν επιστρέφει τα μεσάνυχτα στο σπίτι της κάθεται σχεδόν μέχρι τις δυο για να φτιάξει μια υγρή θρεπτική τροφή αφού τα περισσότερα έχουν τέτοιες φθορές στα δόντια που δεν μπορούν να μασήσουν. Για όλα έχει μια ιστορία και ένα όνομα. Όταν την ρωτάει κανείς γιατί δεν τα πουλάει όταν γίνονται καλά της φαίνεται αδιανόητο. «Εδώ θα ζήσουν ελεύθερα μέχρι το τέλος της ζωής τους. Έχουν βασανιστεί αρκετά», λέει.
Ο Spirit, όπως και άλλα τέσσερα γαϊδούρια, μεταφέρθηκαν στους στάβλους της Λαίδης Αννα στην Μεγάλη Βρετανία μετά από δημοσιεύματα στον αγγλικό τύπο για την απελπιστική κατάσταση των γαϊδουριών στην Ελλάδα
Την δεκαετία του ΄50 υπήρχαν μισό εκατομμύριο γαϊδούρια στην ελληνική επαρχία. Σήμερα μετά βίας παραμένουν 13.000 και από αυτά μόνο 4.000  είναι της ελληνικής φυλής. Όταν δεν αντέχουν πια τις δουλειές στο χωράφι πουλιούνται για κρέας στην Ιταλία ή εγκαταλείπονται χωρίς φαγητό-τα περισσότερα δεμένα που είναι και πιο σίγουρο-να πεθάνουν ή να τα φάνε οι λύκοι. Στην Ελλάδα υπάρχουν και άλλα καταφύγια, όλα με την φροντίδα μερικών τρελών όπως η Μπάρμπαρα αλλά η κατάσταση επιδεινώνεται. «Τα προβλήματα είναι μεγάλα», εξηγεί, «και δεν υπάρχει φροντίδα από πουθενά». Το 2012, παράδειγμα, την πήρε μια φοιτήτρια τηλέφωνο που τάιζε ένα εγκαταλελειμμένο γαϊδούρι στην Ερέτρια. Επειδή ήταν αδύνατον να συνεχίζει γιατί έπρεπε να επιστρέψει στο πανεπιστήμιο ήλπιζε στην βοήθειά της. Σε αυτή την βοήθεια φίλων και γνωστών και στην ενίσχυση της αγγλικής οργάνωσης Caring for the Animals Trust στηρίχτηκε και η Μπάρμπαρα για να μεταφέρει την Ερμιόνη -όπως ονομάστηκε τελικά το γαϊδούρι- στο κτήμα της.
O Τrak ήρθε το 2011 με οστεοπόρωση. Ήταν ένα από τα πιο γρήγορα άλογα του ιππόδρομου αλλά είχε εγκαταλειφθεί λόγω των προβλημάτων υγείας.
«Δεν μπορώ να πω όχι. Όταν με παίρνουν τηλέφωνο για ένα ετοιμοθάνατο γαϊδούρι είναι αδύνατον αν αρνηθώ. Και με την κρίση τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Ενας παππούς στον Ψηλορείτη έκλαιγε πριν μερικούς μήνες να πάρω το γαϊδουράκι του αφού με την σύνταξή του δεν μπορούσε να αγοράσει ούτε φάρμακα». Όλα τα έξοδα που είναι πολλά–κάθε γαϊδούρι θέλει 800 ευρώ το χρόνο για τροφή-τα έχει αναλάβει η ίδια με την οικογένεια της, φίλους από το εξωτερικό και ορισμένους από την Ελλάδα που υιοθετούν ένα γαϊδούρι εξασφαλίζοντας φάρμακα ή μέρος της τροφής του. «Η εγγονή μου που σπουδάζει στην Σκοτία, ήρθε το καλοκαίρι για διακοπές και όλη την μέρα είναι δίπλα στα γαϊδούρια», λέει με περηφάνεια. «Είναι αδύνατον να τα εγκαταλείψω. Όταν έρχονται και σκύβουν το κεφάλι για ένα χάδι μετά από μήνες φόβου αξίζει όλο τον κόπο».
H Κασσάνδρα είχε σοβαρά προβλήματα στα πόδια, παράσιτα και τέτανο, θανατηφόρος για τα γαϊδούρια. Ήταν δεμένη από τα πόδια για πολλούς μήνες. Μετά από ένα χρόνο θεραπείας γέννησε το πρώτο γαϊδουράκι.
Μικρή λεπτομέρεια: μέχρι σήμερα το καταφύγιο έχουν επισκεφτεί 5000 τουρίστες από όλο τον κόσμο και μόλις 10 Έλληνες από τα γύρω χωριά.
H Ηρώ είναι το νεογέννητο της Ιφιγένειας, του πιο νεαρού γαϊδουριού στο καταφύγιο. 
Για περισσότερες πληροφορίες και υιοθεσία: www.agia-marina-donkeyrescue.com
H Nεφέλη σώθηκε από μια μικρή σε ένα χωριό της Κρήτης που τηλεφώνησε ότι ο παππούς της δέρνει το γαϊδούρι όταν μεθάει. Η επιχείρηση διάσωσης στήθηκε όταν ο παππούς έπεσε για ύπνο.




Κείμενο, Φωτογραφίες: Τατιάνα Οικονομίδου 





ΠΗΓΗ...http://www.vice.com/

ΠΟΣΟ ΑΡΡΩΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙΣ SELFIES;

Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε η hoax (ψεύτικη) είδηση ότι  η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση (APA) χαρακτήρισε, επισήμως, ψυχική διαταραχή το να βγάζει κανείς selfies. Πολλοί (ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ) το πίστεψαν και βιάστηκαν να ανησυχήσουν για τον εαυτό τους ή να αναρτήσουν την είδηση θέλοντας να επιβεβαιώσουν αυτό που κατά βάθος ούτως ή άλλως πίστευαν: «Είστε “άρρωστοι” όσοι επιμένετε να ποστάρετε selfies. Ακόμα πιο άρρωστοι όταν για ένα like είστε ικανοί να κάνετε duck face ή να γδυθείτε».
“Selfie”: Λέξη της χρονιάς το 2013 από το Λεξικό της Οξφόρδης. «Σέλφι»: η συνήθεια που έγινε μανία.
Ψάχνοντας λίγο παραπάνω ανακάλυψα ότι πέραν της ψεύτικης είδησης που αναστάτωσε πολλούς και πολλές, επιστήμονες όντως ανησυχούν και συνδέουν τα selfies με ψυχικές διαταραχές. Πρώτη και καλύτερη φυσικά, τη ναρκισσιστική διαταραχή.
«Ο ναρκισσισμός είναι η διαταραχή προσωπικότητας όπου το άτομο ασχολείται υπερβολικά με τον εαυτό του, την εμφάνιση, τον τρόπο ομιλίας  και γενικότερα την εικόνα την οποία δημιουργεί στους άλλους. Περνάει έτσι πολύ χρόνο της ημέρας μόνος… Το υπερβολικό ενδιαφέρον για τον εαυτό του οδηγεί στην κατάσταση όπου ερωτεύεται τον εαυτό του». 
Ερωτευμένοι με τον εαυτό μας. Δεν λείπουν βέβαια και οι κρυφές σχέσεις ή αυτές που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ανοιχτά. Στην προσπάθεια μου να προσεγγίσω ανθρώπους που επανειλημμένα ποστάρουν selfies, για να αρχίσω την έρευνά μου, έπεσα πάνω στην Ζ.(ηθοποιός), η οποία σοκαρίστηκε όταν της ζήτησα συνέντευξη. Η απάντησή της ήταν: «Καλησπέρα. Ομολογώ ότι εξεπλάγην με το μήνυμα σου. Σε ευχαριστώ αλλά δε με ενδιαφέρει και μάλλον πρέπει να κόψω τα selfies. Είναι που δεν έχω κανέναν να με βγάζει. Να σαι καλά».
Το να μην υπάρχει κανένας γύρω, όπως στην περίπτωση της Ζ. ήταν το δεύτερο καμπανάκι. Ο Π. (2ο άτομο που προσέγγισα) μου είπε: «Φυσικά και κρύβει μοναξιά μια selfie. Και μοναξιά και ναρκισσισμό και πολλά- πολλά άλλα». «‘Όπως;» ρώτησα. Πολλά απωθημένα, μου απάντησε. «Εγώ ας πούμε πάντα ήθελα να γίνω rock star και να κάνω εξώφυλλα.  Ε, εκτονώνομαι λίγο έτσι. Γίνομαι και εξώφυλλο άμα γουστάρω. Δεν είναι έτσι; Άλλοι μπορεί να ήθελαν να γίνουν μοντέλα ή δε ξέρω εγώ τι». Οι σταρ που ποστάρουν selfies τί θέλουν να γίνουν (σκέφτηκα); Καθημερινοί, απλοί άνθρωποι;
Ο Μάριος Ζίττης, ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής με έδρα την Κηφισιά, θεωρεί ότι έχει δοθεί υπερβολική διάσταση στο όλο θέμα με τις selfies: «Είναι πολύ νωρίς και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις απόψεις που διατυπώνουμε.  Άλλωστε δεν υπάρχουν επίσημες στατιστικές αναλύσεις. Όπως οτιδήποτε καινούριο τεχνολογικά, έχει φέρει μια μικρή επανάσταση στον τρόπο επικοινωνίας των ανθρώπων  και αυτό είναι που το κάνει “καυτό” θέμα. Αυτό που έχει σημασία είναι η χρήση που κάνουμε στο όποιο τεχνολογικό “μέσο”».
Η ιστορία του Danny Bowman, του 19χρονου νεαρού που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει όταν απέτυχε να «βγάλει» την τέλεια selfie, τι μας λέει όμως; «Εμένα προσωπικά δεν μου λέει τίποτα», συνεχίζει ο κ. Ζίττης. Ψύχραιμος. «Αυτό το παιδί είχε προφανώς σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας τα οποία δεν αντιμετωπίστηκαν. Δεν το πρόσεξε κανείς, δεν το βοήθησε κανείς, δεν το στήριξε κανείς και είτε έτσι- είτε αλλιώς, από τη στιγμή που δε βοηθήθηκε, θα έφτανε σε ένα τέτοιο σημείο. Δεν φταίει το μέσο γι αυτό. Το ίδιο μέσο χειρίζονται εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι που δεν έχουν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν».
Αυτό που θα έπρεπε να μας ανησυχεί και όντως ανησυχεί τη ψυχιατρική-ψυχολογική κοινότητα, συνεχίζει ο κ. Ζίττης είναι ο εθισμός στη χρήση των υπολογιστών και γενικότερα του διαδικτύου. «Αυτοί που “δαιμονοποιούν” τα selfies ή οτιδήποτε άλλο, μάλλον ξεχνάνε πως ήταν κάποτε νεότεροι και πως κάποιοι μεγαλύτεροι τότε, τους έκριναν γι αυτά που έκαναν και δοκίμαζαν. Εμείς αλλιώς φλερτάραμε και επικοινωνούσαμε, οι γονείς μας αλλιώς και ούτω καθεξής. Υπάρχει καλός ή κακός τρόπος επικοινωνίας; Ούτως ή άλλως το “φαινόμενο” selfie έχει απήχηση κυρίως στις ηλικίες 18-24. Όχι ότι δεν υπάρχει και ο 40αρης-45άρης που το κάνει».
Η Φ. ετών 38, κάνει αυτό ακριβώς, τα τελευταία δέκα χρόνια. Ξεκίνησε με την φωτογραφική της μηχανή και τώρα απλώς συνεχίζει με το κινητό.  «Είναι σαν ημερολόγιο για μένα. Έχω ένα αρχείο με άπειρες selfies που το ονομάζω: Me (εγώ). Ανατρέχω σε αυτές για να δω πως ήμουν μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο της ζωής μου. Με βοηθάει να θυμάμαι τι έχω περάσει και που βρίσκομαι σήμερα». «Και δεν ποστάρεις καμιά;» τη ρωτάω. «Κάποιες ναι, αλλά τις περισσότερες τις βγάζω για να με δω εγώ και όχι για να με δούνε οι άλλοι».
Ο 45αρης-45αρα που ποστάρει selfie  είναι απλώς ψώνιο; Ρωτάω τον ψυχίατρο (γιατί υπάρχουν πολλοί). Ο κ. Ζίττης χαμογελά. «Οι “νάρκισσοι” ή οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση που ψάχνουν επιβεβαίωση υπήρχαν πάντα, άσχετα αν παλιότερα δεν ποστάρανε selfies. Τότε φορούσαν το τάδε ή το δείνα μπλουζάκι. Την τάδε ή τη δείνα μάρκα. Το ότι διαφοροποιούνται τα μέσα που έχουμε για να διαπιστώσουμε κάποια πράγματα, δε σημαίνει ότι τελικά αυτά τα πράγματα συμβαίνουν πιο συχνά από ότι συνέβαιναν. Απλώς έχουμε μεγαλύτερη πρόσβαση στην “πληροφορία”».
Αυτή μπορεί να είναι και η περίπτωση του Κώστα Γούλια (22), ο οποίος δεν σταματά να ποστάρει selfies. «Παλιότερα έκανα μέχρι και duck face, αλλά τώρα το θεωρώ χαζό. Μου αρέσουν οι selfies. Αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου και θέλω να το δούνε όλοι. Δεν με νοιάζουν πια τόσο πολύ τα like αν και είναι μια επιβεβαίωση. -Τα περισσότερα like που έχω πάρει; 500 και κάτι ψιλά… Αυτό που θα ήθελα να βλέπουν οι άλλοι σε μένα είναι ότι είμαι ένας χαρούμενος και συμπαθητικός άνθρωπος. Γι αυτό και επιλέγω να τραβάω τον εαυτό μου, μέρα. Με φυσικό φως. Χωρίς καμιά ιδιαίτερη επεξεργασία». Μέσα μου εύχομαι το “concept” του Κώστα να φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα αν και όπως μου είπε δεν λείπουν και τα σχόλια τύπου: «Είσαι ψωνάρα!!!!*&@#$%*&*&*&*». Δεν ξέρω αν είναι, πάντως συμπαθητικός είναι πολύ.
Έχοντας πια μια ψυχραιμότερη ματιά, απέναντι στο θέμα selfie, αισθάνθηκα μια μικρή ανακούφιση. Είμαι κι εγώ άλλωστε από αυτούς που έχουν πειραματιστεί με την κάμερα του υπολογιστή ή του κινητού.
Για το τέλος άφησα την απάντηση του Χ. (φίλου) στην ερώτηση:
- Παίρνεις φωτογραφία του εαυτού σου και την ποστάρεις μόνο όταν νομίζεις ότι δείχνεις ωραίος;
«Πάντα δείχνω ωραίος. Ειδικά με την μπροστινή κάμερα του κινητού που έχει χαμηλότερη ανάλυση και λειτουργεί σαν φυσικό φίλτρο».
Γιατί η επίσης hoax (ψεύτικη) είδηση ότι η Apple, Samsung, Nokia ετοιμάζονται να καταργήσουν την μπροστινή κάμερα από τα καινούρια smartphones τους, ίσως να είναι πιο τρομακτική από το να πάσχουμε από σελφίτιδα.

Ειρήνη Μαργαρίτη,
Φωτογραφίες: Φάνης Παυλόπουλος

ΠΗΓΗ...http://www.vice.com/

"ΕΠΙ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΕΚΑΝΑ LIKE ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ ΣΤΟ FACEBOOK"

Magnify Image

Το πείραμα του Νat Honan για το http://www.wired.com/

Υπάρχει αυτή η εξαιρετική φράση του Andy Warhol που μπορεί να έχετε ακούσει στο παρελθόν: "Πιστεύω ότι όλοι πρέπει να αρέσουν σε όλους." Μπορείτε να αγοράσετε αφίσες και πινακίδες με εικόνες του Warhol, που μοιάζουν με εξώφυλλο δίσκου του Belle & Sebastian, με αυτήν τη φράση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό με γραμματοσειρά Ηelvetica.
 Αλλά η πλήρης δήλωση, η οποία έγινε σε μια συνέντευξή του στο Art News το 1963, είναι μια υπέροχη περιγραφή του τρόπου που αλληλεπιδρούμε σήμερα στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

 Τα like και τα favorite είναι οι νέες μονάδες μέτρησης της επιτυχίας—στην κυριολεξία. Όχι μόνο τρέφουν το εγώ μας ως προς τα πράγματα που ανεβάζουμε online σαν άτομα αλλά οι διαφημιστές παρακολουθούν την πορεία της εκάστοτε καμπάνιας τους σύμφωνα με το πόσο συχνά παίρνουν like στο facebook.   Mια πρόσφατη ιστορία που δημοσιεύθηκε στους New York Times σχετικά με μια διαφημιστική εκστρατεία για συμπλήρωμα διατροφής από ζωοπλαγκτόν επαληθεύει το πόσο σημαντικά είναι τα like για τους διαφημιστές.

 Το να κάνεις like πλέον αποτελεί οικονομική ενέργεια. Μου αρέσουν τα πάντα. Ή, τουλάχιστον, μου άρεσαν για 48 ώρες. Έκανα like, στην κυριολεξία, σε ό, τι μου εμφάνιζε το Facebook, ακόμη και αν το μισούσα. Αποφάσισα να ξεκινήσω μια καμπάνια για το συνειδητό like, ώστε να δω πως αυτό θα επηρέαζε το τι μου εμφανίζει το Facebook. Ξέρω ότι κάτι τέτοιο μοιάζει με διαφημιστικό κόλπο (όπως και ήταν) αλλά ήταν, ειλικρινά απλά ένα ανεξέλεγκτο πείραμα. Δεν ήξερα πόσο θα μπορούσα να αντέξω (48 ώρες ήταν ό,τι καλύτερο μπόρεσα να κάνω) ή τι θα διδασκόμουν από αυτό (πιθανότατα τίποτα). Βλέπετε, το Facebook χρησιμοποιεί αλγορίθμους για να αποφασίσει τι θα εμφανιστεί στην αρχική σας σελίδα. Δεν είναι απλά να ένα συνονθύλευμα τυχαίων ανανεώσεων από τους φίλους σας και τα πράγματα στα οποία έχετε δείξει ενδιαφέρον.

 Τo 2014 το News Feed είναι μια πολύ ακριβής παρουσίαση, η οποία εμφανίζεται σε σας μέσω μιας περίπλοκης φόρμουλας βασισμένης στις δραστηριότητες σας μέσα στην ιστοσελίδα και ευρύτερα, στο διαδίκτυο. Ήθελα να δω πώς η εμπειρία μου στο Facebook θα άλλαζε αν επιβράβευα συνεχώς τα ρομπότ που παίρνουν τις αποφάσεις για μένα, αν συνεχώς τους λέω ''καλή προσπάθεια, ρομπότ, μ' αρέσει πολύ αυτό''.

 Επίσης, αποφάσισα να κάνω κάτι τέτοιο μόνο στο Facebook. Το να προσπαθήσω να πατήσω Like σε οτιδήποτε μου εμφανίζεται σε όλο το διαδίκτυο θα ήταν απλά απίστευτα τρομακτικό. Αλλά, ακόμα και ενώ κράτησα το πείραμά μου στα πλαίσια της συγκεκριμένης ιστοσελίδας, τα αποτελέσματα ήταν συγκλονιστικά. Το πρώτο πράγμα στο οποίο πάτησα like ήταν το Living Social. Ο φίλος μου ο Jay είχε κάνει like πριν από μένα και γι' αυτό βρισκόταν πάνω πάνω στην αρχική μου σελίδα. Έκανα like σε δυο ακόμα ενημερώσεις φίλων. Μέχρι στιγμής, όλα καλά. Αλλά το τέταρτο πράγμα που βρήκα ήταν κάτι το οποίο δε μου άρεσε στην πραγματικότητα. Εννοώ, ότι, ενώ δε μου αρέσει πραγματικά ούτε το Living Social, ό,τι στον διάολο και να είναι αυτό αλλά ποιος νοιάζεται; Αλλά το τέταρτο πράγμα ήταν κάτι το οποίο, κατά κάποιον τρόπο, σχεδόν απεχθάνομαι. Ένα κακό αστείο, ή, τουλάχιστον, χαζό. Τέλος πάντων.

 Έκανα like όπως και να 'χει. Ένα πράγμα που έπρεπε να αποφασίσω αμέσως είναι τι να κάνω με τα σχετικά στοιχεία που εμφανίζονται αφ' ότου κάνεις like σε κάτι. Ας πούμε ότι πατάς like σε μια ιστορία σχετικά με αγελάδες που θα δεις στο Modern Farmer. Το Facebook αμέσως θα σου παρουσιάσει τέσσερις επιπλέον επιλογές για να κάνεις like κάτω από την ιστορία με την αγελάδα, τα "related" στη διάλεκτο του Facebook. Πιθανότητα κι άλλες ιστορίες σχετικά με αγελάδες ή καλλιέργειες. Τα σχετικά θέματα γρήγορα μετατράπηκαν σε πρόβλημα, καθώς τη στιγμή που κάνεις like σε ένα, το Facebook το αντικαθιστά με ένα άλλο. Μόλις έκανα like και στα τέσσερα related κάτω από το post, εκείνη ακριβώς τη στιγμή μου εμφάνισε άλλα τέσσερα. Και μετά άλλα τέσσερα. Και μετά άλλα τέσσερα. Και μετά άλλα τέσσερα. Αμέσως κατάλαβα ότι θα κολλούσα στον φαύλο κύκλο των related για μια αιωνιότητα αν συνέχιζα έτσι.

 Έτσι, λοιπόν, έθεσα έναν νέο κανόνα: θα έκανα like στις πρώτες τέσσερις επιλογές που μου εμφανίζει το Facebook, όχι όμως παραπάνω. Μερικές φορές, το να κάνεις like είναι παράλογο. Η φίλη μου η Hillary ανέβασε μια φωτογραφία του παιδιού της, που ονομάζεται Pearl, με μώλωπες στο πρόσωπό της. Είχε τίτλο "Pearl vs. μπετόν." Δε μου άρεσε καθόλου! Ήταν θλιβερό. Κανονικά, θα ήταν από τα πράγματα που εμφανίζονται στο News Feed μου τα οποία με υποχρεώνουν να κάνω σχόλιο αντί να πατήσω το κουμπάκι με τον υψωμένο αντίχειρα.

 Η μοναδική φορά που αρνήθηκα να κάνω like σε κάτι, ήταν το post ενός φίλου για τον θάνατο ενός συγγενή. Την προηγούμενη βδομάδα βίωσα και γω έναν θάνατο στην οικογένεια. Ήταν ένα όριο που δε σκόπευα να ξεπεράσω. Παρ' όλα αυτά υπήρχαν ακόμα άφθονα πράγματα για να κάνω like. Πάτησα like σε μια από τις ανανεώσεις ενός ξαδέρφου μου, την οποία είχε κοινοποιήσει από τον Joe Kennedy και έπειτα ''πολιορκήθηκα" από προτάσεις για like σε άλλους Kennedy (όπως και μια για Clinton και μια για Shriver). Έκανα like στο Hootsuite. Έκανα like στους The New York Times, έκανα like στο Coupon Clipinista. Έκανα like σε κάτι που ανέβασε μια φίλη που δεν είχα μιλήσει εδώ και 20 χρόνια, κάτι σχετικά με το παιδί της, μια κατασκήνωση και ένα φίδι. Έκανα like στο Amazon. Έκανα like στο γαμημένο το Kohl's. Έκανα like στο Kohl's για χάρη σας. Το News Feed μου υιοθέτησε έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα σε εκπληκτικά σύντομο χρονικό διάστημα. Αφότου έκανα check in και like σε μια σειρά πράγματα στο διάστημα της μιας ώρας, δεν υπήρχαν πλέον ανθρώπινα όντα στην αρχική μου σελίδα. Τα πάντα κινούνταν γύρω από εμπορικά σήματα και διαφημιστικά μηνύματα αντί για μηνύματα άλλων χρηστών. Κατά αυτόν τον τρόπο, ένας μύλος περιεχομένου βγήκε στην επιφάνεια. Σχεδόν ολόκληρη η αρχική μου σελίδα παραδόθηκε στο Upworthy και την Huffington Post. Λίγο πριν πάω για ύπνο την πρώτη μέρα, καθώς προσπέλασα το News Feed μου, οι ανανεώσεις που είδα ήταν (με την παρακάτω σειρά): Huffington Post, Upworthy, Huffington Post, Upworthy, a Levi's ad, Space.com, Huffington Post, Upworthy, The Verge, Huffington Post, Space.com, Upworthy, Space.com. Επίσης, λίγο πριν πάω για ύπνο, με θυμάμαι να σκέφτομαι "Γαμώ το. Πρέπει να κάνω και ένα like σχετικά με τη Γάζα" τη στιγμή μου πατούσα το κουμπάκι του Like σε ένα post με ένα μήνυμα υπέρ του Ισραήλ. Μέχρι το επόμενο πρωί, όλα όσα εμφανίζονταν στο News Feed μου είχαν πάρει μια πολύ έντονη στροφή προς τα δεξιά. Μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω like στη Δεύτερη Τροπολογία και σε κάποιου είδους σελίδα εναντίον των μεταναστών. Έκανα like και στα δύο. Πάτησα like στον Ted Cruz. Πάτησα like στον Rick Perry. Το Συντηρητικό Κόμμα εμφανίζεται ξανά και ξανά και ξανά στο News Feed μου.

 Άρχισα να καταλαβαίνω αυτό το πολύ συγκεκριμένο μοτίβο. Συνήθως, πήγαινε κάπως έτσι.: 

  Μια πρόταση που εξιστορεί κάποια αμφιλεγόμενα νέα. Ωραία! 

Μια πρόταση που να εξηγεί γιατί αυτό είναι καλό.

 Ένα κάλεσμα για δράση, συχνά καταλήγοντας σε μια ερώτηση. 

Όταν συνειδητοποίησα τη συγκεκριμένη τακτική, άρχισα να την εντοπίζω παντού. Το SF Gate, η διαδικτυακή παρουσίαση του ιστορικού του San Francisco, χρησιμοποιεί ένα παρόμοιο μοτίβο. Είναι μια πολύ συγκεκριμένη μορφή διαφημιστικής επικοινωνίας του Facebook, σχεδιασμένη για να σας κάνει να διαδράτε. Και αν τσιμπήσετε το δόλωμα, θα σας εμφανίζεται κατ' επανάληψη.

 Εξεπλάγην, επίσης, από το πόσο διαφορετική ήταν η αρχική μου σελίδα στο κινητό μου και στον υπολογιστή μου, ακόμα και όταν τις κοιτούσα και τις δύο την ίδια στιγμή. Με το πέρας της πρώτης μέρας, παρατήρησα ότι στο κινητό μου, η αρχική μου σελίδα στερούνταν σχεδόν ολοκληρωτικά περιεχομένου χρηστών. Μου παρουσιαζόταν μόνο η ευκαιρία να κάνω like σε αναρτήσεις διαφόρων ιστοσελίδων και ποικίλες άλλες διαφημίσεις. Από την άλλη, στον υπολογιστή, παρ' όλο που το περιεχόμενο ήταν κατά κύριο λόγο διαφημιστικό, συνέχιζα να βλέπω πράγματα από τους φίλους μου. Σε αυτή τη μικρούτσικη οθόνη, όπου η διαφήμιση είναι τόσο πολύτιμη, τα ρομποτάκια του Facebook αποφάσισαν πως ο τρόπος να διατηρήσουν το ενδιαφέρον  μου είναι αποκρύπτοντάς τους ανθρώπους και δείχνοντας μου μόνο το υλικό που άντλησαν άλλες μηχανές. Παράξενο. Καθώς η πρώτη μέρα έδινε τη θέση της στη δεύτερη, άρχισα να φοβάμαι να μπω στο Facebook. Είχε μετατραπεί σε ναό της πρόκλησης. Καθώς το News Feed παρασυρόταν προς τα δεξιά όλο και περισσότερο, τόσο παρασυρόταν παράλληλα όλο και περισσότερο προς τα αριστερά. Rachel Maddow, Raw Story, Mother Jones, Daily Kos και άλλα τέτοια αριστερίζοντα στοιχεία αναμιγνύονται με άλλα τόσο άκροδεξιά που σχεδόν φοβάμαι να τους κάνω like από ανησυχία να μην καταλήξω σε καμιά λίστα παρακολούθησης.

 Αυτό είναι ένα πρόβλημα μεγαλύτερο και από το Facebook. Μου υπενθύμισε τι μπορεί να πάει στραβά στην κοινωνία και γιατί πλέον μιλάμε συχνά ο ένας στον άλλον αντί να μιλάμε μεταξύ μας. Θέτουμε τις πολιτικές και κοινωνικές δικλείδες ασφαλείας μας και αυτές ενισχύονται από μόνες τους. Τα πράγματα τα οποία διαβάζουμε είναι πολύ συγκεκριμένα και ανταποκρίνονται στα ειδικότερα ενδιαφέροντά μας. Πέφτουμε μέσα στις λαγότρυπες που αποτελούν τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα, μέχρι να χαθούμε στον κήπο της βασίλισσας και να καταραστούμε τους πάντες πάνω από το έδαφος.

   Αλλά, χειρότερο, ίσως, από τους υψηλούς πολιτικούς τόνους που υιοθέτησε η αρχική μου σελίδα, ήταν το πόσο εις βάθος ηλίθια έγινε. Moυ δόθηκε η ευκαιρία να κάνω like σε ένα post του Buzzfeed για έναν τύπο που χόρευε και άλλο ένα που απαντούσε στο ερώτημα Ποιος χαρακτήρας από τον Τιτανικό είσαι; Ένα τρίτο post από το Buzzfeed με πληροφορεί ότι ''Ο χορευτής της Katy Perry είναι η φαντασίωση κάθε γυναίκας". Σύμφωνα με το New York magazine, είμαι και επισήμως γερασμένος γιατί η Malia Obama πήγε στο Lollapalooza (like!) και το CNN με ενημερώνει ότι "Σύζυγος εξερευνεί τα πατρικά-αρσενικά του ένστικτα" μαζί με μια φωτογραφία ενός άντρα χωρίς μπλούζα που χουφτώνει τις ρόγες του. Ένα σύννεφο σε σχήμα πέους. Σταματήστε ό, τι κι αν κάνετε και δείτε αυτό το μωρό που είναι ίδιο με τον Jay-Z. Η αρχική μου σελίδα έδειχνε σχεδόν μόνο το χειρότερο είδος σαχλαμάρας για τη μαζική παραγωγή της οποίας είμαστε συνεργοί όλοι εμείς στα μέσα και γι' αυτό τον λόγο θα έπρεπε να πεθαίνουμε από την ντροπή μας.  Συναρπαστικά σκουπίδια. Πάτησα σε όλα like.

   Και ενώ περίμενα ότι μπορεί ό, τι έβλεπα να άλλαζε, αυτό που δεν περίμενα ποτέ ήταν ο αντίκτυπος που θα είχε η συμπεριφορά μου στην αρχική σελίδα των φίλων μου. Πίστευα συνεχώς ότι το Facebook θα μου έβαζε κάποια όρια, μολαταύτα, γινόταν όλο και πιο λυσσασμένο. Η αρχική μου σελίδα μετατράπηκε σε μια παρέλαση διαφήμισης και πολιτικών και ενώ διαδρούσα με αυτά τα δυο στοιχεία, το Facebook τέλεσε το καθήκον του και ενημέρωσε όλους τους φίλους και follower μου. Την πρώτη αυτή νύχτα, ένας μικρούλικος κύκλος με το κεφάλι ενός σκύλου μέσα εμφανίστηκε στη γωνία της οθόνης του κινητού μου. Ένα παραθυράκι συνομιλίας, από το λογισμικό του Facebook Messenger! Ο σκύλος αποδείχτηκε ότι ήταν ο παλιός εκδότης μου από το WIRED , ο John Bradley. "Σου χάκαραν το προφίλ;" με ρώτησε εναγωνίως. Το επόμενο πρωί, η φίλη μου η Helena μου έστειλε ένα μήνυμα.

 "Η αρχική μου σελίδα είναι στην κυριολεξία γεμάτη από άρθρα στα οποία έχεις κάνει like, είναι κάπως αστείο", μου είπε. "Κανένα νέο από άλλους φίλους, μόνο ό,τι κάνει like ο Honan", συνέχισε και εγώ της απάντησα με υψωμένο τον αντίχειρα. Αυτό συνεχίστηκε καθ' όλη τη διάρκεια του πειράματος. Όταν ανέβασα ένα status στο Facebook απλά λέγοντας "Μου αρέσετε", άκουσα από πολλούς φίλους ότι η περίεργη συμπεριφορά μου μονοπωλούσε στην αρχική τους σελίδα. "Το newsfeed μου είναι κατά 70 τοις εκατό πράγματα που κάνει like ο Mat", σημείωσε η φίλη μου η Heather. Στο τέλος, ήρθε σε επαφή μαζί μου κάποιος που δούλευε στο Facebook, ο οποίος είχε παρατηρήσει τη δραστηριότητά μου και ήθελε να με φέρει σε επαφή με το τμήμα δημοσίων σχέσεων της εταιρίας. Αλλά τότε είχα ήδη βάλει ένα τέλος σε όλο αυτό, γιατί ήταν απλά απαίσιο. Ξεκίνησα να μετράω σε πόσα πράγματα είχα κάνει like κοιτώντας το αρχείο καταγραφής δραστηριοτήτων μου αλλά κι αυτό ήταν εξαιρετικά ψυχοφθόρο.
 Είχα προσθέσει παραπάνω από χίλιες σελίδες στο προφίλ μου, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν ντροπιαστικές ή στην καλύτερη μπανάλ.
 Με το να κάνω like στα πάντα, μετέτρεψα το Facebook σε ένα μέρος που δεν υπήρχε τίποτα που να μου αρέσει.
 Για να είμαι ειλικρινής, πραγματικά δε μου άρεσε αυτό που είχα κάνει.





Πηγή: www.lifo.gr

ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

της Κλεοπάτρας Χατζηλία, Ιστορικού Πολιτισμού
Οι Άγγελοι στην Αγία Γραφή, την Πατερική παράδοση, και την Υμνογραφία της Εκκλησίας έχουν διαφόρους ρόλους, είναι πανταχού παρόντες και λειτουργούν τα μυστήρια του Θεού. 
Η απεικόνιση των Αγγέλων είναι προνόμιο της Χριστιανικής Τέχνης η οποία μετά την εικονομαχία τους απεικόνισε με συγκεκριμένους ρόλους. Από τον 4ο αι. εικονίζονται άπτεροι και από την εποχή του Ιουστινιανού με τα αυτοκρατορικά διάσημα.
Ειδικότερα ο ρόλος των Αγγέλων στην υμνογραφία και εικονογραφία της εορτής της Κοιμήσεως είναι δοξαστικός. Είναι η τιμητική φρουρά του Χριστού και εικονίζονται μέσα στη φωτεινή δόξα που τον περιβάλλει. Εικονίζονται ως ψυχοπομποί, είτε πετώντας προς τον Χριστό με καλυμμένα χέρια για να παραλάβουν από τα χέρια του Χριστού την τιμία ψυχή της Παναγίας και να τη μεταφέρουν στους ουρανούς, είτε στεκόμενοι δίπλα Του, διάκονοι με λαμπάδες. Άλλοτε δε εικονίζονται ως τιμωροί του ασεβούς Ιεφωνίου και άλλοτε ανοίγοντας τις πύλες του ουρανού, για να εισέλθει η Παναγία. Επίσης εικονίζονται ως συνοδεία και οδηγοί των Αποστόλων που έρχονται με τα ουράνια οχήματά τους, τα σύννεφα, από τα πέρατα της οικουμένης, για να κηδεύσουν την Παναγία.
Στην ιστορία της εικονογράφησης της Κοιμήσεως η πιο παλιά σύνθεση είναι αυτή της Μονής Δαφνίου, του Οσίου Λουκά και της Μονής της Xώρας η οποία διακρίνεται για το ιδιαίτερα κλασικό της ύφος. Αργότερα μετά τον 13ο αι. στη λιτή απεικόνιση της Κοιμήσεως εμφανίζεται πλήθος Αγγέλων που ανεβοκατεβαίνει από τις ανοικτές θύρες του ουρανού ή συνοδεύει την Παναγία στην ουράνια κατοικία Της.
Η υμνογραφία της εορτής ενέπνευσε την εικονογράφηση του πλήθους των Αγγέλων να ανοίγει τις ουράνιες πύλες και να προτρέπει μυστικώς: «ύπερθεν αι Πανάγίαι και Πρεσβύταται των Αγγέλων Δυνάμεις, το θαύμα εκπληττόμεναι κεκυφιυίαι αλλήλαις έλεγον, Άρατε υμών τας πύλας και υποδέξασθαι την τεκούσαν του ουρανού και γής ποιητήν…» (Δοξαστικό Αποστίχων Εσπερινού).
Συνοπτικώς μπορούμε να πούμε ο,τι ο ρόλος των Άγγέλων στην εικονογραφία πολλαπλασιάζεται χρόνο με το χρόνο. Είναι αγγελιοφόροι και διάκονοι του θείου θελήματος, τιμητική φρουρά του Χριστού, ψυχοπομποί, τιμωροί του ασεβούς Ιεφωνία, τιμητική φρουρά και συνοδός της Παναγίας που υποδέχεται και επευφημεί όπως ο λαός υποδέχεται τον τροπαιούχο αυτοκράτορα κατά την ώρα της θριαμβευτικής εισόδου του στην Πόλη.
Σε όλες τις παραστάσεις των αγγέλων δίπλα στην Παναγία, κυριαρχεί η αυτοκρατορική εικονογραφία και ο ρόλος τους είναι η τιμητική φρούρηση και προσκύνηση της Μόνης Αυγούστας και του καθημένου στη μητρική καθέδρα σαρκωμένου Λόγου.



ΠΗΓΗ...http://www.agioritikovima.gr/

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...