Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014

ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...

Δάφνη Πασσίση-Κοκότ,
 Φωτογραφίες: Νατάσα Κούμη 
Συχνά, οι «εκτός» πιστεύουν ότι τα Εξάρχεια είναι η συνοικία των αναρχικών και της μολότοφ, του μπάφου και της καϊλας, του πιτσιρικά που λιώνει στις μπύρες και χαραμίζει την όποια φαιά ουσία του σε αυτές, η περιοχή των βανδαλισμένων από ταγκιές νεοκλασικών αρχιτεκτονημάτων, η γειτονιά που κάποτε είχε μια αίγλη αλλά τώρα της τελείωσε. Είναι τρόπον τινά όμορφο, γιατί παρουσιάζεται σαν ένας ευρύτερος χώρος που παρέχει άσυλο στους άσωτους της Αθήνας.
 Για τους «εντός» όμως, που μεγάλωσαν στα Εξάρχεια, είναι το μέρος που λες εφτά «γεια» σε μία απόσταση είκοσι μέτρων, εκεί που βγαίνοντας συναντάς τη μαμά της Νιόβης, την γιαγιά του Αλέξανδρου και τον αδερφό του Ελυσσαίου, εκεί που όταν καθόσουν στο μπαλκόνι άκουγες τον Πέτρο να φωνάζει τον Όλαφ τον σκύλο, η περιοχή που πήγες νηπιαγωγείο απέναντι από την Ίντριγκα, δημοτικό δίπλα από το Mo Better (ακόμα δεν το έχουμε ξεπεράσει το κλείσιμό του) και γυμνάσιο στην Βαλτετσίου - από πρίν γίνει «φάση Βαλτετσίου». Είναι εκεί που μεγάλωσες κάνοντας σε νεαρή ηλικία ταχύρρυθμα μαθήματα αντιμετώπισης δακρυγόνων και έβλεπες τη μητέρα σου να τσακώνεται με μπάτσους κάτω από το σπίτι, επειδή κάθε 17 Νοέμβρη αποφάσιζαν να κλείσουν το τετράγωνο της Τοσίτσα-Μπουμπουλίνας (ακόμα και για τους κατοίκους) και τέλος, το μέρος που πρωτοβρήκες ημιπεθαμένο ναρκωμανή στα σκαλιά του σπίτιου σου πηγαίνοντας στο σχολείο. 
Το 2008, προφανέστατα έτος ορόσημο στην σύγχρονη ιστορία των Εξαρχείων με ένα περιστατικό που θύμισε την άδικη δολοφονία του Καλτεζά, άλλαξε για άλλη μία φορά το τοπίο, βάζοντας τα Εξάρχεια στον χάρτη των media ως νούμερο ένα προβληματική περιοχή του κέντρου - κυριώς σε θέματα που δεν αφορύν στο μεταναστευτικό. Ρυμοτομικά, το γεγονός ότι είναι κοντά σε κομμάτια που παλιότερα είχαν μεγαλύτερη αίγλη και ασφάλεια, όπως η Πλατεία Βικτωρίας, η Ομόνοια και το Πεδίον του Άρεως, ενίσχυσε βλακωδώς την ιδέα ότι τα Εξάρχεια έχουν χάσει το επίπεδο που κάποτε είχαν. Με την αγορά των Εξαρχείων να πλήττεται και τα εμπορικά μαγαζιά να κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο, την Στουρνάρη να χάνει τον τίτλο της μικροσκοπικής Silicon Valley της Αθήνας, την Μεσολογγίου να γίνεται συνώνυμο της αδικίας του 2008, τα στενά χαμηλά στη Θεμιστοκλέους να κρίνονται επικίνδυνα, το μόνιμο πρόβλημα των σκληρών ναρκωτικών να μεταφέρεται από δρόμο σε δρόμο μήνα με τον μήνα και την αλβανική μαφία να έχει ανοίξει παραρτήματα στην πλατεία - φυσικά οι αστυνομικοί παραείναι απασχολημένοι με το κυνηγητό της πιτσιρικαρίας για να ασχοληθούν με κάτι τέτοιο. 
«Τα Εξάρχεια είναι ελευθερία», μου λέει η Μαριάννα, δευτεροετής της Παντείου, «μεγάλωσα Γλυφάδα και το 2007 μετακομίσαμε με την οικογένειά μου εδώ. Στην αρχή γκρίνιαζα και δεν καταλάβαινα, αλλά μετά είδα. Είδα ότι εδώ δε θα με σχολιάσει κανείς για αυτά που είμαι και είδα ότι οι παρέες μου είναι σίγουρα πιο δεμένες. Λατρεύω να βγαίνω στη περιοχή μου και φίλοι που έχω κάνει από την Σχολή, έρχονται πλέον όλοι εδώ. Και για έναν φοιτητή είναι αρκετά πιο οικονομικά από άλλα σημεία του κέντρου.» Θαρρώ, πως η μόνη αγορά που δεν έχει πληγεί στον ίδιο βαθμό με την εμπορική, είναι αυτή της διασκέδασης. Σίγουρα ο κόσμος  -και δη φοιτητές και άνεργοι- δεν πίνει όπως έπινε κάποτε, αλλά όπως φαίνεται και από την πρωτιά που κατέχει στο site ftinapota.gr, με 20 μαγαζιά στην λίστα και τον Κεραμεικό/Μεταξουργείο να ακολουθούν με 13, τα Εξάρχεια συνεχίζουν να είναι μία αρκετά οικονομική συνοικία. «Εγώ βγάζω 543 ευρώ τον μήνα καθαρά», λέει τσαντισμένα ο 35χρονος ελεύθερος επαγγελματίας Μιχάλης, «και με αυτά πρέπει να πληρώσω λογαριασμούς, βενζίνες για το μηχανάκι και να δω και κανα άνθρωπο. Με δέκα ή είκοσι ευρώ μπορώ νε περάσω ένα πολύ όμορφο βράδυ με φίλους. Στην Μπενάκη για παράδειγμα, δέκα ισοδυναμούν με τουλάχιστον 3 μπύρες ή αρκετό κρασί. Δεν λέω ότι είμαστε οι μόνοι στην Αθήνα που το έχουμε αυτό, αλλά τα Εξάρχεια είναι και το μόνο μέρος που δεν χρειάζεται να προσποιηθώ».
Περπατώντας με την Νατάσα για να τραβήξουμε τις φωτογραφίες, της εξηγούσαμε με την φίλη μου Ηλέκτρα, όλα τα urban legends των legends των Εξαρχείων, που είναι και πολλά. «Εδώ βοήθησα τη μητέρα του Ξαρχάκου μια μέρα που είχε κλειστεί από το σπίτι της, εδώ ήταν το σπίτι του Παλαμά, εδώ έμενε μια τρελή με γάτες που όταν ανοίξανε το σπίτι της βρήκανε λίρες, εδώ αυτό που βλέπεις ανακαινισμένο είχε σχεδόν γκρεμιστεί στο σεισμό, εδώ έμενε ο Άσιμος», και από εκεί ξεκίνησε μία συζήτηση περί της μουσικής πλευράς των Εξαρχείων. «Η μουσική έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στην ταυτότητα των Εξαρχείων», διατείνεται η Ηλέκτρα, «εκτός από το γεγονός ότι μεγάλες καλλιτεχνικές προσωπικότητες έχουν περάσει από εδώ, ακόμα και τώρα είναι ελάχιστα τα μαγαζιά που παίζουν κακή μουσική στην περιοχή». Κάπου εκεί συναντάμε και τον Ανδρέα, ιδιοκτήτη καφετέριας, χρόνια φίλο και κάτοικο Κολωνού, ο οποίος μας εξηγεί ότι από τον κόσμο που έρχεται σε επαφή λόγω του μαγαζιού και οι οποίοι δεν μένουν στα Εξάρχεια, απλά ενισχύεται η άποψη του ότι τα Εξάρχεια δε θα πεθάνουν ποτέ. «Εντάξει, μας διαφοροποιεί το ότι έχουμε πέντε-έξι-δεκαπέντε παραπάνω καμμένους κάδους», αναφέρει γελώντας, «αλλά, τα Εξάρχεια ήταν, είναι και θα είναι ένα κέντρο νεολαίας. Ακόμα και εμείς, οι πιο μεγάλοι, αισθανόμαστε νέοι λόγω αυτών. Έχει τα θεματάκια της σαν περιοχή, αλλά ποια περιοχή δεν έχει; Και θα είναι πάντα η περιοχή που είχε την Γκρότα και το Πολυτεχνείο» (γέλια).  
Εγώ με τη σειρά μου, έχω να πω ότι τριάντα χρόνια σε αυτή τη συνοικία και ενώ έχω βρεθεί σε άσχημες καταστάσεις με πρεζάκια και άλλα, δεν έχω αισθανθεί ποτέ μη ασφαλής. Έμαθα να ακούω μουσική εδώ, να συζητάω εδώ και έμαθα να πίνω τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι, μπάτσοι.... (την συνέχεια την ξέρετε). 



ΠΗΓΗ...http://www.vice.com/gr

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΤΑ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΑ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ

Ειρήνη Μαργαρίτη, 
Φωτογραφίες: Φάνης Παυλόπουλος
Θυμάμαι και τον παππού μου, που όταν πέθανε το μουλάρι που είχε, ούτε κι εγώ ξέρω πόσα χρόνια, το μόνο που βρήκε να πει -με μάτια δακρυσμένα είν’ αλήθεια- είναι: «Ο Μαρής ψόφησε». Τον πέταξαν σε μια χωματερή. Αυτή ήταν η κηδεία του μαζί με τα λίγα δάκρυα του παππού. Άλλαξαν οι εποχές στα σίγουρα.
Με δανεικό αμάξι βγαίνουμε στην Εθνική με τον Φάνη να επισκεφτούμε ένα νεκροταφείο κατοικίδιων. Περίεργο. Ούτε που φανταζόμουν ότι υπάρχει. Ο Φάνης οδηγεί κι εγώ αναρωτιέμαι αν η ατμόσφαιρα θα είναι τόσο βαριά όπως στα νεκροταφεία των ανθρώπων. Θα έχει άραγε την ίδια θλίψη ο χώρος;
Στο κοιμητήριο ζώων Αγ. Φραγκίσκος, το παλαιότερο στην Ελλάδα -ιδρύθηκε το 1984- μας υποδέχονται δυο σκυλιά γαυγίζοντας. Ο Άρτι, ο υπάλληλος, ανοίγει τη σιδερένια πόρτα και μας βάζει μέσα. Φοράει καπέλο. Είναι γύρω στα 30. Το κοιμητήριο, γεμάτο δέντρα. Βλέπουμε από απόσταση τους μικρούς τάφους.
 Ποια ακριβώς είναι η διαδικασία ταφής;
Άρτι: Συνήθως μας παίρνουν τηλέφωνο και πάμε και παίρνουμε εμείς το νεκρό σκυλάκι ή γατάκι ή ό,τι ζώο είναι. Το φέρνουμε εδώ, έχω ανοίξει ήδη το χώρο εγώ και το κηδεύουμε. 
Οι ιδιοκτήτες του δεν είναι εδώ;
Φυσικά και είναι. Καμιά φορά- πιο σπάνια βέβαια- τα φέρνουν και οι ίδιοι.
Η ατμόσφαιρα, βαριά;
Δυστυχώς υπάρχει πολύς κόσμος που υποφέρει εδώ. Κλαίνε, χτυπιούνται. Πόνος μεγάλος. Σα να έχει πεθάνει άνθρωπος. Δεν έχει διαφορά.
Ο Άρτι ξεφυσά κι εγώ κοιτάω γύρω. Του προτείνω να περπατήσουμε στους διαδρόμους με τα μνήματα. Φωτογραφίες παντού, ημερομηνίες, ονόματα. Ξαβιέ, Σούζυ, Μάιρα, Λάκης, Βεργίνα, Φρόιντ, Ατζελίνα, Μπέμπα, Κεφτεδάκος, Μπιάνκο, Τζέρι, Μπρούνο. Ρωτάω αν έρχονται επισκέψεις οι ιδιοκτήτες. «Τα Σαββατοκύριακα έρχονται αρκετοί. Κάθονται, περιποιούνται τους τάφους κι ύστερα από λίγο φεύγουν».
Σε έναν από τους μικρούς τάφους διαβάζω:
Ρεξάκος
Ο καλύτερος φιλαράκος.
1/11/96- 17/3/2007
Γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε και ζήσαμε μια ολόκληρη ζωή μαζί. Ήσουν, είσαι και θα είσαι ο γλυκός, ο καλός, ο πιστός, ο ξεχωριστός, ο αγαπημένος φίλος και φύλακάς μας. Σε ευχαριστούμε Ρεξάκο για την αγάπη και την αφοσίωση σου. Θα σε θυμόμαστε όλοι και θα μείνεις, έχοντας τη δική σου ξεχωριστή θέση, για πάντα μέσα στις καρδιές μας, αγαπημένε μας Ρεξάκο. Καλό ταξίδι φίλε.
Ο ιδιοκτήτης του Ρεξάκου, λέει ο Άρτι, επί δυο ολόκληρα χρόνια ερχόταν καθημερινά. Περιποιόταν τον τάφο, τον έπλενε, μιλούσε στο νεκρό του φίλο. Είχε στενοχωρηθεί πάρα πολύ αυτός, μου λέει. Δεν είχε κι αδέλφια και είχε δεθεί πολύ με το σκυλάκι του. Και μετά που πέρασαν τα δυο χρόνια, ερχόταν αλλά όχι καθημερινά πια.
«Ένας άλλος κύριος έχει ένα σκυλάκι εδώ, τη Σίμπα και έρχεται κάθε Τετάρτη και Κυριακή φέρνοντας κουκλάκια. Παίρνει αυτά που είχε αφήσει πριν, τα πλένει, τα καθαρίζει και έρχεται την επόμενη φορά και τα αλλάζει. Κάθε Τετάρτη και Κυριακή η ίδια δουλειά».
Διάβασα κάπου ότι ο δεσμός μεταξύ του ανθρώπου κι ενός ζώου μπορεί να είναι πολύ έντονος και στενός με έναν τρόπο διαφορετικό από τις ανθρώπινες σχέσεις. Όπως η φροντίδα για ένα παιδί που δε μεγαλώνει. Οι περισσότεροι άνθρωποι διστάζουν να τοποθετήσουν τη θλίψη ενός ιδιοκτήτη ζώου στο ίδιο επίπεδο με εκείνον κάποιου που έχει χάσει δικό του άνθρωπο. Το πένθος όμως είναι πένθος. Άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ κάποιο κατοικίδιο είναι δύσκολο να καταλάβουν. Εύκολα θα πούνε σε κάποιον που έχασε ένα σκυλάκι να πάρει τα πάνω του ή απλά να πάρει ένα άλλο. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά. Η παρακάτω επιγραφή το επιβεβαιώνει.
Γούφης
18 ετών
15/3/1993-20/4/2011
Δεν ήσουν ποτέ ένα κατοικίδιο, ήσουν μέλος της οικογένειας και μαζί σου χάθηκε ένα πολύτιμο μέρος της για πάντα. Θα είσαι για πάντα στην καρδιά μας. Δε θα περάσει μέρα που να μη μας λείπεις μέχρι να ξανασυναντηθούμε.
Πρέπει να ομολογήσω ότι πολλοί από αυτούς τους τάφους είναι κιτς κι έχουν πάνω τους της παναγιάς τα μάτια. Από καντηλάκια μέχρι ομπρέλες και χριστουγεννιάτικα στολίδια. Η ησυχία όμως, εκεί, δε σου αφήνει περιθώρια για ειρωνείες. Ο καθένας αγαπάει με τον τρόπο του και το εκφράζει όπως μπορεί. Ό,τι ζώο κι αν είχε. Στο νεκροταφείο άλλωστε υπάρχουν διάφορα είδη κατοικίδιων: σκυλάκια, γατάκια, μάινες, παπαγάλοι, κουνελάκια, σαύρες μέχρι κι ένα ιγκουάννα. Στο παρελθόν έχουν ταφεί και δυο άλογα εκεί.
Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο στενό-χωρη όταν διαβάζεις επιγραφές ιδιοκτητών που βρίσκονται σχεδόν σε απόγνωση. Ξεχωρίζω μιας κυρίας που δηλώνει ανοιχτά ότι περιμένει κι εύχεται να «φύγει» κι αυτή γρήγορα για να ξανασυναντήσει το αγαπημένο της σκυλάκι. Κανένας άνθρωπος δεν την αγάπησε όπως ο σκύλος της λέει. Οι περισσότεροι την εγκατέλειψαν στα δύσκολα. Τι να πει κανείς; Ή μήπως τίποτα;
Άραγε ο κ. Ιπποκράτης Σαββούρας παλιός κτηνίατρος και πρώην βουλευτής της ΝΔ τα είχε υπόψη του όλα αυτά όταν αποφάσισε να φτιάξει το κοιμητήριο; «Ο κ. Σαββούρας είδε αντίστοιχα κοιμητήρια στην Αμερική και από τη μεγάλη του αγάπη για τα ζώα αποφάσισε κι αυτός να φτιάξει ένα. Το πρώτο μάλιστα στην Ελλάδα. Είκοσιεννιά χρόνια λειτουργίας μετράει ο Αγ. Φραγκίσκος».
Και οι τιμές πού κυμαίνονται τον ρωτάω. «Από 100 μέχρι 150 ευρώ μου λέει. Χωρίς τα μάρμαρα όμως. Αυτά τα φέρνει ο ιδιοκτήτης. Ή ό,τι άλλο διαλέξει για μνήμα».
«Αυτό εμπεριέχει και την παραμονή για δυο χρόνια», συνεχίζει ο Άρτι. Μετά ο ιδιοκτήτης μπορεί είτε να ανανεώσει τη διαμονή (50 ευρώ το χρόνο) είτε να κάνει εκταφή. Πολλοί παίρνουν τα οστά και τα βάζουν στην αυλή τους ή τα αφήνουν εδώ και τα βάζω εγώ σε έναν ομαδικό τάφο.
Ξέρω πολλούς ιδιοκτήτες, λέω στον Άρτι, που θάβουν τα σκυλιά τους στον κηπάκο, ή στο βουνό. Μου λέει ότι τα καταλαβαίνει και τα δυο. Κάποιοι ίσως τα θέλουν κοντά τους. Με την εκδοχή του βουνού όμως μπορεί να έχεις μπλεξίματα, μου τονίζει. «Εμείς εδώ δουλεύουμε 24 ώρες το 24ωρο. Μπορείς να μας πάρεις ό,τι ώρα να ‘ναι. Τις προάλλες πήγα και πήρα ένα σκυλάκι στις 2.30 τα ξημερώματα. Η γυναίκα που το είχε ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση και ο άντρας της ήθελε να κάνουμε την ταφή άμεσα».
Το βλέμμα μου σκαλώνει και σ' άλλους τάφους:
Λούνα
12 ετών
18/2/2011
Η πριγκίπισσα μας
Μέλι
Irish shelter
1995-2007
Δεν έφυγες ποτέ
Φέλιξ
11 ετών
7/4/2013
Ήσουν ο καλύτερός μου φίλος
Τίτης
15, 5 ετών
9/2/2011
Απέραντο το κενό που μου άφησες
Η μαμά σου
Η ώρα έχει περάσει. Ευχαριστώ πολύ Άρτι, λέω και ετοιμάζομαι να φύγουμε. Ο Φάνης με περιμένει. Ο Άρτι μας κερνάει λίγο νερό και κατευθυνόμαστε προς το αμάξι. Κοιτάω πίσω και απαντάω στο αρχικό μου ερώτημα. Η ατμόσφαιρα σε ένα νεκροταφείο που έχει ζώα θαμμένα αντί γι ανθρώπους είναι γεμάτη αγάπη. 



ΠΗΓΗ...http://www.vice.com/gr

Η ΠΑΛΙΟΤΕΡΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΘΥΣΙ ΕΙΝΑΙ 1.000 ΕΤΩΝ

Δες το σαν μια ιστορία. Μόλις έχεις ξυπνήσει, τα μάτια σου ξεροψήνονται από τον ήλιο και οι φλέβες στο κεφάλι σου κοπανάνε ένα μοχθηρό ρυθμό του Σατανά. Το στόμα σου είναι η έρημος η ίδια, τα δόντια σου παλεύουν με κάτι το κολλώδες που έχει απλωθεί πάνω τους και στο στομάχι σου στριφογυρνάει κάτι σάπιο.
Είσαι στην Βαγδάτη του 10ου αιώνα και έπρεπε ήδη να ήσουν στην αυλή του χαλίφη. Και έχεις πάνω σου και μέσα σου τα απομεινάρια από ένα μεθύσι της κολάσεως.
Το μόνο που μπορεί να κάνεις είναι να φορέσεις της φουσκωτή σου βράκα, να καπελωθείς το εισαγόμενο περσικό σου τουρμπάνι και να ξεκινήσεις με βαρύ βήμα, προσπαθώντας τελικά να μην ξεράσεις στην μέση κάποιας ποιητικής απαγγελίας. Όλα αυτά βέβαια, εκτός αν είσαι φίλος ενός τύπου που λέγεται Ibn Sayyar al-Warraq.
Διάφοροι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι το βιβλίο του al-Warraq, με τίτλο «Kitab al-Tabikh» (δηλαδή το βιβλίο της μαγειρικής), είναι το παλαιότερο του είδους του σε όλον τον Αραβικό κόσμο. Γράφτηκε τον 10ο αιώνα και είναι μια τεράστια συλλογή με περισσότερες από 600 συνταγές από την περίοδο Abbasid, πολλές από τις οποίες είναι πλέον παντελώς αγνώριστες, αλλά υπάρχουν μέσα στην κουζίνα της Μέσης Ανατολής σήμερα.
Όπως πολλοί συγγραφείς βιβλίων μαγειρικής τότε, έτσι και ο al-Warraq συμπεριέλαβε στο έργο του και φαρμακευτικές συμβουλές, καθώς και συνταγές για φάρμακα και δυναμωτικά ροφήματα, γιατί το να θρέφεις το σώμα δεν ήταν απλά μια υπόθεση αντιμετώπισης της πείνας. Κάτι που μας φέρνει στου πονοκεφάλους και τα επακόλουθα της μέθης, γιατί κακά τα ψέματα, σε όλους αρέσει το ξέφρενο ξενύχτι.
Μια μοντέρνα έκδοση του Αιγυπτιακού kishk
Όπως συμβαίνει και τώρα, η κατανάλωση αλκοόλ δεν ήταν και ό,τι πιο νόμιμο αν ήσουν Μουσουλμάνος στην μεσαιωνική Βαγδάτη. Το Κοράνι το απαγορεύει ρητά και σύμφωνα με τον Nasrallah, o χαλίφης του Rashidun Umar Ibn al-Khattab το αποκαλούσε το «κρασί της Ινδίας», τονίζοντας ότι έπιναν μόνο οι άπιστοι.
Αυτό βέβαια δεν εμπόδιζε αυτούς που ήθελαν να πιούν ένα ποτήρι παραπάνω και αυτό που έπιναν, το λες και δυνατό. Μια από τις συνταγές του al-Warraq, αφορά το dadhi, ένα κρασί που φτιάχνει κανείς αναμειγνύοντας 22 κιλά από σιρόπι χουρμά με 2 κιλά μέλι και 2 κιλά λυκίσκο, το οποίο εν συνεχεία ανακατεύεται με νερό και αφού τοποθετηθεί σε δοχεία, μένει σφραγισμένο με λάσπη για δύο μήνες. Από εκεί και πέρα, σύμφωνα με τον al-Warraq, «το κρασί θα είναι εξαιρετικό».
Δεν είχε βάλει σκοπό βέβαια να καταστρέψει τα συκώτια του χαλιφάτου του Abbasid. Απλά ήθελε παραθέσει με κάθε λεπτομέρεια τα φαγητά και τα ποτά της εποχής. Το έργο του συμπεριλαμβάνει επίσης και μια σειρά από συνταγές για fuqqa, μια μη αλκοολική μπύρα που φτιάχνεται από κριθάρι, καθώς και μια σειρά από κρασιά που χρησιμοποιούνταν για φαρμακευτικούς σκοπούς. Μια από αυτές τις συνταγές αφορούσε ένα υδρόμελο που φτιαχνόταν  αναμειγνύοντας 9 κιλά μέλι, μια χούφτα μοσχοκάρυδο, γαρίφαλο, μαύρο κάρδαμο, μάραθο, πιπερόριζα και άσπρη κουρκούμη. Στο τέλος προστίθεται σαφράν και μόσχος για να ολοκληρωθεί το αποτέλεσμα.
«Με την ευλογία του Θεού», γράφει ο al-Warraq, «αποτελεί μια καλή θεραπεία για πόνους στα νεφρά και το στομάχι».
Αν τώρα θες να αντιμετωπίσεις τα κατάλοιπα που σου αφήνει ένα γερό μεθύσι, ο al-Warraq προτείνει την κατανάλωση λεμονάδας μαζί με το αλκοολικό ρόφημα της επιλογής σου. Όλου του τύπου οι λεμονάδες μπορούν να παίξουν τον εν λόγω ρόλο, αν και αξίζει να δοκιμάσει κανείς μια παραλλαγή με χυμό από κυδώνι, με μέντα ή ακόμα και τσάι μυρτιάς. Όλα αυτά όμως δεν μας δίνουν απαντήσεις σχετικά με το τι κάνουμε την επόμενη μέρα, αυτή που ακολουθεί το μεθύσι.
Πιες νερό, λέει ο al-Warraq σχετικά με το θέμα. Μην πιεις μια μεγάλη ποσότητα κατευθείαν, αλλά ιδανικά «πιες το σε μικρές ποσότητες και γουλιές και φρόντιζε να παίρνεις βαθιές ανάσες ανάμεσα στις γουλιές αυτές. Στην συνέχεια προτείνει ένα πιάτο γνωστό ως kishkiyya, το οποίο φτιάχνεται με ενάμιση κιλό κρέας περίπου, διακόσια είκοσι περίπου γραμμάρια ψιλοκομμένο κρεμμύδι, μπαχαρικά, μερικά ρεβίθια, ρίζα galangal, ελαιόλαδο και λαχανικά εποχής, τα οποία μαγειρεύονται όπως το στιφάδο.  Στο παραπάνω προσθέτεις και το λεγόμενο kishk (μια πάστα από σιτάρι και γιαούρτι που χρησιμοποιείται ακόμα σε μέρη της Μέσης Ανατολής), καθώς και κύμινο, γαρίφαλο, κάσσια και νάρδο και λογικά είσαι έτοιμος.
Ένας ποιητής του μεσαίωνα, είχε πει σχετικά με το kishkiyya ότι «μόλις ο μεθυσμένος το καταναλώσει αισθάνεται ανανεωμένος και τα κατάλοιπα από το μεθύσι εξαφανίζονται».
Αν δεν πιάσει αυτό, τότε υπάρχει η σούπα kimchi και παπαρδέλες με μανιτάρια. Αν όμως είσαι κάπου στην Βαγδάτη του 10ου αιώνα, τότε εσύ και η καμήλα σου έχετε πολύ δρόμο για να βρείτε αυτά τα δύο υποκατάστατα της συνταγής του al-Warraq.



ΠΗΓΗ...http://www.vice.com/gr

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΤΟΞΙΚΩΝ ΑΠΟΒΛΗΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Φωτογραφία: Αλέξανδρος Αβραμίδης
Όταν η συζήτηση φτάνει στα απόβλητα είναι είτε γιατί ολόκληρα βουνά από σκουπιδομάνι γεμίζουν κάθε τρεις και λίγο τις γειτονιές μας είτε γιατί κάποιος θέλει να μετατρέψει την πόλη μας σε χωματερή. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να μας πιάσει και η περιβαλλοντική μας ευαισθησία σχετικά με τα τοξικά λύματα όταν μας βγάλει ο δρόμος προς τον Ασωπό ή τηΛίμνη Κορώνεια ή όταν ακουστεί κάποια είδηση όπως για παράδειγμα πριν λίγες μέρες που 56 τόνοι επικίνδυνων αποβλήτων υδραργύρου βρέθηκαν παράνομα σε αποθήκη στον Ασπρόπυργο. Τότε θυμόμαστε ότι υπάρχει και μία υπόθεση που λέγεται επικίνδυνα απόβλητα, που όμως μπροστά στις συζητήσεις για τις χωματερές, φαντάζει υψηλά μαθηματικά.
Όπως μάλλον θα θυμάσαι από τότε που αναγκαστήκαμε να αποχωρηστούμε αυτά τα τέλεια θερμόμετρα υδραργύρου και να τα αντικαταστήσουμε με τα ηλεκτρονικά που όποτε θέλουν δουλεύουν, ο υδράργυρος είναι ένα υλικό που έχει απαγορευτεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω επικινδυνότητας. Παρόλα αυτά, οι ελεγκτές περιβάλλοντος μετά από σήμα των Γερμανικών αρχών εντόπισαν σε αποθήκες μεταφορικής εταιρείας τις συγκεκριμένες ποσότητες, οι οποίες είχαν εξαχθεί στην Ελλάδα με σκοπό την προώθησή τους προς τρίτες χώρες. Ο υδράργυρος αυτή τη στιγμή βρίσκεται ακόμα στη χώρα μας και σύμφωνα με τονΠαναγιώτη Μέρκο, Γενικό Επιθεωρητή Περιβάλλοντος: «Αυτή τη στιγμή είμαστε σε συνεννόηση με τις γερμανικές αρχές ώστε να γίνει η επαναπροώθηση, η μεταφορά πίσω στη Γερμανία, με βάση τους κανονισμούς που προβλέπει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αποθήκευση του υλικού έχει γίνει με τις πιο ασφαλείς διαδικασίες, ενώ δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ανησυχίας».
Όσο μπαινοβγαίνουν 56 τόνοι υδράργυρου από τα σύνορα με τόση άνεση, αναρωτιέμαι άραγε τι να συμβαίνει με τα δικά μας επικίνδυνα και τοξικά απόβλητα που παράγουν οι εγχώριες βιομηχανίες. Ποια είναι η διαδρομή τους και που καταλήγουν; Με βάση τα στοιχεία που έχουν δώσει οι ίδιες στο Υπουργείο Περιβάλλοντος, κάθε χρόνο παράγονται περίπου 330.000 τόνοι επικίνδυνων και τοξικών αποβλήτων. Από αυτά μόνο 1.550 τόνοι αποστέλλονται στο εξωτερικό για επεξεργασία. Οι υπόλοιπες ποσότητες αποθηκεύονται «προσωρινά» σε αποθήκες που όλως τυχαίως ποτέ δεν φρακάρουν. Και, όπως μας είπαν οι αρμόδιοι στην έρευνά μας για αυτό το θέμα, δεν φρακάρουν γιατί καταλήγουν είτε θαμμένα στο έδαφος, είτε βυθισμένα σε πλοία, είτε σε ποτάμια και θάλασσες είτε σε απλούς ΧΥΤΑ, δίπλα στη σακουλίτσα με τα σκουπίδια του σπιτιού μας.
Φωτογραφία: Αλέξανδρος Αβραμίδης
Σύμφωνα με την Θεοδότα Νάντσου, επικεφαλής πολιτικής WWF Ελλάς: «Ενώ στην Ελλάδα παράγονται ετησίως περίπου 300.000 τόνοι επικίνδυνων, τοξικών αποβλήτων (291.773 τόνοι το 2010, με βάση τα στοιχεία της Eurostat), για τα οποία η κοινοτική νομοθεσία επιτάσσει την ασφαλή και περιβαλλοντικά ορθή διάθεση και διαχείριση, η χώρα μας στην πράξη ακόμα δεν διαθέτει τις απαραίτητες εγκαταστάσεις. Έτσι, μια βιομηχανία π.χ. που θέλει να λειτουργεί νόμιμα και με περιβαλλοντική ασφάλεια πρέπει να πληρώνει τεράστια ποσά για να στέλνει τα επικίνδυνα απόβλητά της σε ειδικές μονάδες στη Γερμανία. Άλλες επιχειρήσεις τα αποθηκεύουν προσωρινά, όπως προβλέπει η σχετική νομοθεσία, οπότε σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις ουδέν μονιμότερον του προσωρινού. Όμως πολλές επιχειρήσεις επιλέγουν απλά να τα πετάξουν σε κάποιο ρέμα ή ποτάμι, όπως συμβαίνει με τον Ασωπό, προκαλώντας βέβαια ανυπολόγιστη ζημιά τόσο στα οικοσυστήματα όσο βέβαια και στην ανθρώπινη υγεία».
«Το θέμα με τα τοξικά λύματα στην Ελλάδα είναι πολύ πικραμένη και δύσκολη υπόθεση», μου λέει χαρακτηριστικά ο Νίκος Χαραλαμπίδης από την Greenpeace. Και μάλιστα το πρόβλημα ξεκινάει από το τι έχουμε ονομάσει τοξικά λύματα και τι όχι: «Από τα στοιχεία που παρουσιάζονται επίσημα απουσιάζουν τεράστιες ποσότητες τοξικών αποβλήτων τα οποία για κάποιο λόγο δεν χαρακτηριζόντουσαν τοξικά ή δεν έμπαιναν στην σωστή κατηγορία. Το βασικότερο είναι να υπάρξει θέληση να καταγράψουμε το πρόβλημα. Ο καλύτερος τρόπος να μην έχεις πρόβλημα είναι να μη το καταγράψεις».
Στην Κρήτη αυτές τις μέρες φαίνεται πως υπάρχει μία αρκετή καλή πρωτοβουλία να καταγραφεί αυτό το πρόβλημα. Το 4ο Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο «CRETE 2014» με θέμα τη Διαχείριση Βιομηχανικών και Επικίνδυνων Αποβλήτων, που διοργανώνεται από τη Σχολή Μηχανικών Περιβάλλοντος του Πολυτεχνείου Κρήτης φιλοξενεί 400 άτομα από 47 χώρες. Ο πρόεδρος του Συνεδρίου και καθηγητής Ευάγγελος Γιδαράκος μου αναφέρει πως: «Το συνέδριο είναι το μόνο για τα τοξικά απόβλητα που διοργανώνεται σε διεθνή κλίμακα. Έχουμε γύρω στις 330 ομιλίες, μέσα στις οποίες θίγουμε και το ελληνικό ζήτημα. Φέτος όμως το συνέδριο αποκτά και μία επιπλέον ιδιαιτερότητα λόγω και των χημικών της Συρίας που καταστράφηκαν εν πλω στη Μεσόγειο, ένα γεγονός που υπενθυμίζει ακόμα και σε εμάς τους επιστήμονες το ζήτημα με τα απόβλητα των πολέμων».
Φωτογραφία: Δημήτρης Μιχαλάκης
Ο Δημήτρης Βαγενάς είναι χημικός μηχανικός, καθηγητής Περιβαλλοντικών Συστημάτωνστο Τμήμα διαχείρισης περιβάλλοντος και φυσικών πόρων στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας.Όπως μου εξηγεί: «Σε σχέση με τα απόβλητα υπάρχει ένα δίκτυο το οποίο δεν μπορεί κανείς να το παρακολουθήσει επίσημα και το κλασσικό παράδειγμα είναι εκείνο με τη καταστροφή των χημικών όπλων της Συρίας που τελικά δεν ξέρουμε τι έγινε. Ό, τι παράγεται από εργοστάσια και βιομηχανίες, δεν ξέρει κανείς που πηγαίνει. Όσα στέλνονται νόμιμα στο εξωτερικό, κατά κανόνα πηγαίνουν στην Γερμανία όμως όπως είδατε με την περίπτωση του υδραργύρου οι Γερμανοί τα στέλνουν πίσω ή τα πηγαίνουν σε άλλες χώρες. Δυστυχώς η χώρα δεν έχει μηχανισμούς ελέγχου και εποπτείας. Οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι είναι αρκετά λίγοι και βάσεις δεδομένων δεν υπάρχουν».
Σύμφωνα με τον Φίλιππο Κυρκίτση, Πρόεδρο της Οικολογικής Εταιρείας: «Η εξαγωγή είναι μία πολύ ακριβή διαδικασία, γι’ αυτό και οι ποσότητες που πηγαίνουν στο εξωτερικό είναι πολύ λίγες. Οι αποθηκευμένες ποσότητες είναι μεγάλες, άλλα άμα κάνεις ένα ισοζύγιο μάζας παραγωγής τόσες δεκαετίες, βγαίνει αβίαστο το συμπέρασμα ότι όλοι ξεφορτωνόντουσαν σε πολύ μεγάλο ποσοστό τις επικίνδυνες ουσίες, όπου έβρισκαν».
Η Polyeco είναι ελληνική εταιρία διαχείρησης αποβλήτων με θυγατρικές σε διάφορες χώρες των Βαλκανίων. Σύμφωνα με τον Λευτέρη Χαλαράκη, γενικό διευθυντή το κύριο πρόβλημα σχετίζεται με την ελλειπή στελέχωση των εγλεκτικών αρχών: «Εμείς επεξεργαζόμαστε βιομηχανικά απόβλητα. Δηλαδή απόβλητα που έχουν προκύψει από βιομηχανικές παραγωγές. Εξαγωγή αποβλήτων κάνουμε από την Ελλάδα στη Γερμανία, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο, στη Ρουμανία, στη Σουηδία, στη Γαλλία, στην Ιταλία. Το ζήτημα είναι να γίνεται η διαχείριση των τοξικών αποβλήτων με τον σωστό τρόπο. Γιατί; Για να μην υπάρχουνε στη μέση όλοι εκείνοι οι οποίοι δεν θέλουν να τηρούν τις διαδικασίες και να τα πετάνε δεξιά και αριστερά. Η Polyeco διαχειρίζεται κάθε χρόνο περίπου 5.000 τόνους επικίνδυνα και μη επικίνδυνα απόβλητα. Μπορεί να διαχειριστεί πάνω από 70 χιλιάδες, δηλαδή μας λείπουν απόβλητα για να δουλέψουμε. Που πάνε; Αυτό αναρωτιόμαστε και εμείς. Κι επειδή υπάρχει δραστηριότητα, η λύση θα είναι να βοηθήσουμε και να στελεχώσουμε τις ελεγκτικές αρχές για να μην κάνουμε κι εμείς 3 μήνες να πάρουμε ένα χαρτί για να κάνουμε τη δουλειά μας».



ΠΗΓΗ...http://www.vice.com/gr

"ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ, Σ' ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΕΙ"

Magnify Image

Το μοντέλο Meaghan Kausman καταγγέλει εταιρεία μαγιό, γιατί ύστερα από μία φωτογράφιση που έκανε, την πέρασαν από photoshop εν αγνοία της. Οι διαφορές στο σώμα της είναι εμφανείς. 


Η ίδια έγραψε στο Instagram:
   ''Το πάθος μου είναι να υπηρετώ την Τέχνη. Όταν δημιουργώ όμορφες φωτογραφίες και βρίσκομαι με ταλαντούχους ανθρώπους, μου δίνει ζωή. Πρόσφατα έκανα μία φωτογράφηση με μαγιώ για χάρη της εταιρείας Fella Swim, με μία υπερταλαντούχο φωτογράφο στις υποβρύχιες λήψεις, την Pip. 
Οι φωτογραφίες της ήταν μαγικές, καθώς οι λήψεις που έκανε αναδείκνυαν την γυναικεία ομορφιά κάτω από το νερό.  Σήμερα το πρωί σοκαρίστηκα, όταν είδα να έχει ανέβει στο Ιnstagram μία φωτογραφία μου εμφανώς επεξεργασμένη. Moυ είχαν αλλάξει εντελώς το σώμα μου, λεπταίνοντας το στομάχι και τους μηρούς μου, με σκοπό να με εντάξουν κι εμένα στο ιδανικό πρότυπο ομορφιάς της κοινωνίας που ζούμε.
 Η πάνω φωτογραφία είναι η επεξεργασμένη, ενώ η κάτω η γνήσια. Αυτό είναι το σώμα μου. Και δεν θα γίνω εγώ η αφορμή να επιτρέψω σε καμία εταιρεία και σε κανέναν άνθρωπο να διαιωνίζει τέτοιες αντιλήψεις, ότι δηλαδή το αδύνατο σώμα είναι πιο ωραίο. 
Όλες οι γυναίκες είναι όμορφες, με ό, τι σωματότυπο κι αν έχουν. Αυτή η εταιρεία είναι τρελή!
 Είναι απαράδεκτο να περνούν από photoshop γυναικεία σώματα και να τα επεξεργάζονται με σκοπό να φαίνονται πιο αδύνατα."




 Πηγή: www.lifo.gr

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟ "ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΒΡΑΒΕΙΟ SELFIE"

Magnify Image

Με τις selfie να είναι μια νέα, πολύ της μόδας, έκφραση της ψηφιακής φωτογράφισης, λογικό ήταν να καθιερωθεί και σχετικό βραβείο, το «Παγκόσμιο Βραβείο Selfie».

   Δόθηκε για πρώτη φορά με νικητή στο σχετικό διαγωνισμό ένα ζευγάρι νιόπαντρων που έβγαλαν τη σέλφι τους μόλις ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά την ανταλλαγή των αιώνιων όρκων πίστης. Ο γαμπρός Andrew τράβηξε τη φωτογραφία έχοντας στο πλάι του τη σύζυγο του Σάλι και δείχνοντας τις βέρες τους, ενώ στο φόντο συγγενείς και φίλοι παρακολουθούν χαμογελώντας. 

  Ακούγοντας για το διαγωνισμό αποφάσισε να στείλει τη φωτογραφία που τελικά είναι αυτή που κέρδισε το 1ο βραβείο.

   O διαγωνισμός δεν έχει πάντως και τόσο τον παγκόσμιο χαρακτήρα που του προσδίδει ο τίτλος.
 Εγινε από μια διαδικτυακή εταιρεία πώλησης έξυπνων κινητών και το ζευγάρι κέρδισε ένα smartphone και ένα κρύσταλο με χαραγμένη μια υπενθύμιση της selfie τους.




 Πηγή: www.lifo.gr

Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ, ΘΥΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΜΠΟΛΑ

Magnify Image
Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα από τον Μάρτιο, έχουν δεχθεί 2.077 άτομα, εκ των οποίων 1.038 ήταν θετικοί στον ιό Έμπολα και 241 κατάφεραν να επιζήσουν. Φωτο: Sylvain Cherkaoui/Cosmos 
Την ώρα που νοιαζόμαστε μόνο μην φτάσει ο Έμπολα σε μας, αγνοώντας αυτούς που πεθαίνουν.

Από τον ΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ 

Η Ella Watson-Stryker από τις ΗΠΑ, εργάζεται αυτή τη στιγμή ως μέλος της ομάδας επείγουσας παρέμβασης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (Médecins Sans Frontière/MSF) για τον ιό Έμπολα, με αντικείμενο την αγωγή Υγείας στο Kailahun της Σιέρα Λεόνε. Μας αφηγείται με συγκλονιστικό τρόπο την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού, ενός από τα πολλά θύματα της θανατηφόρας επιδημίας που μαίνεται στη Δυτική Αφρική:
   Την πρώτη φορά που είδα την Tewa* ήταν στη σκηνή όπου γίνεται η πρώτη ιατρική εξέταση και διαλογή των ασθενών. Είχε έρθει στο νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για τον Έμπολα με τη μητέρα, την αδελφή και άλλα μέλη της ευρύτερης οικογένειάς της. Καθόταν σκυφτή σε μια πλαστική καρέκλα, με τα πόδια της να μην μπορούν να φθάσουν καν στο έδαφος. Μοίρασα σε όλους ένα σνακ καθώς περίμεναν. Εκείνη μου χαμογέλασε δειλά. Της κάναμε εισαγωγή καθώς είχε πυρετό και ο πατέρας της είχε πεθάνει από τον Έμπολα. Ευτυχώς, η εξέταση αίματος βγήκε αρνητική. Η μικρή έκανε μπάνιο και βγήκε χαμογελαστή έξω.
 Της δώσαμε θεραπεία για την ελονοσία. Πήρα μια βαθιά ανάσα ανακούφισης και έπειτα πήρα την Tewa και συζήτησα για λίγο μαζί της στο δωμάτιο που πραγματοποιούμε συνεδρίες συμβουλευτικής υποστήριξης.
 Η Tewa με περηφάνια εξασκούσε τα αγγλικά που μαθαίνει στο σχολείο. Πήρε εξιτήριο με τη θεία και την αδελφή της. Η μητέρα της, ενώ βγήκε θετική στον ιό ανέκαμψε γρήγορα και τους ακολούθησε στο σπίτι λίγες μέρες αργότερα. Είδα ξανά την Tewa στο χωριό της όταν επέστρεψα στο σπίτι τους μαζί με δύο μέλη της οικογένειάς της, επιζώντες και αυτοί του Έμπολα.
 Μου χαμογέλασε ζεστά, ενώ συνέχισε να παίζει με τα άλλα παιδιά. 
Magnify Image
Αυτό που αγνοούν τα ΜΜΕ ή προτιμούν να μην βλέπουν είναι η οργή και η απόγνωση που βιώνουμε κάθε μέρα. Γινόμαστε μάρτυρες ολόκληρων χωριών που αφανίζονται... Φωτο: Sylvain Cherkaoui/Cosmos 

Μία εβδομάδα αργότερα η καρδιά μου σχεδόν σταμάτησε όταν είδα το μητρώο ασθενών. Το όνομα της Tewa ήταν γραμμένο. Δίπλα με κόκκινα κεφαλαία γράμματα η λέξη «ΕΠΑΝΕΙΣΑΓΩΓΗ». Όλη μέρα τη σκεφτόμουν με την ελπίδα ότι θα έβγαινε και πάλι αρνητική. Το μυαλό μου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από την αναμονή των εργαστηριακών αποτελεσμάτων. 

Αυτή την φορά όμως, η Tewa δεν ήταν τόσο τυχερή. Το σύμβολο (+) ήταν γραμμένο δίπλα στον αριθμό ασθενούς. Ο αδυσώπητος αγώνας για επιβίωση μόλις είχε ξεκινήσει για εκείνη. Με το βλέμμα μου καρφωμένο στον μικρό μαγνήτη πάνω στον ιατρικό πίνακα που συμβολίζει την Tewa, προσπάθησα να μην κάνω πολλές ερωτήσεις στο ιατρικό μας προσωπικό. Η νεαρή θεία της Tewa είχε εισαχθεί κι εκείνη στον θάλαμο απομόνωσης. Πάνω από τον φράχτη κάθε μέρα την ρωτούσα για την Tewa, κάνοντας προσπάθεια να δείχνω ελπιδοφόρα αλλά όχι υπερβολικά αισιόδοξη.

 «Οι περισσότεροι από τους ασθενείς μας θα πεθάνουν», υπενθύμιζα στον εαυτό μου, σε μια προσπάθεια να διατηρήσω μια αυτοπροστατευτική συναισθηματική απόσταση από όσα εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια μου. 

Magnify Image
Φωτο: Sylvain Cherkaoui/Cosmos 
Μετά από κάποιες μέρες, μία από εκείνες τις σπάνιες ευτυχισμένες μέρες που έχω ζήσει εδώ –συνόδευσα τη θεία της Tewa θεραπευμένη πλέον στο σπίτι της. Εκεί είδα τη μητέρα της μικρής. Ενστικτωδώς αναζήτησα το πρόσωπο της Tewa ανάμεσα στα ενθουσιασμένα παιδιά που με είχαν περιτριγυρίσει, παρόλο που ήξερα ότι η Tewa δεν ήταν εκεί. «Πώς είναι;», με ρώτησε η μητέρα της. «Χθες μπόρεσε να κάνει μπάνιο», της είπα.

   Στο θεραπευτικό κέντρο την επόμενη μέρα, όταν ρώτησα για την Tewa, ο θεράπων γιατρός της κούνησε το κεφάλι. «Δεν είναι καλά. Άρχισε να αιμορραγεί», μου είπε. «Και έχει εκείνο το βλέμμα». Το γνώριζα εκείνο το βλέμμα. Το έχω δει πάρα πολλές φορές τους τελευταίους πέντε μήνες. «Εντάξει», είπα, δαγκώνοντας τα χείλη μου και προσπαθώντας να μην βουρκώσω. «Λυπάμαι», μου είπε ο γιατρός.   Όλοι λυπούμαστε. Λυπούμαστε που δεν υπάρχει ακόμα ασφαλές και αποτελεσματικό φάρμακο να σκοτώσει τον ιό του Έμπολα. 

  Λυπούμαστε που δεν έχουμε ένα εμβόλιο. Λυπούμαστε που έχουμε αποτύχει να σταματήσουμε την επιδημία. Γνωρίζουμε ότι θα έπρεπε να κάνουμε πολύ περισσότερα. Δεν έχουμε όμως τους πόρους, τη δυνατότητα, ούτε το προσωπικό. Κάποιες μέρες αισθανόμαστε τη μάταια εκείνη αίσθηση ότι δεν έχει σημασία πόσο σκληρά εργαζόμαστε, επειδή δεν είμαστε αρκετοί. Παλεύουμε να σβήσουμε τη φωτιά στο δάσος με σπρέι. Το ντόπιο υγειονομικό προσωπικό προσπαθεί να φροντίσει τους ασθενείς Έμπολα χωρίς την απαιτούμενη εκπαίδευση, χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό με αποτέλεσμα να αρρωσταίνουν, μολύνοντας τις ίδιες τους τις οικογένειες πριν πεθάνουν.
 Με αυτό τον τρόπο, ο ιός Έμπολα ξεκίνησε και στην οικογένεια της Tewa. Παιδιά φεύγουν από το νοσοκομείο αρνητικά στον ιό, πηγαίνουν πίσω στα μολυσμένα με Έμπολα σπίτια τους, καθώς δεν υπάρχει κανείς για να τα απολυμάνει. 

Magnify Image
Λυπούμαστε που δεν έχουμε ένα εμβόλιο. Λυπούμαστε που έχουμε αποτύχει να σταματήσουμε την επιδημία. Γνωρίζουμε ότι θα έπρεπε να κάνουμε πολύ περισσότερα. Δεν έχουμε όμως τους πόρους, τη δυνατότητα, ούτε το προσωπικό...Φωτο: Sylvain Cherkaoui/Cosmos 

Η προσοχή των ΜΜΕ είναι πλέον διαρκής, αλλά στραμμένη στο αν ο ιός θα σκοτώσει Ευρωπαίους ή Αμερικάνους. Έρχονται καθημερινά δημοσιογράφοι να τραβήξουν πλάνα με τις «εξωτικές», ειδικές κίτρινες στολές, να φωτογραφίσουν μαυρισμένους από τον ήλιο, εξαντλημένους εθελοντές ανθρωπιστικών οργανώσεων.
 Κατόπιν πηγαίνουν πίσω στη Δύση και λένε την ιστορία των φτωχών Αφρικανών και των γενναίων ξένων που πήγαν για να τους σώσουν. Εστιάζουν στο ρομαντισμό των χωματόδρομων του θανατηφόρου ιού. Αυτό όμως που αγνοούν ή προτιμούν να μην βλέπουν είναι η οργή και η απόγνωση που βιώνουμε κάθε μέρα. Γινόμαστε μάρτυρες ολόκληρων χωριών που αφανίζονται. Ακολουθούμε τον μπερδεμένο ιστό των εκτεταμένων οικογενειών καθώς, ένας-ένας αρρωσταίνει και πεθαίνει. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι συζητήσεις περιστρέφονται διαρκώς γύρω από το πού θα βάλουμε όλα εκείνα τα πτώματα, που κανένας δεν έχει να θάψει. Διαχωρίζουμε άρρωστους γονείς από τα υγιή παιδιά τους. Ή το αντίθετο.
 Ακούμε τους σπαρακτικούς θρήνους μιας γυναίκας που μόλις έχει χάσει και το τελευταίο από τα δέκα παιδιά της και μια εβδομάδα αργότερα, την ξαναβλέπουμε με τον μικρό εγγονό της να πεθαίνουν μαζί.
   Κανείς δεν ρωτάει για το πού βρίσκεται. Δεν ρωτούν καν το γιατί, μετά από συζητήσεις πέντε μηνών και περισσότερους από 1.500 καταγεγραμμένους θανάτους, η επιδημία ακόμα μαίνεται. Δεν ρωτούν πού είναι τα χρήματα των δωρητών αλλά που βρίσκονται όλοι εκείνοι που θα τους βοηθήσουν.

   Παιδιά όπως η Tewa δεν είναι σπάνιο φαινόμενο για εμάς. Σήμερα είδα άλλο ένα κοριτσάκι στην αίθουσα αναμονής για δεύτερη φορά. Αύριο θα ψάξω για το όνομά της στο μητρώο ασθενών με την ελπίδα και πάλι ότι όταν βγουν τα εργαστηριακά αποτελέσματα θα είναι αρνητική στον ιό και θα τη συνοδεύσω στο σπίτι της για μία ακόμα φορά. Αλλά ακόμα και αν γυρίσει στο σπίτι, θα επιστρέψει σε ένα χωριό όπου όλοι πεθαίνουν. Θα επιστρέψει σε ένα σπίτι το οποίο δεν έχει απολυμανθεί. Θα πάει σπίτι της, αλλά δεν θα είναι ασφαλής.

   Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα ξεκίνησαν την παρέμβαση για τον Έμπολα στη Δυτική Αφρική τον Μάρτιο 2014 και αυτή την στιγμή έχουν προγράμματα στη Γουινέα, τη Λιβερία, τη Νιγηρία και τη Σιέρα Λεόνε. Από τον Μάρτιο, έχουν δεχθεί 2.077 άτομα, εκ των οποίων 1.038 ήταν θετικοί στον ιό Έμπολα και 241 κατάφεραν να επιζήσουν.

   Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αγωνίζονται να σώσουν ανθρώπινες ζωές στις μεγαλύτερες κρίσεις του κόσμου. Δώσε τους τα μέσα να συνεχίσουν. Κάνε μια δωρεά στο support.msf.gr

   *Το όνομα έχει αλλάξει 





Πηγή:www.lifo.gr

CALICO: ΤΟ PROJECT ΤΗΣ GOOGLE ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ, ΕΠΕΚΤΕΙΝΕΤΑΙ

Magnify Image
Επόμενος στόχος: το γήρας και ο θάνατος

 H Calico, η εταιρεία "επέκτασης του προσδόκιμου ζωής" που χαίρει της υποστήριξης της Google, ανακοίνωσε ότι θα συνεργαστεί με την μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία AbbVie για να αναπτύξουν και να διαθέσουν στην αγορά νέα φάρμακα που στοχεύουν θανατηφόρες ασθένειες που σχετίζονται με το γήρας.   Κάθε εταίρος έχει δεσμευτεί να παρέχει 250 εκατομμύρια δολάρια σε χρηματοδότηση με την επιλογή ένα πρόσθετο ποσό 500 εκατομμυρίων δολαρίων για το έργο.

   Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ του Re/Code, τα χρήματα θα χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία ενός προηγμένου ερευνητικού κέντρου στο Σαν Φρανσίσκο, όπου η Calico θα προσλάβει μια ομάδα ερευνητών με στόχο την ανακάλυψη ελπιδοφόρων νέων φαρμάκων για την καταπολέμηση και εξάλειψη ασθενειών όπως ο καρκίνος.

   Στην περσινή ανακοίνωση υποστήριξης της Google προς την Calico, o CEO της Larry Page αλλά και προσωπικότητες όπως ο Ray Kurzweil, είχαν εκφράσει έντονο ενδιαφέρον για την προοπτική της επάκτασης του προσδόκιμου ζωής σε παγκόσμιο επίπεδο, με την χρηματοδότηση projects όπως του Calico. 
Σε δηλώσεις του στο Time, ο Page, μεταξύ άλλων είχε τονίσει τότε, ότι "Ένα από τα πράγματα που θεωρώ σημαντικά είναι ότι εάν καταφέρουμε να καταπολεμήσουμε τον καρκίνο, θα προσθέσουμε τουλάχιστον τρία χρόνια στο προσδόκιμο ζωής, και αυτό είναι κάτι που θα αλλάξει τον κόσμο"




. Πηγή: www.lifo.gr

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΝΕΑΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΕΡΓΟΥ LEADER ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗ ΠΕΛΛΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗΣ ΠΕΛΛΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ



Νέα επένδυση περίπου 500.000,00 € στην μεταποίηση οπωροκηπευτικών  χρηματοδοτείται από το LEADER
Υπογράφηκε η σύμβαση του έργου από τον Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας & Πρόεδρο της ΑΝ.ΠΕ.
κ. Θεόδωρο Θεοδωρίδη

Ένα νέο έργο που αφορά την τοπική αγροτική οικονομία και την επιχειρηματική ανάπτυξη υπογράφηκε τις προηγούμενες ημέρες από τον Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας και Πρόεδρο της Αναπτυξιακής Πέλλας κ. Θεόδωρο Θεοδωρίδη και τον δικαιούχο της επένδυσης, στο πλαίσιο της 3ης Προκήρυξης του Προγράμματος Leader (Άξονας 4).

Συγκεκριμένα πρόκειται για το έργο «Ίδρυση μονάδας ψύξης και διαλογής οπωροκηπευτικών» στην τοπική κοινότητα Δυτικού Πέλλας με συνολικό προϋπολογισμό 499.820,38 €.


Στο περιθώριο της υπογραφής της σύμβασης, ο Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας κ. Θεόδωρος Θεοδωρίδης δήλωσε: «Το χρηματοδοτικό εργαλείο του Προγράμματος Leader ενισχύει ιδιωτικές πρωτοβουλίες στον αγροτικό τομέα – μεταποίηση επιχειρήσεων και συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην ανάταση της τοπικής και περιφερειακής οικονομίας. Ο αναπτυξιακός ρόλος της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, μέσω των κοινοτικών προγραμμάτων, για την ίδρυση επιχειρήσεων που θα τονώσουν με τη δραστηριότητά τους την οικονομία της περιοχής και το εισόδημα των πολιτών. Καλή επιτυχία στην υλοποίηση των σχεδίων της νέας επένδυσης».

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...