Μανώλης Φάμελλος: «Μιλάμε για “έντεχνο” σαν να έχουμε πάθει δυσλεξία…»

«Όταν ξεκινάς να γράφεις τραγούδια είναι σα να βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δάσος με ένα φακό», δηλώνει στο «Κ» ο συνθέτης-τραγουδιστής Μανώλης Φάμελλος. Τα λόγια και οι κρίσεις περιττεύουν για έναν πολυτάλαντο καλλιτέχνη όπως ο Μανώλης Φάμελλος που στις 7 Ιουλίου θα μπορέσουμε να τον απολαύσουμε στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής σε μία συναυλία με τον Στάθη Δρογώση, ενώ μαζί τους θα είναι και η Χάρις Αλεξίου.

Της Πέννυς Κροντηρά

Οι συνεντεύξεις είναι αναγκαίο κακό ή θέλετε να επικοινωνείτε κάποιες απόψεις σας με τον κόσμο μέσω αυτών εκτός από τη μουσική σας;

Τίποτα από τα δύο. Μία περιπέτεια είναι όπως κάθε ζωντανή επαφή. Εγώ έχω μία δυσκολία στο να πάρω τον πρώτο λόγο και όταν μου δίνεται ένα ενδιαφέρον πεδίο το απολαμβάνω. Απλά επειδή στις συνεντεύξεις επαναλαμβάνονται οι ίδιες ερωτήσεις, σου παρουσιάζεται μια ιδιότυπη μορφή ηθελημένης σχιζοφρένειας γιατί πρέπει να επινοείς συνέχεια διαφορετικές απαντήσεις στην ίδια ερώτηση. Πρέπει κι εμείς να ψυχαγωγηθούμε για να ψυχαγωγήσουμε…

Κάποια ερώτηση που δεν σας έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά θέλετε να απαντήσετε;

Έχω μιλήσει ελάχιστα για τα τραγούδια μου αυτά καθαυτά. Προσπαθώ να ανοίξω μία συζήτηση μέσα από αυτό αλλά σπάνια γίνεται, ενώ έχω απαντήσει στην ερώτηση «ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας;» εκατομμύρια φορές. Είναι κάτι που φιλολογικά μπορείς να το περιγράψεις αλλά δεν αποτελεί ούτε οδηγία ούτε συμβουλή γιατί ο κάθε συνάδελφος έχει τον δικό του τρόπο και κώδικα. Τα τραγούδια πάντα είναι αυτοσχέδια, δεν υπάρχει συνταγή… Αλλά και να υπάρχει τελικά ενδιαφέρον έχει αυτό που “νοθεύει” το μείγμα.

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ – ΠΡΟΪΟΝΤΑ

«Μισείτε» τον όρο έντεχνο;

Όχι, δεν μισώ ακριβώς τον όρο, αλλά με θλίβει η φτώχεια που φανερώνει η συζήτηση που ανακυκλώνεται γύρω του.

Υπάρχει λογική στην κατηγοριοποίηση των καλλιτεχνών;

Ό,τι συμβαίνει έχει μία λογική. Υπάρχει μία αιτιώδης αλυσίδα πίσω από αυτό, όπως χρειάζεται όλα τα προϊόντα να κατηγοριοποιηθούν για να τακτοποιηθούν σε ορισμένα ράφια και εμείς σαν προϊόντα μέσα στο συγκεκριμένο πολυκατάστημα πρέπει να ταξινομηθούμε με έναν τρόπο. Το πρόβλημα είναι ότι εμμένουμε σε μία κατηγοριοποίηση που δεν προβάλλει π.χ. σκηνές που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια. Απλά μιλάμε για το έντεχνο και το «άτεχνο» για άλλη μια φορά σα να έχουμε πάθει δυσλεξία και να μην μπορούμε να βρούμε μία λέξη να πάμε παρακάτω. Έχουμε πάθει μία καθήλωση με τον όρο. Βλέπω ότι θέλουμε απλά να φλυαρήσουμε και όχι να συζητήσουμε.

Πώς νιώθετε πάνω στη σκηνή;

Εξαρτάται, άλλοτε όμορφα και άλλοτε δύσκολα. Είναι ένα ανοιχτό στοίχημα. Πάντοτε η παρουσία μας στη σκηνή έχει έναν πειραματικό χαρακτήρα. Η έκθεση και η ζωντανή ενέργεια μπορεί να ανατρέψει ό,τι και αν έχεις προβλέψει. Από μία τεχνική δυσκολία μέχρι το κοινό σου να μην είναι προετοιμασμένο να σε ακούσει, να παρακολουθήσει και να επιδοκιμάσει αυτό που κάνεις ή μία πλημμελής προετοιμασία δική σου. Υπάρχει ένα βάρος που δύσκολα το διασκεδάζω.

Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από ένα τραγούδι σας που το κάνει ξεχωριστό για εσάς;

Δεν με απασχολεί αυτό. Το θέμα είναι πώς επιστρέφει ένα τραγούδι σε εμένα. Υπάρχουν δεκάδες ιστορίες αλλά από τη στιγμή που θα γεννηθεί ένα τραγούδι όλα είναι πια πάρα πολύ μακρινά. Μακάρι να είναι κανείς δημιουργικός για να έχει συνέχεια να πει κάτι. Σε αυτή την περίπτωση είναι σα να μην υπάρχει παρελθόν και να ξεκινάς από την αρχή δηλώνοντας την παρουσία σου στον κόσμο εκείνη τη στιγμή. Όταν ξεκινάς να γράφεις είναι σα να βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό δάσος με ένα φακό. Το τραγούδι είναι μία προσπάθεια να ξαναειπωθεί – ξαναγραφτεί μια ιστορία, να ανακατασκευαστεί ο κόσμος ολόκληρος… Δεν αφηγούμαι με τη στενή έννοια του όρου συχνά και σε πολλά από όσα τραγούδια έχω γράψει, πίσω από κάθε λέξη, πρόσωπο, αντικείμενο, υπάρχει μία μυθολογία που συνδέεται με κάποια νοήματα για εμένα. Κάθε τραγούδι θέλει να αποκαλύψει ένα μυστικό.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Στις 7 Ιουλίου θα παίξουμε στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής με τον Στάθη Δρογώση. Θα είναι μία μεγάλη – πλούσια βραδιά για εμάς μια και θα συμμετέχει η πολυαγαπημένη μας Χάρις που μας έκανε αρκετές φορές τη χάρη να μας χαρίσει την φωνή της στα τραγούδια μας… Θα δοκιμάσουμε μαζί να πιάσουμε το νήμα από την αρχή… Τη συναυλία θα ανοίξει ο φίλος μας ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης που έχει ένα νέο δίσκο. Εγώ προετοιμάζω τον καινούργιο μου δίσκο, από τον Σεπτέμβρη θα βγει ένα νέο κομμάτι και την άνοιξη θα κυκλοφορήσει ολοκληρωμένος. Έτσι θα συνεχίζω να παίζω και να αναρωτιέμαι.

Το δελτίο Τύπου για τη συναυλία σας στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής λέει: «Η όλο και πιο ελλειμματική τους μνήμη, η  ανακύκλωση των λαθών και η διαρκής διάψευση των μεγάλων προσδοκιών (ποιος ξέρει γιατί έτρεφαν) δημιουργεί τη σεναριακή βάση αυτής της παράστασης…». Τι να περιμένουμε;

Προσπαθούμε να γελάμε με τους εαυτούς μας γιατί όσο περνάει ο καιρός γίνεται απρέπεια, πολιτικά μη ορθό αλλά και επικίνδυνο να γελάς έστω και καλόπιστα με τους άλλους. Οπότε με τον Στάθη γελάμε ο ένας με τον άλλο. Υπάρχει ένα παιχνίδι όπου ο ένας παίρνει τη σκυτάλη από τον άλλο μέσα στο πρόγραμμα, κάποιες φορές και παρά τη θέλησή του.

Τι απολαμβάνετε στη ζωή;

Τους ανθρώπους, τα πουλιά, τη μουσική, το κολύμπι, το διάβασμα. Μου αρέσει να γνωρίζω πόλεις και να φαντάζομαι εκεί τη ζωή μου και τις ζωές των άλλων.


ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ… ΔΡΑΚΟΥΛΑ

Δείχνετε «κλειστός» άνθρωπος. Η μουσική είναι ο μόνος τρόπος άμεσης επαφής με το κοινό;

Δουλεύω πολύ στη δισκογραφία σαν παραγωγός και συνθέτης, στο ημίφως γενικώς. Αρκετοί άνθρωποι από το σινάφι μου πάσχουν από το σύνδρομο του κόμη Δράκουλα, τη βαριά δυσανεξία στο φως… Ίσως αισθανόμουν πολύ καλύτερα αν εμφανιζόταν και τραγουδούσε η σκιά μου. Δεν μιλώ για τις συναυλίες και το ραδιόφωνο, εκεί αισθάνομαι καλά κατά εξαίρεση, αλλά για τις φωτογραφήσεις, την τηλεόραση κτλ.

Το πιο ωραίο σχόλιο που έχετε ακούσει από κάποιον θαυμαστή;

Το πιο ωραίο σχόλιο είναι η ζεστασιά και η λάμψη στα μάτια,τις περισσότερες λέξεις τις ξεχνώ



ΠΗΓΗ...http://www.tokarfi.gr/manolis-famellos-milame-gia-entechno-san-na-echoume-pathi-dislexia/

Posted in: ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ