Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

"Μπαμπά σταμάτα…το δάκρυ σου μου σβήνει το κερί" ~ Χόρχε Μπουκάι



Ήταν μια φορά ένας άντρας που έπαθε τη μεγαλύτερη συμφορά που μπορεί να συμβεί σε άνθρωπο. Πέθανε ο μικρός του γιος.

Από τον θάνατο του γιου του, και για χρόνια ολόκληρα, ξάπλωνε την νύχτα και δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Το μόνο που έκανε ήταν να κλαίει, και να κλαίει.. ως τα ξημερώματα.

Κάποια μέρα, λέει η ιστορία, εμφανίζεται στον ύπνο του ένας άγγελος και του λέει:

«Φτάνει πια… Πρέπει να συνεχίζεις τη ζωή σου χωρίς αυτόν.»

«Κλαίω γιατί δεν έχω την ιδέα πως δεν θα τον ξαναδώ…» λέει ο άντρας.

Ο άγγελος τον λυπάται και του προτείνει:

«Θέλεις να τον δεις;»

Και αμέσως, χωρίς να περιμένει απάντηση, τον αρπάζει από το χέρι και τον ανεβάζει στον ουρανό.

«Τώρα θα τον δούμε. Κοίτα..» τον προστάζει ο άγγελος, ενώ με το δάχτυλο κάνει νόημα στη λευκή γωνία, στο τέλος ενός δρόμου που ήταν στρωμένος με χρυσάφι.

Και αμέσως, αρχίζουν να περνάνε από μπροστά τους ένα σωρό παιδάκια, ντυμένα σαν αγγελάκια, με μικρά λευκά φτερά κι ένα κερί αναμμένο στα χέρια. Αγοράκια και κοριτσάκια με αγγελικό πρόσωπο παρελαύνουν μπροστά τους, με απερίγραπτη έκφραση γαλήνης στα ροδομάγουλα προσωπάκια τους.

«Ποια είναι αυτά τα παιδιά;» ρωτάει ο άντρας.

Και ο άγγελος απαντάει:

«Είναι τα παιδιά που πέθαιναν τα τελευταία χρόνια… κάθε μέρα περνάνε έτσι από μπροστά μας. Είναι τόσο αγνά, που και μόνο το πέρασμα τους καθαρίζει από κάθε βρομιά ολόκληρο το σύμπαν.»

«Είναι ανάμεσα τους.. και ο γιος μου;» ρωτάει ο νεοφερμένος.

«Και βέβαια, τώρα θα τον δεις.»

Από μπροστά τους περνάνε ακόμα εκατοντάδες παιδάκια.

«Να, έρχεται» τον ειδοποιεί ο άγγελος.

Και πραγματικά, τον βλέπει ο πατέρας του να έρχεται ανάμεσα στα άλλα παιδάκια. Είναι πανέμορφος, λάμπει, γεμάτος ζωή, όπως ακριβώς τον θυμάται.

Υπάρχει, όμως, κάτι που τον στεναχωρεί. Από όλα τα παιδάκια, μονάχα ο γιος του έχει το κερί του σβησμένο..

Ενώ ο πατέρας αισθάνεται απέραντη λύπη για το παιδί του, ο μικρός τον βλέπει, τρέχει κοντά του και τον αγκαλιάζει. Αγκαλιάζει κι αυτός με δύναμη το παιδί, αλλά δεν αντέχει να μην το ρωτήσει για το θέμα που τον στεναχωρεί αυτήν τη στιγμή.

«Γιε μου, εσύ γιατί δεν έχω φως; Δεν σου άναψαν το κερί σου όπως στα άλλα παιδάκια;»

«Και βέβαια, μπαμπά, κάθε πρωί μου ανάβουν το κερί όπως και σε όλα τα παιδιά. Όμως, ξέρεις τι γίνεται; Κάθε βράδυ, τα δάκρυα σου το σβήνουν.»

Ο μικρός σκουπίζει με τα χεράκια του τα μάγουλα του πατέρα του και τον παρακαλάει γλυκά:

«Σταματά να κλαις, μπαμπά… σε παρακαλώ, σταμάτα να κλαις.»



(από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι: Ο δρόμος των δακρύων)


Καρότο, Αυγό και Καφές. Δε θα ξαναδείς ένα φλιτζάνι καφέ με τον ίδιο τρόπο ξανά…



Καρότο, Αυγό και Καφές. Δε θα ξαναδείς ένα φλιτζάνι καφέ με τον ίδιο τρόπο ξανά…

Μία νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη. Δεν ήξερε πώς να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.
Η μητέρα της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά. Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.
Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά, και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη. Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω απ’ το νερό και τα έβαλε σ’ ένα μπολ. Έβγαλε τα αυγά έξω και τα έβαλε σ’ ένα μπολ. Μετά έβγαλε τον καφέ έξω και τον έβαλε σε ένα φλιτζάνι.
Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε: «Πες μου τι βλέπεις».
«Καρότα, αυγά και καφέ», της απάντησε η κόρη.
Η μητέρα της την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα. Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.
Μετά η μητέρα ζήτησε απ’ την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό. Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε απ’ την κόρη της να πιει μια γουλιά απ’ τον καφέ.
Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του. Μετά η κόρη ρώτησε: «Τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;».
Η μητέρα της, της εξήγησε ότι το καθένα απ’ αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό. Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά. Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό. Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό,  μαλάκωσε και έγινε αδύναμο. Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε. Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.
«Ποιο απ’ αυτά είσαι εσύ;» ρώτησε την κόρη της.
«Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πώς ανταποκρίνεσαι; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;»
Σκέψου το λίγο: Τι απ’ αυτά είσαι εσύ;
Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου; Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα; Μήπως είχες «υγρό» πνεύμα, αλλά μετά από έναν θάνατο, έναν χωρισμό, μία οικονομική δυσκολία ή μια άλλη δοκιμασία σκλήρυνες; Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληράδα, με σκληρό πνεύμα και σκληρή καρδιά; Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ;
Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες τις συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του. Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερος και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.
Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο; Πώς αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ; Ελπίζω να έχεις αρκετή ευτυχία για να σε κάνει γλυκό, αρκετές δοκιμασίες για να σε κάνουν δυνατό, αρκετή λύπη για να παραμείνεις ανθρώπινος και αρκετή ελπίδα για να σε κάνει ευτυχισμένο. Οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων δεν έχουν απαραιτήτως τα καλύτερα απ’ όλα.
Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους. Το λαμπρότερο μέλλον πάντοτε θα βασίζεται σε ένα ξεχασμένο παρελθόν. Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή μέχρι ν’ αφήσεις πίσω τις αποτυχίες σου και τους πόνους σου. Όταν γεννήθηκες έκλαιγες και όλοι γύρω σου χαμογελούσαν. Ζήσε τη ζωή σου έτσι ώστε στο τέλος εσύ να είσαι αυτός που θα χαμογελά.



Υ.Γ. Παρ’ όλο που μπορεί να έχεις ξαναδιαβάσει αυτή την ιστορία, σκέψου σε παρακαλώ την μεγάλη αλήθεια: «Δεν είναι τα γεγονότα που καθορίζουν τη ζωή μας αλλά η στάση που κρατάμε εμείς απέναντί τους».
Ίσως, για έναν πατέρα, να μην υπάρχει πιο τραγικό γεγονός από το θάνατο του παιδιού του. Κάποιοι έφτασαν μέχρι τη τρέλα ή και την αυτοκτονία μετά από ένα τέτοιο γεγονός, και κάποιος έφτιαξε ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ!!!
Κάνε λοιπόν τον εαυτό σου ικανό, ότι κι αν συμβαίνει, να δημιουργεί χαρά και αγάπη γύρω του…

Αντώνης Καλογήρου





ΠΗΓΗ...http://apofasizo.gr

Η Βασίλισσα και οι τέσσερις σύντροφοί της



Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια βασίλισσα, που είχε 4 συντρόφους.
Πάνω απ” όλους έδειχνε αδυναμία στον τέταρτο. Τον στόλιζε με ακριβά ρούχα, του χάριζε πάντα τα καλύτερα, τον στόλιζε με κοσμήματα, του φορούσε αρώματα και του φερόταν πολύ γενναιόδωρα..

Ο τρίτος σύντροφος της βασίλισσας είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση, ήταν αλαζών, όμως εκείνη τον αγαπούσε και τον σύστηνε με υπηρηφάνεια στον κύκλο της και φοβόταν μήπως κάποια μέρα, θα την άφηνε για άλλη γυναίκα..
Ο δεύτερος σύντροφος της ήταν πάντα ευγενικός κι υπομονετικός μαζί της. Όταν εκείνη αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα, ήξερε ότι μπορούσε να βασιστεί πάνω του, ότι θα την άκουγε και θα τη βοηθούσε στην λύση του.
Ο πρώτος αν και ήταν πιστός σαν σκυλί και βρισκόταν πάντα δίπλα της, εκείνη δεν του έδινε σημασία, τον παραμελούσε, τον ειρωνευόταν και τον έδιωχνε από κοντά της. 
Και μια μέρα, η βασίλισσα αρρώστησε βαριά και κατάλαβε πως θα πεθάνει. Σκέφτηκε τότε πως είχε 4 συντρόφους, όμως σε λίγο δε θα’χε κανέναν. Έτσι τους φώναξε όλους μπροστά της και ρώτησε πρώτα τον τέταρτο που ήταν η μεγάλη της αδυναμία:
«Σ” αγάπησα περισσότερο από τους άλλους, σε είχα πάντα στα πλούτη, ντυμένο με τα πιο όμορφα ρούχα και μες την καλοπέραση, δε σου χάλασα ποτέ χατίρι. Τώρα που πεθαίνω, θα με ακολουθήσεις για να έχω παρέα, εκεί που πάω?»
«Δεν υπάρχει περίπτωση! Εσύ τον δρόμο σου κι εγώ τον δικό μου. » απάντησε εκείνος κοφτά και την παράτησε σύξυλη. Τα λόγια του την πλήγωσαν σα μαχαίρι στην καρδιά.
Μετά ρώτησε τον τρίτο σύντροφό της. «Σ “αγάπησα σ όλη μου τη ζωή και πάντα γύρευα την συντροφιά σου. Τώρα που πεθαίνω, θα με ακολουθήσεις στο θάνατο?»
«Όχι, φυσικά» απάντησε εκείνος. «Η ζωή είναι πολύ ωραία για να την αφήσω. Όταν πεθάνεις, θα παντρευτώ μια άλλη.» Η Βασίλισσα ένοιωσε να της κόβεται η αναπνοή και η καρδιά της βούλιαξε…
Ύστερα, ρώτησε τον δεύτερο σύντροφό της.
«Πάντα ερχόμουν σε σένα για βοήθεια και πάντα ήσουν εκεί για μένα. Όταν πεθάνω, θα με ακολουθήσεις για να μου κρατάς συντροφιά?»
«Λυπάμαι, δε μπορώ να σε βοηθήσω τώρα. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να “περπατήσω” μαζί σου μέχρι τον τάφο σου.», απάντησε το παλικάρι κάνοντας την καρδιά της να ραγίσει από θλίψη…
Τότε, ακούστηκε μια φωνή: «Εγώ βασίλισσα μου θα έρθω μαζί σου! Θα σε ακολουθήσω όπου κι αν πας!»
Η βασίλισσα γύρισε να δει από πού ερχόταν η φωνή και είδε τον πρώτο της σύντροφο. Φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένος και παραμελημένος.
Θρηνώντας η βασίλισσα
«Αχ τι λάθος που έκανα η δύστυχη, έπρεπε να σε είχα προσέξει περισσότερο, όταν είχα την ευκαιρία!» είπε και ξεψύχησε . Ήταν ήδη πολύ αργά.



Εδώ τελειώνει το παραμύθι και αρχίζει η πραγματικότητα.
Η Βασίλισσα είσαι εσύ και έχεις 4 συντρόφους στη ζωή σου
Ο τέταρτος σύντροφος σου είναι το ΣΩΜΑ σου. Όση προσοχή κι αγάπη κι αν του δώσεις, όσα κι αν του προσφέρεις, όσο κι αν το στολίσεις, όση αδυναμία κι αν του δείξεις, όταν έρθει η στιγμή και πεθάνεις, θα σε εγκαταλείψει χωρίς οίκτο.
Ο τρίτος σύντροφός σου είναι η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΣΟΥ, ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ STATUS και ό,τι υλικό κατέχεις. Βρίσκονται μαζί σου όσο είσαι εν ζωή. Όμως μπορεί να σε εγκαταλείψουν και σίγουρα όταν έρθει η ώρα να φύγεις ακολουθούν άλλους και σε έχουν κιόλας ξεχάσει.
Ο δεύτερος σύντροφος σου είναι η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΣΟΥ. Όσο κι αν βρίσκονται κοντά σου, την ύστατη ώρα, μόνο να σε ξεπροβοδίσουν μέχρι τον τάφο σου μπορούν…όχι όμως να έρθουν μαζί σου.
Ο πρώτος σου σύντροφος είναι το ΠΝΕΥΜΑ σου, που σχεδόν είναι πάντα παραμελημένο από το κυνήγι του πλούτου, της δύναμης, της εξουσίας, των υλικών αγαθών. Όμως, το πνεύμα σου είναι το μόνο που θα σε ακολουθήσει όπου κι αν πας, το μόνο που θα είναι πιστό αιώνια!
Καλλιέργησέ το, δυνάμωσέ το, διατήρησέ το ζωντανό, καθώς θα σε συντροφεύει για πάντα..






Πηγή:http://www.pentapostagma.gr

Να φύγεις


Να φύγεις. Να κάνεις αυτό που κάνουν όλοι. Να το βάλεις στα πόδια. Να κάνεις αυτό που είναι εύκολο, συνηθισμένο.
Αυτό που έχω μάθει να κάνω κι εγώ. Ο χρόνος που περάσαμε μαζί δεν ήταν τίποτα. Μη σκας. Το ξέρω.
Οι αναμνήσεις που φτιάξαμε, οι στιγμές που ζήσαμε και οι ατελείωτες συζητήσεις μας ως το πρωί θα μπουν στο τελευταίο συρτάρι. Εκείνο που ανοίγεις μετά από χρόνια ή ποτέ. Θα τις φροντίσω εγώ. Εσύ κοιμήσου ήσυχα. Το αλκοόλ και τον καπνό που μοιραστήκαμε κάτι ξημερώματα θα τα κρύψω κάτω από το χαλί. Τις αγκαλιές εκείνες, που έμοιαζαν με κάτι περισσότερο απ' αυτό που ήταν, θα τις στριμώξω στο πίσω μέρος του μυαλού μου και δε θα τις σκαλίσω για χρόνια.
Το μέλλον που θα μπορούσαμε να έχουμε, όλα όσα μπορούσαμε να γίνουμε, το ταξίδι που δεν κάναμε και τα φιλιά που δε δώσαμε θα τα βάλω στο φάκελο «απωθημένα». Εκεί θα βάλω και σένα και θα γράψω απ’ έξω «προσοχή εύθραυστο». Και θα σ’ αποφεύγω για χρόνια.
Φύγε στο πρώτο λάθος, στην πρώτη στραβή. Kαι μη με συγχωρήσεις ποτέ. Ούτε εγώ θα το κάνω. Φύγε κάνοντας θόρυβο πολύ. Xωρίς ψεύτικα χαμόγελα, χωρίς τυπικότητες και χωρίς ηλίθια «τα λέμε». Τίποτα δεν έχουμε να πούμε. Μη με γεμίσεις γλυκόλογα και γελοία «να προσέχεις». Δε χωράει κανένας πολιτισμός στον έρωτα. Βάλε μου τις φωνές, βρίσε με και κοίταξέ με άδειο βλέμμα. Όπως αρμόζει να συμβαίνει σε κάτι που τελειώνει.
Φύγε με τη μάσκα του αδιάφορου. Σαν να μην ήμουν τίποτα για σένα. Σαν να μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Προσποιήσου πως δε θα σου λείψω, πως δε θα βάλω τα κλάματα μόλις κλείσεις την πόρτα. Προσποιήσου πως δε με πλήγωσες, πως δε σε πόνεσα. Κάνε σαν να κέρδισες κι ας χάσαμε και οι δύο. Κάνε σαν να μη φοβηθήκαμε. Σαν να μη δεθήκαμε με τους πιο σφιχτούς κόμπους.
Φύγε σαν να μη με αγαπάς. Φύγε σαν να μην είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Αγνόησε όλα τα συναισθήματα που άθελα μας νιώσαμε και κανείς δεν μπόρεσε να πνίξει. Φύγε σαν να ήμουν άλλη μία από εκείνες που άλλαζες κάθε δίμηνο. Φύγε σαν να μη σε ξέρω καλύτερα από τον καθένα, σαν να μη σε διαβάζω καλύτερα από την παλάμη μου.
Φύγε αλλά μη γυρίσεις. Γιατί πάνω στη φυγή σου θα γίνεις ίδιος με τους άλλους. Με τους άλλους τους δειλούς που δεν ξέρουν απ' αγάπη. Που δε συγχωρούν, που δεν επιμένουν για τον άνθρωπο που διαλέγουν ανάμεσα σε τόσους. Θα γίνεις λιγόψυχος σαν αυτούς. Θα γίνεις ένας από τους πολλούς και θα ξεθωριάσεις, όπως ξεθώριασαν κι αυτοί. Φύγε. Όμως μην ξαναγυρίσεις. Γιατί θα είσαι όλα όσα δεν θέλω, όσα μ’ έχουν ήδη κουράσει. Όσα μπορώ να προβλέψω με μαθηματική ακρίβεια.
Κι άλλη φορά όταν μπαίνεις στη ζωή κάποιου να του λες και πόσο σκοπεύεις να κάτσεις. Γιατί εγώ έκανα και κάποια όνειρα και τώρα που φεύγεις δεν έχω τι να τα κάνω. Γιατί τώρα που φεύγεις αδειάζουν οι μέρες και οι νύχτες μου και μαζί τους αδειάζω κι εγώ. Γιατί το δέσιμο μαζί σου ήταν γερό και τώρα δεν μπορώ να λυθώ. Κατάλαβες;
Φύγε άντε! Φύγε τώρα. Εγώ θα κάτσω λίγο ακόμα να μαζέψω τα κομμάτια μου, που έσπασαν όταν σε είδα να φεύγεις. Όχι, μην κάθεσαι. Μια χαρά θα είμαι. Αυτό δε θέλεις ν’ ακούσεις; Φύγε. Μη το καθυστερείς.

Κείμενο: Ελευθερία Ηλιοπούλου
Επιμέλεια κειμένου Ελευθερίας Ηλιοπούλου: Ελευθερία Παπασάββα




Πηγή: pillowfights.gr

Δικαιολογώντας το ρατσισμό



Γράφει ο  Παναγιώτης Περιβολάρης

Η ιστορία με τα μέλη ενός Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων στο Ωραιόκαστρο, που με ανακοίνωσή τους απείλησαν, ότι θα καταλάβουν το κτίριο του σχολείου, όπου φοιτούν τα τέκνα τους, αν φοιτήσουν σε αυτό τέκνα προσφύγων από κοντινό καταυλισμό, αποδεικνύει ξανά, ότι ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας όχι μόνο δεν βρίσκει κάτι επιλήψιμο στο ρατσισμό αλλά θεωρεί δικαίωμά του να τον εκδηλώνει με κάθε αφορμή, ως, επίσης, ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν συνιστούν ρατσισμό.

Δεν έχει σημασία, αν η νομοθεσία μας δεν προβλέπει τέτοια εξουσία στα μέλη των κατά τόπο αρμοδίων παραπάνω Συλλόγων. Κάποιοι συμπολίτες μας θεώρησαν, ότι νομιμοποιούνται να αποφασίσουν, ποιους δεν θα δεχθούν να φοιτήσουν στο σχολείο των παιδιών τους.

Καλώς ή κακώς η Ελλάδα μας έχει υπογράψει κάποιες διεθνείς συνθήκες, με τις οποίες υποχρεούται να υποδεχθεί, φιλοξενήσει και περιθάλψει πρόσφυγες. Για το σκοπό αυτό, μάλιστα, δέχθηκε στο παρελθόν πακτωλό χρημάτων, προκειμένου να δημιουργήσει τις απαραίτητες υποδομές γι’ αυτούς τους πρόσφυγες. Ας προσπεράσουμε τον τρόπο αξιοποίησης αυτών των χρημάτων! Ανεξάρτητα από αυτό, όμως, η υποχρέωση της χώρας μας να παράσχει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης στους πρόσφυγες, που κατοικούν στην επικράτειά της, παραμένει και ειδικότερη εκδήλωση αυτής της υποχρέωσής της αποτελεί η φοίτηση των τέκνων των προσφύγων σε δημόσια ελληνικά σχολεία.

Η πικρή αλήθεια, όμως, είναι, ότι πίσω απ’ όσους γονείς στήριξαν την ανακοίνωση κατά της φοίτησης τέκνων προσφύγων στο παραπάνω σχολείο βρίσκονται πολλαπλάσιοι συμπολίτες μας, που βρήκαν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το απαράμιλλο ταλέντο τους στην επινόηση δικαιολογιών υπέρ αυτού του αποκλεισμού. Διαβάσαμε για τη βεβαιότητα ότι αυτά τα τέκνα των προσφύγων είναι φορείς μεταδοτικών ασθενειών, με αφορμή ανακοίνωση του ΚΕΕΛΠΝΟ του 2010 (!!!!), για προσφυγόπουλα που δεν αφομοιώνονται και είναι μελλοντικοί τζιχαντιστές (να θυμηθούμε το γνωστό σκίτσο του Σαρλί Εμπντό με το μικρό Αϋλάν;) και άλλα παράδοξα, που φανερώνουν πούρο ρατσισμό και απροθυμία συνύπαρξης με «τους άλλους». Κάπου αναφέρθηκε η έλλειψη ενημέρωσης, η οποία οδήγησε σε παρανοήσεις εκ μέρους του πιο πάνω Συλλόγου.

Δεν επιθυμώ να δικαιολογήσω ένα Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο συνεχίζει και κρατά στο σκοτάδι τους πολίτες αναφορικά με τις αποφάσεις και δράσεις του για φλέγοντα ζητήματα, όπως το προσφυγικό. Που να πάρει, όμως, εν έτει 2016 ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας μπορεί να ανεύρει ευχερώς, τι ακριβώς συμβαίνει, εν προκειμένω με τα τέκνα των προσφύγων και, ειδικότερα, να πληροφορηθεί, ότι από τον Ιούνιο του 2016 ξεκίνησε ένα πρόγραμμα εμβολιασμού τους, το οποίο έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Υπάρχει άφθονη πληροφόρηση μέσω του διαδικτύου αλλά θα αρκούσε και ένα τηλεφώνημα στο Υπουργείο Υγείας – ΟΚ, χρειάζονται περισσότερα τηλεφωνήματα αλλά και πάλι δεν μιλάμε για κάτι ακατόρθωτο – ή σε οποιαδήποτε άλλη αρμοδία υπηρεσία, ώστε να αντληθεί η απαιτούμενη πληροφόρηση και να αποφευχθούν παρατράγουδα, όπως η επίμαχη ανακοίνωση. Σε τελική ανάλυση, δεν ζούμε σε κάποια απομονωμένη ή με υποτυπώδεις υποδομές χώρα, όπου η πληροφόρηση φτάνει με το σταγονόμετρο ή μέσω φίλτρων, που αποκλείουν την ανεπιθύμητη πληροφορία. Αλλά από το πνεύμα της ανακοίνωσης του ανωτέρω Συλλόγου δεν προκύπτει καν, ότι ετέθη τέτοιο ζήτημα. Απλά κάποιοι συμπολίτες μας, προφανώς όχι όλα τα μέλη του πιο πάνω Συλλόγου, δεν θέλουν πρόσφυγες στον ίδιο χώρο με τα παιδιά τους. Τελεία και παύλα!

Αν κάποια στιγμή, λοιπόν, θέλουμε στα σοβαρά να κοιτάξουμε, γιατί η Χρυσή Αυγή έγινε το τρίτο σε δύναμη κοινοβουλευτικό κόμμα στην Ελλάδα και οι αντιλήψεις της ξεπερνούν κατά πολύ το κομμάτι εκείνο του εκλογικού σώματος, που το ψηφίζει, δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε, μεταξύ άλλων, όχι τόσο την ανακοίνωση του πιο πάνω Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων όσο το πλήθος των συμπολιτών μας, που διαπρυσίως υποστήριξαν το δίκαιο (!!!) όσων γονέων και κηδεμόνων στήριξαν αυτή την ανακοίνωση και όσες δικαιολογίες επικαλέστηκαν, για να τη νομιμοποιήσουν. Θα ανακαλύψουμε με θλίψη ένα από τα σημαντικότερα αίτια για την εκτίναξη των ποσοστών αυτού του κόμματος.

ratsismos-perivolaris.jpg




ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...