Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

ΚΑΛΕΣΜΑ από τον Αγροτοκτηνοτροφικό Σύλλογο ‘’ΕΝΟΤΗΤΑ’’ (Μπλόκο Γυψοχωρίου)


ΚΑΛΕΣΜΑ

Ο Αγροτοκτηνοτροφικός Σύλλογος ‘’ΕΝΟΤΗΤΑ’’ (Μπλόκο Γυψοχωρίου) και τα μέλη του μετά την ολοκλήρωση της Α’ Γενικής Συνέλευσης που πραγματοποιήθηκε στις 24/10/2016, απευθύνουν ανοιχτό κάλεσμα προς όλους, για να συμμετέχουν μαζικά στην πανελλαδική σύσκεψη που πραγματοποιεί η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή των Μπλόκων την Κυριακή 30 Οκτωβρίου και ώρα 12 το μεσημέρι στην Νίκαια-Λάρισας. Πανελλαδική σύσκεψη στην οποία θα συμμετέχουν όλα τα Μπλόκα και οι Ομοσπονδίες που έχουν την διάθεση να αντιπαλέψουν την ΚΑΠ της ΕΕ και των κυβερνήσεων, οι αγροκτηνοτρόφοι και αλιείς που συνειδητοποιούν ότι μπορούν να υπάρξουν αποτελέσματα με μαζικούς λαϊκούς αγώνες ανατροπής.
Είναι ένα ενωτικό κάλεσμα συντονισμού από τον Έβρο ως την Κρήτη που θα οδηγήσει σε μαζικούς αγώνες σε όλη την χώρα διεκδικώντας την επιβίωση των οικογενειών μας και ανάπτυξη των τεράστιων παραγωγικών δυνατοτήτων την χώρας μας προς όφελος του λαού. 
         Την Κυριακή 30 Οκτωβρίου από τη Νίκαια-Λάρισας στέλνουμε μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση (στην κυβέρνηση και σε όσους στηρίζουν αυτές τις πολιτικές και το μνημόνιο που ψηφίστηκε από τους 222 βουλευτές) πως δεν πρόκειται να κάνουμε πίσω και ότι δεν θα ξεμπλέξουν εύκολα με μας και το οργανωμένο αγροτικό κίνημα όπως εκφράζεται από τις Ενωτικές Ομοσπονδίες, τους Α.Σ και τις Επιτροπές των Μπλόκων.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΕΔΕΣΣΑΣ «Θλιμμένη Τζάσμιν» του Woody Allen


ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΕΔΕΣΣΑΣ
«Θλιμμένη Τζάσμιν»
ΔΕΥΤΕΡΑ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ, ΩΡΑ 21:00
(ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΕΔΕΣΣΑΣ)


 «Θλιμμένη Τζάσμιν»
Σκηνοθεσία: Woody Allen
Ηθοποιοί: Cate Blanchett, Alec Baldwin, Peter Sarsgaard
Διάρκεια: 98 λεπτά
Είδος ταινίας: Δραματική

Η Τζασμίν, πρώην σύζυγος χρηματιστή από το Μανχάταν, του Χαλ, μετακομίζει μετά από νευρική κρίση, με την ελπίδα αυτό να είναι μόνιμο, στο Σαν Φρανσίσκο για να μείνει στην αδελφή της, Τζίντζερ. Η στάση της απέναντι στη ζωή είναι υπεροπτική κι αυτό είναι κάτι που η Τζίντζερ απλά ανέχεται, αφού σέβεται τη σχέση που έχει με την αδελφή της. Η Τζασμίν πιάνει δουλειά ως ρεσεψιονίστρια οδοντογιατρού, ενώ παρακολουθεί και μαθήματα κομπιούτερ. Πάντα επικριτική, δεν αντέχει τον Τσίλι, τον φίλο της αδελφής της. Κι αυτό ενώ μάλλον ξεχνάει πως ήταν εν μέρει υπεύθυνη για τη διάλυση του γάμου της Τζίντζερ, ενθαρρύνοντας τους να επενδύσουν σε μία από τις χρηματιστικές απάτες του Χαλ.

Με εκτίμηση

Από το ΔΣ

ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ


Πάει ένα τυπάς στον σεξολόγο - Γιατρέ μου καλημέρα - Καλώς τον ,τι σε απασχολεί?

Βρέθηκε επίχρυσο ρολόι


Το εικονιζόμενο ρολόι βρέθηκε χθες κατά τη διάρκεια του "1ου Πάρτι στο Σόνικ".

Όποιος το έχασε, μπορεί να επικοινωνήσει με τα Προμαχιώτικα Νέα.

Άρης Αμπελιών - Α.Σ. Πρόμαχοι «3-1» Τα γκολ και οι δηλώσεις των προπονητών (βίντεο)


Φάσεις και γκολ από το παιχνίδι Άρης Αμπελιών -  Α.Σ. Πρόμαχοι για τον θεσμό του κυπέλλου της ΕΠΣ Πέλλας, παιχνίδι στο οποίο επικράτησαν οι Αμπελιές  στην παράταση, με σκορ 3-1. Σκορ στην κανονική διάρκεια 1-1.








ΠΗΓΗ...https://www.youtube.com/watch?v=5tZ-yFtPIGY

Καθημερινοί διάλογοι, αυριανές σχέσεις


Καυστικό, ανατρεπτικό και πολύ αληθινό.
-Μαμα, θελω να φαω ,πειναω.
-Οχι δε θελεις ακομα, δεν περασαν 3 ωρες ,ξερω εγω.
-Μαμα, θελω να με παρεις αγκαλια
-Οχι δεν πρεπει, θα καλομαθεις.
-Μαμα, κοιτα, μαθαινω το σωμα μου!
-Οχι δεν κανει μου ειπαν, βαλε την πιπιλα σου
-Μαμα, θελω να κοιμηθουμε μαζι.
-Δεν γινεται παιδι μου πρεπει να γινεις ανεξαρτητος ανθρωπος.
-Μαμα, φοβαμαι το σκοταδι ,μη φευγεις!
-Μια χαρα θα εισαι κοιμησου..
-------------------------------------------------------------------------
-Παιδι μου, σου μιλαω δεν ακους!?
-Αφου δεν ξερεις μωρε τιποτα, ξερω εγω!
-Παιδι μου, γιατι απομακρυνεσαι απο μενα?
-Ετσι συνηθισα μαμα ,τι ειμαι κανα μαμοθρεφτο?
-Παιδι μου, γιατι δεν εκφραζεσαι και κλεινεσαι στον εαυτο σου?
-Δεν εχει νοημα να εκφραζομαι ,αλλωστε εμαθα να εχω υποκαταστατα.
-Παιδι μου, γιατι δεν καθεσαι να φαμε σαν οικογενεια?
-Ειμαι ανεξαρτητος μαμα!
Παιδι μου, φοβαμαι να πεθανω μονη , μη φευγεις!
Μια χαρα θα εισαι μαμα, κοιμησου...

της Μιρέλλας Μάνεση




Όσο μπορείς, K.Π. Kαβάφης


Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)





Πηγή: kavafis.gr

Τα τρία κοστούμια των σχέσεων

 Στην αρχή της ερωτικής μας ζωής, οι άνθρωποι, φέρουμε την περιουσία της ψυχής μας απείραχτη· ανέγγιχτη από οποιονδήποτε άλλο παρά ημών, έτοιμη να επενδυθεί σε εκείνον που θα επιλέξουμε.
Η λέξη επένδυση, εδώ, κρύβει μεγαλύτερη σημασία από όσο φανερώνει η πρώτη ανάγνωσή της καθώς – με μία ασυνείδητη κυριολεξία – αφορά το ντύσιμο του εκλεκτού μας με το συναισθηματικό μας ενδυματολόγιο, το οποίο, όμως, είναι στις δικές μας διαστάσεις...
Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν προσπαθήσουμε να το εφαρμόσουμε στον άλλο και πώς επηρεάζει την “αναπνοή” του κάτι το οποίο ενδεχομένως τον στενεύει;
Για αρχή, καλό είναι να δούμε τι περιέχει το “ενδυματολόγιο” αυτό, που κουβαλάμε, και πόσο αποπνιχτικά καθιστά τα πράγματα για εμάς τους ίδιους.
Μέσα σε αυτό, λοιπόν, εδρεύουν τρία κοστούμια...
Το πρώτο ονομάζεται εξιδανίκευση και είναι το πιο καλοσιδερωμένο απ’ όλα...
Με μία απαράβατη επιμέλεια, τόσο καθαρό που μας αντικατοπτρίζει αλαβάστρινους και απερίγραπτα όμορφους. Αυτή είναι και η ανάγκη μας όταν το φοράμε στο άλλο...
Να καθρεφτιστούμε επάνω του ιδανικοί και να νιώσουμε όπως θα θέλαμε να είχαμε νιώσει στην παιδική μας ηλικία. Αγαπημένοι, δηλαδή, από ένα ιδανικό πλάσμα.
Σύντομα, όμως, διαπιστώνουμε πως το κοστούμι αυτό μας εμποδίζει από το να νιώσουμε το δέρμα που στεγάζεται κάτω του και – ως εκ τούτου – να έχουμε μία βαθιά επαφή με τον σύντροφό μας. Βλέπετε, το κοστούμι αυτό, στην εσωτερική του τσέπη, έχει αυτό που ονομάζουμε έρωτα και αυτό δημιουργεί μία άηχη υπόσχεση...
Έτσι, δημιουργούμε σταδιακά, επάνω του, μικρές αμυχές καθώς η λαχτάρα μας πλέον αφορά το άδραγμα της έννοιας τούτης, στην ελπίδα μας να τη βιώσουμε στον μέγιστο βαθμό. Χρειάζεται, όμως, μεγάλη προσοχή στο πως θα απογδύσουμε τον άλλο καθώς τότε, το ψύχος της πραγματικότητας, θα μας επιβάλει να βγάλουμε από την ντουλάπα μας, και να του φορέσουμε το δεύτερο κοστούμι...
Το δεύτερο κοστούμι ονομάζεται μεταβίβαση και είναι ραμμένο από ένα υλικό που θυμίζει το βέλκρο. Εκείνη την κολλώδη επιφάνεια που συγκρατεί οτιδήποτε έρθει σε επαφή μαζί της· οτιδήποτε την αγγίξει. Έτσι, οποιαδήποτε συμπεριφορά του συντρόφου μας, που μας θυμίζει συμπεριφορές που είχαμε υφισταθεί στην αρχή της ζωής μας, μπολιάζεται και με τα ανάλογα συναισθήματα...
Το κοστούμι αυτό παγιδεύει το θυμό μας, τη θλίψη, ή την αμφιθυμία μας επάνω στο πρόσωπο που το φορά με αποτέλεσμα να θάβεται κάτω από αυτό και να ξεχνάμε πολλές φορές σε ποιον απευθυνόμαστε. Η ένταση των συναισθημάτων μας, σαν επιδέξιος γλύπτης, το σμιλεύει στη μορφή των πρωτόλειων φιγούρων της ζωής μας που μας πλήγωσαν ή μας πόνεσαν.
Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που φοράμε στον άλλο το κοστούμι αυτό, αυτή είναι η ανάγκη μας... Να αποβάλλουμε τον συσσωρευμένο θυμό και να επικρατήσουμε στις φιγούρες εκείνες που κάποτε υπήρξαμε πολύ αδύναμοι να αντιδράσουμε.
Το τρίτο κοστούμι ονομάζεται προβολή και μοιάζει να έχει δεκάδες τσέπες ραμμένες επάνω του.
Σε κάθε μία από αυτές τοποθετούμε επιθυμίες, ιδιότητες ή και συναισθήματα, τα οποία αφαιρούμε από επάνω μας, καθώς μας είναι επίπονο να παραδεχτούμε ότι είναι δικά μας. Έτσι, τα αποδίδουμε στον άλλο και τον κρίνουμε που τα φέρει, καθώς μας είναι πιο εύκολο να λιδορήσουμε κάποιον άλλο παρά τον εαυτό μας...
Εκείνα, βέβαια, προσθέτουν βάρος στο κοστούμι κάνοντας τον να φαντάζει απειλητικός, με τον όγκο του, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε να τον αντιμαχόμαστε. Να τον απωθούμε και να προσπαθούμε να τον καθηλώσουμε προσθέτοντας όλο και περισσότερα από τα μεμπτά του χαρακτήρα μας.
Συνοψίζοντας, αυτό που πραγματικά φανερώνει το συναισθηματικό μας ενδυματολόγιο είναι η ανάγκη μας να αφομοιώσουμε τον άλλο· να τον σταθμίσουμε στα βιώματα μας, να τον κάνουμε αντιληπτό μέσα από την πορεία της δικής μας εμπειρίας αντί να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να βιώσει τη διαφορετικότητά του ανεπεξέργαστη.
Ο, σαφώς, μονομερής τρόπος που μάθαμε να αποδεχόμαστε τον άλλο – η ομοιότητα – έγινε προστάτης μας από την απειλή της ανομοιογένειας, καθώς θεωρούμε πως οι άνθρωποι που σχετίζονται χαρακτηρίζονται από την ομοιοτυπία ενός μίγματος δύο υλικών.
Η αλήθεια είναι, όμως, πως περισσότερο χαρμάνι από χοντροκομμένα κομμάτια θυμίζει, του οποίου η γεύση κρύβει τόσο την “μυρωδιά” του καθενός όσο και την επίγευση των δύο...
Μπορεί, λοιπόν, το κοστούμι της εξιδανίκευσης να φαντάζει όμορφο και πολλά υποσχόμενο...
Μπορεί το κοστούμι της μεταβίβασης να φαντάζει εκτονωτικό...
Μπορεί εκείνο της προβολής να μοιάζει απελευθερωτικό...
Είναι, όμως, η γύμνια που απαιτείται από δύο σώματα και όχι η ένδυση, για να άγουν το ηλεκτρικό φορτίο και να χτυπήσει τους συναισθηματικούς κάλυκες της ψυχής, βάζοντας σε λειτουργία το μηχανισμό της αγάπης...

Ιάκωβος Σιανούδης
Ο Ιάκωβος Σιανούδης είναι ψυχολόγος Bsc και ασχολείται με την συνθετική ψυχοθεραπεία και με δράσεις ψυχολογίας όπως ημερίδες και βιωματικά σεμινάρια. Είναι επιστημονικός συνεργάτης του ιστότοπου psychorropia.gr





Πηγή: psychologein

Αυτοί οι πλανεμένοι γονείς που νομίζουν ότι κάνουν πάντα το σωστό

Έρχομαι καθημερινά σε επαφή με την ελληνική οικογένεια. Η επαφή μου με γονείς (κυρίως μητέρες) μέσω των ιδιωτικών μου ραντεβού ή μέσω των ομάδων, μου δίνει μια εικόνα.
Η μεγαλύτερη εικόνα όμως έρχεται μέσα από τα λεγόμενα των γονιών και των δασκάλων για οικογένειες που δεν εμφανίζονται σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις ούτε καν στις δωρεάν ομιλίες που κάνω στα σχολεία.
Τι θα κάνουμε με όλους αυτούς τους πλανεμένους γονείς και παππουδογιαγιάδες που μεγαλώνουν νοσηρές προσωπικότητες και νομίζουν πως κάνουν και το σωστό;
Πώς θα τους αφυπνίσουμε;
Πώς θα τους φέρουμε στο δρόμο της αναγνώρισης των ευθυνών και των ορίων, πολύ περισσότερο των συνεπειών που δημιουργούν κατ’ αρχήν στα ίδια τα παιδιά και έπειτα στην κοινωνία;
Πώς θα διδάξουμε τη διάκριση;
Παρατηρώ άκρα στις συμπεριφορές των γονιών. Έχουμε εκείνη την ομάδα των ενηλίκων που όντας μειονεκτικοί και άσημοι γαλουχούν τα παιδιά τους να γίνονται μάγκες και θύτες και έχουμε και εκείνους τους μειονεκτικούς και άσημους που με την έλλειψη αποδοχής και παραδοχής οδηγούν τα παιδιά τους στο ρόλο του θύματος.
Τι θα κάνουμε για να τα αποφύγουμε και τα δύο που είναι εξ ίσου νοσηρά και απευκταία;
Μεγάλος ο προβληματισμός. Μεγάλο το δίλλημα.
Υπάρχουν περιπτώσεις που μόνο ο εισαγγελέας θα έπρεπε να παρέμβει. Υπάρχουν οικογενειακές συνθήκες που είναι τόσο νοσηρές για τον ψυχισμό του παιδιού που μόνο ένα υγιές κοινωνικό σύστημα θα έπρεπε να παρέμβει και να εξυγιάνει.
Υπάρχει όμως; Για ποιο σύστημα να μιλήσουμε; Το ανύπαρκτο ή το διαβρωμένο;
Και έτσι μένουμε να παρατηρούμε εκ του μακρόθεν ότι πέφτει στην αντίληψή μας και να φτύνουμε τον κόρφο μας που δεν συμβαίνει σε μας.
Γινόμαστε όμως μάρτυρες της νοσηρής συνθήκης, γινόμαστε συνεργοί στο τραύμα της κοινωνίας επειδή ανεχόμαστε τον αποπροσανατολισμένο, τον μη αφυπνισμένο, τον εξυπνάκια, τον ανόητο, τον μειονεκτικό που συμπεριφέρεται αλαζονικά γιατί νομίζει πως αυτός και ο κανακάρης του είναι το κέντρο του κόσμου.
Γινόμαστε μάρτυρες της νοσηρής συνθήκης που ονομάζεται «δεμένη οικογένεια» με το τριώροφο με τα κλειδιά έξω απ’ τις πόρτες, όπου δεν υπάρχει όριο, δεν υπάρχει προσωπικός χώρος και χρόνος, δεν υπάρχει απογαλακτισμός.
Γινόμαστε μάρτυρες της θυσίας της γιαγιάς - μάνας που μεγαλώνει τα εγγόνια, βάζει πλυντήρια, μαγειρεύει για «να έρθουν τα παιδιά να τα βρουν έτοιμα»!
Τα παιδιά που δεν μεγαλώνουν ποτέ και δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους ποτέ. Και στο βωμό της «δεμένης οικογένειες» θυσιάζονται όλοι αλλά κυρίως παραδειγματίζονται λανθασμένα τα παιδιά.
Γινόμαστε μάρτυρες εκείνης της μάνας που αφού δεν κατάφερε να γίνει βασίλισσα επιθυμεί να γίνει βασιλομήτωρ και κάνει στον κανακάρη της αυτά που θα έπρεπε να κάνει από χαρά και επιλογή για τον πατέρα του.
Και παρατηρούμε τον πατέρα αποδυναμωμένο και δυστυχή να γίνεται ένα μοντέλο προς αποφυγήν του κανακάρη του.
Παρατηρούμε εκείνη τη μάνα που υπομένει τον βάναυσο πατέρα και αναγκάζεται να σκύβει με θλίψη και μελαγχολία και μόνο της μέλημα να είναι οι δουλειές και η τηλεόραση.
Τι εξαίρετο παράδειγμα για την κόρη που θέλει να φύγει με την πρώτη ευκαιρία να μην βλέπει να μην ακούει να μην αντιλαμβάνεται τον συμβιβασμό. Και φεύγει με τον πρώτο που της υπόσχεται δράση και νόημα.
Αλλά είναι ο κατάλληλος; Πώς να μάθει να επιλέγει! Αφού έζησε όλη τη ζωή μέσα στο συμβιβασμό.
Έμαθε να κόβει με το μαχαίρι την δόνηση του συμβιβασμού, του φόβου, του θυμού, των ενοχών μέσα στο σπίτι.
Έχω ακούσει πολλούς νέους να λένε. «Δεν θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου». «Δεν έχω τίποτα να κάνω στην απέραντη σιωπή των γονιών μου» «Δεν θέλω να τους ακούω να κατηγορεί ο ένας τον άλλο», αλλά εκείνοι αν τους ρωτήσεις θα πουν "θυσιάζομαι για τα παιδιά" και άλλα τέτοια τραγικά και ολέθρια για τον ψυχισμό του νέου ανθρώπου που υποτίθεται βάζει τα θεμέλια της δικής του συντροφικής ζωής.
Πώς να χτίσει σχέσεις!
Πώς να συνεργαστεί!
Πώς να συνυπάρξει!
Πού το είδε αυτό; Ποιος του το δίδαξε;
Χρειάζονται αφύπνιση οι γονείς. Χρειάζονται εκπαίδευση. Χρειάζονται μαθητεία.
Δεν υπάρχει σπουδαιότερος ρόλος στη ζωή. Δεν υπάρχει πιο σημαντική ενασχόληση εκτός από εκείνη του γονιού. Ποιος μας έχει πείσει ότι είναι ένστικτος ο ρόλος;
Ποιος μας έχει αναγκάσει να θεωρούμε ότι ξέρουμε ενώ δεν ξέρουμε και δεν κάνουμε και καμία προσπάθεια για να μάθουμε. Αφού η πολιτεία δεν το κάνει, αφού το Σχολείο δεν μπορεί γιατί το βάζουν να κάνει άλλα, ας το κάνουν οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων.
Ας μην ασχολούνται με τις εμπάθειες και τις ίντριγκες των μεταξύ των σχέσεων.
Ας οδηγηθούν να αντιληφθούν πως ο ρόλος τους είναι να γίνουν οι ίδιοι καλύτεροι γονείς και να εμπνεύσουν την αφύπνιση και όσων κοιμούνται ακόμη.
Δεν μπορεί να ακούω από στόματος Διευθυντού Δημοτικού Σχολείου, «κυρία μου τα Σχολεία έχουν γίνει parking παιδιών.
Έχω τουλάχιστον 20 ανεπίδοτα ενδεικτικά μαθητών της προηγούμενης χρονιάς στο συρτάρι μου. Δεν έχουν έρθει να τα πάρουν! Δεν έχουν έρθει να μάθουν τι κάνει το παιδί τους στο Σχολείο».
Και απ’ την άλλη έχουμε γονείς οι οποίοι παρασυρόμενοι από τις διαδώσεις διασύρουν δασκάλους, εμποδίζουν το έργο του Σχολείου, παρεμποδίζουν τη δομή και την οργάνωση γιατί αμφισβητήθηκε η πρωτιά του παιδιού τους!
Ας εμπνευστούν οι Σύλλογοι ιδέες για να φέρουν τους γονείς σε δράσεις συνεργατικές, δράσεις χαράς και ομαδικότητας. Ας δουν πώς να συνδράμουν στη ανάπτυξη σχέσεων.
Έτσι κι αλλιώς η γειτονιά έχει εκλείψει ας την αναπαράγουμε στην αυλή του Σχολείου.
Νοσεί η κοινωνία μας. Νοσεί βαρύτατα!
Χρειάζεται να κάνουμε κάτι. Χρειάζεται να λειτουργήσουμε ως πυρήνες αφύπνισης όποιος αντιλαμβάνεται την αλήθεια αυτών που λέγονται σ’ αυτές τις γραμμές ας τολμήσει.
Ας γίνει η αλλαγή που θέλει. Ας φανταστεί! Ας οραματιστεί και ας τραβήξει το χορό.
Ο δρόμος είναι δύσκολος έτσι κι αλλιώς, καλύτερα να τον πάμε χορεύοντας.

Γράφει η Ερατώ Χατζημιχαλάκη, Οικογενειακή Σύμβουλος






Πηγή: allazo.gr

Ποιος θα ήθελες να ήσουν;


Γράφει η  Χαρά Κουλοπούλου

Πολλές φορές παρασυρόμαστε σε ονειροφαντασίες και αναπολήσεις. Αναδύονται στις σκέψεις μας σενάρια με διαφορετικά Εγώ μας, σε άλλες πραγματικότητες. Άλλα χαρακτηριστικά, άλλα ταλέντα, άλλη μοίρα και εποχή έρχονται να καλύψουν την τωρινή μας ταυτότητα. Ξεπροβάλλουν για να διορθώσουν ανασφάλειες, φόβους, λάθη. Εμφανίζονται ως φιλοδοξίες, όνειρα ουτοπικά και χάνονται γρήγορα επαναφέροντάς μας απογοητευτικά στο τώρα. Πρόκειται για όλα αυτά που σκεφτόμαστε απαντώντας στην ερώτηση: «Ποιος θα ήθελες να ήσουν;»

Μια ερώτηση δυναμική, ικανή να συνταράξει τον κόσμο σου, να ανασύρει κρυμμένες Εδέμ, να δημιουργήσει φανταστικούς ήρωες και να σε οδηγήσει σε επικίνδυνες ατραπούς.

Δεν είναι εύκολο να απαντήσει κανείς σε αυτήν την ερώτηση.

Έχει να κάνει, αρχικά, με την ηλικιακή φάση που διανύεις. Αφορά τη συνείδηση του εαυτού σου και τις ανάγκες που σου γεννώνται στο πέρασμα του χρόνου.

Όταν βιώνεις την πρώτη παιδική σου περίοδο και οι ανησυχίες, οι μεταβολές δεν έχουν έρθει στο προσκήνιο, δε θα ήθελες να είσαι κανείς. Πόσο ανακουφιστική μπορεί να είναι αυτή η μηδενιστική απάντηση... Σε ελευθερώνει από το βάρος της ευθύνης να φτάσεις κάπου, να καταφέρεις κάτι, να γίνεις κάποιος, να ήσουν κάποιος άλλος. Σε απαλλάσσει από την αποπνικτική αίσθηση ζήλειας προς κάποιο άλλο πρόσωπο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο. Από το τρομακτικό αίσθημα της αυτοαπόρριψης και απόκτησης νέας ταυτότητας. Δεν έχεις ακριβή επίγνωση της υπόστασής σου, της προσωπικότητάς σου και ολοκληρωμένες γνώσεις για τον κόσμο που σε περιβάλλει ή τις δυνατότητες που απλώνονται μπροστά σου, έτσι δε σου γεννάται και η επιθυμία να είχες άλλα χαρακτηριστικά και ζωή.

Μεγαλώνοντας, η απάντησή σου συχνά αποκτά μια διάσταση ονειρική και παραμυθική και η ερώτηση ξετυλίγει κουβάρια της παιδικής σου φαντασίας. Ζηλεύεις και βιάζεσαι να ντυθείς με την ταυτότητα αντικειμένων, ζώων και ηρώων που θαυμάζεις. Θα ήθελες να ήσουν πουλί, αεροπλάνο, πυροσβέστης, ο Πήτερ παν. Ενδιαφέρουσες, αστείεςαπαντήσεις που αναδεικνύουν το μεγαλείο της ανθρώπινης φαντασίας, την αθωότητα των πρωταρχικών σου χρόνων. Όταν μπαίνουν στο προσωπικό σου σκηνικό τα κοινωνικά στερεότυπα, θα ήθελες να ήσουν η μαμά, ο μπαμπάς σου, ο δάσκαλός σου, αντικατοπτρίζοντας στην απάντησή σου αυτή την μύχια ανάγκη της μίμησης, της αποδοχής, της προσέγγισης της ενήλικης ζωής των πιο κοντινών σου «ηρώων».

Διανύοντας την εφηβική σου περίοδο γίνεσαι ουτοπιστής, επαναστάτης. Ονειρεύεσαι να ήσουν άλλος ένας άξιος ηγέτης, ένας λαμπρός και ικανός επιχειρηματίας, ένας θαρραλέος αγωνιστής ή πάλι υποτάσσεσαι σε πρότυπα ομορφιάς και στις σύγχρονες κοινωνικές τάσεις που εισβάλλουν κυριαρχικά στην υπό διαμόρφωση προσωπικότητά σου και θα ήθελες να ήσουν κάποιος πολύ όμορφος και δημοφιλής τραγουδιστής,ηθοποιός, ποδοσφαιριστής. Εδώ οι ανάγκες σου και οι φιλοδοξίες υποχωρούν στις ανασφάλειες και τους φόβους της άγουρης προσωπικότητάς σου και άπτονται των αναζητήσεων, των γνώσεων, των επιρροών σου.

Φτάνοντας στην πιο ώριμη φάση σου, το εναλλακτικό σου σενάριο τίθεται σε πιο ρεαλιστικές και κυνικές -ίσως- βάσεις. Θα ήθελες να ήσουν κάποιος με περισσότερα χρήματα, που ταξιδεύει περισσότερο, κάποιος με καλή δουλειά, με υγεία. Είναι εκείνη η περίοδος που οι συγκρίσεις εισχωρούν βίαια στο υποσυνείδητό σου, βρίσκεσαι στο σημείο που αντιλαμβάνεσαι τι θες από τη ζωή, τι έχεις και τι είσαι σε θέση να κατακτήσεις. Ίσως πάλι ως απόρροια των εσωτερικών σου διεργασιών, των διευρυμένων γνώσεών σου και της μεστής αντιληπτικότητας που σε διακατέχει να γοητεύεσαι από σπουδαίες προσωπικότητες που έγραψαν με το μελάνι τους σελίδες στα βιβλία της ιστορίας. Ίσως, ακόμα, να ήθελες να ήσουν εσύ ο ίδιος αλλά υπό άλλους όρους, να είχες επιλέξει άλλα μονοπάτια, να είχες πάρει άλλες αποφάσεις και να είχες αξιοποιήσει τον επίγειο χρόνο σου αλλιώς.

Αν η απάντηση δε βγαίνει από τα χείλη σου με ευκολία, τότε ίσως είσαι σε καλό δρόμο. Αν σου παίρνει περισσότερο χρόνο, αν δε βιάζεσαι να αντικαταστάσεις υποσυνείδητα την οντότητά σου με μια άλλη που πληροί τις προδιαγραφές σεναρίων ευτυχίας, απαρνούμενος την ανεπαρκή ζωή σου, τότε ίσως είσαι απαλλαγμένος από τον φθόνο και το βάρος ενός εναλλακτικού εαυτού.

Όχι υπερόπτης, αλαζόνας, αλλά συμφιλιωμένος με όσα σου δόθηκαν, όσα διαμόρφωσες αξιοποιώντας τα στο μέγιστο. Ικανοποιημένος με την πορεία σου. Έχοντας συνείδηση των αδυναμιών, των ελαττωμάτων, των ατελειών της ημιτελούς φύσης σου. Έχοντας επίγνωση των δυνατοτήτων και ευκαιριών που ανοίγονται μπροστά σου. Συνειδητοποιώντας πως η ζωή πίσω δε γυρίζει, πως όλα όσα βίωσες άσχημα και καλά σε έφεραν στο σήμερά σου. Ότι έχεις αξία όποιος κι αν είσαι.

Εύχομαι να μη βιαστείς να ανταλλάξεις αυτό το σώμα που υπήρξε συνταξιδιώτης σουστην πορεία της ζωής. Ο πόνος, η φθορά, οι ηδονές όλα είσαι εσύ. Γιατί να θες να είσαι κάποιος άλλος; Να θες να αποδιώξεις τις εμπειρίες σου; Όσο ελλιπείς ή άσχημες μπορεί να είναι, είσαι εσύ, οι επιλογές σου, οι δυνατότητες, η μοίρα σου.

Εύχομαι να μη βιαστείς να απαντήσεις. Να σκεφτείς όλα όσα πρεσβεύεις, όλα όσα έχεις ζήσει και δύνασαι να πραγματοποιήσεις. Να μη θέλεις να ήσουν κάποιος άλλος. Να μη ζηλέψεις τη φήμη και την τύχη κανενός. Διάσημου, άσημου, υπαρκτού, ανύπαρκτου. Ταλαντούχου, τυχερού, άξιου, πετυχημένου.

Εύχομαι να απαντήσεις: «Θα ήθελα να είμαι εγώ. Με τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία μου. Με τις αναμνήσεις, τις κατακτήσεις και τις αποτυχίες μου. Γιατί εμένα μόνο ξέρω –προσπαθώ για την ακρίβεια να με μάθω κάθε μέρα και πιο πολύ. Εμένα μόνο έχω και κανένα ίσως, μπορεί, αν. Και είμαι περίεργος πού θα φτάσω».

«Να είσαι ο εαυτός σου, όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι» - Oscar Wilde






Πολύ άσχημοι καιροί για νέους ~ Μπέρτολτ Μπρεχτ


Πολύ άσχημοι καιροί για νέους

Αντί στο δάσος
με τα συνομήλικά του τα παιδιά να παίζει
ο μικρότερός μου γιος,
πάνω απ’ τα βιβλία είναι συνεχώς σκυμμένος,
μιας και πιο πολύ του αρέσει να διαβάζει
για των λεφτάδων τις απάτες
και για τα μακελειά των στρατηγών.
Όταν διαβάζει τη φράση πως οι νόμοι μας
σε πλούσιους και φτωχούς εξίσου απαγορεύουν
κάτω απ’ τα γεφύρια να κοιμούνται,
τον ακούω να γελάει ευτυχισμένος.
Κι όταν ανακαλύπτει
ότι κάποιου βιβλίου ο συγγραφέας τα ’χει πιάσει
για να γράψει ό,τι έγραψε,
το νεανικό μουτράκι του φωτίζεται και λάμπει.
Εγώ, απ’ τη μεριά μου επιδοκιμάζω την επιλογή του
μολονότι –το λέω– πολύ θα ήθελα
να ’μουν σε θέση να του χαρίσω μιαν εποχή καλή,
όπου ο γιόκας μου
στο δάσος θα πήγαινε να παίξει
παρέα με τους συνομηλίκους του.

Μπέρτολντ Μπρεχτ, Η βαβυλωνιακή σύγχυση των λέξεων και άλλα 499 ποιήματα, μετάφραση Γιώργος Κεντρωτής, Gutenberg, Αθήνα 2014

Κάποιες φορές να λες: Δε γαμιέται;


Δύο άνθρωποι στο δάσος αποφάσισαν να κάνουν ένα διαγωνισμό κοψίματος ξύλων. Πήραν από ένα πριόνι και ξεκίνησαν να κόβουν κορμούς.

Όμως ο ένας από αυτούς κάθε τόσο σταματούσε το κόψιμο, έπαιρνε το πριόνι και έμπαινε στην καλύβα του. Έβγαινε μετά από δέκα λεπτά και συνέχιζε. Ο άλλος δεν σταματούσε να πριονίζει, και χαμογελούσε, βέβαιος για τη νίκη του.
Όταν τελειώσανε δεν χρειαζόταν καν να μετρήσουν τα κομμένα ξύλα. Ο σωρός εκείνου που κάθε τόσο σταματούσε ήταν εμφανώς μεγαλύτερος.
– Πώς έγινε αυτό; τον ρώτησε ο ηττημένος. Εγώ δεν σταμάτησα στιγμή να πριονίζω, ενώ εσύ κάθε τόσο έμπαινες στην καλύβα σου.
– Ναι, αλλά εγώ, όταν έμπαινα μέσα, ακόνιζα το πριόνι μου, του απάντησε ο νικητής.

~~

Αυτή την ιστορία τη διάβασα πριν πολλά χρόνια σ’ ένα βιβλίο του Στίβεν Κόβεϊ. Αυτός είναι (ήταν, σκοτώθηκε κάνοντας ποδήλατο) σύμβουλος επιχειρήσεων στη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού.
Μάθαινε τους διευθυντές πώς θα κάνουν τους εργαζόμενους να αποδίδουν τα μέγιστα. Τι τους έλεγε; (με λίγα λόγια): «Πληρώστε τους καλά, αφήστε τους να ξεκουραστούν, δώστε τους ελευθερία κινήσεων, κάντε τους ν’ αγαπήσουν την εργασία τους, να νιώσουν υπεύθυνοι και περήφανοι για όσα καταφέρνουν».

Όμως το ακόνισμα του πριονιού, που αναφέρει κάθε τόσο μέσα στο βιβλίο του, δεν αφορά στην βελτίωση των ικανότητών τους, σε κάποια δια βίου και αέναη μάθηση.

Πιο πολύ, ο Κόβεϊ, στοχεύει στην ανάπτυξη της πνευματικότητας -όσο παράξενο και ν’ ακούγεται αυτό για έναν σύμβουλο διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού.
Τι εννοεί όταν αναφέρεται στην πνευματικότητα; Ποιο είναι το αληθινό ακόνισμα του πριονιού;
Εν συντομία μπορούμε να πούμε ότι «ακονίζουμε το πριόνι μας», κάθε φορά που αποδεσμευόμαστε απ’ τη ρουτίνα της καθημερινότητας, κάθε φορά που αφήνουμε πίσω τα προβλήματα, ίσως και τον εαυτό μας (εκείνον τον τύπο με ονοματεπώνυμο, ΑΦΜ, χρέη και υποχρεώσεις).
Για έναν θρήσκο άνθρωπο είναι κάτι εύκολο. Αρκεί να προσευχηθεί για λίγη ώρα στον θεό του. Κάποιος άλλος, μη-θρήσκος, μπορεί να αφιερώσει λίγο χρόνο στο διαλογισμό.
Μπορεί να περπατήσει για λίγο στο δάσος ή να κάτσει στην παραλία και να κοιτάξει τα κύματα. Μπορεί απλώς να καθίσει στο μπαλκόνι και να μην κάνει τίποτα.

Το μόνο που έχει σημασία, είναι ότι για λίγο πρέπει να ξεχάσει τον εαυτό του, τη ζωή του. Το καλύτερο θα ήταν αν μπορούσε εκείνη τη στιγμή να συγκεντρωθεί στο τίποτα.
Σαν σκηνοθέτης στην ταινία της ζωής του να κάνει ένα άνοιγμα του φακού, να σταματήσει να εστιάζει στο πρόσωπο του και να δει τον κόσμο όπου ζει, να προσπαθήσει να αντιληφθεί την ολότητα -και πόσο μικρός, πόσο ασήμαντος είναι ο ίδιος μέσα στο Σύμπαν.
Να ξεκουράσει την αγχωμένη ψυχή του, που αγωνιά να καταφέρει όλα όσα πρέπει να καταφέρει. Να πει, έστω για λίγο, ένα «δε γαμιέται;» ή έστω ένα αγγλικό «so fucking what?»

Να νιώσει ότι δεν υπεύθυνος για όλα όσα (καλά και κακά) συμβαίνουν. Να σταματήσει να είναι μέρος της κοινωνίας και των επιταγών της, να τραβηχτεί πίσω και να μείνει αιωρούμενος κάπου ανάμεσα στο μηδέν και στο είναι.

Και να το κάνει κάθε μέρα, έστω για λίγα λεπτά.

Να πατάει φρένο και να λέει: «Τέλος. Τώρα δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα, δεν θέλω να με απασχολεί κανένας, δεν θέλω να προσπαθώ για κάτι. Δεν είμαι εδώ».

Μια παύση για ν’ ακονίσει το πριόνι.

Γιατί πριόνι είναι το μυαλό μας, το σώμα κι η ψυχή μας (όπως και να τη ορίσουμε αυτή). Πριόνι είναι και στομώνει απ’ την υπερβολική χρήση.
Θα καταφέρουμε περισσότερα από εκείνα που θέλουμε να καταφέρουμε αν για λίγο σταματάμε να προσπαθούμε για οτιδήποτε. Και ίσως, με αυτή την παύση, να καταλάβουμε ότι αυτά που αγωνιζόμαστε να κάνουμε δεν είναι τόσο σημαντικά όσο νομίζουμε, όταν μας διακατέχουν, όταν μας εξουσιάζουν.
Τελικά αυτό το διάλειμμα, αν μάθεις να το κάνεις μέρος της ζωής σου, σε βοηθάει να κατανοήσεις ότι η ζωή σου δεν είναι τόσο βαριά, όσο πιστεύεις όταν την κουβαλάς.

Ένα διάλειμμα είναι κι αυτή.
Κάνε ό,τι μπορείς με όσα έχεις, αλλά μην ξεχνάς πως είσαι περαστικός. Βάλε το λιθαράκι σου, πιες το κρασάκι σου, αγάπα όσο αντέχεις, κι ύστερα κλείσε τα μάτια σου, χωρίς τύψεις.
Ο κόσμος θα συνεχίζει ν’ αλλάζει, αλλά εσύ δεν θα είσαι εκεί να το δεις.

Και στο τέλος δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, όσα ξύλα κι αν κόψεις.





ΠΗΓΗ...http://sanejoker.info

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...