Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΠΡΟΜΑΧΩΝ: EΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΜΑΣΛΑΡΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ


Τα παιδιά του Νηπιαγωγείου Προμάχων ευχαριστούν πολύ την μαθήτρια Μασλάρη Ελευθερία για την ευγενική της χειρονομία , να  τους χαρίσει παιχνίδια της και ευελπιστούν ότι το παράδειγμά της θα βρει και άλλους μιμητές! 

Τακτική Συνεδρίαση της Οικονομικής Επιτροπής Δήμου Αλμωπίας

                    
  ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ  ΣΕ  TAKTIKH ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ
                              ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ  ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ 

Σας καλούμε να έρθετε στις  5  Δεκεμβρίου,  του έτους 2016,  ημέρα Δευτέρα  και ώρα  10:00   π.μ., στο Δημοτικό Κατάστημα  Αριδαίας,  στην Τακτική Συνεδρίαση της Οικονομικής Επιτροπής Δήμου  Αλμωπίας, για να  συζητήσουμε και να πάρουμε αποφάσεις για τα παρακάτω θέματα της ημερήσιας διάταξης:
                                     
                                   ΘΕΜΑΤΑ  ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ  ΔΙΑΤΑΞΗΣ

1 Ψήφιση πιστώσεων προϋπολογισμού, οικονομικού έτους 2016. 

2 Απευθείας ανάθεση του έργου “Συντήρηση δασικής οδοποιίας Θεοδωρακίου”

3 Απευθείας ανάθεση του έργου “Συντήρηση αθλητικών εγκαταστάσεων ΔΕ Εξαπλατάνου ”


4 Έλεγχος νομιμότητας και προσωπικής κατάστασης του επιλεγέντος αναδόχου για τη «ΜΕΛΕΤΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΒΑΡΑΘΡΟΥ ΣΤΑ ΛΟΥΤΡΑ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ»   -Πρόσκληση μειοδότη για την υπογραφή της σύμβασης. 


Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
ΜΠΙΝΟΣ   ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Συνάντηση της Αν. Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας Αθηνάς Αηδονά με τον Γενικό Επιθεωρητή Αστυνομίας Β. Ελλάδος


Συνάντηση της Αν. Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας Αθηνάς Αηδονά με τον Γενικό Επιθεωρητή Αστυνομίας Β. Ελλάδος

Συνάντηση εθιμοτυπικού χαρακτήρα είχε η Αναπληρώτρια Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας Αθηνά Αηδονά στο Διοικητήριο στην Έδεσσα με τον Γενικό Επιθεωρητή Αστυνομίας Β. Ελλάδος Αντιστράτηγο Μιχαήλ Καραμαλάκη. Στη συνάντηση παραβρέθηκαν επίσης ο Γενικός Αστυνομικός Διευθυντής Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας Ταξίαρχος Θωμάς Άνδρος καθώς και ο Αστυνομικός Διευθυντής Πέλλας Ιωάννης Βακουφτσής.


Η κ. Αηδονά συζήτησε με τον κ. Καραμαλάκη και τους παριστάμενους θέματα που άπτονται των αρμοδιοτήτων της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και της Ελληνικής Αστυνομίας όπως, επίσης, ενημέρωσε τον κ. Γενικό για θέματα που απασχολούν την Περιφερειακή Ενότητα Πέλλας. Κυρίαρχο μέλημα όλων αποτελεί η ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών σε καθημερινή βάση σε συνδυασμό με την ενίσχυση των δομών της Ελληνικής Αστυνομίας στην Πέλλα. 

Υπογράφηκε η σύμβαση για τη διαγράμμιση επαρχιακού δικτύου αρμοδιότητας Π.Ε. Πέλλας για το 2016 συνολικού προϋπολογισμού 120.000,00 €


Υπογράφηκε η σύμβαση για τη διαγράμμιση επαρχιακού δικτύου αρμοδιότητας Π.Ε. Πέλλας για το 2016 συνολικού προϋπολογισμού 120.000,00 €



Υπογράφηκε από την Αναπληρώτρια Αντιπεριφερειάρχη Πέλλας κ. Αθηνά Αηδονά και τον ανάδοχο η σύμβαση για την εκτέλεση του έργου με τίτλο «Διαγράμμιση επαρχιακού δικτύου 2016» αρμοδιότητας Π.Ε. Πέλλας με συνολικό προϋπολογισμό περίπου 120.000,00 €. Το έργο υλοποιείται από τη Διεύθυνση Τεχνικών Έργων της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας με χρηματοδότηση μέσω του Προγράμματος Επενδυτικών Δαπανών Ιδίων Πόρων της Π.Ε. Πέλλας.

Στο πλαίσιο του έργου θα πραγματοποιηθεί η διαγράμμιση του οδοστρώματος σε τμήματα του επαρχιακού οδικού δικτύου της Π.Ε. Πέλλας και συγκεκριμένα στις εξής περιοχές :

·                     ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΟΔΟΣ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ - ΑΨΑΛΟΥ : 4.000,00 m2
·                     ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΟΔΟΣ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ – ΑΡΙΔΑΙΑΣ (ΤΜΗΜΑ ΑΡΑΒΗΣΣΟΣ – ΜΑΝΔΑΛΟ) :  4.000,00 m2
·                     ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΟΔΟΣ ΣΚΥΔΡΑ – ΟΡΙΑ Π.Ε. ΗΜΑΘΙΑΣ (ΤΜΗΜΑ ΡΙΖΟ – ΟΡΙΑ Π.Ε.) :  2.000,00 m2
·                     ΕΠΑΡΧΙΑΚΗ ΟΔΟΣ ΑΨΑΛΟΥ – ΛΟΥΤΡΩΝ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ :  4.000,00 m2
·                     ΜΙΚΡΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟ ΟΔΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ :  3.346,00 m2

Επίσης θα πραγματοποιείται και κοπή χόρτων και θάμνων στα τμήματα των ερεισμάτων των οδών για τη διευκόλυνση της εργασίας διαγράμμισης.


Στο περιθώριο της υπογραφής της σύμβασης η Αν. Αντιπεριφερειάρχης Πέλλας ανέφερε: «Παρά τους περιορισμένους οικονομικούς πόρους, αλλά με συνεχή και συντονισμένη προσπάθεια για τη βελτίωση της οδικής ασφάλειας των διερχόμενων οδηγών στο επαρχιακό δίκτυο της Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας υπογράψαμε τη σύμβαση για τη διαγράμμιση σε διάφορα σημεία αρμοδιότητάς μας. Αποτελεί κοινό τόπο ότι η βελτίωση των συνθηκών κυκλοφορίας είναι αδήριτη ανάγκη, διότι, τα αποτελέσματα θα διαφανούν στη διευκόλυνση των πολιτών της Π.Ε. Πέλλας στην καθημερινότητά τους δίνοντας, ταυτόχρονα, μεγάλη ώθηση στην τοπική και περιφερειακή οικονομία που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την μεταφορά – εξαγωγές αγροτικών προϊόντων αλλά και τον τομέα του τουρισμού». 

ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΥΓΕΙΑΣ. SOS ΓΙΑ ΚΑΡΚΙΝΟ ΣΤΟΜΑΤΟΣ ΕΚΠΕΜΠΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ


Νέους, ηλικίας ακόμη και κάτω των 30 χρόνων, χτυπά πλέον ο καρκίνος του στόματος, που σκοτώνει κάθε χρόνο πάνω από 600.000 ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αυτό τόνισε ο κ. Γιώργος Λάσκαρης, Καθηγητής Στοματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και Επισκέπτης Καθηγητής Παν. Λονδίνου, μιλώντας σε διάλεξη του Ινστιτούτου Δημόσιας Υγείας του Αμερικανικού Κολεγίου Ελλάδας με θέμα: «Νοσήματα της Στοματικής Κοιλότητας: Τι πρέπει να γνωρίζουμε».

Η μείωση του μέσου όρου ηλικίας των ανθρώπων που πλήττονται από τον καρκίνο του στόματος, τα τελευταία 20 χρόνια, έχει προκαλέσει ανησυχία στην επιστημονική κοινότητα, καθώς στο παρελθόν η νόσος εμφανιζόταν συνήθως σε άτομα άνω των 40 χρόνων.
Κι αυτό γιατί όπως εξήγησε ο κ. Λάσκαρης: «Η πρώϊμη διάγνωση του καρκίνου του στόματος είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για γρήγορη επιτυχημένη θεραπεία - πρόγνωση - ποιότητα ζωής και επιβίωση με ποσοστό μεγαλύτερο του 90-95%».
Σύμφωνα με τους επιστήμονες ο καρκίνος είναι η πιο επικίνδυνη από τις 1.000 ασθένειες που εμφανίζονται στο στόμα. Οι βασικοί παράγοντες που ενοχοποιούνται για την ετήσια αύξηση του καρκίνου του στόματος σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και στην Ελλάδα είναι:
 
Øτο κάπνισμα,
Øτο αλκοόλ, και πιθανά
Øοι ιοί του HPV
«Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να είναι ενήμερος και ικανός να αναγνωρίζει τις όποιες αλλαγές που γίνονται στο στόμα του και να αναζητά έγκαιρα τη γνώμη του Στοματολόγου», επεσήμανε ο κ. Λάσκαρης. Ο καρκίνος του στόματος αποτελεί μια από τις 10 συνηθέστερες μορφές καρκίνου στον άνθρωπο και κάθε χρόνο στην Ελλάδα καταγράφονται 700 νέα κρούσματα.
Ο καρκίνος του στόματος, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, δεν κάνει πλέον διακρίσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών. Το 1950 η αναλογία εμφάνισης μεταξύ ανδρών και γυναικών ήταν μία γυναίκα προς 10 άνδρες, το 1970 μία προς 4 άνδρες και σήμερα πλήττει τον ίδιο αριθμό ανδρών και γυναικών.
          ΘΕΣΕΙΣ  ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ  ΚΑΙ  ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ
Ο καρκίνος στο στόμα εμφανίζεται συνήθως με φθίνουσα συχνότητα:
Øστα πλάγια χείλη της γλώσσας (50%)
Øτο κάτω χείλος
Øτο έδαφος στόματος
Øσυγχειλίες – παρειές
Øούλα
Øυπερώα
ΠΡΟΔΙΑΘΕΣΙΑΚΟΙ      ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ  ΓΙΑ  ΕΜΦΑΝΙΣΗ
                           ΝΟΣΩΝ     ΣΤΟ    ΣΤΟΜΑ
Υπεύθυνοι για τη συχνή εμφάνιση πολλών ασθενειών( π.χ. λευκοπλακίας, ερυθροπλακίας, καρκίνου, νικοτινικής στοματίτιδας) στο στόμα είναι ορισμένοι προδιαθεσιακοί παράγοντες όπως:
Øτο κάπνισμα,
Øη υπερβολική χρήση αλκοόλ,
Øχαλασμένα δόντια ή οδοντοστοιχίες που τραυματίζουν,
Øκακή στοματική υγιεινή.
Για παράδειγμα η λευκοπλακία και ο καρκίνος του στόματος εμφανίζονται 6-8 φορές πιο συχνά σε καπνιστές, σε σχέση με άτομα που δεν κάπνισαν ποτέ. Η αυξημένη συχνότητα έχει εξάλλου σχέση με τον αριθμό των τσιγάρων και τα χρόνια που καπνίζει κάποιος.
                  ΟΜΑΔΕΣ    ΥΨΗΛΟΥ   ΚΙΝΔΥΝΟΥ
Ομάδες υψηλού κινδύνου για την εμφάνιση καρκίνου του στόματος είναι:
Øκαπνιστές
Øπότες αλκοολούχων ποτών
Øάτομα μολυσμένα με ιούς HPV-τύποι 16, 18
Øανοσοκατασταλμένοι ασθενείς
Øασθενείς με προηγούμενο ιστορικό καρκίνου
Øστόματος, λάρυγγα, φάρυγγα και πνεύμονα
Øάτομα με προκαρκινικές βλάβες στο στόμα (λευκοπλακία, ερθροπλακία, ακτινική χειλίτις)
Øάτομα με προκαρκινικές καταστάσεις (σιδηροπενική αναιμία, πομφολυγώδη επιδερμόλυση, μελαγχρωματικό ξηρόδερμα, σύφιλη, υποβλεννογόνια ίνωση).
Συμπερασματικά, τα βασικά συμπτώματα που πρέπει να βάλουν σε υποψία τον κάθε άνθρωπο ότι κάτι δεν πάει καλά με το στόμα είναι:
Øπόνος,
Øξαφνική κινητικότητα δοντιών
Øαιμορραγία
Øκάψιμο στη γλώσσα
Øάσπρη ή κόκκινη επιφάνεια
Øμελανή κηλίδα ή πλάκα
Øφυσαλίδα που έχει υγρό
Øπληγή που δεν κλείνει
Øόγκος που προεξέχει
Øδυσκολία στη μάσηση και κατάποση
Øδιόγκωση των ούλων
Øδιόγκωση στους λεμφαδένες του λαιμού
Øαλλαγή στη σύσταση (π.χ. σκληρία)
Øοδοντοστοιχία που ξαφνικά ενοχλεί
Øκακοσμία
Øξηροστομία κ.ά.
ΜΕΤΡΑ  ΠΡΟΛΗΨΗΣ  ΤΩΝ  ΝΟΣΩΝ  ΤΟΥ  ΣΤΟΜΑΤΟΣ
Στον τομέα της πρόληψης οι επιστήμονες προτείνουν:
Øκαλή στοματική υγιεινή,
Øαποφυγή ή διακοπή του καπνίσματος,
Øόχι υπερβολική κατανάλωση αλκοολούχων ποτών,
Øεπίσκεψη στον οδοντίατρο κάθε 6 μήνες,
Øσυμβουλή στοματολόγου όταν διαπιστωθεί κάτι το μη φυσιολογικό στο στόμα
Øαποφυγή εμπειρικών θεραπειών που μας δίνει κάποιος γνωστό, φαρμακοποιός η ακόμη και γιατρός ειδικότητας που δεν έχει σχέση με το στόμα,
Øη ακριβής και γρήγορη διάγνωση, αποτελεί προϋπόθεση για σωστή θεραπεία και πρόγνωση, προφυλάσσει τον ασθενή από περιπέτειες της υγείας του και άσκοπη οικονομική και ψυχική επιβάρυνση.
«Η υγεία του στόματος είναι ένα πολύτιμο αγαθό που πρέπει και μπορούμε να το διαφυλάξουμε με ευθύνη ατομική και του ιατρού», τόνισε ο κ. Λάσκαρης και κατέληξε: «Κι αυτό γιατί το στόμα είναι ένα κόσμημα του ανθρωπίνου σώματος, αφού σχετίζεται με τις πιο ωραίες απολαύσεις της ζωής: τη γεύση, τις διάφορες εκφράσεις αγάπης, τον έρωτα, την ομιλία και την κοινωνική παρουσία».

http://smokefreegreece.gr/

Εκτός από μαθητές, είναι και παιδιά ξέρετε


Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε με αφορμή την κοινή διαπίστωση πολλών εκπαιδευτικών ότι ολοένα και περισσότερο οι μαθητές στην τάξη μιλάνε με τους διπλανούς τους, έχουν την τάση να είναι χαλαροί και μη συγκεντρωμένοι και μάλιστα δεν συμμορφώνονται ούτε μετά από παρατήρηση του εκπαιδευτικού.
Τις περισσότερες φορές δε αυτή η παρόρμησή τους είναι τόσο ισχυρή που μοιάζει απλά σαν να μην μπορούν να κάνουν αλλιώς. Θέλουμε να αποφύγουμε τα βιαστικά συμπεράσματα και τις υπεραπλουστεύσεις όπως ότι αρκετά από αυτά τα παιδιά έχουν μη εγνωσμένα σύνδρομα (υπερκινητικότητας και διάσπασης προσοχής) ή ότι έχουν έλλειμμα αγωγής ή ότι φταίνε οι εκπαιδευτικοί που είναι χαλαροί σε θέματα πειθαρχίας και άλλα τέτοια που οδηγούν σε εκλογικεύσεις των αιτιών ,σε επίρριψη ευθυνών και που ,κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ επιφανειακή προσέγγιση του θέματος.
Καταρχάς το γεγονός ότι οι μαθητές μιλάνε με τους συμμαθητές τους και δεν προσέχουν στο μάθημα πρέπει να εκληφθεί ως σύμπτωμα και όχι ως το πρόβλημα αυτό καθαυτό. Πρέπει να σκεφτούμε μάλιστα ότι ένα σύμπτωμα μπορεί μερικές φορές να είναι σωτήριο αν εκτιμηθεί σωστά και λειτουργήσει ως συναγερμός. Ίσως τα παιδιά με αυτή τους την συμπεριφορά και άθελά τους μας στέλνουν κάποιο μήνυμα .Το θέμα είναι αν εμείς είμαστε πρόθυμοι να το ακούσουμε ή το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να απενεργοποιήσουμε τον ενοχλητικό συναγερμό.
Δυστυχώς τις περισσότερες φορές οι εκπαιδευτικοί καταφεύγουμε στις ευκολίες μας να επιβάλλουμε τη τάξη με την απειλή, το φόβο ή την χρήση εξουσίας. Πρόκειται ουσιαστικά για όπως-όπως κουκούλωμα του προβλήματος. Μιλώντας με αρκετούς από αυτούς τους μαθητές (Γυμνασίου και Λυκείου)που μιλάνε ακατάπαυστα μέσα στην τάξη μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι στην ερώτηση γιατί το κάνουν αυτό τα πιο πολλά απάντησαν : 1) ότι το έχουν ανάγκη, γιατί τους χαλαρώνει και τους φεύγει το άγχος ή γιατί απλά τους ευχαριστεί. 2) για να περάσει η ώρα που αλλιώς δεν περνάει με τίποτα και γιατί βαριούνται. 3) αυτά που κάνουν στο μάθημα τα έχουν ήδη κάνει σε φροντιστήρια ή ιδιαίτερα μαθήματα.
Τι μπορούμε να καταλάβουμε από τις απαντήσεις αυτές; Πολλά, όπως ότι τα περισσότερα παιδιά δεν βρίσκουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και χαρά στο σχολείο και ότι απλά σπρώχνουν τον χρόνο μέχρι να σχολάσουν. Επίσης ότι η παράταση της σχολικής ζωής σε μια δεύτερη απογευματινή βάρδια είναι τόσο κουραστική και επίπονη που οι πιο πολύ μαθητές αναγκάζονται να κρατάνε δυνάμεις κατά τη διάρκεια του πρωινού σχολείου για να μπορούν να ανταποκριθούν στις απογευματινές τους υποχρεώσεις. Μάλιστα οι μαθητές νιώθουν ότι δεν χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στο σχολείο αφού το απόγευμα θα ξαναδιδαχθούν τα ίδια πράγματα.
Εγώ όμως θα σταθώ σε ένα θέμα τελείως διαφορετικό στο οποίο θεωρώ ότι δεν του έχει δοθεί η ανάλογη προσοχή. Είναι φανερό ότι μιλώντας και έχοντας χαλαρή διάθεση οι μαθητές μέσα στην τάξη την ώρα του μαθήματος νιώθουν ότι καλύπτουν κάποια ζωτική τους ανάγκη που προφανώς δεν καλύπτεται επαρκώς έξω από αυτήν.
Ας πάρουμε την καθημερινότητα ενός μέσου μαθητή Γυμνασίου ή Λυκείου και ίσως μας βοηθήσει να καταλάβουμε. Η εκπαίδευση του συνεχίζεται και μετά το τέλος του πρωινού σχολείου όπου είτε βρίσκεται κλεισμένος σε κάποιο φροντιστήριο είτε βρίσκεται κλεισμένος στο δωμάτιό του για να μελετήσει. Και στις δύο περιπτώσεις η ουσιαστική επικοινωνία με άλλους ανθρώπους είναι ελάχιστη.
Ακόμα και μια αθλητική ή καλλιτεχνική δραστηριότητα να έχει πάλι έχει τη μορφή της εκπαίδευσης όπου το παιδί λειτουργεί ως μαθητής. Δηλαδή ουσιαστικά μιλάμε για παιδιά που εκπαιδεύονται σχεδόν όλη μέρα και οτιδήποτε κάνουν έχει σχεδόν πάντα να κάνει με την μαθητική τους ιδιότητα. Δεν έχουν χρόνο ούτε να παίξουν ,ούτε να κάνουν κάτι που τα ευχαριστεί. Πρόκειται δηλαδή για παιδιά που όχι απλά δεν χαίρονται την υποτιθέμενη ανεμελιά της παιδικότητάς τους αλλά που είναι από το μεσημέρι και μετά σε ένα διαρκές τρέξιμο να προλάβουν να τα κάνουν όλα και να τα μάθουν όλα.
Ας συνυπολογίσουμε τώρα και το γεγονός ότι στα περισσότερα σπίτια υπάρχει πλέον η τάση των παράλληλων ζωών , των γονέων με τα παιδιά τους. Οι γονείς είτε είναι αναγκασμένοι να εργάζονται υπερβολικά , είτε τους έχουν καταπλακώσει τα προβλήματα και δεν έχουν διάθεση επικοινωνίας, είτε και αυτοί αναζητούν μέσα στο σπίτι τους λίγες στιγμές χαλάρωσης μπροστά στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή που όμως δεν συμπεριλαμβάνουν τα παιδιά. Ακόμα και αν υπάρχει ελεύθερος χρόνος τα παιδιά πέφτουν με τα μούτρα στα social media (κυρίως το facebook) όπου έρχεται ως υποκατάστατο της πραγματικής επικοινωνίας ή στα ηλεκτρονικά παιχνίδια όπου έρχονται ως υποκατάστατα των παιχνιδιών που θα έπρεπε να παίζουν τα παιδιά έξω από το σπίτι τους. 
Το πιο σημαντικό είναι ότι κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ενασχολήσεών τους τα παιδιά δεν επικοινωνούν, δεν σχετίζονται ουσιαστικά με τους άλλους και είναι σχεδόν αμίλητα.

Όμως η παιδικότητα έχει από μόνη της τέτοια δύναμη και ορμητικότητα που δεν ανακόπτεται τελείως. Οπότε τα παιδιά στα πρωινά τους σχολεία, όπου λόγω του υπερβολικά μεγάλου αριθμού μαθητών ανά τάξη, μπορούν να ξεφύγουν από τον έλεγχο του εκπαιδευτικού και να ικανοποιήσουν έστω εν μέρει την ανάγκη τους για επικοινωνία και για να αισθανθούν για λίγο παιδιά , ακόμα και αν αυτό οφείλεται στο μάλωμα που τους κάνει ο εκπαιδευτικός. Ας δούμε τώρα τι συμβαίνει σε ένα παιδί που δεν αφήνεται ποτέ του να είναι παιδί και που αναγκάζεται να εργάζεται τόσο σκληρά από τόσο μικρή ηλικία. Το πιο πιθανό είναι αν δεν βιωθεί η παιδικότητα και η εφηβεία στην ώρα τους να πάρουν παράταση.
Ουσιαστικά τα παιδιά αυτά αργούν πάρα πολύ να ωριμάσουν κοινωνικά. Κατά την ταπεινή μου γνώμη έτσι εξηγείται και το μεγάλο έλλειμμα κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης που παρατηρείται στη πλειοψηφία της νεολαίας μας (ηλικίες 18-25) και η περίεργη για την εποχή ησυχία του φοιτητικού κινήματος. Αυτές οι ηλικίες μοιάζουν σαν να προσπαθούν να αναπληρώσουν το χαμένο χρόνο και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περνάνε καλά. Και η διάθεση του να περνάνε καλά δεν έχει κάτι το μεμπτό αλλά όταν έρχεται ως η μόνη διάθεση είναι ,όπως και να το κάνουμε, παιδική.
Στο φινάλε όμως, πως μπορεί κάποιος «να μεγαλώσει» όταν δεν έχει αφεθεί να υπάρξει ποτέ του μικρός; Τελικά μήπως πρόκειται για διαστρέβλωση της πραγματικότητας το γεγονός ότι η μαθητική ιδιότητα ολοένα και πιο πολύ ουσιαστικά εξοβελίζεται και εκτός σχολείου και ότι οι μαθητές αναγκάζονται να βλέπουν το σχολείο ως το μόνο μέρος που μπορούν, έστω και στα κλεφτά, να χαλαρώσουν ,να παίξουν και να νιώσουν παιδιά;
Μήπως οι ψίθυροι που βγάζουν οι μαθητές στις τάξεις είναι κραυγές για απλή ανθρώπινη επικοινωνία που τους τη στερούμε; Ίσως πέφτουμε σε τεράστια αντίφαση αν χαρακτηρίζουμε ως αντικοινωνική τη συμπεριφορά των παιδιών ενώ αυτά, έστω και αν ο χρόνος, ο τόπος και ο τρόπος δεν είναι ο ενδεδειγμένος, ψάχνουν απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν.
Δημήτρης Τσιριγώτης, Φυσικός





Πηγή: xenesglosses.eu

Ένας άνθρωπος είναι αρκετός


Θα ήθελα πολύ αυτή τη στιγμή να μπω στο μυαλό σου και να δω τι σκέφτηκες μόλις είδες αυτό τον τίτλο.

Αλλά επειδή δυστυχώς ή ευτυχώς είναι δύσκολο να εισβάλλω στη σκέψη σου θα προσπαθήσω μέσα από αυτές τις γραμμές που θα ακολουθήσουν να σε μυήσω στη δική μου σκέψη.
Όταν λοιπόν έχεις χάσει κάθε ελπίδα, όταν η μοναξιά σου χτυπάει βροντερά την πόρτα αλλά εσύ διστάζεις να ανοίξεις γιατί φοβάσαι να παραδεχτείς ότι έμεινες μόνος σου έρχεται μια ύπαρξη να σου αποδείξει ότι δεν είσαι και δεν θα μείνεις ποτέ μόνος.
Μα τι ανακούφιση να ξέρεις ότι αναπνέει κάποιος εκεί έξω που θα έρθει να συμπληρώσει το κάθε σου κενό. Όχι το άλλο σου μισό. Δεν είσαι μισός, είσαι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα που έστω και με δυσκολία μπορεί να σταθεί ανεξάρτητη στα πόδια της και να κάνει δειλά τα πρώτα της βήματα.
Αυτός ο άνθρωπος είναι το άλλο σου εγώ ,αυτό που θα έρθει και θα κουμπώσει μαζί σου σαν δυο από τα πιο καλοσχηματισμένα κομμάτια ενός όμορφου πάζλ. Τα πιο ταιριαστά από όλα ,αυτά που το ένα γεμίζει τα κενά και τις ελλείψεις του άλλου. Θα είναι τόσο ίδιος αλλά και τόσο διαφορετικός από εσένα.
Και πως θα καταλάβεις ότι αυτός είναι ο άνθρωπος σου;; Μα είναι τόσο απλό και όλα αυτά γιατί; Γιατί αυτό το πλάσμα θα κάνει τα πάντα για ένα σου χαμόγελο. Όχι από αυτά τα υποκριτικά από τα άλλα τα αληθινά που δεν μπορείς να συγκρατήσεις. Θα σου υπενθυμίζει ακόμα και στις πιο άσχημες μέρες σου πόσο όμορφος είσαι.
Είναι αυτός που θα έδινε τα πάντα για να είναι δίπλα σου. Για να νιώσει την ανάσα σου και το άγγιγμα σου στο κορμί του. Αυτοί οι ουρανοκατέβατοι άνθρωποι –λαχεία είναι άδικο και κρίμα να αφήσεις να χαθούν έτσι από τη ζωή σου..
Δεν βρίσκεις καθημερινά έναν τέτοιο άνθρωπο. Και το πιο τρομακτικό. Δεν βρίσκουν όλοι μια τέτοια ύπαρξη στη ζωή τους. Για αυτό λοιπόν μην τον αφήσεις να σου φύγει.
Κράτησε τον σφιχτά στην αγκαλιά σου και μην του δώσεις στιγμή το περιθώριο να αμφιβάλλει για το  πόσο τον χρειάζεσαι. Για το πόσο ανάγκη έχεις το χαμόγελο του και την ύπαρξη του στη ζωή σου …

Γράφει η Χρύσα Λαμπρινούδη





Ο Επικήδειος


Ήμεθα τότε μια εύθυμη συντροφιά νέων εις τα Χανιά, που είχαμε κοινήν την αγάπην προς την ιππασίαν. Εις την είσοδον της πόλεως ένας Τούρκος, ο Τζανερίκος, έδιδεν άλογα με νοίκι. Επαίρναμε από ένα κι ετραβούσαμε στα περίχωρα. Τι υπέφεραν εκείνα τα άλογα από τη νεανική μας τρέλα δεν περιγράφεται. Ετρέχαμε σα δαιμονισμένοι και τ’ αναγκάζαμε να υπερπηδούν κάθε εμπόδιο που συναντούσαμε, είτε τοίχος ήτο, είτε χαντάκι. Μάλιστα άμα μεθούσαμε, δεν είχαμε πια κανένα οίκτον δι’ αυτά τα ζώα. 

Τα σπιρούνια εχώνοντο βαθιά στα πλευρά των και οι βίτσες αυλάκωναν το δέρμα των. Και εμεθούσαμε τακτικά εις τις εκδρομές εκείνες. Σε κάθε χωριό που περνούσαμε βρίσκαμε ταβέρνες ή φίλους που μας έπαιρναν στα σπίτια των· και το βράδυ-βράδυ όταν εφθάναμε στη Σούδα, είμεθα Ρούσοι μεθυσμένοι. Και καμιά φορά, όπως ήσαν αφρισμένα τ’ άλογα, τ’ αναγκάζαμε να προχωρήσουν στη θάλασσα κι εκάναμε τα λουτρά των Κενταύρων, όπως ελέγαμε το έφιππον εκείνο κολύμπημα. Έπειτα μουσκεμένοι, καθώς ήμεθα, εγυρίζαμε στα Χανιά και παραδίδαμε στο Καλέ-καπισί, ξεθεωμένα τα άλογα.

Όσες φορές στις εκδρομές εκείνες επερνούσαμε από ένα χωριό του κάμπου μάς έπαιρνε στο σπίτι του ο γέρο Καμαριανός. Μας ήτο αδύνατον ν’ αποφύγομε. Ήμεθα φίλοι και συνομήλικοι του γιου του Αλεξάνδρου, ο οποίος εσπούδαζεν ιατρικήν εις τας Αθήνας και ο γέρο Καμαριανός μας έλεγεν ότι δεν μπορούσαμε ν’ αρνηθούμε στον πατέρα του φίλου μας, ο οποίος κάθε που μας έβλεπε νόμιζε πως έβλεπε και το γιο του μαζί. Θα το θεωρούσε προσβολή και θα του ’κανε μεγάλη λύπη. Αλλ’ ήτο και καλός και εύθυμος άνθρωπος, μ’ όλα του τα εξήντα χρόνια, κι είχε κι εξαίρετο κρασί. Μπορούσαμε λοιπόν να του αρνηθούμε;
Αλλ’ ενώ ήτο ευχάριστος άνθρωπος, είχε και μια δυσάρεστη συνήθεια, την οποίαν εφοβούμεθα. Άμα έπινε κι έφθανε στον ενθουσιασμό της μέθης, εκατάφερνε γροθιές στα μαλλιαρά του στήθη, που τα ’χε ανοικτά, όπως τα ’χαν ακόμη τότε οι γεροντότεροι χωρικοί της Κρήτης. Και όταν παραενθουσιάζετο, δεν περιορίζετο να κτυπιέται αλλ’ αφού έδιδε μια στο στήθος του, έδινε και άλλη στο στήθος του διπλανού του κι εφώναζε: «Στήθος μάρμαρο!» Αλλά τα στήθια τα δικά μας δεν ήσαν από μάρμαρο κι επιανόταν η αναπνοή μας. Εκινδυνεύαμε να πάθουμε αιμοπτυσία.
Μια μέρα έρχεται είδησις ότι ο Καμαριανός απέθανε ξαφνικά.

Μαζευόμεθα όλοι οι φίλοι του Κένταυροι και αποφασίζομε να πάμε στην κηδεία του. Το χωριό δεν ήταν μακριά κι εξεκινήσαμε πεζοί. Μαζί μας ήρθε κι ο φαρμακοποιός Ζαμαλής. Ο Ζαμαλής θα ήτον εξηντάρης, αλλ’ είχαμε μαζί του θάρρος, σαν να ’τονε της ηλικίας μας, γιατί από τα μαλλιά και τα μουστάκια του, που διετηρούντο κατάξανθα, τον επαίρναμε για νεότερο απ’ ό,τι ήτο.
Στο δρόμο δεν ξέρω σε ποιόν ήλθεν η ιδέα ότι ήτο απαραίτητον να βγάλομε λόγο του μακαρίτη του φίλου μας. Και όλοι εσυμφώνησαν ότι ο καταλληλότερος δια ν’ αυτοσχεδιάσω και εκφωνήσω τον επικήδειον ήμουν εγώ. Του κάκου επροσπάθησα ν’ αποφύγω αυτήν την προτίμησην.
- Μα πώς είμαι ο καταλληλότερος, έλεγα, αφού δεν εξεφώνησα ποτέ μου λόγο;
- Μήπως εμείς εξεφωνήσαμε;
- Μα τι να του πω; Ήταν ένας γεωργός αγράμματος, που δεν μπορείς να του πεις παρά μόνον πως ήτο καλός άνθρωπος.
- Αυτά να του πεις, είπεν ο Ζαμαλής.
- Μα αυτά δε φθάνουνε για να γεμίσουν ένα επικήδειο. Αν ήξερα τουλάχιστον πως επολέμησε…
- Θα ’χει πολεμήσει· αμφιβάλλεις; είπε ένας από τους φίλους μου. Λες πως επολέμησε στα 66 ή ότι ανδραγάθησε στην επανάστασι του Μαυρογένη.
- Δηλαδή τότε που δεν έγινε τίποτα, είπε κι εγέλα ο Ζαμαλής. Δεν το ξέρετε πως η επανάστασι του Μαυρογένη επέρασε χωρίς να ανοίξει μύτη;
- Τέλος πάντων ας πει πως επολέμησε στα 66 και φτάνει. Και θα ’χει πολεμήσει· δεν μπορεί. Εμείς στον Πειραιά εβγάλαμε αγωνιστή του 21 ένα γέρο, που δεν ήξερε πώς πιάνουν το τουφέκι.

Ο νέος εκείνος είχε κάμει το γυμνάσιον στον Πειραιά. Και μας διηγήθη ότι όταν απέθανε ο γέρος επιστάτης του γυμνασίου, το βρήκαν πρόφασι για να μη κάμουν μάθημα. Είπαν λοιπόν στους καθηγητάς ότι ήθελαν ν’ ακολουθήσουν την κηδεία του καημένου του μπάρμπα Τάσου. Ο γυμνασιάρχης έδωκε την άδειαν, ένας δε από τους μαθητάς ανέλαβε να εκφωνήσει ποίημα· και για να έχει τι να πει, εχειροτόνησε τον επιστάτην λείψανον του Ιερού Αγώνος. Και έλεγε το ποίημα: 
Ιδού και άλλο λείψανο του Ιερού Αγώνα
Όπου εις Τούρκων καύκαλα το ξίφος του ακόνα.
- Και το μόνον όπλον που είχε ίσως πιάσει στα χέρια του ο καημένος ο μπάρμπα Τάσος, είπεν ο διηγούμενος, θα ήτο το σκουπόξυλο.
Η ομιλία εκείνη και το ανέκδοτο του γέρο Τάσου μας εκίνησε τόση ευθυμία και τόσα γέλια εκάμαμε, ώστε ο Ζαμαλής μας είπε:
- Μα σε κηδεία πάτε, μωρέ παιδιά, ή σε γάμο;
- Τί θέλεις, να κλαίμε από τώρα; του είπε ένας από τους φίλους μου. Έχομε καιρό να κλάψομε όταν θ’ ακούσομε τον ρήτορα να εξυμνεί τα πολεμικά ανδραγαθήματα του καπετάν Καμαριανού.
Εγέλασε τότε μαζί μας και ο Ζαμαλής δια τον τίτλον του καπετάνιου.

Όταν εφθάσαμε στο χωριό, έβγαζαν από το σπίτι τον νεκρόν.
Ακολουθούσαν οι δικοί του με κλάματα και οι χωριανοί. Ακολουθήσαμε κι εμείς. Αλλά είχαμε κάνει τόσο κέφι στο δρόμο, που έπρεπε να βάλομε προσπάθεια για να πάρομε το σοβαρό και λυπητερό ήθος που ταίριαζε στην περίσταση. Εγώ είχα αρχίσει να σκέπτομαι το λόγο και να φοβούμαι ότι δεν θα τα κατάφερνα. Έστιβα το μυαλό μου, αναζητούσα στη μνήμη μου φράσεις έτοιμες από τους επικηδείους που είχα ακούσει, αλλά δεν εύρισκα παρά μικρά πράγματα, που δεν αρκούσαν για να γίνει ένας λόγος δέκα λεπτών. Αλλά εκείνο που φοβόμουνα περισσότερο ήτο άλλο. Αισθανόμουν ότι η εύθυμη διάθεσις που είχα πιέσει μέσα μου δεν είχε πνιγεί ολότελα. Και όσο ήθελα να φαίνομαι λυπημένος, τόσο μου φαινόνταν όλα αστεία, ακόμη και τα θρηνολογήματα της χήρας και των άλλων συγγενών του νεκρού. Δεν έφευγεν από το νού μου ο επιστάτης που ακονούσε το ξίφος του εις των Τούρκων τα καύκαλα και ο τίτλος του καπετάνιου που εδόθη εις τον Καμαριανόν. Και ως να μ’ εγαργαλούσαν, έπρεπε να σφίγγομαι και να προσέχω όλη την ώρα για να μη μου φύγει κανένα γέλιο.

- Δε θα βγάλω εγώ λόγο, είπα σιγά στους φίλους που πήγαιναν μαζί μου. Δεν μπορώ. Ας μιλήσει κανείς άλλος ή ας μη μιλήσει κανείς.
- Τώρα που το ’παμε στην οικογένεια;
- Είπατε στην οικογένεια πως θα βγάλω λόγο εγώ; είπα με απελπισίαν.
- Αφού είχε αποφασισθεί;… Ας το ’λεγες καθαρά πως δε θες αλλά τ’ αφήκες έτσι κι έτσι.
- Ας είναι, μ’ επήρατε στο λαιμό σας.
- Μα γιατί; Είσαι ανόητος. Μήπως πρόκειται να βγάλεις λόγο στα Χανιά;
Σ’ ένα χωριό θα μιλήσεις και θα σ’ ακούσουν χωριάτες αγράμματοι. Δε λες ό,τι θες; Ποιος θα καταλάβει; Λόγια μόνο ν’ αραδιάσεις και σα βαρεθείς λες ένα «αιωνία του η μνήμη» και τελειώνεις.
- Καλά λοιπόν. Αλλ’ αφήστε με να συγκεντρώσω να συγκεντρώσω τις ιδέες μου.
Η εκκλησία όπου εψάλη η νεκρώσιμος ακολουθία, ήταν έξω από το χωριό. Δεν παρατήρησα, αλλ’ ίσως θα ήταν η εκκλησία του νεκροταφείου. Ήτο δε τόσο μικρή, ώστε εσφιχτήκαμε σαν σαρδέλες γύρω στον πεθαμένο. Με δυσκολία έκαμαν θέση στο ρήτορα να πλησιάσει. Οι χωρικοί είχαν μάθει ότι θα βγάλω λόγο και με παρατηρούσαν με περιέργεια και θαυμασμό. Πρώτη φορά θ’ ακουγότανε λόγος στο χωριό των. Ο δάσκαλος του χωριού, χωρικός και αυτός με βράκες, έψαλλε και μ’ εκοίταζε με φθόνο. Και η μεγάλη σημασία που εφαίνοντο ότι έδιδαν οι χωρικοί εις το πρωτάκουστον γεγονός που επεριμένετο μ’ έκαμε να αισθάνομαι βαρυτέραν την ευθύνην που ανέλαβα.

Ο νεκρός ήτο μπροστά μου και τον παρετήρουν. Ήτο σαν ζωντανός. Όπως του ’ρθε ξαφνικός ο θάνατος δεν τον είχε σχεδόν αλλάξει. Αλλ’ ενώ τον έβλεπα, άρχισε πάλι ο Σατανάς να με γαργαλά. Και μου εψιθύρισε:
- Γιά φαντάσου έτσι που ’χει τα χέρια σταυρωμένα αν έξαφνα αρχίσει να κτυπά γροθιές στο στήθος του και να φωνάζει: «Στήθος μάρμαρο!» Γιά φαντάσου!
Κύμα από γέλιο εσηκώθη μέσα μου και με δυσκολία το κράτησα.
Έστρεψα αλλού το βλέμμα μου κι εσυνάντησα τα πρόσωπα δύο φίλων μου και δεν ξέρω γιατί και αυτά έδωκαν άλλο ανατίναγμα εις το γέλιο που με δυσκολία τόση εσυγκρατούσα. Μου φάνηκε ότι τα μάτια των γελούσαν, ότι έκαναν την ίδια σκέψη για τον πεθαμένο και ότι, όπως εγώ, κρατούσαν με τα δόντια τη σοβαρότητά των. Εδάγκωσα τα χείλη μου. Ήθελα να τα ματώσω, να πονέσω για ν’ απομακρύνω την προσοχή μου από τον πειρασμό που γελούσε στη φαντασία μου.
Επάνω σ’ αυτά ήκουσα να μου λέγουν ορίστε. Ήτο καιρός ν’ αρχίσω. Είχα κάτι φράσεις συναθροίσει στο μυαλό μου, αλλ’ όταν μου ’παν ν’ αρχίσω, σκορπίσθηκαν διά μιας κι έμεινε αδειανό το κεφάλι μου. Δεν έμεινε παρά μόνο σκοτάδι. Ακόμη και τα μάτια μου είχαν θολώσει και δεν καλόβλεπα. Έμεινα άφωνος κάμποσα λεπτά, που μου φάνηκαν αιώνες. Και, ως μου ’παν έπειτα οι άλλοι, μια στιγμή άπλωσα τα χέρια μου, σαν άνθρωπος που πνίγεται και θέλει από κάπου να πιαστεί.

Επί τέλους κάτι βρήκα. Άρπαξα μια φράση έτοιμη κι επήρα κατήφορο. «Θλιβερόν καθήκον μας συνεκέντρωσεν εις τον οίκον τούτον του Θεού…»
- Αλλά είναι πολύ στενάχωρος και θα σκάσομε, εμουρμούρισε δίπλα μου ένας από τους συντρόφους μου.
Η διακοπή εκείνη όχι μόνον μου ’κοψε το νήμα, αλλά και έδωκε νέαν ευκαιρίαν εις τον πειρασμόν που ήθελε και καλά να με καταστρέψει. Εδάγκωσα και πάλιν τα χείλη μου. Έπειτα άρχισα να ξεροβήχω και ν’ αναζητώ συγχρόνως το νήμα που ’χασα. Και αφού πέρασα άλλην αγωνίαν, εξηκολούθησα:
«Ο προκείμενος νεκρός υπήρξεν ανδρείος δια την πατρίδα του, φιλόστορφος δια την οικογένειάν του, ευγενής και αγαθός δια τους φίλους του. Τα όρη τα οποία υψούνται υπέρ τας κεφαλάς μας, τα Λευκά όρη λέγω, διηγούνται τας ηρωικάς αυτού πράξεις κατά τον τριετή Κρητικόν αγώνα και κατά την τελευταίαν επανάστασιν, ήτις ηνάγκασε τον Σουλτάνον να συνθηκολογήσει με την μικράν αλλά μεγαλόψυχον Κρήτην. Ανήκεις εις γενεάν γιγάντων και ημιθέων. Το όνομά σου υπήρξε τόσον σεβαστόν και τιμημένον μεταξύ των ομοεθνών σου, όσον υπήρξε φοβερόν εις τους εχθρούς. Οι Τούρκοι σ’ έτρεμαν…»
Εδώ άλλη διακοπή.
- Τα παραφουσκώνεις, μου εψιθύρισεν η φωνή ενός από τους φίλους μου, ο οποίος εστέκετο δίπλα μου. 
Παρά τρίχα να του φωνάξω «σκασμός!» ή κάτι τέτοιο. Επήγαινα τόσο ωραία. Είχα πάρει τον αέρα τού… ας πούμε του βήματος και οι ακροαταί μου, χωρίς να νοιώθουν μεγάλα πράγματα απ’ όσα έλεγα, εκρέμοντο από τα χείλη μου. Και ήμουν ικανός να τραβήξω μακριά στο δρόμο που ’χα πάρει, αλλά η κακόβουλη εκείνη διακοπή μου τα χάλασε πάλι. Πώς να ξαναγυρίσω εις το εγκώμιο των ηρωισμών του μακαρίτη; Έπρεπε να περάσω εις άλλα προτερήματά του. Αλλά με την ταραχή που μου ’φερεν η διακοπή η στροφή δεν ήτο εύκολη. Ξεροβήχοντος έλεγα κι εξανάλεγα: «Ο προκείμενος νεκρός…» Έπειτα μου ’ρθε μια ιδέα που να μη μου’ ρχότανε· να μιλήσω για το γιο του τον Αλέξανδρο. Και ήρχισα να πλέκω το εγκώμιο του φίλου μας. Έπειτα είπα:

«Ποία οδύνη θα διαπεράσει, ως φάσγανον, την καρδίαν του προσφιλεστάτου υιού σου Αλεξάνδρου, όταν μακράν σου ευρισκόμενος, θα μάθει τον θάνατόν σου! Διατί να μη ευρίσκεται πλησίον σου να γλυκάνει τας τελευταίας σου στιγμάς; Ίσως δε και η επιστήμη του ομού με την θερμότητα της υιικής του αγάπης θα κατόρθωναν να σε αποσπάσουν από τους όνυχας του αδυσωπήτου θανάτου…»

Τότε ένας χωρικός, συγγενής, φαίνεται, της οικογενείας, ο οποίος έστεκε πίσω μου, έριξε στο σβέρκο μου μια φράση:
- Πε πράμα και για τ’ άλλα παιδιά.
Πώς δεν τρελάθηκα, Θεέ μου, κείνη τη στιγμή! Αλλά κατάφερα να γυρίσω πίσω το γέλιο που μ’ ανέβηκε σα λόξυγκας στο λαιμό. Από την αγωνία και τη ζέστη έτρεχεν ο ιδρώτας ποτάμι από το μέτωπό μου. Εσώπασα πάλι κι εξεροκατάπινα. Να πω και για τ’ άλλα παιδιά; Αλλά τί να πω, δι’ όνομα Θεού! Μήπως τα ’ξερα καλά καλά; Στρέφομαι λιγάκι και λέγω χαμηλόφωνα στο χωρικό: 
- Πώς τα λένε;
- Ο Αντρουλιός…
- Ο Αντρουλιός, εξηκολούθησα, ο φημισμένος σκοπευτής, ο οποίος ανυπομονεί να συνεχίσει τους ηρωικούς άθλους του γενναίου πατρός του…
- Η Μαρία, μου ψιθύρισε ο υποβολεύς.
- Η Μαρία, το κόσμημα του οίκου σου, η σεμνή και ενάρετος Μαρία…
Εις το άκουσμα του ονόματός της η Μαρία έβαλε φωνή μεγάλη:
- Μπαμπά μου και πώς θα μπαίνω στο έρμο το σπίτι να μη σε θωρώ μπλιο!
Αισθανόμουν ότι δεν άντεχα πια, ότι η δύναμη της αντιστάσεώς μου ήταν στο τέλος της. Τι μαρτύριο ήταν αυτό, να έχω μια τόσο ακράτητη ορμή να γελάσω, να ξεκαρδιστώ στα γέλια και να με πνίγει αγωνία! Και ο υποβολέας το σκοπό του: 
- Ο Νικόλας… η Γαρουφαλιά…
Το βλέμμα μου έπεσε πάλι για μια στιγμή στον πεθαμένο· και μου φάνηκε πως ήμουν πιο αξιοθρήνητος και απ’ αυτόν.
- Και τί να είπω δια τον Νικόλαον…
Δεν είχα τίποτε να είπω δια τον Νικόλαον, αλλά ούτε και μ’ αφήκαν. Από το απέναντι μέρος, όπου εστέκοντο δύο φίλοι μου, ήλθε ένα φύσημα μύτης, ένα γέλιο που ξέφυγε από τη μυτη, γιατί το στόμα ήταν φραγμένο με μαντήλι. Το φύσημα εκείνο και το μαντήλι που είδα στο στόμα κάτω από ένα μέτωπο χαμηλωμένο, με αποτέλειωσε. Θύελλα από γέλια ξέσπασε από το στήθος μου. Και σαν άρχισα, ήταν αδύνατο πια να κρατηθώ. Ήθελα να πω: «Γαίαν έχοις ελαφράν»· αλλά μόνο η πρώτη συλλαβή έβγαινε από το στόμα μου κι ετελείωνε σε σπασμό γέλιου.

Στρέφομαι γύρω με απελπισία και ζητώ μία πρόφαση για να δικαιολογήσω την ασεβή παραφροσύνη μου. Άλλοι με κοιτάζουν με απορία και άλλοι με θυμό· και μόνον οι φίλοι μου δεν με κοιτάζουν γιατ’ είχαν κρυφτεί. Το βλέμμα μου φτάνει στο φαρμακοποιό και στα μούτρα του βρίσκω την πρόφαση που ζητούσα. Ο Ζαμαλής βαφότανε κι από τη ζέστη η βαφή είχεν αναλιγώσει και με τον ιδρώτα σχημάτιζε κιτρινωπά ρυάκια στο πρόσωπό του.
- Μωρέ, βάφεσαι; του λέω για να δείξω τάχα ότι γι’ αυτή την ανακάλυψη γελούσα.
- Δε μου λες πως είσαι για δέσιμο; αποκρίνεται ο Ζαμαλής και σκουπίζεται με μεγάλο χρωματιστό μαντήλι.
Δια να σκεπάσει το σκάνδαλο ο παπάς άρχισε να ψάλλει. Την ίδια στιγμή δύο χέρια μ’ έσπρωξαν προς τα έξω· ήταν ο χωρικός που μου’ λεγε τα ονόματα· και στην πόρτα της εκκλησιάς μού λέγει:
- Το καλό που σου θέλω, φύγε, φύγε γλήγορα!
      


 Ο Επικήδειος περιλαμβάνεται στη  συλλογή διηγημάτων του Ιωάννη Κονδυλάκη με τίτλο  "Όταν ήμουν δάσκαλος" που τυπώθηκε το 1916 από τη Λογοτεχνική Βιβλιοθήκη Φέξη



Για τη φύση του ανθρώπου…

Το ερώτημα που έχει ταλανίσει όλους τους εκπροσώπους των ανθρωπιστικών επιστημών και το οποίο δεν έχει καταφέρει να απαντηθεί είναι «ποια η φύση του ανθρώπου»; Είναι άραγε ο άνθρωπος καλός η κακός; Θεός ή Δαίμων; Λύκος η πρόβατο;
Στον πυρήνα του ερωτήματος που έχει βασανίσει επιστήμονες και φιλοσόφους, κρύβεται μια πλάνη. Πριν από χιλιάδες χρονιά, ο Λάο Τσε είχε κατανοήσει απόλυτα το ότι η χαρακτηρολογική προσέγγιση ενός προβλήματος είναι η Αχίλλειος πτέρνα της επίλυσης του, διότι δε μας βοηθά να κατανοήσουμε το πρόβλημα.
Όταν χαρακτηρίζουμε κάτι ως καλό, εμφαίνει, κάτι άλλο γίνεται αυτόματα κακό, όταν αποκαλούμε κάτι ωραίο κάτι άλλο πρέπει να είναι άσχημο. Υπό την έννοια αυτή, η κατανόηση της φύσης του προβλήματος υπερβαίνει κάθε ηθική προσέγγιση και εισέρχεται βαθειά στη ριζά του προβλήματος.
Ο άνθρωπος ως ον είναι ένα κράμα βιολογικών, ψυχολογικών και κοινωνικών δυναμικών παραγόντων που βρίσκονται σε άμεση αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Η συμπεριφορά του ανθρώπου υποκινείται από πανίσχυρα πρωτόγονα ένστικτα καθώς και από εξίσου ισχυρές ενδοψυχικες ανάγκες.
Ο ψυχολογικός και βιολογικός παράγοντας είναι άμεσα συνδεδεμένοι μεταξύ τους και βρίσκονται σε πλήρη αρμονία σε ένα υγιές και ολοκληρωμένο άτομο. Σε πολλές όμως περιπτώσεις αυτός ο ομοιοστατικος μηχανισμός που τους κρατά σε αρμονία διαταράσσεται την αρμονία διαδέχεται η δυσαρμονία και η δυσφορια.
Οι δυο βασικότερες κινητήριες δυνάμεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ο όποιες αν δεν εκφραστούν κατάλληλα προκαλούν τη μεγαλύτερη δυσαρμονία, είναι η επιθετική ενορμηση και η ανάγκη του σχετίζεσθαι με τους άλλους.
Η επιθετικότητα συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πιο αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου, είναι γραμμένη στα γονίδια του και σκοπό έχει να μας προστατευσει από έναν επαπειλούμενο κίνδυνο. Η επιθετικότητα ως ένστικτο λοιπόν προστατεύει τη ζωή. Η επιθετικότητα όμως έχει και ένα δεύτερο σκοπό που δεν είναι άλλος από την επιβολή της δύναμης και της κυριαρχίας ενός ανθρώπου πάνω σε κάποιον άλλο, η μιας ομάδας ανθρώπων σε κάποια άλλη. Όλη η ιστορία της ανθρωπότητας θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένας αιματηρός αγώνας για δύναμη και κυριαρχία.
Παρότι φαινομενικά παράδοξο και αντιφατικό, αν παρατηρήσουμε πιο προσεκτικά την ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, βλέπουμε ότι οικοδομήθηκε πάνω στην ανάγκη του «σχετίζεσθαι» με τους άλλους.
Η ανάγκη του ανθρώπου να σχετιστεί με «τον άλλο» είναι η πιο ισχυρή ψυχολογική και παράλληλα ενστικτώδης καθώς και βιολογικά καθοριζόμενη ανάγκη. Το βρέφος γνωρίζει ότι αν δεν αναπτύξει δεσμό με τη μητέρα δε θα επιβιώσει διότι δε μπορεί να εξασφαλίσει την τροφή του. Στην ενήλικη ζωή το «σχετίζεσθαι» με τους άλλους εξασφαλίζει συναισθηματική τροφή που είναι εξίσου σημαντική για την ωρίμανση και ανάπτυξη του ανθρώπου
Στο κοινωνικό επίπεδο, μία κοινωνία είναι «αρκετά καλή» όταν καταφέρει να ικανοποιήσει παραγωγικά την ανάγκη του ανθρώπου να αναπτύξει δεσμούς με τους γύρω του. Μάλιστα, ένα τέτοιο είδος μοντέλου κοινωνίας δομείται και θεμελιώνεται πάνω σε αυτή την ανάγκη.
Η «αρκετά καλή» κοινωνία δεν αγνοεί την επιθετική ενόρμηση του ανθρώπου, ούτε προσπαθεί να την καταπνίξει. Αντιθέτως, τη μετουσιώνει ενθαρρύνοντας έτσι την εκτόνωση της μέσω κοινωνικά αποδεκτών τρόπων. Η «αρκετά καλή» κοινωνία φροντίζει και τις παραγωγικές και τις καταστροφικές δυνάμεις του ανθρώπου, αξιοποιώντας τις πρώτες και κατευθύνοντας τις δεύτερες, κατανοώντας πλήρως τη δυναμική και τη φύση του ανθρώπου.
 Γράφει ο  Θεόδωρος Παπαγαθονίκου




ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ~ Μπέρτολτ Μπρεχτ


ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
(απόσπασμα)

Δεν είμαι άδικος, μα ούτε και τολμηρός.
Και να που, σήμερα, μου δείξανε τον κόσμο τους.
Μόνο το ματωμένο δάχτυλό τους είδα μπρος.
Και είπα ευθύς: «Μ’ αρέσει ο νόμος τους».
 
Τον κόσμο αντίκρισα μέσ’ απ’ τα ρόπαλά τους.
Στάθηκα κι είδα, ολημερίς, με προσοχή.
Είδα χασάπηδες που ήταν ξεφτέρια στη δουλειά τους.
Και σαν με ρώτησαν «Σε διασκεδάζει;», είπα: «Πολύ!»
 
Κι από την ώρα εκείνη, λέω «Ναι» σε όλα.
Κάλλιο δειλός, παρά νεκρός να μείνω.
Για να μη με τυλίξουνε σε καμιά κόλλα,
ό,τι κανένας δεν εγκρίνει, το εγκρίνω.
 
..............................................................
 
Φονιάδες είδα, κι είδα πλήθος θύματα.
Μου λείπει θάρρος, μα όχι και συμπόνια.
Και φώναξα, βλέποντας τόσα μνήματα:
«Καλά τους κάνουν — για του έθνους την ομόνοια!»
 
Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές
κι ήθελα να φωνάξω: «Σταματήστε!»
Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές,
μ’ άκουσα να φωνάζω: «Ζήτω! Προχωρήστε!»
 
Δε μου αρέσει η φτήνια κι η κακομοιριά.
Γι’ αυτό κι έχει στερέψει η έμπνευσή μου.
Αλλά στου βρώμικού σας κόσμου τη βρωμιά
ταιριάζει, βέβαια —το ξέρω— κι η έγκρισή μου.
 
μτφρ. Μάριος Πλωρίτης
(1919-2006)





ΠΗΓΗ...http://ebooks.edu.gr

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...