Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Φοιτητής της Κτηνιατρικής πηγαίνει για προφορική εξέταση σε έναν ιδιότροπο καθηγητή.

«Πίσω από κάθε πόνο σου στέκει ένα λάθος σου» Μάρω Βαμβουνάκη - «Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης»


Μα τι ακριβώς είναι επιτέλους η νεύρωση; Όλοι μας χρησιμοποιούμε τούτη την καθημερινή πια λέξη, αλλά, αν μας ζητήσουν να την εξηγήσουμε, δε βρίσκουμε άκρη.

Θέλω να αντιγράψω εδώ μια εύστοχη και εναργή παράγραφο του Άλφρεντ Άντλερ πάνω σ’ αυτό το ζήτημα:

«Σε κάθε νεύρωση, το πρόβλημα για τον ασθενή είναι η δυσκολία να διατηρήσει έναν τρόπο δράσης, σκέψης και αντίληψης, ο οποίος διαστρέφει και αρνείται τις απαιτήσεις της πραγματικότητας.

Συνήθως, οι περιπτώσεις αυτές δε φτάνουν στο γιατρό παρά μόνο όταν αυτός ο τρόπος ζωής έχει γίνει τόσο δύσκολος ώστε να οδηγήσει στα όρια της κατάρρευσης.

Το καθήκον του γιατρού, τότε, είναι να βρει τη σωστή μέθοδο για τη διόρθωση αυτού του τρόπου ζωής.

Επομένως, το κοινό πρόβλημα του ασθενή και του γιατρού, αλλά και η βάση της συνεργασίας τους, είναι η κατανόηση της φύσης των λαθών του ασθενή.»

Ας κρατήσουμε μέχρι εκεί που αναφέρει πως στο γιατρό θα πάει μονάχα όταν βασανίζεται τόσο πολύ απ’ αυτή τη διαστροφή της αλήθειας, ώστε η ζωή του τείνει να καταρρεύσει.

Συνήθως, βέβαια, όλα αυτά του συμβαίνουν κατά τρόπο που δεν μπορεί σαφώς να εντοπίσει ή, καλύτερα, να παραδεχτεί ο ίδιος.

Διότι στο βαθμό που είμαστε νευρωσικοί, η ιδέα για τον εαυτό μας και για τις πράξεις μας παραμορφώνεται, είναι γεμάτη προφάσεις και δικαιολογίες.

Εκείνο όμως που δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί κάποια στιγμή είναι η οδύνη, τα βάσανα, η απογοήτευση, η σύγχυση, οι απανωτές απογοητεύσεις, η δυστυχία, όλα αυτά που τον γονατίζουν.

Αυτό άλλωστε είναι και το μέγα ιαματικό θαύμα του πόνου: δεν μπορείς να τον αρνηθείς! Όταν πονάς, δε γίνεται να λες: «Δεν πονώ».

Θα έρθει μια μέρα που θα εξαναγκαστείς να τον παραδεχτείς, να τσακίσεις αντιστάσεις και να ζητήσεις βοήθεια.

Όσο μαζοχιστή κι αν έχεις καταντήσει το χαρακτήρα σου με τη διαρκή διαστρέβλωση της αλήθειας, ο πόνος μπορεί να σε ξεπεράσει κάποτε, να υπερβεί δηλαδή το όριο των ψευδοαντοχών σου και να πλημμυρίσει.

Δεν παλεύεται ο πόνος από ένα βαθμό και πέρα, γι’ αυτό καλύτερα να μην τον προκαλούμε και να μην τον ερεθίζουμε.

Ας ξαναθυμηθούμε εκείνη την κρυστάλλινη βεβαιότητα του Αριστοτέλη: «Πίσω από κάθε πόνο σου στέκει ένα λάθος σου».

Είναι και ατύχημα και ευτύχημα ταυτόχρονα το αποδεδειγμένο από την εμπειρία της ζωής συμπέρασμα πως μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να διορθώσουμε.

Μόνο τα δικά μας λάθη μπορούμε να επεξεργαστούμε, δουλεύοντας και εξυγιαίνοντας τον εαυτό μας και τη στάση του, υπάρχει ελπίδα να αλλάξει και ο άλλος.

Έτσι, λοιπόν, τον άλλο θα τον διορθώσουμε μονάχα διορθώνοντας τον εαυτό μας. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Κι αν δε διορθωθεί; Ε, τότε, πάλι στο χέρι μας είναι το τελειωτικό, το «μένω ή φεύγω».

Υπάρχουν, εξάλλου, περιπτώσεις, όπου το «φεύγω» είναι πράξη ύψιστης αγάπης, σεβασμού και αυτοσεβασμού.

Υπάρχουν απειράριθμα είδη φυγής.

Υπάρχουν άνθρωποι που δραπέτευσαν από την «κακιά μοίρα τους» και μέσα σε κελί φυλακής. Πέταξαν ψηλά και χαρούμενα, με πνευματική μεταστροφή, ακόμη και παράλυτοι, καθηλωμένοι στο καροτσάκι με τις ρόδες.

Πνευματική μεταστροφή, αυτή είναι η λέξη – κλειδί για την υγεία.

Όμως γιατί είναι ευτύχημα και όχι σκέτο δυστύχημα το γεγονός πως μόνο τα δικά μας σφάλματα μπορούμε να διορθώσουμε;

Εγώ τουλάχιστον, το θεωρώ μια μεγαλειώδη δυσκολία. Διότι αποδεικνύει τον μέγιστο ρόλο της προσωπικής ευθύνης και, ως εκ τούτου, την τεράστια δυνατότητα της προσωπικής μας ελευθερίας.

Αλλά παράλληλα αποδεικνύει τον απόλυτο σεβασμό που οφείλουμε προς τον κάθε άλλον να ακολουθήσει τη δική του βούληση. Να σωθεί ή να καταστραφεί.

Πάντα προσπαθώ να θυμάμαι την περιοριστική και ταυτόχρονα απεριόριστη φράση του Γκουρτζίεφ: «Τα γεγονότα δεν μπορείς να τα αλλάξεις, μπορείς όμως να αλλάξεις την αντιμετώπισή σου, τη στάση σου απέναντι στα γεγονότα». Δεν έχουν σημασία τα γεγονότα, αλλά η ερμηνεία που εμείς τους δίνουμε.

Ας δούμε όμως και πώς εκφράζει τον όρο νεύρωση το λεξιλόγιο της ψυχανάλυσης που βασίζεται στη φροϊδική θεωρία:

ΝΕΥΡΩΣΗ: Ψυχογενής πάθηση όπου τα συμπτώματα αποτελούν συμβολικά έκφραση ψυχικής σύγκρουσης, η οποία έλκει την καταγωγή της στην παιδική ιστορία του ατόμου και οδηγεί σε συμβιβασμούς ανάμεσα στην επιθυμία και την άμυνα.

Η μέγιστη σύγκρουση της ύπαρξης, του «θέλω» και του «πρέπει». Κι ανάμεσα σ’ αυτούς τους προαιώνιους γίγαντες – εχθρούς πέφτει η ειρηνευτική γέφυρα της πραγματικότητας, η αλήθεια.

Επιμένω, ακούστε μέσα σας τι αληθινά θέλετε. Το να δω εκείνο που επιθυμώ δε σημαίνει πως θα το ακολουθήσω κιόλας οπωσδήποτε. Τότε ωριμάζω, τότε δυναμώνω, τότε γίνομαι συνειδητός, αυτοελεγχόμενος, ακόμη και ηρωικός μέσα στον χαώδη πόλεμο του ψυχισμού μου.

Δεν είναι να ντρεπόμαστε με αυτά που αισθανόμαστε, δεν έχουμε ευθύνη για τα αισθήματά μας, ευθύνη έχουμε για ό,τι τα κάνουμε μετά, αφού τα μάθουμε, για το πώς τα διαχειριζόμαστε. Τι κρατάμε τι πετάμε.



«Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης», Μάρω Βαμβουνάκη – εκδ. Ψυχογιός

Για ένα μοναχικό βράδυ Σαββάτου


Ήρθε πάλι το Σάββατο. Εκείνη η μικρή όαση για απόδραση και ξεγνοιασιά μέσα σε μία δύσκολη και αγχωτική εβδομάδα.

Εκείνη η μέρα με τις 24 ώρες που όλοι θέλουν να τρέξουν μακριά από προβλήματα και να χαθούν σε βόλτες, σε γέλια, μέσα στη φασαρία του κόσμου..

Είμαι στο σπίτι μου. Ανοίγω τα παράθυρα και βλέπω τον κόσμο να περπατά στο δρόμο, αυτοκίνητα να κορνάρουν.

Αισθάνομαι έντονη την ανάγκη να τρέξω στο κρεβάτι μου, να κουκουλωθώ και να αρχίσω να κλαίω.

Η ψυχούλα μου ήταν τόσο αδύναμη, δεν είχα διάθεση να βγω, προτίμησα να μείνω μόνη μου.

Προτίμησα εκείνο το Σάββατο να εξερευνήσω περισσότερο εμένα, δεν πειράζει που για εκείνη τη μέρα δε χάθηκα μέσα σε φώτα της πόλης , μέσα σε καπνούς και συζητήσεις.

Έβαλα απαλή μουσική να παίζει, άνοιξα ένα βιβλίο κι άρχισα να διαβάζω.

Και δεν ξέρω, άρχισα να σκέφτομαι πόσο αληθινά ευτυχισμένοι να είναι άραγε όλοι αυτοί που βγαίνουν, έτσι όπως φορούν πολλές φορές το χαμόγελο της ευτυχίας...

Αν είναι Σάββατο και δεν έχεις να πας πουθενά, μη στεναχωριέσαι.

Να ήξερες πόσες φορές βρέθηκα μέσα σε φώτα, στη φασαρία του κόσμου, σε φασαρίες και άσκοπες συζητήσεις και μέσα μου ένοιωθα μία ανίκητη και αδιαπέραστη μοναξιά.

Μη στεναχωριέσαι, μοναξιά δεν είναι να είσαι μόνος, είναι να βρίσκεσαι μέσα σε κόσμο και ανθρώπους και να νοιώθεις μόνος.

Ξέρεις πόσες φορές φόρεσα ένα ψεύτικο χαμόγελο και χάθηκα σε εξόδους ενώ μέσα μου ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω, πόσο θα ήθελα να μείνω μόνη μου;

Λίγη μουσική, λίγο διάβασμα, λίγος ύπνος είναι καλύτερη συντροφιά από άσκοπα λόγια.

Και η παρέα θα έρθει, και η μοναξιά, και όλα...τίποτα δεν έρχεται σε αυτή τη ζωή για να μείνει μουσαφίρης παντοτινός...

Ένα μήνυμα, η σκέψη ενός ανθρώπου που με αγαπάει μου είναι αρκετά.. και ας μη βγω ένα, δύο, τρία Σάββατα..

Σκεφτόμουν όλα αυτά εκείνο το Σάββατο που δεν είχα βγει.. και δε με πείραξε καθόλου τελικά... κοίταξα για λίγο τα μάτια μου στον καθρέφτη και είδα μέσα στα δάκρυα ένα αδιόρατο χαμόγελο...δεν είχα βγει εκείνο το Σάββατο, ήμουν μόνη στο σπίτι μου...ε και;

Πραγματικά, χαμογελούσα από τότε με τους ανθρώπους που πίστευαν ότι είναι τόσο σημαντική η έξοδος το Σάββατο..

Γράφει η  Μαρία Σκαμπαρδώνη




Ποιος κυβερνά αυτό το σπίτι; Από τον Θάνο Ασκητή


Η Ελληνική κοινωνία έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια στον τρόπο σκέψης, νοοτροπίας και συμπεριφοράς, αντίληψης και κουλτούρας ζωής της Νεοελληνικής πραγματικότητας.
Το πως όμως αλλάζουμε και που πάμε, νομίζω ότι είναι ένας προβληματισμός ανοιχτός, εάν παρακολουθήσουμε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας με τα προβλήματα να αυξάνονται ακόμα περισσότερο, τώρα στην εποχή της κρίσης. 

Η Ελληνική κοινωνία του χθες κρατούσε τις παραδόσεις από γενιά σε γενιά, οι ρόλοι των συζύγων υπήρχαν ως πρωταγωνιστές μιας μεγάλης οικογένειας του μόχθου και της αξιοπρέπειας με τα πολλά παιδιά να είναι ο καρπός της μάνας και του πατέρα...

Σήμερα στα χρόνια του καταναλωτισμού, γεννάμε ένα παιδί και αυτό με το ζόρι! Παλιά κάναμε παιδιά, γιατί θέλαμε χέρια για τα χωράφια, για τις δουλειές, ήταν βλέπετε τα πέτρινα χρόνια. Τώρα χρειαζόμαστε αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, κινητά, που μάλιστα τα δίνουμε και στα επτάχρονα παιδιά μας!
Πως θα μιλάμε στο παιδί μας, όταν βρίσκεται έξω από το σπίτι, εφόσον δεν του μιλάμε μέσα στο σπίτι, γιατί λείπουμε όλη την ημέρα στις δουλειές μας; Εργαζόμαστε και οι δύο για να μη του λείψει τίποτα! Του αγοράζουμε τα πάντα για να μην αισθάνεται άσχημα, αφού εμείς φεύγουμε το πρωί και γυρίζουμε αργά το βράδυ, κουρασμένοι. 

Κι αυτό το παιδί που μεγαλώνει με όλες τις ανέσεις, ψάχνει να βρει τους γονείς του, τα πρότυπά του! Κατά τ’ άλλα όμως, δεν του λείπει τίποτα! Ότι ζητάει το έχει. Κανένα όριο. Όλα αγοράζονται μπροστά στο συναισθηματικό κενό. Χρήματα βγάζουμε για το καλύτερο αύριο του παιδιού μας, που μεγαλώνει με την τηλεόραση, το play station, και άλλα ψηφιακά ευχάριστα πράγματα που η σημερινή τεχνολογία του προσφέρει. Μόνο του, επικοινωνεί με τους ήρωες του star system, του εμπορικού πακέτου της βίας, της αντίδρασης και φυσικά του σεξισμού.

Δεν γίνεται χωρίς σεξ. Όσο μάλιστα μεγαλώνει, τόσο η περιέργειά του αυξάνεται. Μαθαίνει από μόνο του ή από φίλους του τι είναι σεξ, τι είναι αγόρι – κορίτσι και εάν ρωτήσει τους γονείς του, αποφεύγουν ή του λένε όπως εκείνοι αντιλαμβάνονται τους ρόλους τους από τα δικά τους βιώματα ή εμπειρίες. Γνώση μηδέν.
Θα μου πείτε υπάρχει και το σχολείο. Εκεί νομίζω, κανείς μπορεί να δει το μήνυμα της Ελληνικής πραγματικότητας, το πως σήμερα το σχολείο διαπαιδαγωγεί και μορφώνει τα παιδιά μας. Ακόμη και οι γονείς οι ίδιοι, αισθάνονται ότι το σχολείο επιτελεί το ρόλο που αυτοί δεν έχουν. 

Εάν ο δάσκαλος, τους καλέσει και τους μιλήσει για την εικόνα του παιδιού τους, μπορεί και να του δείξουν πόσο ανάξιος και κακός δάσκαλος είναι που κυνηγάει το «διαμάντι» τους, το μονάκριβο και πανέξυπνο παιδί τους! Προφανώς δεν προλαβαίνουν να δουν τις επιδόσεις του και κυρίως τη συμπεριφορά του, με τα μακριά μαλλιά (που του πάνε τρέλα), το κινητό τελευταίας τεχνολογίας.

Μετά τα 13-14 χρόνια έχοντας μεγαλώσει αρκετά, αγοράζει και τα τσιγάρα της αρεσκείας του, το αλκοόλ προστίθεται στη «μαγκιά» της εφηβείας, μετά τα 16 του μπαίνει και στα μπαρ ανενόχλητο, ενώ το χασίς έρχεται να συμπληρώσει το πάζλ της σύγχρονης εικόνας του. 

Μέσα στην τάξη, δεν σηκώνει κουβέντα από κανέναν. Πρώτο στη "γλώσσα", τελευταίο στα μαθήματα, ξεδιπλώνει τη χαρισματικότητά του στα πειράγματα, στη σεξουαλική του ορμή προς πάσα κατεύθυνση, στη βία, εάν δε τολμήσει ο καθηγητής να του κάνει παρατήρηση, τότε «μαύρο φίδι» που τον έφαγε... Μπορεί και να του πει ότι ξέρει που μένει, ότι το αυτοκίνητό του θα βρεθεί χωρίς τζάμια και άλλα όμορφα πράγματα, που δείχνουν την δύναμη του και τη γοητεία του!

Όλα αυτά βέβαια, μπορείτε να τα βρείτε ως υπερβολικά ακραία, ότι η κοινωνία μας συνολικά δεν είναι έτσι... Μπορεί να έχετε και δίκιο. 

Αναρωτιέμαι όμως πως ο σημερινός γονιός, γιατί εκεί κατ’ αρχήν είναι το ουσιαστικό πρόβλημα, διαχειρίζεται και πείθει το παιδί του ότι είναι ο γονιός του; Πόσοι από εμάς που γεννάμε ένα παιδί, μαζί με έναν άνθρωπο που ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε, χάνουμε το τρένο στη διαδρομή της πορείας μας, ως σύζυγοι, σύντροφοι, γονείς; 
Πόσο αυτό το παιδί, μας σέβεται μας εκτιμά, καταλαβαίνει ότι εμείς είμαστε οι πυλώνες της ζωής του, που όμως θέλει να γκρεμίσει;

Ξέρουμε, ότι από εμάς εισπράττει όλα τα δεδομένα της δικής του ζωής; Αντιγράφει τη συμπεριφορά μας, την ομιλία μας και τα λόγια που λέμε, υιοθετεί τις συνήθειές μας, ασπάζεται τα πιστεύω μας, διαφωνεί και συγκρίνει όσο μεγαλώνει τον τρόπο που του φερόμαστε και αυτό είναι υγιές γιατί στην εφηβεία διαμορφώνει τη προσωπικότητά του, αλλά κυρίως έχει μάθει τα όρια που βάλαμε εμείς οι γονείς, το σχολείο και ασφαλώς η πολιτεία.
Πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια βλέπουμε εμείς οι μεγάλοι όλο και περισσότερο τη γύμνια μας... 

Είναι καιρός να ασχοληθούμε με τα παιδιά μας, να τους δείξουμε τον ρόλο μας αλλά και τον δικό τους. Να οριοθετήσουμε αυτό που ίσως εμείς οι παλιότεροι είχαμε με υπερβολικό τρόπο δεχτεί από την παλιά Ελλάδα: την πειθαρχία. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τους δασκάλους, να τους «δείξουμε» ότι κυβερνάμε το σπίτι μας, το παιδί μας, χτίζοντας ίσως αυτό που σιγά-σιγά αποκαλύπτεται ως καθοριστικό έλλειμμα της σύγχρονης Ελλάδας: τον αυτοσεβασμό.

Ναι, όλα μπορούν να αλλάξουν, όχι πηγαίνοντας προς τα πίσω, δεν χρειάζεται να γεμίσουμε φοβίες για το ίντερνετ, για τους ξένους που μας αλλάζουν, για την τηλεόραση που μας ταΐζει σκουπίδια, για τους κακούς φίλους των παιδιών μας, για τα κακά δημόσια σχολεία.
Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές,

το παιδί μας είναι το μεγάλο μας όνειρο,
το σχολείο είναι το τραπέζι μας,
η κοινωνία είναι η αλήθεια μας.

Πόσο ωραίο είναι να μπορούμε να πούμε απλά στο παιδί μας:

«Μέσα στο σπίτι μας υπάρχουμε, λειτουργούμε, ζούμε και σου δείχνουμε παιδί μας, αυτό που σου αξίζει να είσαι αύριο, στο δικό σου σπίτι».

Θάνος Ασκητής




Πηγή: askitis.gr

Η ιστορία του Κινέζου αγρότη - Alan Watts


Μια παραβολή για τη ζωή και τη φύση που μας βοηθά να παραμείνουμε καθηλωμένοι στην αλήθεια.
Ένα ολιγόλεπτο βίντεο με ελληνικούς υπότιτλους.

Απολαύστε το!

Δεν αξίζει να κρατάμε κακία!


«Η κακία είναι μια ανοησία για εκείνους που δεν έχουν καταλάβει ότι δεν ζούμε για πάντα» – Αριστοτέλης

Στη ζωή πολλοί άνθρωποι θα μας βλάψουν, θα μας κάνουν κακό και θα μας αδικήσουν. Και σίγουρα αυτό δεν αρέσει σε κανένα μας.
Αυτό, όμως, απέχει πολύ από το να περνάμε την υπόλοιπη ζωής μας μέσα στην γκρίνια και την μουρμούρα, για το πόσο άδικη είναι η κοινωνία.
Άδικη ή δίκαιη, αυτή είναι και εμείς θα πρέπει να μάθουμε να πηγαίνουμε πιο κάτω. Δεν εννοώ, ότι όσοι αδικούν, θα πρέπει να μένουν ατιμώρητοι και χωρίς συνέπειες. Αυτό είναι απαραίτητο για να λειτουργήσει μια κοινωνία. Κοινωνία χωρίς νόμους και δικαιοσύνη είναι αδύνατο.
Σε προσωπικό επίπεδο όμως, και από κάποιο σημείο και πέρα, θα πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε και να βαδίζουμε το δικό μας δρόμο. Γιατί η κακία που κρατάμε για τους άλλους, η αυτολύπηση που νοιώθουμε για τον εαυτό μας, και η μαυρίλα που μας πλακώνει γιατί κάποιος , για τους δικούς του λόγους ή και από ανοησία, μας έβλαψε, μόνο καλό δεν μας κάνει.
Βλέπω ανθρώπους στα τριάντα τους, στα σαράντα τους, να είναι πικραμένοι και να τα βάζουν με τους γονείς τους ακόμα, γιατί δεν τους βοήθησαν σε κάτι ή τους στέρησαν κάτι άλλο. Και το χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία, γιατί αυτοί σήμερα είναι σε αυτό χάλι.
Αυτό όμως, που δεν καταλαβαίνουν, είναι ότι, άλλο πράγμα είναι η εξήγηση και άλλο πράγμα η δικαιολογία. Το δικαίωμα της δικαιολογίας το χάνουμε, μας αφαιρείται, από την στιγμή που ενηλικιωνόμαστε.
Από εκεί και πέρα, το τι κάνουμε, το τι σκεφτόμαστε και το τι νοιώθουμε είναι δική μας ευθύνη και υπόθεση. Μόνο αν πάρουμε το 100% της ευθύνης της ζωής μας, θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από την κακία που νοιώθουμε στην ψυχή μας.
Μόνο αν μάθουμε να συγχωρούμε, θα απελευθερωθούμε και θα συνεχίσουμε στο δικό μας ταξίδι. Γιατί όσο κρατάμε την κακία, άλλο τόσο μας κρατάει και αυτή. Εγκλωβιζόμαστε στον αρνητισμό, στο μίσος και στην κλάψα, με αποτέλεσμα, να αποσυντονιζόμαστε, να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν και σε κάτι που μόνο κακό μας κάνει.
Βάλτε την συγχώρεση στο πρόγραμμά σας. Λίγα πράγματα αξίζει να τα κουβαλάτε μαζί σας. Ειδικά όταν σας ψυχοπλακώνουν και σας βασανίζουν χωρίς τελειωμό. Η κακία είναι βάρος στην ψυχή. Αφήστε το φως της συγχώρεσης να σας λυτρώσει. Με το κρατάτε κακία, τον εαυτό σας τιμωρείτε. Αυτός που σας έβλαψε, μπορεί και να μην το καταλαβαίνει ή να μην το θυμάται ή να μην υπάρχει.
Κανείς δεν σας ζητάει να αγκαλιάσετε αυτόν που σας αδίκησε. Όμως μπορείτε , τουλάχιστον να τον συγχωρέσετε, να απελευθερωθείτε και να συνεχίσετε , απρόσκοπτα πια, να δημιουργείτε τη δική σας ζωή και τον δικό σας παράδεισο. Έναν παράδεισο όπου το μίσος και η κακία δεν έχουν καμιά θέση. Η ζωή είναι μικρή και χρειάζεται να την ζήσουμε με αγάπη.

Του Γιάννη Αραχωβίτη






Υπόσχομαι


Υπόσχομαι να είμαι πάντα εγώ. Αληθινά και αδιαπραγμάτευτα.
Υπόσχομαι να μην είμαι πάντα εκεί για σένα, σαν παρουσία ή φωνή, παρά μόνο όταν τα κύτταρα μου θα το θέλουν 100%. 
Υπόσχομαι να μη βγω απ το είναι μου για να ταιριάξω στο καλούπι σου.
Υπόσχομαι να σου φιλώ τα χέρια, τα δάχτυλα των ποδιών κ την ψυχή σου όχι συνέχεια, μα πάντα. 
Υπόσχομαι να σ' αφήσω να δεις πόσο εύκολος και δύσκολος ταυτόχρονα άνθρωπος είμαι. 
Υπόσχομαι να μη σ' αφήσω ποτέ να με πάρεις δεδομένη, όχι γιατί θέλω να κάνω τσαλίμια αλλά γιατί έτσι νιώθω και δεν χωράω στα πρέπει.
Υπόσχομαι πως όσες φορές κ αν υπάρχουν διακοπές ανάμεσά μας, θα βρισκόμαστε, γιατί αυτό είναι το μόνο δεδομένο για μένα. Έξω από χώρο και χρόνο. Άπαξ και συναντηθήκαμε, δεν γίνεται να γίνει αλλιώς. 
Υπόσχομαι όταν κουρνιάσει ο ένας στο κορμί του άλλου να μην υπάρχει συνήθεια. 
Υπόσχομαι πάντα να είμαι εκεί, είμαι δεν είμαι.
Υπόσχομαι να με νιώθεις ταυτόχρονα κοντά και μακριά. 
Υπόσχομαι να μην υποβιβάζω τα συναισθήματά μου όταν σε νιώθω χλιαρό. 
Υπόσχομαι πάντα να φεύγω και να έρχομαι.
Υπόσχομαι όταν βυθίζομαι μέσα μου , να μη σ' αφήνω να μπεις. 
Υπόσχομαι ότι κάποτε θα καταλάβεις πόσο βαθιά μόνη είμαι όπως και εσύ.
Υπόσχομαι να είμαι μόνο εγώ. Περίεργη και μοναχική σαν τον λύκο της στέπας. 

Από τη Χαρά Μαζίδη





πηγη...Thessaloniki Arts and Culture http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Η αξία του μέτρου στη ζωή μας – Η αριστοτελική προσέγγιση


Σύμφωνα με τον Σταγειρίτη φιλόσοφο οι άνθρωποι όταν γεννιούνται δεν φέρουν κάποια ηθική ποιότητα βάση της οποίας να χαρακτηρίζονται ως καλοί ή κακοί.
Διαθέτουν όμως άπειρες «δυνατότητες», η «ενεργοποίηση» των οποίων κατά ελεύθερη επιλογή να καθορίζει τελικά την ηθική τους συμπεριφορά και υπόσταση. Για παράδειγμα, όλοι οι άνθρωποι «έχουν τη δυνατότητα» να οργίζονται.

Αν το υποκείμενο επιλέγει τελικά να αντιδρά με οργή ή να μετριάζει την οργή του, όταν ένα ερέθισμα την «ενεργοποιεί», είναι κάτι που εξαρτάται από το ίδιο και από το ποια «δυνατότητα» επιλέγει να «ενεργοποιήσει».

Οι ηθικές αρετές πέραν του ότι μας αναβαθμίζουν ποιοτικά ως όντα, διανοίγουν επιπλέον το δρόμο μας στη βίωση της ευτυχίας. Πιο αναλυτικά αρετές -κατά τον Αριστοτέλη- είναι η σωφροσύνη (= αυτοέλεγχος), η ελευθεριότητα (γενναιοδωρία), η δικαιοσύνη, η ανδρεία. Ο άνθρωπος δεν κατέχει κάποια από αυτές όταν γεννιέται. Η επαφή με τις παραπάνω αρετές συντελείται αποκλειστικά μέσω της έξις (= συνήθειας) σε αυτές. Συνεπώς, «είναι ανάγκη να έχει πάρει κανείς ήδη από μικρός εκείνη την αγωγή που θα τον κάνει να ευχαριστιέται και να δυσαρεστείται με αυτά που πρέπει. Αυτή είναι η σωστή παιδεία κατά τον Αριστοτέλη (Ηθικά Νικομάχεια 1104b13-15)». Ποιος όμως συμβάλλει στο να μπορεί ο άνθρωπος να διακρίνει το καλό από το κακό, ώστε να συνηθίζει τον εαυτό του στο καλό; Η απάντηση είναι ο ορθός λόγος, η λογική μας ικανότητα.

Τι είναι λοιπόν η αρετή –κατά τον Αριστοτέλη- και πως μπορούμε να την προσεγγίσουμε; «Η αρετή είναι μια έξη (= συνήθεια), που α) επιλέγεται ελεύθερα από το άτομο, β) βρίσκεται στο μέσο, στο μέσο όμως το σε σχέση προς εμάς: διότι ο κάθε άνθρωπος ως μια ξεχωριστή οντότητα έχει το δικό του μέτρο. Σε γενικές όμως γραμμές όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια κοινή ιδέα για το τι είναι καλό ώστε να το επιδιώκουμε και τι κακό ώστε να το αποφεύγουμε. Θεωρητικά πάντως το μέσο καθορίζεται από τη λογική – και πιο συγκεκριμένα από τη λογική που καθορίζει ο φρόνιμος άνθρωπος (= εκείνος που έχει πρακτική σοφία) 1107a1-2». Και η μεσότητα έχει αξία μόνο όταν βρίσκεται σε ισχύ, μόνο δηλαδή όταν οι πράξεις μας συμβαδίζουν με αυτή.

Η αρετή ή αλλιώς το καλό βρίσκεται ανάμεσα σε δυο κακίες: ανάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη. Συνεπώς, η άσκηση μας στο μέσο, στο μέτρο διασφαλίζει την ορθή πράξη. Παρακάτω έχουν επιλεγεί από το έργο του Αριστοτέλη, Ηθικά Νικομάχεια, ορισμένα αντιπροσωπευτικά παραδείγματα όσον αφορά την υπερβολή, την έλλειψη και το μέσο αυτών των δυο άκρων, όπου κυμαίνεται η αρετή:

Το μέσο ανάμεσα στη θρασύτητα (= υπερβολή) και την δειλία (έλλειψη) είναι η ανδρεία,
το μέσο ανάμεσα στην οργιλότητα (υπερβολή) και την αναλγησία (έλλειψη) είναι η πραότητα,
το μέσο ανάμεσα στην ακολασία (υπερβολή) και την αναισθησία (έλλειψη) είναι η σωφροσύνη,
το μέσο ανάμεσα στο κέρδος (υπερβολή) και τη ζημία (έλλειψη) είναι το δίκαιο,
το μέσο ανάμεσα στην αλαζονεία (υπερβολή) και την ειρωνεία (έλλειψη) είναι η αλήθεια,
το μέσο ανάμεσα στην κολακεία (υπερβολή) και την απέχθεια (έλλειψη) είναι η φιλία,
το μέσο ανάμεσα στην πανουργία (υπερβολή) και την ευήθεια (έλλειψη) είναι η φρόνηση.
Όπως προείπαμε κάθε άνθρωπος έχει το δικό του μέτρο απέναντι στα πράγματα. Αυτός δηλαδή που είναι θρασύς ενδέχεται να θεωρεί τον ανδρείο ως δειλό και ο δειλός πάλι ενδέχεται να θεωρεί τον ανδρείο ως θρασύ. Επίσης, κάθε άνθρωπος έχει την ιδιαίτερη ροπή του είτε προς την υπερβολή είτε προς την έλλειψη. Οπότε, στην περίπτωση αυτή προκειμένου να συναντήσουμε το μέσο θα «πρέπει να τραβούμε τον εαυτό μας προς την αντίθετη κατεύθυνση: όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από το λάθος τόσο πιο εύκολα θα φτάσουμε στο μέσο1109b5-7».

Επιπλέον, ο Αριστοτέλης συνδέει την άσκηση του εαυτού μας στη μεσότητα με τη βίωση της ευδαιμονίας. Πράγματι, πιστεύει ότι όταν ο άνθρωπος πράττει έμμετρα (με κριτήριο το μέτρο-μέσο) η ψυχή του ευφραίνεται, γεμίζει δηλαδή από ωραίες ποιότητες. Δεν απορρίπτει ωστόσο την υποστηρικτική και καθοριστική πολλές φορές ύπαρξη της ευνοϊκής τύχης ή του πλούτου ή της δόξας ή της ομορφιάς για τη βίωση της ευτυχίας. Δεν θεωρεί όμως τα τελευταία ως επαρκή μέσα από μόνα τους για την κατάκτηση της ευτυχίας.

Συμπερασματικά, ο Σταγειρίτης θεωρεί ότι η ευδαιμονία, ως μια κατάσταση ψυχικής θέωσης του ανθρώπου, προϋποθέτει κάτι βαθύτερο: την κατανόηση και αποδοχή της αξίας της αρετής στη ζωή μας και τη διηνεκή άσκησή μας (= έξις) σε αυτή. Η αρετή εντοπίζεται στη μέση δυο κακών, της υπερβολής και της έλλειψης. Μιλώντας σε γενικό πλαίσιο – διότι στα ζητήματα αυτά συναντώνται και οι εξαιρέσεις των επιμέρους – η άσκηση στο μέτρο εξασφαλίζει το ποιοτικό γινόμενο της καλής πράξης μιας ευδαίμονος ψυχής, ενώ η απουσία του μέτρου ωθεί σε ατελείς ακρότητες.

Σοφία Κακιά – Φιλόλογος
Ειδίκευση στην Ιστορία της Φιλοσοφίας & την Ειδική Αγωγή




"Φθινοπωρινός περίπατος" Γράφει ο Τρύφων Ούρδας


Φθινοπωρινός περίπατος
Γράφει ο Τρύφων Ούρδας

Από βραδύς που έπεσα για ύπνο, η βροχή έξω έπεφτε ασταμάτητα. Γινόταν χαλασμός Κυρίου! Μάλιστα, το νερό συνέχισε να πέφτει και όλη τη νύχτα, γιατί σε τακτά χρονικά διαστήματα, όταν άλλαζα πλευρό στον ύπνο μου, άκουγα τη βροχή να πέφτει δριμύτερη πάνω στις λαμαρίνες της αποθήκης του γείτονά μας, του Νικόλα. Φθινόπωρο βλέπετε και αυτού του είδους τα καιρικά φαινόμενα, είχαν την τιμητική τους!
Όμως κοίταξε διαφορά το πρωί! Από τις χαραμάδες των παντζουριών, μπαίνουν κρυφά στο δωμάτιο, χρυσές δέσμες φωτός του ήλιου και τραβάνε φωτεινές χαρακιές πάνω στους τοίχους, τα έπιπλα και τα σκεπάσματα. Είναι σαν να σου λένε:
-Άντε σήκω υπναρά, Καλημέρα. Η φύση έξω άλλαξε και έγινε χαρά Θεού!
Ένα τέτοιο λοιπόν φθινοπωριάτικο πρωινό, με λίγο ψωμί στα χέρια, είπα να κάνω μοναχός μου, έναν περίπατο στη φύση, γύρω από το χωριό στα χωράφια και στα τσαΐρια, μακριά από τα τσιμέντα και τα μπετά και τους ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Δεν ξέρω, το είχα ανάγκη! Ήθελα τα μάτια μου να αλλάξουν παραστάσεις!
Έτσι, ξεκίνησα από το πατρικό μου, παίρνοντας τον δρόμο που περνάει μπροστά από αυτό. Βγαίνοντας από την αυλή, κοντοστάθηκα στον φράχτη για να θαυμάσω τις ροζ τριανταφυλλιές μας. Λίγο παράξενο για την εποχή βέβαια, όμως ήταν πραγματικότητα!  Μεγάλα, ζωηρά, φανταχτερά τριαντάφυλλα ξεπεταγόταν έξω από τα σύρματα, έξω από τα ξεραμένα βάτα και τα άλλα αγριόχορτα, που "κακόβουλα" νόμιζαν ότι μπορούσαν να τα κρύψουν και να σβήσουν την ομορφιά τους. Πόσο όμως εξαπατήθηκαν! Η μάνα τριανταφυλλιά δεν αφήνει έτσι τα παιδιά της, και τα προστατεύει! Θέλει να τα βγάλει στον κόσμο και να δείξει την ομορφιά τους. Γι αυτό περνώντας τα κλωνάρια της μέσα από απίθανους διόδους που αφήνουν τα άλλα φυτά, κάνει τα πάντα να βγάλουν πρόσωπο και να φανούν τα σπλάχνα της τα τριαντάφυλλα, τα πανέμορφα τριαντάφυλλα, τα δροσερά, με τις σταγόνες της βροχής σαν πολύχρωμα ρουμπίνια πάνω τους, να αλλάζουν χρώματα με τον ήλιο, μαζί με εκείνα τα χρώματα που τα έδωσε η ίδια από τη ρίζα της.
Προκλητικό το κάλλος τους και η παρουσία τους εκεί, γι αυτό κι εγώ, πάνω στον θαυμασμό μου, άπλωσα το χέρι μου να τα χαϊδέψω και ύστερα ένα από αυτά να το κόψω, προκειμένου να το μυρίσω και να το κρεμάσω «περήφανος και ωραίος» στο πέτο μου. Ο ασυλλόγιστος! Το μετάνιωσα "οικτρά". Τα αγκάθια μπήκαν στα δάχτυλά μου και εγώ φαρμακώθηκα από τον πόνο!
-"Βρε άνθρωπε, μουρμούρισα από μέσα μου. Τα τριαντάφυλλα είναι για να τα βλέπουν οι άνθρωποι και να τα χαίρονται και όχι να τα κόβουν!"
Γέλασα με αυτό το πάθημά μου και τράβηξα τον δρόμο μου παρακάτω.
Σε πολύ μικρή απόσταση ήταν ο μπαχτσές του ξαδέρφου μου του Γιάννη. Ήθελα πολύ να τον δω τώρα το φθινόπωρο. Έτσι όταν έφτασα κοντά, έσπρωξα την ξύλινη πόρτα και μπήκα μέσα. 
Και τι δεν είχε μέσα σ' αυτόν ο πατέρας του! Ήθελες μηλιές, ροδακινιές, ήθελες αχλαδιές, συκιές, ήθελες κυδωνιές, ροδιές, κληματαριά... Τα πάντα είχε αυτός ο Παράδεισος με τους καρπούς ακόμα πάνω σε κάποια από τα δέντρα, ώριμους, έτοιμους να μαζευτούν.
Στην είσοδο πρώτα με υποδέχτηκε γαυγίζοντας το σκυλάκι τους, o “κούτης", όπως τον φώναζαν και από πίσω η “παρδάλο" η γάτα τους, που ήταν τόσο καλομαθημένη στο φαγητό, ώστε το τελευταίο καιρό, είχε ξεχάσει να τρώει ποντικάκια. Ήθελε να τρώει μόνο μαγειρεμένο φαγητό, όπως αυτό που έτρωγε η οικογένεια!
Προχωρώντας προς τα μέσα, στο βάθος του κήπου, δίπλα στη κόκκινη τουλούμπα, βρήκα τη θεία μου τη Μαρίκα και το θείο μου τον Γιώργο. Και οι δύο μ' ένα μαχαίρι στο χέρι, μάζευαν τα τελευταία σταφύλια από την κληματαριά και τα έβαζαν μέσα στα βαρέλια, για να τα κάνουν αργότερα τσίπουρο και κρασί. Παράλληλα η θεία μου, καθάριζε ροδάκινα και μήλα για να τα κάνει μαρμελάδα και κομπόστα. Στο πλάι της, πάνω σε τριγωνικές πυροστιές, ήδη έβραζαν μέσα σε κατσαρόλες, κάποια από αυτά τα φρούτα.
-Κάτσε μου είπαν και μου πρόσφεραν ένα σκαμνάκι. Το πήρα και έκατσα σ' έναν καλό ίσκιο, κάτω από τα μισοξεραμένα φύλλα της κληματαριάς. Σε λίγο μου έφεραν μέσα σε ένα μπρούτζινο ταψάκι να φάω, αρκετά από τα φρούτα του κήπου τους. Τα δοκίμασα όλα! Αγνά φρούτα και νόστιμα, όπως τα έκανε η γη, κομμένα εκείνη την ώρα, χωρίς φάρμακα και τη μεσολάβηση ψυγείων που χαλάνε τη γεύση τους. Στο τέλος, πίνοντας κρύο νερό από το «χέρι» της τουλούμπας, τους χαιρέτησα για να φύγω, αφού βέβαια τους ευχαρίστησα για τη φιλοξενία.
Σαν βγήκα από τον μπαχτσέ, το βλέμμα μου έπεσε ακριβώς απέναντι σ' ένα πολύ γνωστό τόπο με τρία πλατάνια, φυτρωμένα εκεί σε σχήμα τριγώνου, δίπλα στο ποτάμι μας. Έτσι τα βρήκα εγώ εκεί να στέκονται, έτσι τα θυμούνται και οι γονείς μου. Πανύψηλα, με τα πράσινα και τα κίτρινα φύλλα τώρα το φθινόπωρο στα κλωνάρια, είχαν απάνω τους, πολλές φωλιές από τα πουλιά. Τα μικρούλικα αυτά πετούμενα, τσίριζαν και φώναζαν, πετώντας δεξιά και αριστερά πάνω στα δέντρα, λες και είχαν πανηγύρι. Ώρες-ώρες τα κοίταζα να κατεβαίνουν μαζεμένα στην άκρη στο ποτάμι για να πιούνε νερό. Ύστερα πάλι μ' ένα θόρυβο που έκανε το πέταγμά τους, να ανεβαίνουν ψηλά για να συνεχίσουν το τραγούδι τους. Και στο βάθος που κύλαγε το ποτάμι μέσα από τις ιτιές, οι οποίες έσκυβαν σαν ευλαβείς προσκυνήτριες πάνω στο νερό του, ακουγόταν η "θεϊκή φωνή", το κελάηδισμα του αηδονιού, σε εντελώς βέβαια διαφορετικές νότες από εκείνες των άλλων πουλιών..!
Αυτό το μέρος εδώ, πολύ κοντά στο σπίτι μας, είναι αλήθεια ότι πάντοτε μου άρεσε. Από πολύ μικρό παιδί, με ένα τραντζιστοράκι στο χέρι, κάθε τόσο ερχόμουνα εδώ και άκουγα τραγούδια ή διάβαζα τα μαθήματά μου, ξαπλωμένος στο γρασίδι ή καθισμένος στις ρίζες των πλατανιών. Δεν ήταν και λίγες οι φορές που ερχόμουνα εδώ, μόνο και μόνο για να ρεμβάσω ή να ξεκουράσω το κεφάλι μου από τα διαβάσματα και τις αγροτικές εργασίες ή και να γράψω σε ένα χαρτί ποιήματα και ό,τι άλλο με απασχολούσε εκείνες τις στιγμές, εμπνεόμενος βέβαια από τη φύση!
Ξαπλωμένος λοιπόν και τώρα στο χορτάρι και ρεμβάζοντας όπως τότε, χωρίς να το θέλω, έπεσα σε ένα λήθαργο σκέψεων και αναμνήσεων. Ξύπνησα, όταν με φύσηξε ένα απαλό ζεστό αεράκι και με χάιδεψε στα μάγουλα και τίναξε τα μαλλιά μου, ρίχνοντας παράλληλα στο έδαφος μερικά από τα ξεραμένα φύλλα των πλατανιών.
Και τότε με την καρδιά μου πλημμυρισμένη από συναισθήματα γι αυτό που ζούσα, είπα να εγκαταλείψω τον όμορφο αυτό χώρο και συνεχίζοντας τον περίπατο να περάσω απέναντι από το ποτάμι, στον άλλο δρόμο που σε πήγαινε στην περιοχή, όπου ήταν το Παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής. Της Αγίας των Αγίων του χωριού μας!
Πραγματικά, ανέβηκα πάνω στη ξύλινη γεφυρούλα. Μα πριν πατήσω το πόδι μου στην άλλη πλευρά του ποταμιού, κοίταξα κάτω από τη γέφυρα μέσα στο γάργαρο νερό που έτρεχε, μήπως δω κανένα ψαράκι. Πάντοτε μου άρεσε να βλέπω τα ψάρια να κολυμπάνε στο νερό. Και είδα πολλά να κολυμπάνε και να παίζουν με τον ήλιο, γυρίζοντας μάλιστα και ανάποδα, ώστε η κοιλιά τους να φαίνεται χρυσή από τις αχτίνες του ήλιου. Πόση εντύπωση μου έκανε αυτό το παιχνίδι τους! Αυτή η φύση σκέφτηκα!
Λίγο πριν φτάσω στο Παρεκκλήσι, ακριβώς πάνω στο δρόμο, ήταν και το αμπέλι του φίλου μου του Αγαθάγγελου 
Το κτήμα απλωνόταν εκεί σε αρκετά μεγάλη έκταση και ήταν περιφραγμένο με αγκαθωτά σύρματα. Μπροστά είχε και μια σιδερένια πόρτα για να μπαίνουν μέσα τα ζώα και το κάρο. Ο πατέρας του φίλου μου, ο κυρ-Κώτσος, ήταν πολύ καλός νοικοκύρης και άριστος στην καλλιέργεια των σταφυλιών. Το αμπέλι του το είχε πολύ περιποιημένο. Και γι αυτό το λόγο το ευλογημένο φυτό, περίσσια του ανταπόδωσε τους κόπους που έκανε να το μεγαλώσει. Λευκά, ροζέ και κόκκινα λαχταριστά τσαμπιά σταφύλια κρέμονταν πάνω του, που δεν χόρταινε το μάτι σου να τα βλέπει και η γλώσσα σου να γεύεται την γλύκα τους!
Περνώντας λοιπόν από εδώ, έπεσα πάνω στον τρύγο. Ο ίδιος ο κυρ-Κώτσος, μαζί με τον μπατζανάκι του, τον κυρ-Μήτσο και τον αδερφό του τον Μιχάλη τον αγροφύ-
λακα, τρυγούσαν τον καρπό και ύστερα με τα κοφίνια στην πλάτη τους, τον κουβαλούσαν δίπλα σε μια αποθήκη, όπου μέσα υπήρχε πατητήρι.
Στάθηκα λίγο και εκεί, απολαμβάνοντας "το μεγαλείο" αυτής της εργασίας, που γινόταν από τα αρχαία χρόνια με χαρές και τραγούδια, υμνολογώντας οι άνθρωποι και ευχαριστώντας τον Θεό, για την πλούσια σοδειά του αμπελιού τους και για τη μεγάλη ευεργεσία του Θεού προς αυτούς, που τους χάριζε τον οίνον, ο οποίος όπως έλεγαν τότε αλλά λέμε και εμείς σήμερα
"Οίνος ευφραίνει καρδίαν".
Στο τέλος, με ένα κόκκινο τσαμπί στο χέρι, τις ρόγες του οποίου μαδούσα και έτρωγα λαίμαργα γιατί ήταν γλυκό και μυρωδάτο, έφυγα και από εκεί για να συνεχίσω τον περίπατο μου στην όμορφη αυτή περιοχή του χωριού μας.
Σε πολύ λίγα βήματα ήταν το Εκκλησάκι. Έσυρα την πόρτα και μπήκα στον ιερότατο χώρο. Άναψα το καντηλάκι της Αγίας και ήπια από το νεράκι της, που έβγαινε σαν αγίασμα στις ρίζες ενός από τα πλατάνια της. Δεν παρέλειψα να ρίξω με τη χούφτα μου και λίγο από αυτό στο κεφάλι μου, όπως έβλεπα τότε να κάνουν οι μεγαλύτεροι. Έτσι... όπως έλεγαν για να το έχουν γερό και φωτισμένο! «Ας με έχει κι εμένα έτσι, έκανα την ευχή από μέσα μου κι έφυγα. Τώρα ο τόπος, ανοιγόταν άδειος                           μπροστά μου από δέντρα. Είχε όμως παντού, πολύ και μεγάλο πράσινο χορτάρι, βρεγμένο, τριζάτο από την αποψινή βροχή. Γι αυτό και πολλοί χωριανοί, έφερναν εδώ τα ζώα τους να τα βοσκήσουν. Κρατώντας οι περισσότεροι ένα ξύλο στο χέρι για γκλίτσα, κάθονταν παρέες-παρέες στον ίσκιο μερικών θάμνων, που λες και βγήκαν εκεί επίτηδες ,μόνο και μόνο για να προσφέρουν τη δροσιά τους σε όσους ήταν στον τόπο και φύλαγαν κατά τη βοσκή τα ζώα τους.
Πήγα κι εγώ και κάθισα δίπλα στην πρώτη παρέα, που έτυχε να βρίσκεται μπροστά μου.
-Καλώς το παιδί, μου είπαν όλοι γελαστοί. Βοσκάς μωρέ εδώ και εσύ κανένα ζώο ή κάνεις βόλτες, με ρώτησαν 
Σαν τους χαιρέτησα κι εγώ, τους είπα πως κάνω μόνο βόλτες. Μετά πήραμε όλοι από μια πέτρα και καθίσαμε, για να μην στεκόμαστε όρθιοι. Εγώ αν και λίγο πιο μικρός στην ηλικία, έπιασα άνετα κουβέντα μαζί τους πάνω στις δουλειές που έκαναν, τις οικογένειες που είχαν και σε άλλα θέματα προσωπικά ή του χωριού μας. Φυσικά και αυτοί με ρώτησαν για το Γυμνάσιο που πήγαινα και τις σπουδές μου εκεί, για το τι σκέφτομαι να γίνω όταν μεγαλώσω, καθώς και για άλλα πολλά τέτοια, που εδώ που τα λέμε δεν ήθελα και πολύ να τα συζητάω, επειδή μου δημιουργούσαν άγχος. Τι να τους έλεγα δηλαδή; Πως θα γίνω δάσκαλος, καθηγητής, δικηγόρος, αστυνομικός; Μα για να φτάσω εκεί, θα έπρεπε να περάσω ακόμα πολλές δοκιμασίες στις εξετάσεις και να φάω αρκετά χρόνια στα θρανία! Έτσι έδινα την πιο διπλωματική απάντηση: "Θα δούμε". Και ήμουνα σε όλα μέσα..!
Σαν πέρασε αρκετή ώρα και άκουσα πολλά με τις κουβέντες τους, ίσως και περισσότερα από όσα έπρεπε για την ηλικία μου, κάποιοι από την παρέα με ρώτησαν αν πεινάω. Παραξενεύτηκα με την ερώτηση, ωστόσο όμως τους είπα πως είμαι χορτάτος. Αλλά αυτοί επέμεναν, κάτι να φάω. Μάλιστα μου είπαν, πως έχουν έτοιμα ψημένα σπουργίτια. Και για να πειστώ, μου έδειξαν λίγα πούπουλα που ήταν σκορπισμένα κοντά σε μια φωτιά, η οποία μόλις πήγαινε να σβήσει. Τελικά παρά του ότι επέμενα στην άρνησή μου να μην φάω, πείστηκα και έβαλα στο στόμα μου μερικά από τα ποδαράκια των πουλιών, όπως μου είπαν. Το κρέας τους μου φάνηκε μάλλον ξινό και κάπως περίεργο, διαφορετικό από τα κρέατα που είχαμε συνηθίσει να τρώμε. Όμως εγώ για να μην προσβάλλω τη "φιλοξενία" τους, έκανα πως μου άρεσε. Και έτρωγα όσο και ό,τι μου έδιναν...
Δεν είχα προφτάσει να καταπιώ και το τελευταίο "κοψίδι" από το κρέας που μου πρόσφεραν, όταν άκουσα κάποια φωνή από μακριά να φωνάζει και να λέει στην παρέα:
-Ρε σεις βατράχια του δίνετε του παιδιού να φάει;
Καταλαβαίνετε εκείνη τη στιγμή τι έπαθα! Τι βαρύ τούβλο ήταν στο κεφάλι μου τα λόγια που άκουσα και ποια θα έπρεπε να είναι η αντίδρασή μου! Παρόλα αυτά όμως κρατήθηκα, δεν μίλησα και χαμογέλασα πικραμένος με το κακόγουστο αστείο των χωριανών μου. Εκμεταλλευόμενοι οι "πονηροί" την παιδική μου αθωότητα και την εμπιστοσύνη, με κορόιδεψαν και μου έδωσαν "χάριν αστεϊσμού", να φάω βατράχια αντί σπουργίτια όπως μου είπαν!
Τώρα βέβαια θα μου πείτε, πως αυτά τρώγονται και μάλιστα στα μεγαλύτερα και καλλίτερα εστιατόρια των Παρισίων και των άλλων μεγαλουπόλεων της Ευρώπης! Στην Ελλάδα όμως και το χωριό μας τη Δωροθέα, τέτοιο μενού δεν συνηθίζεται... Κι αφού αυτή η διατροφική συνήθεια δεν ήταν μέσα στις παραδόσεις μας, εγώ ήταν αδύνατον να τη δεχθώ και να φάω κάτι που δεν ήθελα. 
Μετά λοιπόν από όλα αυτά, χωρίς να δείχνω και τόσο τη στεναχώρια μου για το ατυχές περιστατικό, ξεκίνησα να φύγω. Πριν να κάνω όμως δύο βήματα, όλοι όσοι με ξεγέλασαν με το φαγητό, ίσως επειδή το έφεραν "βαρέως", έπεσαν επάνω μου και προσπαθούσαν να μου πουν, πως ο φίλος έλεγε ψέματα για τα βατράχια και ότι αυτοί στ’  αλήθεια μου έδωσαν σπουργίτια. Δεν τους απάντησα και απομακρύνθηκα σιωπηλός. Εύχομαι να ήταν ειλικρινείς μαζί μου. Ακόμα και σήμερα όμως με τρώει η αμφιβολία!
Για να ξεχάσω "τελείως" αυτή την περιπέτεια με τους χωριανούς μου, συνέχισα τον περίπατο και πήρα τον δρόμο για τον νερόμυλο του χωριού μας. Γνώριζα καλά τη διαδρομή μέχρις εκεί, γιατί πήγαινα τακτικά με το γαϊδούρι του παππού μου, που με έπαιρνε κάθε τόσο μαζί του σαν ήθελε να αλέσει σιτάρι. Άλλωστε εκεί κοντά, είχαμε και εμείς χωράφι σπαρμένο με καλαμπόκι και μποστάνι με γλυκά καρπούζια και πεπόνια.
Ο χώρος γύρω από τον μύλο ήταν μαγευτικός! Ένα μεγαλείο! Η βλάστηση, όπου κι αν γύριζες εκεί, ήταν άφθονη εξαιτίας των δύο ποταμιών, που τον είχαν στη μέση με το πράσινο να κυριαρχεί στη φύση, λες και το φθινόπωρο δεν είχε πατήσει ακόμα το πόδι του σε αυτόν τον τόπο. Δέντρα παντού, πλατάνια, καραγάτσια και καρυδιές με τόσο ψηλές κορυφές, που νόμιζες ότι ήθελαν να ανέβουν στον ουρανό. Και δεν ήταν μόνο αυτά. Υπήρχαν ακόμα ακακίες, γάβροι, κέδρα και πυξάρια, που συμπλήρωναν το όλο σκηνικό σ' αυτό το μικρό και πανέμορφο δάσος. Και βέβαια δεν συζητάμε ακόμα και για τις μηλιές, τις αχλαδιές και τις στολισμένες με τα ρόδια τους ροδιές, τις οποίες δεν χόρταιναν να τις βλέπουν τα μάτια σου και εσύ με πάθος να θέλεις να κόψεις τον καρπό τους, να τον τσακίσεις, να τον σπάσεις στη μέση και ύστερα να ρουφήξεις τη γλύκα από το χυμό τους!
Επιπλέον κατά παράξενο τρόπο, τα περισσότερα από τα δέντρα, τα τύλιγαν με τα πράσινα φύλλα τους κισσοί, θέλοντας και αυτοί οι πλάνοι "σε ξένα αναστυλώματα δεμένοι" κατά τον ποιητή, να δείξουν πόσο δυνατοί είναι και πόσο ψηλά μπορούνε να πάνε!
Φυσικά όπως συμβαίνει πάντοτε, πάνω στα δέντρα και σε κάθε κλωνάρι, αμέτρητες φωλιές από τα πουλιά, που πετούσαν με τέχνη από κλαδάκι σε κλαδάκι, βγάζοντας με το κελάηδισμα τους απίθανες μελωδίες! Θέαμα φανταστικό και ανεπανάληπτο. Ένας ακόμα παράδεισος στην περιοχή μας!
Έτσι στον κατήφορο του δρόμου και λίγο πριν φτάσω στο πρώτο βαθύ ποτάμι για να το περάσω, έβγαλα τα παπούτσια μου μη τα βρέξω και συγχρόνως σήκωσα το παντελόνι μου μέχρι τα γόνατα. Μπήκα στο νερό και όταν έφτασα μέχρι τη μέση, πήρα με τα χέρια μου νερό για να δροσίσω το πρόσωπό μου. Τόσο κρύο νερό! Λες και ερχόταν από χιόνια που έλιωναν εκεί κοντά!
Σαν βγήκα απέναντι στην όχθη, κάθισα πάνω σε ένα κούτσουρο. Δεν ξέρω! Ήθελα όσο το δυνατόν περισσότερο να σταθώ και σ' αυτό το μέρος, μέσα στη δροσιά, την υγρασία από τα ποτάμια, όπως θέλετε πέστε το, μέσα στα τόσα δέντρα, που μου προξενούσαν μεγάλη εντύπωση, γιατί όπως είπα πιο μπροστά, κράταγαν ακόμα ζωντανά τα περισσότερα από τα φύλλα τους, παρά το προχωρημένο της εποχής. Και ακόμα, να απολαύσω και να χαρώ, όσο το δυνατόν περισσότερο το πανηγύρι των πουλιών, που ξεφάντωναν χαρούμενα με τα τραγούδια τους. Να απολαύσω ακόμα, ο "άπληστος περιηγητής" τις μεθυστικές ομορφιές και τα αρώματα των άλλων φυτών και των λουλουδιών.!
Δεν θυμάμαι πόση ώρα καθόμουνα εκεί πάνω στο κούτσουρο, απορροφημένος στις σκέψεις μου μ’ αυτά που έβλεπα και ζώντας στον ιδανικό κόσμο, που έφτιαξε εκείνη την ώρα το μυαλό και η φαντασία μου, όταν άκουσα πίσω μου βήματα. Στην αρχή δεν μπόρεσα να δω ποιος ήταν γιατί βάδιζε μέσα σε ένα στενό δρομάκι και τον έκρυβαν τα φυλλώματα. Μα σαν πλησίασε και είδα το πρόσωπό του, τον γνώρισα αμέσως. Ήταν ο ιδιοκτήτης του μύλου. Ο μπάρμπα-Τριαντάφυλλος! Γελαστός με τη μαύρη τραγιάσκα στο κεφάλι του, τη μελιτζανιά μπλούζα και το "μάλτα" παντελόνι, όλα απάνω τους με αρκετό αλεύρι, με πλησίασε και σαν να ήμουνα κάποιο επίσημο πρόσωπο, έβγαλε "ευλαβικά" το καπέλο του και απλώνοντας το χέρι, μου είπε:
-Καλώς τον κύριο! Χαίρομαι που σας βλέπω! Πώς από τα μέρη μας; Τι λέει έξω η πρωτεύουσα που ζείτε εσείς οι πλούσιοι και οι πολιτισμένοι;
Ύστερα πάλι, γυρίζοντας την κουβέντα στο εντελώς φιλικό μου είπε:
-Μήπως φίλε μου, ήρθες εδώ να αλέσεις το σιτάρι ή το καλαμπόκι σου;
Γελάσαμε και οι δύο με τα αστεία, γιατί εγώ ούτε κύριος ήμουνα ακόμα αλλά ούτε και σιτάρι ή καλαμπόκι είχα για άλεσμα. Φθινοπωρινή βόλτα έκανα και πέρασα από εκεί για να δω την ομορφιά της φύσης στην περιοχή του.
Αφού λοιπόν είπαμε ακόμα κανά δυο αστεία, ο μπάρμπας πολύ απαλά, με έπιασε από τον ώμο και μου πρότεινε να πάμε μέσα για να μου δείξει τον μύλο και να με κεράσει. Το δέχτηκα με μεγάλη ευχαρίστηση! Πήραμε λοιπόν το στενάκι που πέρναγε μέσα από τα δέντρα και τα χορτάρια, και μπροστά αυτός πίσω εγώ, φτάσαμε στον μύλο που ήταν και το σπίτι του.
Ένα κτίσμα, ας πούμε διώροφο με το παλιό τούρκικο στυλ. Με μια ξύλινη κεντρική είσοδο στη μέση και δύο επίσης ξύλινα παράθυρα δεξιά και αριστερά της. Η πρόσοψη μπροστά ήταν βαμμένη με ώχρα μπλε, όπως ήταν βαμμένα τα περισσότερα παλιά τούρκικα σπίτια στο χωριό, την εποχή που τα κατοικούσαν οι Τούρκοι και λίγο μετά την ανταλλαγή.
Στην εξωτερική πόρτα που μπήκαμε, μας περίμενε η γυναίκα του μπάρμπα-Τριαντάφυλλου, η Νικολέττα και όλοι μαζί βρεθήκαμε στον εσωτερικό χώρο όπου λειτουργούσε ο μύλος. Πριν περάσουμε όμως την πόρτα γι αυτόν μου είπαν να καθίσουμε για λίγο προσωρινά σε ένα καμαράκι, θα έλεγα με αρχοντική διακόσμηση. Εγώ σαν μουσαφίρης, έπιασα θέση πάνω σε ένα μεγάλο μιντέρι, στρωμένο με πολύχρωμες κουρελούδες και μαξιλάρες και περίμενα ανυπόμονα το κέρασμα!
Και τι δεν μου πρόσφεραν οι άνθρωποι! Από πίτες μέχρι ξινόγαλα! Και από γλυκά του κουταλιού μέχρι μέλι παραγωγής τους! Τα κεράσματα, μας τα έφερνε πάνω σε έναν επίχρυσο δίσκο η Αναστασία, που ήταν αδερφή της Νικολέττας. Μια γυναίκα αρκετά μεγάλη στην ηλικία, σχεδόν γιαγιά, που φορούσε σκούρο τσόχινο σαλβάρι και μεταξωτή σταχτιά μαντήλα στο κεφάλι της. Απ' ότι κατάλαβα δεν μιλούσε καλά τα ελληνικά. Ήταν πρόσφυγας και αυτή από την Τουρκία, όπως ήταν πολλοί στο χωριό μας και φυσικά πρόσφυγας και όλη η οικογένειά της. Πόσο καλός άνθρωπος ήταν αλήθεια θυμάμαι; Και αυτή η καλοσύνη φαινόταν ξεκάθαρα στο πρόσωπο, στο βλέμμα της και στο χαμόγελο της όταν με κερνούσε!
Στο καμαράκι τελικά καθίσαμε αρκετή ώρα. Και αφού ήπιαμε μέσα στους μαστραπάδες το τελευταίο κρύο νερό, ο μπάρμπα-Τριαντάφυλλος, σηκώθηκε να μου δείξει τον μύλο και τη λειτουργία του.
Και πραγματικά μικρό παιδί, είδα και θαύμασα με πόσο απλό τρόπο εκείνη την εποχή οι άνθρωποι, άλεθαν το αλεύρι για το ψωμί τους, χρησιμοποιώντας τη φυσική ενέργεια, το νερό! Πάνω λοιπόν σε αυτό είδα, πώς μέσα από τα αυλάκια έφθανε το νερό στο μύλο και ύστερα πώς έπεφτε μέσα σε χοντρές σωλήνες τα "κιούνια". Πώς έπαιρνε την κίνηση η φτερωτή για να γυρίσει τις μυλόπετρες και πώς ριχνόταν χύμα το σιτάρι και το καλαμπόκι πάνω σε αυτές, μέχρι να γίνει το αλεύρι. Ειλικρινά ξανά θα το πω. Έμεινα κατάπληκτος!
Στο τέλος, αφού με φόρτωσαν και πάλι με μερικά από τα καλά που με κέρασαν, με ξεπροβόδισαν μέχρι το ποτάμι και μου ευχήθηκαν κατευόδιο για το σπίτι.
Έτσι λοιπόν τελείωσε, με τις καλύτερες τότε αλλά και σήμερα αναμνήσεις, ένας φθινοπωρινός μου περίπατος έξω από το χωριό, στα χωράφια μας, πιο κοντά στη φύση. Εκεί στη Δωροθέα! Με ό,τι έζησα εκείνη τη μέρα, ποιος είπε ότι το φθινόπωρο δεν ήταν και δεν είναι και τώρα όμορφο; Με τον συννεφιασμένο ουρανό του, με τις ξαφνικές του μπόρες, με τα κιτρινισμένα φύλλα του να πέφτουν στρώμα στη γη και με τις γλυκές μελαγχολίες της ψυχής μας; Έτσι για να ταιριάζουν αυτές απόλυτα με τη Φύση, που μπαίνει στο χειμώνα για να ξαναγεννηθεί πάλι την Άνοιξη, δίνοντας και σε μας την ευκαιρία για την "Άνοιξη" της δικής μας ψυχής…
Η ζωή είναι όμορφη σε όλες τις εποχές, όταν θέλουμε να τη δούμε τέτοια!

                                        14 Νοεμβρίου 2016
                                          ΤΡΥΦΩΝ ΟΥΡΔΑΣ

ΜΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΛΥΣΗ ΠΑΛΑΜΗΣ ΚΑΙ ΔΑΚΤΥΛΩΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Η ΩΛΕΝΙΑ ΝΕΥΡΙΤΙΔΑ



Μερική παράλυση της παλάμης και των δακτύλων προκαλεί το σύνδρομο της  Ωλένιας Νευρίτιδας αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα!
 Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγουν κορυφαίοι
Ορθοπαιδικοί  , καθώς το σύνδρομο  πλήττει  εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους( άνδρες και γυναίκες) σε ολόκληρο τον κόσμο.
Λύση στο σοβαρό αυτό πρόβλημα, όπως τονίστηκε στο  22ο Κοινό Συνέδριο της Ελληνικής Εταιρείας Επανορθωτικής Μικροχειρουργικής και της Ελληνικής Εταιρείας Χειρουργικής Χεριού και Άνω Άκρου, (1 με 3 Δεκεμβρίου, στη Λάρισα)  δίνει η μικροχειρουργική με εξαιρετικά αποτελέσματα.
 «Είναι γεγονός ότι η μη έγκαιρη αντιμετώπιση του συνδρόμου(τραυματισμός του ωλένιου νεύρου) προκαλεί μερική παράλυση της παλάμης και των δακτύλων» αναφέρει  ο διαπρεπής Χειρουργός  Ορθοπεδικός- Μικροχειρουργός Χεριού,Δρ. Ιωάννης Α. Ιγνατιάδης, Διευθυντής Κλινικής Μικροχειρουργικής Άκρων στο Ιατρικό Ψυχικού και προσθέτει:

«Κι αυτό γιατί το ωλένιο νεύρο είναι ένα απ τα τρία κύρια νεύρα του χεριού. Ελέγχει τους αυτόχθονες μύες του χεριού, συμβάλλει στο σφίξιμο της γροθιάς και στην σταθερή σύλληψη αντικειμένων».
                 ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ  -ΔΙΑΓΝΩΣΗ
 Το σύνδρομοΩλένιας Νευρίτιδας εκδηλώνεται ως πόνος ή μούδιασμα στο χέρι με τα συμπτώματα να εντοπίζονται κυρίως στο μικρό δάκτυλο και τον παράμεσο. Προσβάλλει άνδρες και γυναίκες ηλικίας 30 με 60 χρόνων και  «προτιμά» αυτούς που κάνουν χειρωνακτική εργασία, αλλά και δουλειά γραφείου( πληκτρολόγηση).
Η  συχνότητα εμφάνισης του συνδρόμου σε  αυτές τις κατηγορίες εργαζομένων  φθάνει το 1%,ενώ σε άτομα που δουλεύουν κρατώντας σταθερά εργαλεία με κλειστούς τους αγκώνες φθάνει το 1,4%-12,00%(μ.ο.4,1%), σε παχύσαρκους ασθενείς το 1,3%-16,00%(μ.ο. 4,3%).
Επίσης σε άτομα με βλαισούς αγκώνες ή με ιστορικό κατάγματος στον αγκώνα όταν συνυπάρχουν και οι παραπάνω παράγοντες το ποσοστό συχνότητας τριπλασιάζεται.
Άλλοι επιβαρυντικοί παράγοντες είναι όταν κοιμούνται οι ασθενείς με τούς αγκώνες εντελώς κλειστούς, με οιδήματα ή αρθρίτιδες αγκώνα, εκτελούντες εργασία με τσακισμένους αγκώνες και σπανίως με κάποια γάγγλια στη περιοχή του αγκώνα.
Εκτός απ΄ τα προαναφερθέντα μουδιάσματα, υπαισθησία και ατροφίες-αδυναμίες μυών χεριού, η διάγνωση επιβεβαιώνεται με το testφούλ κάμψης του αγκώνα για 1 λεπτό που επιτείνει τα συμπτώματα. Η επιβεβαίωση της διάγνωσης γίνεται και  με  Ηλεκτρομυογράφημα το οποίο όμως για να βγει θετικό πρέπει συνήθως η νόσος να είναι ήδη βαρειά, ενώ στο 50% των ελαφρών περιπτώσεων μπορεί να βγει και αρνητικό.
Σπανίως η ακτινογραφία δείχνει κάποιο παλαιό κάταγμα ή παραμόρφωση ή αρθρίτιδα που μπορεί να επηρεάσει.
  ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ   ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ    ΣΥΝΔΡΟΜΟΥ
Η μονιμοποίηση των συμπτωμάτων, που συνοδεύονται   από υπαισθησία στο μικρό κυρίως δάκτυλο(ίσως και στο παράμεσο-στη μία πλευρά) , είναι δείγματα πως η όποια συντηρητική αγωγή (ξεκούραση, νάρθηκες, αντιφλεγμονώδη, φυσικοθεραπείες ) ακολούθησε ο ασθενής δεν απέδωσε και πρέπει οδηγηθεί άμεσα στο χειρουργείο.
«Αν δεν υπάρξει χειρουργική αντιμετώπιση του συνδρόμου τότε θα αρχίζει να εμφανίζεται και μυϊκή ατροφία, δηλαδή να αδυνατίζουν οι μύες μεταξύ των μετακαρπίων και να διαγράφονται έντονα τα μετακάρπια οστά απογυμνωμένα από μύες, ενώ μπορεί αργότερα να χαθεί και ο έλεγχος των δυο μικρών (τελευταίων) δακτύλων. Τότε ίσως είναι αργά και η εγχείρηση απλά μπορεί να ανακουφίσει από τα μουδιάσματα και να βελτιώσει την αίσθηση, αλλά η μυϊκή απώλεια ελάχιστα ή καθόλου θα ανακτηθεί» εξηγεί ο Δρ Ιγνατιάδης.
Η χειρουργική αντιμετώπιση του συνδρόμου της Ωλένιας νευρίτιδας του αγκώνα γίνεται με τρείς τρόπους:
ØΤην απλή αποσυμπίεση και νευρόλυση του ωλένιου νεύρου που προσωρινά ανακουφίζει, αλλά η πάθηση μπορεί να επανέλθει σε λίγους μήνες και συνιστάται μόνο σε ελαφρές περιπτώσεις,
ØΤην πρόσθια μεταφορά του νεύρου και κάλυψη με μύες, που είναι η πιο συχνή επιλογή.
ØΤην επικονδυλεκτομή, με την οποία  αφαιρείτε η οστική απόφυση πάνω στην οποία στριμώχνεται και συμπιέζεται το νεύρο, όταν η αιτία είναι οστική πίεση, πχ από παραμόρφωση σε παλαιό κάταγμα, βλαισό αγκώνα ή εξόστωση.
«Η μικροχειρουργική( μη τραυματική) τεχνική σε συνδυασμό με το είδος του συνδρόμου  όταν γίνεται με  σωστή μετεγχειρητική αγωγή  δίνει οριστική λύση στο πρόβλημα» καταλήγει ο Δρ Ιγνατιάδης.
Η σωστή μετεγχειρητική αγωγή περιλαμβάνει ολιγοήμερη σχετική ακινητοποίηση  και πρώιμη κινητοποίηση που σύντομα ακολουθείται από πρωτόκολλο ενδυνάμωσης στο φυσικοθεραπευτήριο.

www.ignatiadismicrohand.eu, www.microhand-ortho-spine.gr,τηλ. 210 6974280,  κιν. 6944251529.

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...