Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Σάββατο 6 Μαΐου 2017

Άδοξο τέλος - Τάσος Λειβαδίτης


Έπρεπε να φτάσω γρήγορα, παιζόταν η τύχη μου, η παραμικρή
αργοπορία ίσως μου στοίχιζε το θάνατο ή ίσως και κάτι πιο πολύ.

Όμως δεν έβρισκα το δρόμο, είχα χαθεί σ' ένα λαβύρινθο από
υγρές, μουχλιασμένες αυγές.


 «Θεέ μου, πρέπει να βγω» είπα, κι είδα μια γυναίκα.

 Το πρόσωπο της είχε μια πράσινη ανταύγεια, σαν να ήταν χλοϊσμένο, στεκόταν ακίνητη μπροστά σ' έναν καθρέφτη κι έφτιαχνε τα μαλλιά της.

 «Σας παρακαλώ, πώς μπορώ να βγω από' δω;» ξανάπα. 

Χαμογέλασε με κακία «κι εγώ πριν από χρόνια ήθελα» είπε.

 Τότε, δίπλα στο γυναικείο άγαλμα, φάνηκε το πρόσωπο μου από μάρμαρο, που άρχισε κι αυτό να πρασινίζει με τον καιρό, ενώ εγώ, καθισμένος σε μια πολυθρόνα, χαμογελούσα κιόλας με κακία, σ' αυτόν που ερχόταν να ρωτήσει για το δρόμο του.


Τάσος Λειβαδίτης 

Ονειροπόλα αγάπη, του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι


«Εγώ, έλεγε, αγαπάω την ανθρωπότητα μα απορώ κι ο ίδιος με τον εαυτό μου: Όσο περισσότερο αγαπώ την ανθρωπότητα γενικά, τόσο λιγότερο αγαπάω τον κάθε άνθρωπο χωριστά.
 Στις ονειροπολήσεις μου, έλεγε, φτάνω συχνά να λαχταράω μέχρι πάθος να εξυπηρετήσω την ανθρωπότητα και ίσως και στ'αλήθεια να δεχόμουνα να σταυρωθώ για τους ανθρώπους, αν παρουσιαζόταν ξαφνικά μια τέτοια ανάγκη. Κι όμως, παρ'όλα αυτά, δεν μπορώ ούτε δυο μέρες να ζήσω στο ίδιο δωμάτιο μ' αλλον άνθρωπο. Αυτό το ξέρω από πείρα. Μόλις βρεθεί κάποιος κοντά μου, νιώθω πως μου πληγώνει την ατομικότητα μου και μου περιορίζει την ελευθερία μου.
 Μπορώ μέσα σ'ενα εικοσιτετράωρο να μισήσω τον πιο καλό άνθρωπο. Άλλον γιατί τρώει αργά, άλλον γιατί έχει συνάχι και σκουπίζει συνεχώς τη μύτη του με το μαντήλι. Γίνομαι, έλεγε, εχθρός των ανθρώπων μόλις οι σχέσεις μας γίνουν κάπως στενότερες. Μα γι'αυτό, όσο περισσότερο μισούσα ορισμένους ανθρώπους προσωπικά, τόσο πιο φλογερά αγαπούσα την ανθρωπότητα στο σύνολο της.

 [...] Η ονειροπόλα αγάπη διψάει για σύντομα κατορθώματα, ζητάει μια γρήγορη ικανοποίηση και τον γενικό θαυμασμό. Στις τέτοιες περιπτώσεις μερικοί φτάνουν πραγματικά στο σημείο να θυσιάσουν και τη ζωή τους ακόμα, αρκεί να μην περιμένουν πολύ, μα να πραγματοποιηθεί γρήγορα τ'όνειρο τους. Και να'ναι σαν μια θεατρική παράσταση που να τη βλέπουν όλοι και να τη χειροκροτούν.
 Μα η ενεργός αγάπη χρειάζεται δουλειά κι επίμονη αυτοκυριαρχία και για μερικούς είναι ίσως-ίσως ολόκληρη επιστήμη».

Fyodor Dostoyevsky





Η άμμος στο κουτάλι, Χόρχε Μπουκάι


”Ήταν μια φορά ένας κύριος που έκανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών. Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο. Αλλά αυτό που του τράβηξε την προσοχή, ήταν ένα που παρουσιαζόταν με τη φράση «Η επίσκεψη της ζωής σου».

Στις φωτογραφίες τουλάχιστον, φαινόταν ένα κάστρο ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά είχε ιδιαίτερες συστάσεις. Ο οδηγός εξηγούσε πως για λόγους που θα γίνονταν κατανοητοί αργότερα, οι επισκέπτες δεν πλήρωναν είσοδο εκ των προτέρων αλλά ήταν απαραίτητο να κλείσουν από πριν ραντεβού δηλαδή ημέρα και ώρα. Η διαφορετική αυτή πρόταση του είχε κινήσει την περιέργεια, και το ίδιο απόγευμα ο άνθρωπος τηλεφώνησε από το ξενοδοχείο του και έκλεισε ραντεβού.

Όλα λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο στον κόσμο. Αρκεί να έχει κάποιος ένα σημαντικό ραντεβού κάποια συγκεκριμένη ώρα και ανάγκη να είναι ακριβής, για να μπερδευτούν όλα. Η περίπτωση αυτή δεν αποτέλεσε εξαίρεση, και δέκα λεπτά αργότερα από τη συμφωνημένη ώρα, ο τουρίστας έφτασε στο παλάτι. Παρουσιάστηκε σ’ έναν άντρα με καρό φούστα, που τον περίμενε και τον καλωσόρισε.

-«Οι υπόλοιποι μπήκαν ήδη με τον ξεναγό;» ρώτησε αφού πρώτα δεν είδε κανέναν άλλο επισκέπτη.

-«Οι υπόλοιποι;» ανταπέδωσε την ερώτηση ο άντρας. «όχι οι επισκέψεις είναι ατομικές και δεν προσφέρουμε ξεναγούς»

Χωρίς καμιά αναφορά στο ωράριο, του εξήγησε λίγο την ιστορία του κάστρου και του ανέφερε τι να προσέξει ιδιαιτέρως: τις τοιχογραφίες, τις πανοπλίες στη σοφίτα, τον πολεμικό εξοπλισμό στη Βόρεια αίθουσα, τις κατακόμβες κάτω από τη σκάλα και το δωμάτιο βασανιστηρίων στο μπουντρούμι. Αφού είπε αυτά του έδωσε ένα κουτάλι και του ζήτησε να το κρατήσει οριζόντιο, με το κοίλο μέρος προς τα πάνω.

-«Κι αυτό τι;» ρώτησε ο επισκέπτης

-«Εμείς δεν εισπράττουμε την άδεια εισόδου στο κάστρο. Για να κοστολογήσουμε την επίσκεψή σας καταφεύγουμε σε αυτό το σύστημα. Κάθε επισκέπτης κρατάει ένα κουτάλι σαν αυτό, γεμάτο μέχρι πάνω με ψιλή άμμο. Εδώ χωράνε ακριβώς 100 γραμμάρια. Μετά την περιήγηση σας στο κάστρο, ζυγίζουμε την άμμο που έχει μείνει στο κουτάλι και σας χρεώνουμε μια λίβρα για κάθε γραμμάριο που έχετε χάσει. Ένας τρόπος για να βρούμε το κόστος της καθαριότητας» εξήγησε.

-«Κι αν δεν χάσω ούτε ένα γραμμάριο;»

-«Α αγαπητέ μου κύριε, τότε η επίσκεψη σας στο κάστρα θα είναι δωρεάν»

Ο άνθρωπος αν και έκπληκτος, βρήκε την πρόταση διασκεδαστική και, αφού είδε τον οικοδεσπότη να ξεχειλίζει το κουτάλι με άμμο, ξεκίνησε την περιήγησή του. Έχοντας εμπιστοσύνη στις κινήσεις του, ανέβηκε πολύ αργά τις σκάλες με το βλέμμα καρφωμένο στο κουτάλι. Όταν έφτασε πάνω, στην αίθουσα με τις πανοπλίες, προτίμησε να μην μπει γιατί σκέφτηκε πως ο αέρας θα έπαιρνε την άμμο κι έτσι αποφάσισε να κατέβει προσεκτικά. Περνώντας από την αίθουσα με τις πολεμικές μηχανές, κάτω από τη σκάλα, συνειδητοποίησε πως για να τις δει καλά, θα έπρεπε να κρατηθεί από τα κάγκελα και να σκύψει πολύ. Δεν ήταν επικίνδυνο για την σωματική του ακεραιότητα, αλλά συνεπαγόταν πως θα έχανε κάτι από το περιεχόμενο του κουταλιού, οπότε συμβιβάστηκε να το κοιτάξει από μακριά. Τι ίδιο του συνέβη και με την υπερβολικά απότομη σκάλα που οδηγούσε στα μπουντρούμια. Καθώς επέστρεφε από το διάδρομο στο σημείο εκκίνησης, κατευθύνθηκε ικανοποιημένος προς τον άνθρωπο με τη σκωτσέζικη φούστα που τον περίμενε με μια ζυγαριά. Εκεί άδειασε το περιεχόμενο του κουταλιού και περίμενε την ετυμηγορία του άντρα.

-«Εκπληκτικό, χάσατε μόνο μισό γραμμάριο» ανακοίνωσε, «σας συγχαίρω. Όπως εσεις προβλέψατε, αυτή η επίσκεψη δε θα σας στοιχίσει τίποτα»

-«Ευχαριστώ»

-«Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;» ρώτησε στο τέλος ο οικοδεσπότης.

Ο τουρίστας δίστασε και τελικά αποφάσισε να φανεί ειλικρινής.

-«Η αλήθεια είναι πως όχι και πολύ. Ήμουν τόσο απασχολημένος με το να προσέχω την άμμο, που δεν μπόρεσα να δω αυτό που μου είπατε.»

-«Μα αυτό είναι φριχτό! Κοιτάξτε, θα κάνω μια εξαίρεση. Θα σας ξαναγεμίσω το κουτάλι, γιατί είναι ο κανονισμός, αλλά τώρα ξεχάστε πόσο θα χυθεί: μένουν 12 λεπτά μέχρι να έρθει ο επόμενος επισκέπτης. Να πάτε και να γυρίσετε πριν φτάσει»

Χωρίς να χάσει χρόνο, ο άνθρωπος πήρε το κουτάλι κι έτρεξε στη σοφίτα. Όταν έφτασε έριξε μια γρήγορη ματιά σε ότι υπήρχε εκεί, και κατέβηκε τρέχοντας στα μπουντρούμια γεμίζοντας τις σκάλες με άμμο. Δεν περίσσευε ούτε μια στιγμή γιατί τα λεπτά περνούσαν, και σχεδόν πέταξε προς το πέρασμα κάτω από τη σκάλα, όπου, σκύβοντας για να μπει του έπεσε το κουτάλι και χύθηκε όλο το περιεχόμενό του. Κοίταξε το ρολόι του. Είχαν περάσει έντεκα λεπτά. Ξανά, χωρίς να δει τις πολεμικές μηχανές, έτρεξε μέχρι τον άνθρωπο στην είσοδο, στον οποίο παρέδωσε το άδειο κουτάλι.

-«Αυτή τη φορά χωρίς άμμο λοιπόν, αλλά μην ανησυχείτε, έχουμε κάνει μια συμφωνία. Πώς ήταν; Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;»

Ξανά ο επισκέπτης δίστασε μερικές στιγμές.

-«Η αλήθεια είναι πως όχι» ομολόγησε στο τέλος. «Ήμουν τόσο απασχολημένος να γυρίσω πριν φτάσει ο επόμενος, που έχασα όλη την άμμο, αλλά και πάλι δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου.»

Ο άνθρωπος με την πίπα άναψε την πίπα του και του είπε:

-«Υπάρχουν κάποιοι που περπατούν στο κάστρο της ζωής τους προσπαθώντας να μην τους κοστίσει τίποτα, και δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν. Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται τόσο να φτάσουν νωρίς, που χάνουν τα πάντα χωρίς και αυτοί να ευχαριστηθούν τίποτα. Κάποιοι λίγοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και παίρνουν τον χρόνο τους για κάθε διαδρομή. Ανακαλύπτουν και απολαμβάνουν την κάθε γωνιά, το κάθε βήμα. Ξέρουν πως δε θα είναι δωρεάν, αλλά καταλαβαίνουν ότι το κόστος του να ζεις, αξίζει τον κόπο.»”

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ” ΤΟΥ ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ

Πόσων xρονών θα ήσουν, αν δεν ήξερες πόσων είσαι;


«How old would you be if you didn't know how old you was?» Satchel Paige.
 Οι άνθρωποι φθειρόμαστε από τη στιγμή που γεννιόμαστε: τα συστήματα του σώματός μας καταπέφτουν, καθώς η ηλικία μας αυξάνεται. Το σώμα νοσεί κι επάνω του αποτυπώνονται ανεξίτηλα τα σημάδια του χρόνου, αφού αυτό ακολουθεί τη φυσική πορεία κάθε είδους: γέννηση, ανάπτυξη, φθορά, θάνατος.

Η βιολογική μας ηλικία υπολογίζεται, όταν αφαιρούμε από το εκάστοτε τρέχον έτος, το έτος της γέννησής μας. Αποτέλεσμα; 25, 37, 43, 56.. Το νούμερο αυτό αποτυπώνει τον αριθμό των χρόνων που υπάρχουμε στη Γη- από τότε που γεννηθήκαμε ως τώρα. Αποτυπώνει αυτό και τίποτε άλλο. Το νούμερο αυτό δεν εμπεριέχει ενδείξεις χαρακτήρα, συναισθήματος, ωριμότητας. Γιατί εδώ, δε μας αφορά η ηλικία που έχει το σώμα. Μας αφορά η ηλικία του μυαλού.

Συχνά, εκπλησσόμαστε όταν συναντούμε παιδιά ή εφήβους που μας φαίνονται εξαιρετικά ώριμοι, ή απογοητευόμαστε όταν, ενίοτε, συναναστρεφόμαστε με ενήλικες που καταλήγουμε να τους χαρακτηρίζουμε ανώριμους, ή «με μυαλό και συμπεριφορά παιδιού»..

Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί να θεωρούμε a priori, πως ένα ώριμο σώμα, εσωκλείει απαραίτητα έναν «ώριμο» νου;

Η ψυχολογική μας ηλικία είναι εκείνη που καθορίζει το πώς συμπεριφέρεται κάποιος και δεν αποτελεί αναγκαία συνάρτηση της βιολογικής ηλικίας. Η ψυχολογική ηλικία μας έχει να κάνει με τη λογική μας, τις εμπειρίες, το συναίσθημά μας και τη διαχείρισή του. Αφορά στον τρόπο που διαχειριζόμαστε τον εαυτό, τις σκέψεις, τις σχέσεις, τις αποφάσεις μας.

Φανταστείτε για λίγο ένα παιδί, που μεγαλώνει σε μια οικογένεια δημοκρατική, η οποία το ενισχύει, του δίνει ερεθίσματα, το κάνει αυτόνομο. Που το αφήνει να εκφραστεί και να αναπτυχθεί ψυχοσυναισθηματικά, με ενσυναίσθηση, κατανόηση, κίνητρα. Έχουμε, λοιπόν, συνήθως, ένα παιδί που ωριμάζει ψυχολογικά γρηγορότερα από τη χρονολογική του ηλικία. Δε συμπεριφέρεται «παιδιάστικα», αφού διαμορφώνει αυτογνωσία, αυτοέλεγχο, αυτό- επιβολή. Έτσι, ήδη από πολύ τρυφερή ηλικία μπαίνουν οι βάσεις ώστε αυτό το παιδί να μεγαλώνει ώριμα και να μετεξελιχθεί σε έναν ώριμο ενήλικα, με συνειδητές επιλογές ζωής.

Στην αντίπερα όχθη, φανταστείτε ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον τρόμου, εγκατάλειψης, σε ένα περιβάλλον ευνουχιστικό, όπου κάθε εκδήλωση συναισθήματος είναι απαγορευμένη. Το παιδί αυτό, αντιμετωπίζεται συχνά ως μικρό, ως ανίδεο, με προτροπές να μην εκφράζεται, να μη μιλά, να μη σκέφτεται. Μια προσωπικότητα που δομείται με τέτοιο τρόπο, κρύβει πάντα μέσα της ένα παιδί πληγωμένο, ανήμπορο, δειλό. Που δεν είναι σίγουρο ποτέ για τις επιλογές του, που κουβαλά τραύματα, που φέρεται παιδιάστικα. Που είναι συναισθηματικά ανώριμο..ακόμη κι αν το σώμα του έχει μεγαλώσει 4, 5, ή 15 χρόνια από τότε που ήταν μικρό παιδί.

Η εξελικτική ψυχολογία εξετάζει θέματα όπως την ανάπτυξή μας μέσα από τη σταδιακή συσσώρευση γνώσεων, τον τρόπο μάθησης και ανάπτυξης μέσω της εμπειρίας, τον τρόπο που δομείται η προσωπικότητά μας, μέσα από το κοινωνικό πλαίσιο και το περιβάλλον.

Πολλοί επιστήμονες έχουν μελετήσει τα στάδια της ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης (Erikson, Piaget), συσχετίζοντας άμεσα την ταυτότητα του ατόμου με την τρόπο δομής της προσωπικότητας από τα πρώτα μας χρόνια.

Οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό το ποιοι είμαστε, σε αυτούς που μας μεγάλωσαν. Φυσικά, κανένας από εμάς δεν έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον ονειρικό, κανένας δεν είχε αψεγάδιαστους γονείς. Ακόμη και σε ένα ώριμο οικογενειακό περιβάλλον, είναι μάλλον απίθανο να απουσιάζουν εντελώς τα μικροπροβλήματα ή κάποιες αρνητικές λεπτομέρειες, τα οποία στο παιδικό μας μυαλό, με κάποιο τρόπο μεταφράστηκαν και αποτυπώθηκαν κι ενσωματώθηκαν στο «είναι» μας.

Κάπου μέσα μας, κουβαλάμε κάτι λίγο από το παιδί που κάποτε υπήρξαμε- ανώριμο ή όχι. Μια ανάμνηση επίπονη, μια επιθυμία που αγνοήθηκε, ένα συναίσθημα που θάφτηκε, επιζούν μέσα μας, άσχετα από τη βιολογική ωριμότητά μας. Καθορίζουν μικρολεπτομέρειες της συμπεριφοράς μας, ωθώντας κάποιον οικείο, να μας φωνάξει, πως, καμιά φορά, φερόμαστε παιδιάστικα.

Ο χαρακτήρας μας, η συμπεριφορά, η προσωπικότητά μας, οι φόβοι, οι εκφράσεις μας, είναι όλα δομημένα βάσει του παιδιού που υπήρξαμε. Άλλοι, ωριμάζουν πλήρως, άλλοι ποτέ, άλλοι σε κάποιο βαθμό.

Κανείς δεν ευθύνεται για το παιδί που κουβαλά μέσα του.

Κι αν καμιά φορά καταντά κουραστικό, τι να γίνει; Παιδί είναι...

Ηρώ Δημητρίου, Εκπαιδευτικός Π.Ε.



Προτεινόμενη βιβλιογραφία

Bee, H. L. (1992). The developing child. London: HarperCollins

Erikson, E. H. (1964). Insight and responsibility. New York: Norton.

Erikson, E. H. (1968). Identity: Youth and crisis. New York: Norton.

Freud, S. (1923). The ego and the id.





ΠΗΓΗ...http://www.animartists.com

ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΟΡΓΑΣΜΟΣ : χαρακτηριστικά, προϊστορία, ερωτήματα…


Γενικά
Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο αριθμός των ερευνών που γίνονται γύρω από τον γυναικείο οργασμό, για το μυστήριο και την αυθεντικότητά του, για τα ποσοστά των γυναικών που προσποιούνται οργασμό και που είναι, αλήθεια, εντυπωσιακά υψηλά (περίπου 4 στις 10 γυναίκες προσποιούνται οργασμό, με κυριότερο λόγο τη συντομότερη δυνατή ολοκλήρωση μια ανούσιας για τις ίδιες ερωτικής πράξης) και για τη γυναικεία σεξουαλικότητα γενικότερα.
Διαβάζουμε ακόμα και οδηγίες προς τους άνδρες για τα στοιχεία που θα πρέπει να αναγνωρίζουν -και που, στην κυριολεξία,  θυμίζουν ιατροδικαστική εξέταση- ώστε να μην πέσουν «θύματα εξαπάτησης»..!
Τελικά, το μεγάλο ενδιαφέρον για τον γυναικείο οργασμό μήπως δεν αποβλέπει στο να ωφεληθεί, με κάποιον τρόπο, η ίδια η γυναίκα, αλλά στο να μη πιαστεί «κορόιδο» ή «κότσος» ο Ετερόφυλος Άντρας;
Ένα από τα παράδοξα της εποχής που ζούμε, είναι πως, την ίδια στιγμή που υπάρχει ένας πρωτόγνωρος καταιγισμός πληροφόρησης γύρω από το σεξ και την ερωτική ζωή των νέων, σχεδόν κατ΄αποκλειστικότητα, ανθρώπων, μοιάζει οι ίδιοι οι άνθρωποι να περνούν στο παρασκήνιο, σε σημείο που να κυριαρχεί η ερωτική τους ζωή, με προεξάρχοντα τον οργασμό τους, ως υπέρτατη εκδήλωση μιας «επιτυχημένης» ή, ακριβέστερα, «τέλειας» ερωτικής συνεύρεσης.
Αν προσεγγίσουμε αυτά που προαναφέρθηκαν μέσα από μια νεοφιλελεύθερη οπτική, θα μπορούσαμε να πούμε πως ακόμα και η ερωτική ζωή του σύγχρονου ατόμου έχει μετατραπεί σε ατομικό καταναλωτικό αγαθό και σύμβολο ευ ζην, χέρι-χέρι με τους γραμμωτούς μύες, το καλό ντύσιμο, την καλή δουλειά, τη «σωστή» λιποδιαλυτική δίαιτα, το «όμορφο» χαμόγελο, τις «σωστές» δημόσιες σχέσεις…

Τι είναι, αλήθεια, ο γυναικείος οργασμός;
Στο ερώτημα αυτό, η αυτονόητη απάντηση είναι πως πρόκειται για την κορύφωση μιας έντονης αίσθησης ευχαρίστησης που ακολουθείται από ανεξέλεγκτους σπασμούς που κάνουν τον γυναικείο κόλπο να συσπάται.
Γνωρίζουν, όμως, όλες οι γυναίκες αν έχουν βιώσει οργασμό; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά, όχι! Όσες ρωτούν για το πώς μπορεί να γνωρίζει μια γυναίκα αν είχε οργασμό, σημαίνει πως αυτό που ένιωσαν ήταν μάλλον τόσο ήπιο ή/και άτονο που δεν είχε κάποια χαρακτηριστικά και αναγνωρίσιμα γνωρίσματα. Οι γυναίκες που αρκούνται σε κάτι τέτοιο είναι σίγουρο πως έχουν πολλά ακόμα να μάθουν και πολλά περισσότερα να βιώσουν -αν το επιθυμούν, βέβαια- για τις οργασμικές δυνατότητες του σώματός τους.

Η προϊστορία του γυναικείου οργασμού
Ιστορικά, η γυναικεία σεξουαλικότητα αντιμετωπίζονταν ως κάποιου είδους πρόβλημα, αν όχι ως κάτι νοσηρό ή, αν μη τι άλλο, κάτι στα όρια του νοσηρού που θα πρέπει να «θεραπευθεί» με διάφορες «επιστημονικές» μεθόδους. Οι μορφές που έχουν αποδοθεί στη γυναικεία σεξουαλικότητα είναι τόσες όσες και οι μορφές της κοινωνίας και της εκάστοτε επικρατούσας ιδεολογίας. Για παράδειγμα, ενώ η ερωτική επιθυμία της γυναίκας αντιμετωπίζονταν, προς το τέλος του 19ου αιώνα, ως κάτι το νοσηρό, μερικές δεκαετίες αργότερα, η απουσία ερωτικής επιθυμίας στη γυναίκα (ψυχρότητα) ήταν αυτή που θεωρούνταν ως κάτι το παθολογικό!
Τον 18ο αιώνα, η γυναίκα άρχισε να θεωρείται ως πλάσμα υπερσεξουαλικό που θα έπρεπε να τιθασευτεί και να ελεγχθεί. Διαγνώσεις του τύπου υστερία, κλεπτομανία(!), ευερεθιστότητα, νευρικότητα κ.ά. θεωρήθηκαν ως εκφράσεις ή, σωστότερα, ως συμπτώματα της «επικίνδυνης» γυναικείας σεξουαλικότητας που το ανδρικό φύλο θα έπρεπε να χαλιναγωγήσει.
Από τις πλέον σκοτεινές σελίδες της ιατρικής επιστήμης είναι η αφαίρεση υγειών ωοθηκών, μητρών, ακόμα και κλειτορίδων για τη θεραπεία, κατά κύριο λόγο, υποτιθέμενων ψυχικών παθήσεων της γυναίκας, αλλά και προς αντιμετώπιση της γυναικείας υπερσεξουαλικότητας, δηλαδή, της νυμφομανίας, του λεσβιασμού, του αυνανισμού και των ανικανοποίητων σεξουαλικά εντός γάμου γυναικών! Ο θούριος, δηλαδή, της δαιμονοποίησης της γυναικείας σεξουαλικότητας…
Κάποια στιγμή, στη διάρκεια του 19ου αιώνα, τα πράγματα χειροτέρεψαν ακόμα περισσότερο για τη γυναικεία σεξουαλικότητα και την ίδια τη γυναίκα. Ο εστιασμός μετατοπίστηκε από την κλειτορίδα στον γυναικείο κόλπο. Ήταν η ανατολή της δυτικοευρωπαϊκής χριστιανο-πατριαρχικής παράδοσης που επιδόθηκε στο αγαπημένο της χόμπι που δεν ήταν άλλο από τον απόλυτο έλεγχο, αν όχι ενταφιασμό, της γυναικείας σεξουαλικότητας.
Ως δια μαγείας, ο γυναικείος οργασμός ήταν ξαφνικά σαν να μην υπήρχε. Ο όρος «κολπικός οργασμός», που επινοήθηκε από τον Σ. Φρόυντ -ο κλειτοριδικός θεωρήθηκε ως ένδειξη ανωριμότητας της γυναίκας- χρησιμοποιήθηκε, στην ουσία, ως άλλοθι από την τότε κυρίαρχη ιδεολογία για πριμοδότηση της ερωτικής πράξης ως αποσκοπούσας στην αναπαραγωγική διαδικασία και όχι προς ευχαρίστηση της γυναίκας. Ως φυσιολογικό θεωρούνταν η ασεξουαλικότητα της γυναίκας, με μόνη εξαίρεση την ερωτική πράξη που αποσκοπούσε στην αναπαραγωγή του είδους. Με άλλα λόγια, ο γυναικείος κόλπος δεν ήταν παρά ένα σκεύος υποδοχής του ανδρικού σπέρματος…
Στις μέρες μας, ο άνδρας είναι ο πιο ενεργητικός σεξουαλικά σε μια σχέση. Αυτός είναι που, συνήθως και κατά κύριο λόγο, καθορίζει το τι, το πότε, το που, το πώς και το γιατί. Στα πολύ παλιά χρόνια της ιστορίας της ανθρωπότητας, τονίζονταν η ισοτιμία γυναίκας και άντρα, η δε σεξουαλικότητα της γυναίκας θεωρούνταν δεδομένη και αυτονόητη. Ο γυναικείος οργασμός θεωρούνταν ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη γονιμοποίηση, η δε κλειτορίδα ως το αδιαμφισβήτητο όργανο που έκανε δυνατή τη σεξουαλική ικανοποίηση. Αυτά, τα χρόνια τα παλιά…
Τις δεκαετίες του ΄60 και ΄70, οπότε και έγινε η περίφημη σεξουαλική επανάσταση, άρχισε να θεωρείται ως αυτονόητη η ερωτική ικανοποίηση και ο οργασμός και των δύο φύλων. Παρόλ΄αυτά, η πραγματικότητα, απ΄ό,τι φαίνεται, είναι άλλη. Πολλές γυναίκες (όπως προαναφέραμε, 4 στις 10 περίπου) προσποιούνται οργασμό. Γιατί, άραγε, συμβαίνει αυτό; Θεωρώ πως η σχέση εξουσιάζοντα-εξουσιαζόμενου δεν έχει εκλείψει και ούτε πρόκειται ποτέ να εκλείψει στις ανθρώπινες σχέσεις. Στη μεγάλη πλειοψηφία, αν όχι σχεδόν σε όλες, των ερωτικών, και όχι μόνο, σχέσεων θα υπάρχει πάντα κάποιος (άνδρας ή γυναίκα) που θα είναι ο δυνατός, και ένας άλλος που θα είναι ο λιγότερο δυνατός ή ο αδύναμος…

Ο κομβικός ρόλος της κλειτορίδας
Πολλές, αν όχι οι περισσότερες, γυναίκες βιώνουν εντονότερο οργασμό όταν αυνανίζονται παρά όταν συνευρίσκονται ερωτικά με το σύντροφό τους. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, αλλά ο σημαντικότερος είναι ίσως η έλλειψη αυτοπεποίθησης και αυτογνωσίας της γυναίκας, όσον αφορά στο κορμί της τουλάχιστον. Εάν δεν τολμά να μοιραστεί με τον ερωτικό της σύντροφο τις ιδιαίτερες ανάγκες και τον ιδιαίτερο τρόπο λειτουργίας του σώματός της, τότε ο οργασμός της θα παραμένει μια μακρινή Ιθάκη…
Η ανάγκη ερεθισμού της γυναικείας κλειτορίδας δεν σημαίνει, όπως αρκετοί άνδρες πιστεύουν, πως το σύμβολο του ανδρισμού τους ή οι ίδιοι γενικότερα είναι ανεπαρκείς. Κάθε άλλο! Απλά, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως για να ερεθιστεί επαρκώς μια γυναίκα ίσως χρειασθεί να χρησιμοποιήσουν και άλλα μέρη του σώματός τους για το σκοπό αυτό. Μια στοιχειώδης φαντασία είναι, σχεδόν παντού και πάντα, απαραίτητη…
Κάθε κορμί είναι διαφορετικό και κάθε γυναίκα θα πρέπει να πειραματίζεται ώστε να φθάσει σε σημείο να γνωρίζει καλά τις ιδιαιτερότητες του δικού της κορμιού που αποτελεί πηγή απεριόριστων και διαφορετικών μορφών  οργασμού, από ήπιους μέχρι σεισμικούς, από έναν μέχρι πολλαπλούς και από απλά «δακρυσμένους» μέχρι «καταρρακτώδεις»…

Κάποια εύλογα ερωτήματα
Με βάση, λοιπόν, τους παραπάνω συλλογισμούς, προκύπτουν ως εύλογα τα παρακάτω ερωτήματα.
Αποτελεί αποτυχία ένας οργασμός που ποτέ δεν ήρθε; Αν ναι, αποτυχία ποιανού; Για ποιο λόγο χρειάζεται οι γυναίκες να προσποιούνται πως  έχουν οργασμό; Τι μας λέει η ύπαρξη του προσποιητού οργασμού; Τι για τις γυναίκες και τι για τους άνδρες; Γιατί ο άντρας ρωτά συχνά τη νέα του σύντροφο -και όχι την επί χρόνια σύζυγο ή σύντροφό του- αν τελείωσε; Νοιάζεται τόσο πολύ για αυτήν ή μήπως αναζητά απλά την επιβεβαίωση πως την απογείωσε στα ουράνια και άρα είναι ο εραστής που αυτή πάντα ονειρεύονταν; Ποιος θα πρέπει να κρυφτεί, αν κάποια στιγμή αποκαλυφθεί η πραγματική αλήθεια πίσω από το φαινόμενο προσποιητού οργασμού; Ποια είναι η ευθύνη της κοινωνίας στη διαμόρφωση της σεξουαλικότητας και των διαφόρων εκφράσεών της; Γιατί, ενώ σχεδόν όλοι συντάσσονται με την άποψη της ισοτιμίας στο σεξ, οι στατιστικές δείχνουν πολύ διαφορετικά αποτελέσματα, δηλαδή την ύπαρξη μιας σεξουαλικής ζωής που είναι ακόμα προσαρμοσμένη στα μέτρα των αναγκών του άνδρα;
Πολύ συχνά, διαβάζουμε ή/και μιλούμε για τον οργασμό (πραγματικό ή προσποιητό) σαν κάτι το μεμονωμένο, σαν μια τεχνική λειτουργία ή δυσλειτουργία με συγκεκριμένες προδιαγραφές που κάποιος μπορεί να κατακτήσει ή να αποκαταστήσει, αρκεί να ακολουθήσει τις οδηγίες αφελών, κακόβουλων ή εμπορικών δημοσιευμάτων και αναρτήσεων σε δημοφιλείς φυλλάδες, σε ιστοσελίδες χωνευτήρια του οτιδήποτε αλλοπρόσαλλου που μπορεί να «πουλήσει» ή αντιγράφοντας τους πρωταγωνιστές ή τις πρωταγωνίστριες διαφόρων επιτυχημένων τηλεοπτικών σειρών ή ταινιών…
Κι επειδή ο ματαιόδοξος και αφελής πιστεύει πάντα στις «εύκολες λύσεις» ή σε «συνταγές-θαύματα», ο δε πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, ο οργασμός, γενικά, εξακολουθεί σε μεγάλο βαθμό να αντιμετωπίζεται ως μια τεχνική λειτουργία που μπορεί να ενισχυθεί ή/και να αποκατασταθεί με την καλή διατροφή, με την εκμάθηση «έξυπνων» tricks ή με τη χρήση θαυματουργών φαρμακευτικών ή παραφαρμακευτικών σκευασμάτων, την ίδια στιγμή που ο προσποιητός οργασμός εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει…
Μα μήπως ο προσποιητός οργασμός είναι και ένας «αποτελεσματικός» τρόπος για τη γυναίκα να τελειώσει μια ανούσια, μη επιθυμητή ή ακόμα και επώδυνη ερωτική συνεύρεση; Μήπως το αποτέλεσμα της άγνοιάς της  για το πώς λειτουργεί το σώμα της ή το αποτέλεσμα της ντροπής της να ζητήσει από τον άντρα αυτό που πραγματικά την κάνει να νιώθει όμορφα; Μήπως ένας τρόπος της να ανταποκριθεί σε κάποιες προσδοκίες; Μήπως επειδή φοβάται την ερωτική απιστία του συντρόφου της, αν δεν είναι «sex and the city» θηλυκό η ίδια; Μήπως θέλει να φανεί ως το απελευθερωμένο, «σύγχρονο» και άγριο ερωτικά θηλυκό που θέλει το σύγχρονο life style ή μήπως το κάνει για χάρη του συντρόφου της για να «ανυψώσει» το ευάλωτο εγώ και πέος του (αν και αυτά τα δύο είναι συχνά ταυτόσημα) ώστε να τον κάνει να νιώσει ως σύγχρονος Ταρζάν και επιβήτορας ολκής σε κρεβατοκάμαρα;
Γιατί είναι, συνήθως, οι νέες γυναίκες/κοπέλες αυτές που προσποιούνται οργασμό, ενώ τα ποσοστά αυτά μειώνονται ολοένα και περισσότερο όσο μεγαλύτερη σε ηλικία είναι η γυναίκα; Μήπως ο βασικότερος λόγος είναι το ότι οι νέες γυναίκες δεν γνωρίζουν πως λειτουργεί το σώμα τους και δεν τολμούν να ζητήσουν από τον ερωτικό τους σύντροφο τι ακριβώς θέλουν;
Α, και μια τελευταία σκέψη: μήπως, τελικά, η γυναίκα προσποιείται οργασμό επειδή ο άντρας προσποιείται ευχαρίστηση στα προκαταρκτικά ή τα προσπερνά, έχοντας το μυαλό του στο «ψητό»…;;;

Ποιος έχει την ευθύνη;
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το ενδιαφέρον για την αυθεντικότητα του γυναικείου οργασμού, σε έναν κόσμο που πνίγεται στο ψέμα, στην υποκρισία και στα ψεύτικα υποκατάστατα. Ψεύτικες βλεφαρίδες, ψεύτικα νύχια, ψεύτικα μαυρίσματα, ψεύτικα μαλλιά, ψεύτικα στήθη, ψεύτικες επιδερμίδες, ψεύτικα αρώματα, ψεύτικες τροφές, ψεύτικες γεύσεις, ψεύτικα πτυχία, ψεύτικα διπλώματα, ψεύτικες αθλητικές επιδόσεις, στημένα αθλητικά αποτελέσματα, ψεύτικες «δημοσκοπήσεις», ψεύτικες και κατασκευασμένες ειδήσεις και φωτογραφικά «ντοκουμέντα», ψεύτικες αφορμές για κήρυξη πολέμων, υποκριτικές «δημόσιες» σχέσεις, ψεύτικα χαμόγελα, ψεύτικες υποσχέσεις, ψεύτικες «φιλικές» σχέσεις, ψεύτικοι γάμοι, ψεύτικες οικογενειακές «ευτυχίες»…
Εσείς, λοιπόν, τα απανταχού αυθεντικά και καθαρόαιμα αρσενικά έσο έτοιμοι! Μην επιτρέψετε σε κανένα ανοργασμικό θηλυκό να σας εξαπατήσει. Αποκαλύψτε το! Παρατηρείστε αν έχουν διασταλεί αρκετά οι κόρες των ματιών τους, αν έχουν αυξηθεί οι χτύποι της καρδιάς τους, μετρήστε τον αριθμό των συσπάσεων του κόλπου τους (3-10 πρέπει να είναι, όσο πιο πολλοί τόσο πιο καλά), το ρυθμό και το βάθος της αναπνοής τους, το μέγεθος της εφίδρωσής τους, το βάθος των γρατζουνιών στην πλάτη σας από το ψεύτικο γαλλικό μανικιούρ τους και διάφορα άλλα που η φαντασία σας θα υποδείξει…
Μην επιτρέψετε στους εαυτούς σας να γίνουν ένας ακόμα -σύγχρονος αυτή τη φορά- Χάρρυ, που εξαπατάται από μία σύγχρονη Σάλυ, όπως έγινε στην περίφημη ομώνυμη ταινία που έκανε τα απανταχού ανασφαλή αρσενικά ανά τον κόσμο να κοιτούν υπό γωνία και καχύποπτα τη γυναίκα που κείτονταν δίπλα τους, καθώς έκαναν το καθιερωμένο after sex τσιγάρο τους…
Κι εσείς τα απανταχού «ευρηματικά» θηλυκά, θεωρείτε πως είναι τόσο ανώδυνο ένα τέτοιο «ξεμπέρδεμα» ή «ξεπέταγμα»; Πιστεύετε πως μια τέτοιου είδους στάση και συμπεριφορά δεν πλήττει καθόλου την αυτοεκτίμηση και τον αυτοσεβασμό σας; Που είναι ο σεβασμός προς το σύντροφό σας που συνεχίζει να πιστεύει πως όλα βαίνουν καλώς; Έχετε μιλήσει άραγε μαζί του για το τι θέλετε και τι σας ευχαριστεί; Γνωρίζετε το σώμα σας και τους τρόπους με τους οποίους θέλει να βιώνει την ερωτική ικανοποίηση; Αν τα γνωρίζετε αυτά και αν έχετε συζητήσει σοβαρά με το σύντροφο/σύζυγό σας αλλά αυτός δεν ανταποκρίνεται ανάλογα, η λύση βρίσκεται στην υποκρισία;

Επίλογος
Συνηθέστατα, η όποια συζήτηση γύρω από τον γυναικείο οργασμό -απόντα ή προσποιητό- αφορά στην ουσία σε μια μη ικανοποιητική ερωτική/σεξουαλική ζωή, αλλά και σε κακές και ανειλικρινείς διαπροσωπικές σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα. Ειδικά, διαμέσου του προσποιητού γυναικείου οργασμού, η γυναίκα είναι σαν να αναλαμβάνει, στην ουσία, η ίδια την ευθύνη της σεξουαλικής ικανοποίησης του άντρα, συχνά σε βάρος της δικής της. Ταυτόχρονα, την έλλειψη της δικής της ικανοποίησης τη χρεώνει, συνήθως, στον εαυτό της και όχι στον άνδρα ο οποίος, ανίδεος, προσμένει με αγωνία ενδείξεις του δικού της οργασμού για να νιώσει ως το απόλυτο αρσενικό…
Με άλλα λόγια, ο προσποιητός γυναικείος οργασμός συμβάλλει στη δημιουργία και ανακύκλωση κακών εραστών, ανικανοποίητων σεξουαλικά γυναικών και στη διαιώνιση των κουτσομπολίστικων ή μη συζητήσεων και αναζητήσεων της επίλυσης του «μυστηρίου» του γυναικείου οργασμού, ειδικότερα, και της γυναικείας σεξουαλικότητας, γενικότερα…





Μυθομανία – Υπερβολή ή ψυχική ασθένεια;


Τι είναι η μυθομανία;
Η μυθομανία είναι ένας ψυχαναγκαστικός τρόπος διαστρέβλωσης ή βελτίωσης της εικόνας του εαυτού ή της ζωής κάποιου. Τα ψεύδη ή οι διαστρεβλώσεις αυτές μπορεί να αφορούν σε κάτι ασήμαντο (π.χ. σε κάποιο μέρος που το άτομο αυτό ισχυρίζεται πως έχει επισκεφθεί, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να ισχύει)  αλλά και σε κάτι πολύ σημαντικό (π.χ. για τις πραγματικές συνθήκες κάτω από τις οποίες μεγάλωσε, για την προσωπική του ζωή κ.τ.λ.).
Ο μυθομανής έχει, συνήθως, μια πολύ έντονη ανάγκη επιβεβαίωσης, προσέλκυσης της προσοχής των άλλων και να βρίσκεται στο επίκεντρο. Οι ανάγκες αυτές οφείλονται σε βαθιά αισθήματα ανασφάλειας που προσπαθεί να αντισταθμίσει διαμέσου των διαφόρων υπερβολών του.

Η μυθομανία δεν είναι ασθένεια – αιτιολογικοί παράγοντες
Η μυθομανία δεν αποτελεί από μόνη της ψυχιατρική διάγνωση αλλά θεωρείται ως σύμπτωμα κάποιου είδους διαταραχής προσωπικότητας (π.χ. ψυχοπάθειας ή μεταιχμιακής διαταραχής προσωπικότητας) ή ένδειξη κάποιας αρχόμενης ψύχωσης που έχει ως συνέπεια την  αποδυνάμωση ή και την καθολική απώλεια της αντίληψης της πραγματικότητας.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, υπάρχει κάποιο σοβαρό τραύμα στην προσωπική ιστορία του μυθομανούς που τον οδηγεί σε μια διάσχιση της πραγματικότητας σε μια αληθινή και μια εφευρεμένη εκδοχή της. Η δεύτερη, δηλαδή αυτή που εκφράζεται μέσα από τις διάφορες διαστρεβλώσεις και υπερβολές, αποσκοπεί στην ωραιοποίηση, μετρίαση, επούλωση ή άρνηση της οδυνηρής πραγματικότητας που έχει βιώσει ο μυθομανής.
Τα περισσότερα άτομα που λειτουργούν με τον τρόπο αυτόν δεν έχουν, συνήθως, συνείδηση των μεταβάσεών τους από τη μία εκδοχή της πραγματικότητας προς την άλλη. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να έχουν συνείδηση των υπερβολών ή των διαστρεβλώσεών τους, χωρίς όμως να νιώθουν την παραμικρή ενοχή ή ενόχληση. Θεωρούν πως αυτό που κάνουν είναι κάτι το απόλυτα φυσιολογικό και αναφαίρετο δικαίωμά τους.
Ένας άλλος αιτιολογικός παράγοντας της μυθομανίας μπορεί να είναι ένας βαθύτατος φόβος αποκλεισμού από τους άλλους -με συνέπεια τη μοναξιά- εάν αυτοί γνωρίσουν την αληθινή του εικόνα που ο ίδιος θεωρεί ως αδιάφορη και ανάξια λόγου.
Θα πρέπει να επισημάνουμε πως η μυθομανία είναι ακόμα ένα σχετικά ανεξερεύνητο πεδίο για το οποίο δεν έχουν γραφεί πολλά μέχρι στιγμής. Ως εκ τούτου, χρίζει περαιτέρω έρευνας και μελέτης.

Γιατί είναι συχνά δύσκολο να αναγνωρίσουμε έγκαιρα έναν μυθομανή;
Κατά πρώτον, ο μυθομανής μπορεί να προέρχεται από την οποιαδήποτε κοινωνική τάξη, να έχει το οποιοδήποτε μορφωτικό επίπεδο και, κατά δεύτερον, δείχνει, σε μια πρώτη ανάγνωση, προς τα έξω ως ένα απόλυτα υγιές ψυχικά άτομο.
Κατά δεύτερον, εξαιτίας του ότι τα άτομα αυτά δεν έχουν συνείδηση των υπερβολών τους ή, ακόμα και όταν έχουν επίγνωση, επειδή δεν νιώθουν την παραμικρή ενοχή, αφηγούνται με τόση φυσικότητα ακόμα και το μεγαλύτερο ψέμα, με συνέπεια να πείθουν εύκολα, τουλάχιστον αυτούς που δεν τους γνωρίζουν καλά.
Υπάρχουν μυθομανείς που χαίρουν γενικής εκτίμησης, που είναι επιτυχημένοι επαγγελματικά, που έχουν δημιουργήσει οικογένεια και που ζουν μία απόλυτα φυσιολογική κοινωνική ζωή. Υπάρχουν, όμως, και άλλοι που ζουν κοινωνικά απομονωμένοι, έχοντας μεγάλα προβλήματα εξάρτησης από ναρκωτικές ουσίες ή αλκοόλ.

Η συνύπαρξη με έναν μυθομανή
Ορισμένα εύλογα και, συνάμα, ενδιαφέροντα ερωτήματα που προκύπτουν είναι: «Πως μπορεί να είναι η συνύπαρξη με έναν μυθομανή;», «Τι είδους άτομο είναι και ποια χαρακτηριστικά μπορεί να έχει ο ή η σύντροφος ενός μυθομανούς ατόμου;», «Τι μπορεί να το κάνει να παραμένει σε μία σχέση με ένα άτομο που μονίμως ψεύδεται, παραποιεί, υπερβάλει, διαστρεβλώνει, όχι μόνο με το σύντροφό του αλλά και με το στενό κύκλο φιλικών και συγγενικών ατόμων του ζευγαριού;».
Ακόμα και ένας μυθομανής, αν θέλει να διατηρήσει μία σχέση, θα πρέπει με κάποιον τρόπο να λάβει -ως ένα βαθμό τουλάχιστον- υπόψιν το ή τη σύντροφό του. Ακόμα και έτσι, όμως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σχέση εάν και ο/η σύντροφος του μυθομανούς δεν συμμετέχει, κατά κάποιον τρόπο, στον φανταστικό κόσμο του μυθομανούς, δηλαδή εάν δεν συναινεί ή δεν αποφεύγει να αμφισβητεί. Με άλλα λόγια, αν δεν γίνει μέρος του προβλήματος, την ίδια στιγμή που θεωρεί πως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.
Από τη μία, λοιπόν, τα άτομα που περιβάλουν τον μυθομανή νιώθουν ενοχή όταν δεν μιλούν ή επειδή δεν έχουν αντιδράσει νωρίτερα και, από την άλλη, φοβούνται πως αν το κάνουν όλα μπορεί να τιναχθούν στον αέρα. Η όλη κατάσταση είναι πραγματικά αδιέξοδη και η λήψη μιας ριζοσπαστικής απόφασης χρειάζεται μεγάλη δύναμη και θάρρος από την πλευρά αυτού που θα την πάρει.
Υπάρχουν, βέβαια, και αυτοί που παραμένουν δίπλα σε έναν χαρισματικό μυθομανή που σαγηνεύει, καθώς αυτό δίνει λάμψη και στους ίδιους. Τα υπόλοιπα προβλήματα είναι, απλά, το αντίτιμο που πληρώνουν για να λάμψουν, όντας οι ίδιοι ετερόφωτοι αστέρες…

Θεραπευτική αντιμετώπιση της μυθομανίας
Ελάχιστοι είναι οι θεραπευτές που έχουν άμεση εμπειρία από τη θεραπευτική αντιμετώπιση της μυθομανίας, παρόλο που το φαινόμενο αυτό δεν είναι σπάνιο. Υπάρχουν, όμως, λόγοι που αιτιολογούν αυτήν την έλλειψη επαρκούς εμπειρίας και που δεν είναι άλλοι από την σχεδόν παντελή απουσία διάθεσης των ατόμων αυτών να ζητήσουν την οποιαδήποτε βοήθεια, εξαιτίας της καθολικής έλλειψης συνειδητοποίησης του προβλήματός τους.
Όμως, ακόμα και στην περίπτωση που κάποιος μυθομανής ζητήσει βοήθεια, η θεραπευτική αντιμετώπισή του θα έχει τεράστιες δυσκολίες. Όπως προαναφέραμε, ο μυθομανής διακατέχεται από μια απύθμενη ανάγκη επιβεβαίωσης, προσοχής και αποδοχής. Τα ψέματα και οι διαστρεβλώσεις στις οποίες καταφεύγει αποσκοπούν στην κάλυψη μιας εσωτερικής οδυνηρής πραγματικότητας και στη διατήρηση μιας ωραιοποιημένης, πλην ψευδούς, εικόνας ζωής. Σε ένα βαθύτερο επίπεδο, αυτό αποσκοπεί στην αποφυγή του τεράστιου ψυχικού πόνου που κουβαλούν εντός τους. Η οποιουδήποτε είδους συνειδητοποίηση της πραγματικότητάς τους αυτής θα ήταν ισοδύναμη με την ψυχική τους κατάρρευση. Έτσι, λοιπόν, θα κάνουν τα πάντα -ακόμα και θα προσποιούνται πως έχουν γίνει αυτό που θεωρούν πως επιθυμεί ο θεραπευτής τους- ώστε να αποφύγουν την οποιαδήποτε πραγματική αλλαγή στάσης ζωής.
Ορισμένοι μυθομανείς είναι τόσο χαρισματικά άτομα που στην κυριολεξία σαγηνεύουν και «αποπλανούν» τον περίγυρό τους κατά βούληση και σύμφωνα με τις ανάγκες τους. Ο περίγυρος θεωρεί αυτού του είδους τους μυθομανείς ως ιδιαίτερα ευφυή, γοητευτικά και κοινωνικά επαρκή άτομα. Εγώ, με τη σειρά μου, θεωρώ πως αρκετοί σημαντικοί πολιτικοί, ανά τον κόσμο αλλά και στη δόλια την πατρίδα μας, έχουν τέτοιου είδους στοιχεία προσωπικότητας. Η έκφραση «λαοπλάνος» δεν βγήκε τυχαία…
Τέτοιου είδους χαρισματικοί μυθομανείς, λοιπόν, που καταφέρνουν να εισπράττουν τόση επιβεβαίωση από τον περίγυρο δεν έχουν κανένα κίνητρο να αλλάξουν ή να «θεραπευθούν».
Η θεραπευτική αντιμετώπιση ενός μυθομανούς είναι συχνά μία πορεία σε τεντωμένο σχοινί. Η οποιαδήποτε αντιπαράθεση με τα ψέματά του, ιδιαίτερα σε λάθος χρονική στιγμή, μπορεί να πυροδοτήσει, με μεγάλη βεβαιότητα, βίαιες αντιδράσεις ή σε ορισμένους και βαριά κατάθλιψη. Για τους λόγους αυτούς, η προσέγγιση βαθύτερων διαστρωματώσεων του ψυχισμού είναι φρόνιμο να αποφεύγεται και ο εστιασμός να αφορά, κατά κύριο λόγο, στο «εδώ και τώρα». Αν κάποια στιγμή αργότερα υπάρχει επιθυμία από το ίδιο το άτομο για την αποκάλυψη των βαθύτερων αιτιών των προβλημάτων του, τότε ο στόχος και ο εστιασμός μπορεί να τροποποιηθούν, στοχεύοντας προς μια βαθύτερη κατεύθυνση.

Επίλογος
Μερικές φορές, ακόμα και στην περίπτωση που έχουμε αντιληφθεί πως κάποιος υπερβάλει με τα όσα λέει, ακόμα και όταν γνωρίζουμε πως είναι μυθομανής, μπορεί να παραμείνουμε παθητικοί απέναντι στις φανταστικές του ιστορίες, ιδιαίτερα εάν έχει το χάρισμα της αφήγησης, του χιούμορ και της πνευματικότητας. Σε τέτοιου είδους περιπτώσεις -και όχι μόνον-, υπάρχει ενός είδους γοητεία στην άμβλυνση των ορίων της «αλήθειας» μας. Δεν υπάρχει κάτι το κακό σε αυτό. Σε όλους-μας αρέσει κάποιες φορές να παραμυθιαζόμαστε και να ξεπερνάμε τα όρια της πραγματικότητάς μας. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας έχουν συχνά τόσο μεγάλη επιτυχία.
Όλοι μας, λοιπόν, επιθυμούμε και έχουμε ανάγκη, κάποιες φορές, να «αποπλανηθούμε», να αφεθούμε στη γοητεία ενός «παραμυθιού», να υπερβούμε κάποια όρια. Αυτό δίνει μια αίσθηση ελευθερίας, έντασης, γλυκιάς προσμονής και ευφορίας. Ίσως να είναι η ίδια σαγήνη που ένιωσαν η Εύα και ο Αδάμ της Παλαιάς Διαθήκης, παραβαίνοντας τα όρια που τους είχαν τεθεί. Η γοητεία του απαγορευμένου, νομίζω πως λέγεται…
Άλλο, όμως, αυτό και άλλο να εκθέτουμε τους εαυτούς μας στη στερεότυπη και ψυχαναγκαστική ψευδολογία ενός κοινού μυθομανούς ή ακόμα και ενός χαρισματικού τέτοιου, ιδιαίτερα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η ζωή χρειάζεται και λίγη φινέτσα…


Σάββας Ν. Σαλπιστής, Ph.D., Κλινικός Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπευτής
Κλινικός Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Στοκχόλμης






ΠΗΓΗ...http://www.i-psyxologos.gr

Μενέλαος Λουντέμης - ''Ποιος ορίζει τη θέση των ανθρώπων;''


... Την άλλη ώρα είχαν ωδική. Ω δ ι κ ή ήταν μια ρίγα, που κουνούσε πέρα δώθε στα χέρια της η καθηγήτρια. Ναι, αλλά σήμερα η κυρία Ραούλ, αντί να κάνει την καθηγήτρια, έκανε την ταξιθέτρια.

Μόλις μπήκε, η πρώτη της δουλειά ήταν να πάει στο πρώτο θρανίο και να τους πει να κάνουν μια θέση. Κατόπι ανέβηκε στην έδρα, κοίταξε κατά τα πίσω θρανία και φώναξε τ' όνομα του φίλου του.

-Σταμίρης! του λέει. Πάρε τη σάκα σου και πέρασε έξω.

Το παιδί δεν κατάλαβε. Πήρε τα βιβλία του και σηκώθηκε.

Η καθηγήτρια, τότε, το πήρε απ' το χέρι και το τοποθέτησε στη θέση που άδειασε.

-Από σήμερα, του λέει... η θέση σου θα είναι αυτή.

-Γιατί, κυρία; της λέει... παραπονεμένος ο Σταμίρης. Εκεί ήταν η θέση μου.

-Σιωπή. Δεν ξέρεις εσύ, ποια είναι η θέση σου. Εις το εξής θα κάθεσαι μ' αυτά τα παιδιά. Κι αυτά θα είναι και οι φίλοι σου.

-Όχι. Εγώ έχω φίλο τον Καδρά.

-Είπα, σιωπή! Ο Καδράς να κάνει φίλους τους ομοίους του. Απαιτώ υπακοήν! Εξάλλου, μου το ζήτησαν οι γονείς σου...

Ο Σταμίρης στάθηκε λίγο και την κοίταξε σα χαμένος. Ύστερα σταύρωσε στο θρανίο τα χέρια του, έχωσε μέσα το πρόσωπό του κι άρχισε να κλαίει σιωπηλά κι απαρηγόρητα.

Έκλαιγε σα μικρός υπήκοος, που του εκθρονίσανε το είδωλό του. Τώρα το σκολειό θα του φαινότανε σαν ένα άδειο σπίτι.

Ο Μέλιος απ' τη θέση του έμεινε στην αρχή άφωνος. Ύστερα, άρχισε σιγά σιγά να καταλαβαίνει...

Κάποιοι άνθρωποι, που δεν ήξερε ποιοι, ούτε για ποιο λόγο, σκάβανε ανάμεσα απ' τους ανθρώπους χαντάκια, σήκωναν αξεπέραστα βουνά. Ποιοι ήταν και γιατί το κάνανε; Ένα μόνο καταλάβαινε. Ότι σ' αυτή τη ζωή είχε ο καθένας τη θ έ σ η του, που δεν ήταν όμοια για όλους. Τώρα, ποιος ήταν αυτός που μοίραζε τις θέσεις;... Μήπως ο θεός; Μα οι μεγάλοι, εξόν απ' τ' άλλα κακά που κάνανε, κάνανε και τούτο: Φκιάξανε το θεό σύμφωνα με το μπόι τους και δεν περίσσευε θεός για παιδιά.

Του 'ρθε να ξεφωνίσει. Να ξεφωνίσει την αδικία. Ύστερα έσφιξε τα χέρια του. Και τότε, για πρώτη φορά, ανακάλυψε ότι η μόνη δύναμη, που μπορούσε να στηρίζεται, ήταν μες στα χέρια του. Ήταν ο ε α υ τ ό ς του. Ο μικρός φτωχός εαυτός του. Κανένας άλλος.



Μενέλαος Λουντέμης, Ένα παιδί μετράει τ' άστρα





ΠΗΓΗ...http://www.o-klooun.com

Έχεις γραφικό χαρακτήρα όταν πληκτρολογείς; Ναι, έχεις.


Ίσως δεν είναι απολύτως σωστός ο τίτλος, όμως ο τρόπος με τον οποίο πληκτρολογούμε και εκφραζόμαστε στο διαδίκτυο πραγματικά μπορεί να αποκαλύψει στοιχεία ψηφιακής ιδιοσυγκρασίας η οποία από την μεριά της επισημαίνει και στοιχεία της συμβατικής μας προσωπικότητας.
Δεν πρέπει να παραλείπουμε να παραδεχτούμε βέβαια πως συχνά υπερβάλουμε στο διαδίκτυο και δεν είναι λίγες οι φορές που συναντώντας τελικά κάποιον διαδικτυακό φίλο αντιλαμβανόμαστε διαφορές στον χαρακτήρα, όμως πολλά στοιχεία της διαδικτυακής μας παρουσίας πράγματι πιστοποιούν στοιχεία του χαρακτήρα μας ή αν μη τι άλλο προϊδεάζουν για το τι να περιμένουμε από έναν συγκεκριμένο χρήστη στην διαδικτυακή συναναστροφή μαζί του.
Γκρίκλις, αυτή η μάστιγα.
H pliktrologisi pou katargei ta or80grafika και μπορεί πραγματικά να σε τυφλώσει.
Είναι ο χρήστης που δεν ενδιαφέρεται για την λεπτομέρεια. Δεν ενδιαφέρεται καν αν ενοχλεί. Δεν αντιλαμβάνεται ποιος χώρος είναι προσωπικός και ποιος δημόσιος.
Δεν αναγνωρίζει σε πόσους απευθύνεται όταν αφήνει ένα σχόλιο, θεωρώντας πως εφόσον σχολιάζει για παράδειγμα σε ένα δικό μου στάτους άρα απευθύνεται αποκλειστικά σε εμένα. Αγνοεί παντελώς πως εκείνη τη στιγμή μπορεί να ενοχλεί τους 4800+ φίλους μου που μπορούν να διαβάσουν το σχόλιο.
Δεν συνηθίζει να σκέφτεται πριν πληκτρολογήσει. Γράφει ό,τι σκέφτεται την ώρα που το σκέφτεται ή και χωρίς να σκέφτεται. Δεν διαβάζει ποτέ τι έχει γράψει πριν πατήσει το Enter – πώς θα μπορούσε άλλωστε;- άρα δεν έχει συνειδητότητα, δεν έχει δηλαδή αίσθηση του πώς ο ίδιος αποκαλύπτεται σε άλλους.
Τα γκρίκλις στα στάτους σημαίνουν πως σε εκείνο το προφίλ θα βρείτε πυρήνα ομοίων. Τίποτα δεν συντηρείται για καιρό αν υπάρχουν αντιδράσεις άρα για να συνεχίζεται μία τέτοια παρουσία σημαίνει πως υπάρχει ισχυρό ποσοστό χειροκροτήματος από ομοίους. Κι αν τελικά αυτοί περνάνε καλά εκεί και μπορούν και συνεννοούνται, οκ, οφείλουμε να τους αναγνωρίσουμε ένα ιδιαίτερο ταλέντο.
[Εδώ να επισημάνω και την περίπτωση όπου κάποιος επειδή είναι γνωστός και σου έχει ξαναμιλήσει, επιλέγει να σου αφήσει ένα άσχημο σχόλιο με άλλο λογαριασμό του πληκτρολογώντας σε greeklish, θεωρώντας πως έτσι δε θα καταλάβεις..τον γραφικό του χαρακτήρα. lol Πρόκειται για τον απόλυτο “γραφικό” χαρακτήρα και δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή :-)]
ΚΕΦΑΛΑΙΑ, ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ.
Είναι ο χρήστης με αυτοπεποίθηση, αυτός που δε θέλει απλά να ξεχωρίζει αλλά πραγματικά πιστεύει πως ξεχωρίζει. Πρόκειται για τον χρήστη που σε μια παρέα όπου μιλούν όλοι, θα σηκωθεί για να μιλήσει και να ακουστεί.
Και εδώ μπορούμε να υποθέσουμε πως οι χρήστες αυτοί δεν αντιλαμβάνονται πόσους μπορούν να ενοχλούν εφόσον τους απασχολεί απλά να ακουστούν.
Τα κεφαλαία σε συγκεκριμένες λέξεις συχνά δεικνύουν οργή ή ένταση αλλά πρέπει να χρησιμοποιούνται με μέτρο ειδικά αν δεν γνωρίζεις να πληκτρολογείς εισαγωγικά και αντ’αυτού πληκτρολογείς <<.
Ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεσαι στο διαδίκτυο είναι ένα αξεσουάρ της διαδικτυακής σου εμφάνισης και τα κεφαλαία είναι το καπέλο που αποφασίζεις να φορέσεις με το ζόρι στο κεφάλι των άλλων.
…Τελείτσες..για…μια..σκέψη..κι έναν……….προβληματισμό.
Δεικνύει πραγματικά διάθεση προβληματισμού με ισχυρή δόση ρομαντισμού ή ιδεοληπτικής όχλησης. Ο χρήστης που πληκτρολογεί με πολλές τελείτσες ενδιάμεσα πραγματικά σκέφτεται πολύ την ώρα που πληκτρολογεί αγνοώντας πως καλό θα ήταν πρώτα να σκεφτεί και ύστερα να πληκτρολογήσει.
Αυτός ο χρήστης θέλει να μιλήσει. Να το βγάλει από μέσα του. Θέλει οπωσδήποτε, όχι τόσο την προσοχή σου, όσο την τρυφερότητα σου. Σπανίως έχει σημασία τι γράφει. Σου ζητά να του δώσεις μια ευκαιρία. Έχει την βεβαιότητα πως σου το οφείλει να γράψει. Πως του το ζητάς. Το περιμένεις. Για αυτό τέτοια στάτους θα τα συναντήσεις συνήθως σε προφίλ ανθρώπων με πολλούς φίλους με τακτικότητα μάλιστα παρουσία στα σχόλια.
Είναι εκνευριστικό να διαβάζεις 5 ή 10 γραμμές στάτους γεμάτο με τελείτσες αλλά πραγματικά υπάρχει τρυφερότητα εκεί. Αγνή τρυφερότητα που πολεμά να εκφραστεί. Αν την αντέχεις μέσα στις σκοτούρες σου τότε την ανέχεσαι.
Αν δεν υπάρχει ανταπόκριση από σχολιαστές ο χρήστης με τις τελείτσες απλά δεν ξέρει τι να γράψει κι αυτό που τελικά κατορθώνει και γράφει, απλά και μόνο για να δηλώσει παρουσία, είναι απολύτως αδιάφορο στους άλλους.
Θαυμαστικά!!! Με ή χωρίς!!!μονάδες!!!111
Κατηγορία χρήστη: ο χειροκροτητής. Σε συμπαθεί πολύ αυτός που δε μπορεί να εκφραστεί ή δε θέλει κι όμως κάθεται και σου προσφέρει ένα διαρκές επιφώνημα θαυμαστικών. Διότι αυτό είναι τα θαυμαστικά. Ένα επιφώνημα.
Εάν ο χρήστης χρησιμοποιεί μονίμως αυτό τον τρόπο έκφρασης, οκ, δεν περιμένεις και πολλά. Πιθανότατα δεν μπορεί να σκεφτεί ή το θεωρεί χάσιμο χρόνου να σκεφτεί ή το βρίσκει απολύτως κοπιαστικό να εκφραστεί. Αφήνεται να κατακλυστεί από το συναίσθημα. Δεν ενδιαφέρεται για την έκφραση. Την φοβάται. Είναι ο χρήστης που σε μια παρέα το μόνο που θα σου απευθύνει όσες φορές συναντήσεις το βλέμμα του είναι «τι άλλα νέα;» αλλά είναι ο πρώτος που θα γελάσει με το αστείο σου. Ψυχούλες.
Έχουν μια γλύκα αυτοί οι χρήστες. Άσε που δε νοιώθεις και υποχρεωμένος να τους απαντήσεις σε κάτι.
Τα θαυμαστικά με τις μονάδες!!!11 δείχνουν εμφανώς εκρηκτικό χαρακτήρα. Είναι αυτός που μερακλώνοντας με το τραγούδι θα σηκωθεί φουριόζος από το τραπέζι, θα πάρει παραμάζωμα το τραπεζομάντηλο, τα ποτήρια, τα πιάτα κι αέρα επανάσταση.
Είναι ο παρορμητικός. Ο «πληκτρολογώ και τρέμω». Δε θέλω να φανταστώ πώς οδηγεί..
Πάνω από 10 γραμμές στάτους ΚΑΙ συμπληρώνει με σχόλιο.
Ο φλύαρος αλλά και αδαής.
Τα facebook status έχουν πλέον επιλογή Edit – όπως και τα σχόλια – όπου εάν θέλεις να διορθώσεις ή να συμπληρώσεις κάτι, πας στο Edit και σε αφήνει να το αλλάξεις.
Αν δεν το γνωρίζεις αυτό, προσπαθείς να διορθώσεις το «κακό» συμπληρώνοντας με σχόλιο.
Ειρήνη Βουτσκόγλου
Μαθηματικός
MSc Πληροφοριακά Συστήματα


Υποτακτικές για μονάκριβες και μονάκριβους


Να περπατάς με το κεφάλι ψηλά.
Να ζεις τίμια και με αξιοπρέπεια.
Να υπερασπίζεσαι την ελευθερία. Τη δική σου και των άλλων.
Να μην επιχαίρεις στις δυσκολίες των άλλων ούτε να θλίβεσαι υπερβολικά στις δικές σου.
Να μη φοβάσαι αυτά που νιώθεις. Αυτά θα σε βοηθήσουν να βγεις στο φως.
Να σκέφτεσαι.
Να γελάς και να κάνεις τους άλλους να γελάνε.
Να αγαπάς.
Να διαβάζεις.
Να τολμάς.
Να μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους.
Να διασκεδάζεις σύμφωνα με την ηλικία σου. Αυτή που νιώθεις ως ηλικία σου.
Να μη δέχεσαι ως σωστό αυτό που λένει οι πολλοί μόνο και μόνο γιατί το λένε οι πολλοί.
Να αποδέχεσαι τα λάθη σου. Να τα αγαπάς και να τα φροντίζεις.
Να συγχωρείς. Να ζητάς να σε συγχωρέσουν.
Να αποφεύγεις τους δύσθυμους και χειριστικούς.
Να ζεις με στυλ.
Να σκέφτεσαι.
Να διαβάζεις.
Να κάνεις φίλους.
Να ακούς μουσική. Πολλή.
Να φροντίζεις το σώμα σου.
Να τολμάς.
Να υπερασπίζεσαι τους αδύναμους.
Να φροντίζεις τα παιδιά.
Να σκέφτεσαι.
Να αναλογίζεσαι κάθε τι.
Να ασχολείσαι με την πολιτική. Ποτέ να μη γίνεις πολιτικός.
Να υπερασπίζεσαι τη δημοκρατία.
Να αποφεύγεις αυτούς που λένε μεγάλα λόγια.
Να απεχθάνεσαι τη βία. Κάθε είδους.
Να μην κλείνεις τα μάτια σου σε αυτό που έρχεται. Θα προσπεράσει πριν το καταλάβεις.
Όταν φοβάσαι να ξέρεις πως όλοι φοβούνται. Δεν είναι και τίποτα κακό αυτό.
Να μη ζεις για την επιτυχία. 
Να μη φοβάσαι την αποτυχία. Πάντα υπάρχει χρόνος για να ξαναπροσπαθήσεις. 
Να μην κυνηγάς την ευτυχία. 
Να μην ξοδεύεσαι.
Να αντέχεις.
Να θυμάσαι πως δεν χρωστάς τίποτα σε αυτούς που σε ανέθρεψαν. Αν τους αγαπάς, τους αγαπάς γιατί αυτοί σου έμαθαν να το κάνεις. 
Να τολμάς.
Να διαβάζεις.
Να αθλείσαι.
Να σκέφτεσαι.
Να αγαπάς.
(Υποτακτικές για μονάκριβες και μονάκριβους)



Εσένα ποιες είναι οι μυρωδιές των παιδικών σου χρόνων;


Της Νατάσας Μαρίνη.

Τι κοινό μπορεί να έχουν η μυρωδιά του νυχτολούλουδου  από το απέναντι σπίτι της γειτονιάς όταν έπαιζες παιδί και οι ποδηλατικές βόλτες που κάνεις τώρα ενήλικας; Και τα δύο φαίνονται τόσο απλά! Τόσο καθημερινά!
Το παιχνίδι του παιδιού στη γειτονιά και οι βόλτες του ενήλικα με το ποδήλατο.
Και όμως υπάρχει κάτι βαθύτερο ανάμεσα σε αυτές τις δύο εικόνες.
Η χρονική στιγμή.
Σαν παιδί έπαιζες έξω στην γειτονιά μόλις άρχιζε να καλοκαιριάζει κατά τις 8 μ.μ. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Κάνεις ποδήλατο μετά τις 8 μ.μ όταν καλοκαιριάζει. Η αίσθηση της βραδιάς είναι ακριβώς η ίδια. Είτε κάνει ζέστη είτε έχει ένα απαλό αεράκι. Και σου είναι τόσο γνώριμη αυτή η αίσθηση τώρα που μεγάλωσες. Όμως δεν θυμάσαι γιατί. Ακόμα και η αναπνοή σου είναι ίδια. Εισπνέεις την όμορφη βραδιά καθώς τα πετάλια γυρίζουν, ακριβώς όπως τότε που έτρεχες  να κρυφτείς πίσω από την μάντρα μέχρι να ακούσεις το “φτου και βγαίνω”.
Και μόλις τελειώσει η βόλτα με το ποδήλατο και γυρίσεις σπίτι, η ίδια ακριβώς ιεροτελεστία. Μπάνιο, βραδινό φαγητό, ίσως λίγη τηλεόραση και ύπνο. Και επειδή είναι καλοκαίρι, όπως τότε έτσι και τώρα οι ρυθμοί είναι πιο χαλαροί και δε σε νοιάζει να κοιμηθείς λίγο πιο αργά. Και την ώρα που πέφτεις στο κρεβάτι και κλείνεις τα μάτια, έρχεται αυτή η γνώριμη μυρωδιά που πριν λίγο μύρισες στη βραδινή βόλτα με το ποδήλατο. Και έρχονται οι εικόνες. Οι αναμνήσεις. Οι φωνές
5,10,15,20,25…
Βλέπω μια σκιά πίσω από το δέντρο. Τρέχα να προλάβεις σε είδε. Φτου μία Μαρία! Ναι είναι οι φωνές των παιδικών σου φίλων από τη γειτονιά που έπαιζες παιδί. Με τα χρόνια ξέχασες.
Όμως το παιδί που υπάρχει μέσα σου και αναζητάει την ίδια ευχαρίστηση, την ίδια αίσθηση σε οδήγησε στις βραδινές βόλτες με το ποδήλατο. Αυτό το ανέμελο παιδί, το γελαστό, χωρίς βαριές σκέψεις και σκοτούρες αναζητάει ακόμα και τώρα στιγμές ξεγνοιασιάς, ηρεμίας και παιχνιδιού.
Και όλα αυτά στα θύμισε αυτή η μυρωδιά του νυχτολούλουδου που τυχαία βρέθηκε στο δρόμο που πέρασες με το ποδήλατο. Και ενώ δεν το κατάλαβες εκείνη την δεδομένη στιγμή, αυτή ξεπήδησε από το παρελθόν και ήρθε στο εδώ και το τώρα.
Γιατί είναι το ίδιο νυχτολούλουδο που μύριζε στον απέναντι κήπο όταν εσύ παιδί έπαιζες κρυφτό στην γειτονιά σου. Είναι το ίδιο παιδί που μεγάλωσε και έγινε εσύ! Είναι τα ίδια πόδια που έτρεχαν να κρυφτούν με αυτά που τώρα γυρίζουν τα πετάλια του ποδηλάτου.
Κατάλαβες; Δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα. Απλά μεγάλωσες και ξέχασες. Είδες μια μυρωδιά τι μπορεί να κάνει; Να θυμηθείς όλα αυτά που ήσουν και συνεχίζεις να είσαι. Στο ξαναείπα και πριν.
Το μικρό παιδί του τότε ζει μέσα στον ενήλικα του τώρα και πάντα θα βρίσκει τρόπο να ξεπηδάει μέσα από μία ανάμνηση. Μια εικόνα. Μια μυρωδιά. Μπορεί να είναι η μυρωδιά από το μαλλί της γριάς, της τσιχλόφουσκας  και από τόσες άλλες.
Περιμένω να γράψεις τις μυρωδιές των δικών σου παιδικών χρόνων!Ναι σ’ εσένα το λέω που διαβάζεις!





ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...