Καλώς ήρθατε στον ιστότοπο του ιστορικού μας χωριού, όπου μπορείτε να δείτε άρθρα, που αφορούν όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού γίγνεσθαι. Περιπλανηθείτε στις αναρτήσεις μας για να ταξιδέψετε σε μια πλούσια ποικιλία θεμάτων που ετοιμάζουμε με μεράκι και αγάπη για τον ευλογημένο μας τόπο.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΜΕ ΤΟ GOOGLE MAPS
Κλίκ στην εικόνα

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

Ι.Μ Αγίου Ιλαριωνος

Ιερός Ναός Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη του χωριού.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άποψη πλατείας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Νερόμυλος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πετροντούβαρο.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Σοκάκι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Ι.Μ Αγίου Ιλαρίωνος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Πανοραμική άποψη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Καταρράκτης.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Αγία Παρασκευή.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Φράγμα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

"Μπιτσκία".

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εξωκλήσι.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χορευτικός σύλλογος.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Εκκλησία - κοινότητα.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Το μνημείο των ηρώων.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Άνοιξη.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

ΠΡΟΜΑΧΟΙ

Χειμώνας.

Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2018

Άκου Έφη τί είναι Σκλήρυνση Κατά Πλάκας...


Η Αργυρώ Γιαννουδάκη γράφει γράμμα στην Υπουργό Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, με αφορμή το γεγονός ότι παραμένει εκτός λίστας των μη αναστρέψιμων ασθενειών η σκλήρυνση κατά πλάκας.  

Κυρία Υπουργέ Εργασίας, επειδή προφανώς δεν γνωρίζετε τι είναι η σκλήρυνση κατά πλάκας, θα σας βοηθήσω να μάθετε, μήπως και την επoμένη που θα πάτε στο γραφείο κόψετε την κακόγουστη πλάκα και κάνετε αυτό που πρέπει, την εντάξετε δηλαδή, στη σχετική λίστα.
Έχω το θλιβερό προνόμιο να έχω στο στενό οικογενειακό μου περιβάλλον δύο άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας, τον πατέρα μου και τον αδελφό μου, επομένως αν μη τι άλλο έχω άποψη αν είναι βαριά και μη αναστρέψιμη ασθένεια. 
Επειδή συνήθως είναι ευκολότερο να αντιληφθούμε μία κατάσταση αν μπούμε στη θέση του άλλου, γι αυτό αποφάσισα να σας γράψω μία φανταστική ιστορία. 

«Μία φορά κι έναν καιρό ήταν λοιπόν, μία νέα κοπέλα η Έφη. Καταξιωμένη στο χώρο της, είχε ανέλθει γρήγορα επαγγελματικά. Όλα έβαιναν καλώς στη ζωή της έως εκείνη την αποφράδα μέρα... Ήταν αρκετά στρεσαρισμένη όταν έπεσε το βράδυ στο κρεβάτι και δυσκολεύτηκε να κοιμηθεί, είχε ανάγκη να ξεκουραστεί. Στριφογύριζε αρκετή ώρα έως ότου τα καταφέρει. 
Το πρωί άκουσε δύσθυμη το ξυπνητήρι άνοιξε τα μάτια της όμως δεν έβλεπε καλά. Το έψαξε με το χέρι της το έκλεισε και στη συνέχεια έτριψε τα μάτια της. Τα ξανάνοιξε, όμως η θολούρα παρέμενε. 
Αποφάσισε να σηκωθεί γρήγορα να πάει στο μπάνιο να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπο της ελαφρώς πανικοβλημένη. Ένιωθε τα πόδια της κάπως μουδιασμένα. Όπως όταν στραβοκοιμάσαι και κόβεις τη ροή του αίματος. Αυτό το απαίσιο συναίσθημα που ευτυχώς περνά μετά από λίγα δευτερόλεπτα συνήθως, τώρα δεν έλεγε να περάσει. 
Ψαχούλεψε τις παντόφλες της με τα πόδια της, όμως ήταν αδύνατον να τις βρει. Χρειάστηκε να κοιτάξει κάτω για να τις εντοπίσει. Τις φόρεσε όπως-όπως και με δυσκολία πήγε στο μπάνιο. Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο της σκουπίστηκε και κοιτάχτηκε στον καθρέπτη. Το είδωλο της παρέμενε θολό, παρότι δεν είχε ποτέ κανένα πρόβλημα με την όραση της έως τώρα. 
Είχε ήδη αρχίσει να νιώθει ανησυχία, όμως τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν κατέβασε το εσώρουχο της και κάθισε στη λεκάνη της τουαλέτας, ένιωθε γεμάτη την κύστη της, όμως στην εντολή που έδινε ο εγκέφαλος να αδειάσει δεν υπήρχε καμία ανταπόκριση. 
Επέστρεψε στο δωμάτιο και πήρε να αρχίσει να ντύνεται. Παρατήρησε ότι δυσκολευόταν να κουμπώσει τα κουμπιά από το πουκάμισο, γιατί αυτό το περίεργο μούδιασμα ταλαιπωρούσε και τα χέρια της, σαν να είχε χάσει την αφή της. 
Φόρεσε το παντελόνι της και στη συνέχεια κατευθύνθηκε στην παπουτσοθήκη. Έβγαλε τις ψηλές της γόβες και τις φόρεσε στα πόδια της. Αυτή τη φορά όμως δεν κατάφερε παρά να κάνει ελάχιστα βήματα. Έπεσε κάτω. Τα τακούνια είχαν καταστραφεί κουνούσαν. Πανάθεμα την ώρα και τη στιγμή, τόσα λεφτά είχε δώσει...
Τις έβγαλε τις κράτησε στο χέρι της και έλεγξε τα τακούνια. Περίεργο. Δεν κουνιόταν καθόλου...
Διάλεξε ένα χαμηλό ζευγάρι δετά παπούτσια. Τα φόρεσε και προσπάθησε πολλές φορές να τα δέσει. Ήταν αδύνατον! Δεν αισθανόταν τα χέρια της, έβαλε τελικά κάτι μπαλαρίνες. 
Αποφάσισε ότι η σύσκεψη που την περίμενε στη δουλειά έπρεπε να περιμένει. Το φρόνιμο θα ήταν να πάει στο νοσοκομείο. 
Κάλεσε ένα ταξί και πανικοβλημένη κατευθύνθηκε στο νοσοκομείο. 

Οι γιατροί μόλις τους μίλησε για τα συμπτώματα έδειξαν ανησυχία και αμέσως προχώρησαν στην εισαγωγή της. Εξετάσεις αίματος, μαγνητικές τομογραφίες και παρακέντηση στην σπονδυλική στήλη. Στην τελευταία ο νευρολόγος την προειδοποίησε ότι δεν έπρεπε να κουνηθεί καθόλου γιατί κινδύνευε να μείνει παράλυτη. 
Την έβαλαν να καθίσει στο κρεβάτι και αφότου έσκυψε όσο πιο μπροστά μπορούσε, ένιωσε έναν οξύ αφόρητο πόνο από την βελόνα που διαπερνούσε τον μεσοσπονδύλιο δίσκο για να φτάσει στο μυελό. 
Για το επόμενο 24ωρο έπρεπε να μείνει ακίνητη στο κρεβάτι. Έτσι κι έγινε υποφέροντας από απίστευτο πονοκέφαλο. 
Παρότι, διάγνωση δεν υπήρξε, αποφασίστηκε άμεσα να της χορηγηθεί ενδοφλέβια κορτιζόνη. 

Τον επόμενο ένα χρόνο έως ότου γινόταν η διάγνωση ότι έπασχε τελικά από σκλήρυνση κατά πλάκας, είχε ξεκινήσει τα αντικαταθλιπτικά και τίποτα πια δεν ήταν όπως πριν. Έπρεπε απλώς να μάθει να συνυπάρχει με μία ασθένεια, την οποία για να αντιμετωπίσει, έπρεπε από δω και πέρα τις μισές μέρες της ζωής της να νιώθει άρρωστη. 
Σε αυτό οφειλόταν η αγωγή ιντερφερόνης που της πρότειναν. Μέρα παρά μέρα θα έπρεπε να πηγαίνει στο ψυγείο και να παίρνει το φιαλίδιο με το φάρμακο να το τοποθετεί στην αυτόματη πλαστική σύριγγα και να τρυπιέται κυκλικά, σε χέρια πόδια και κοιλιά. Η ένεση γινόταν το βράδυ και την επόμενη μέρα έτρεμε από το ρίγος που της προκαλούσε ο πυρετός και ο πόνος στα κόκαλα. 
Τα μουδιάσματα όμως δεν υποχώρησαν μετά από ένα εξάμηνο, ο οργανισμός της δεν ανταποκρινόταν στη θεραπεία... 
Ήδη ο προϊστάμενος της, είχε ζητήσει την αντικατάσταση της, αφού δεν ήταν σε θέση να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Λίγο καιρό αργότερα απολύθηκε.
Το μόνο που την ανακούφιζε ήταν αυτή η αναθεματισμένη κορτιζόνη. Τα μουδιάσματα υποχωρούσαν με την είσοδο της στην κυκλοφορία, μα ταυτόχρονα ένιωθε την καρδιά της να χτυπά σαν τρελή. Μία απίστευτη νευρικότητα και στρες την κατέβαλλαν. Είχε χάσει κάθε ίχνος αισιοδοξίας. 
Τα απλά καθημερινά πράγματα βαθμιαία μετατρέπονταν σε Γολγοθάς. Να πιάσει τα χάπια από το τραπέζι και να τα φέρει στο στόμα της, να σηκώσει το μπουκάλι με το κρύο νερό και να γεμίσει το ποτήρι, να μεταφέρει την κατσαρόλα με το φαγητό από την κουζίνα στον πάγκο. Τα χέρια και τα πόδια δεν υπάκουαν πια. Οι κινήσεις λιγόστεψαν και έγιναν πιο δύσκολες, ενεργοβόρες. Το να κάνει μπάνιο της προκαλούσε απίστευτη κόπωση, το να ανέβει μία σκάλα ήταν εφιάλτης και όσο ο καιρός ζέσταινε πέθαινε από εξάντληση. 

Αρνήθηκε δύο χρόνια να κρατήσει μπαστούνι. Και όταν το αποφάσισε δεν άντεξε τα επίμονα βλέμματα της γειτονιάς. Είναι που ψυχολογικά είχε γίνει ράκος.  
Εκείνο όμως που την σημάδεψε ήταν η τελευταία φορά που κόλλησε μια απλή ίωση. Έμεινε στο κρεβάτι καθηλωμένη επί 15 μέρες, ανήμπορη να αυτοεξυπηρετηθεί. Πώς να ξεχάσει ότι στην προσπάθεια της να φτάσει στο μπάνιο έπεσε και αδυνατώντας να σηκωθεί και λερώθηκε... Μεγαλύτερη αυτοταπείνωση δεν μπορούσε να φανταστεί. 
Η παρέα της, είχε πάψει πια να είναι ευχάριστη. Κι ενώ είχε την ανάγκη των φίλων της, με την συμπεριφορά της τους απόδιωχνε μακριά της. 

Το επόμενο καλοκαίρι δοκίμασε μία νέα θεραπεία, όταν εισήχθη στο νοσοκομείο σε έξαρση. Ο γιατρός αφού της χορήγησε ένα σχήμα κορτιζόνης της είπε ότι για τις επόμενες ημέρες έπρεπε να ξεκινήσει με 36 χάπια κορτιζόνης και σταδιακά να τα μειώνει...
Ούτε αυτό είχε αποτέλεσμα. Όταν ολοκλήρωσε τη θεραπεία, διαπίστωσε ότι είχε εξαιρετικά συχνές επισκέψεις στην τουαλέτα. Μετά από αιματολογικό έλεγχο διαπιστώθηκε ότι είχε και διαβήτη....
Ο άνθρωπος που βρισκόταν συνεχώς δίπλα της όλο αυτό το διάστημα ήταν η μητέρα της, η οποία θα μπορούσε οποιοσδήποτε να καταλάβει ότι είχε εξοντωθεί ψυχολογικά και σωματικά. Ένιωθε ότι δεν μπορεί να κάνει την κόρη της ευτυχισμένη και αυτό τη διέλυε, όμως δεν έπρεπε να το δείχνει. 
Η Έφη περιμένει τη θεραπεία που θα δώσει τέλος στο βάσανο της. Έχοντας χάσει ένα μικρό ευτυχώς ποσοστό της περιφερειακής της όρασης. Διέκοψε τις θεραπείες και προσπαθεί να αποδεχτεί την κατάσταση της τρία χρόνια μετά. 
Σε περιόδους έξαρσης της ασθένειας πηγαίνει στο νοσοκομείο και κάνει αγωγή με κορτιζόνη. Είναι πλέον 36 και σκέφτεται ότι θα ήθελε ένα παιδί με τον σύντροφο της. Όμως, ξέρει ότι μία εγκυμοσύνη μπορεί να σημάνει ραγδαία επιδείνωση της κατάσταση της. Είναι επίσης που σκέφτεται ότι ίσως υπάρχουν μέρες που δεν θα μπορεί να το σηκώσει αγκαλιά όταν εκείνο θα κλαίει για να το ταΐσει ή να το αλλάξει πάνα και η σκέψη την τρομάζει. Την τρομάζει η ζωή πια, την τρομάζουν τα απλά καθημερινά πράγματα, την τρομάζει πώς έχει αλλάξει.
Προσπαθεί να διαχειριστεί τον σε μόνιμη βάση θυμό με τον εαυτό της, για το ότι δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί, όμως αντί να δείχνει την ευγνωμοσύνη της στη μητέρα και τον σύντροφο της που είναι κερί αναμμένο δίπλα της, γίνεται ολοένα και πιο απότομη απέναντι τους, λες και εκείνοι είναι που ευθύνονται για την κατάσταση της. 
Είναι που πάντα ήταν δραστήρια και δεν αντέχει το στίγμα της αναπηρίας. Ντρέπεται να βγαίνει έξω από το σπίτι σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, με δρόμους, πεζοδρόμια ακατάλληλα, υπηρεσίες και καταστήματα που δεν της επιτρέπουν την ελεύθερη πρόσβαση και κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό της.
Και σαν να μην έφτανε αυτό κάποιοι αποφάσισαν ότι η πολλαπλή σκλήρυνση της είναι ιάσιμη...»

Η πολλαπλή σκλήρυνση είναι μία ασθένεια, της οποίας τα συμπτώματα διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, όπως επίσης και ο χρόνος διάγνωσης. Ο πατέρας μου πάσχει από το 1997 και διαγνώστηκε πριν από 3-4 χρόνια, αυτή τη στιγμή δύσκολα αυτοεξυπηρετείται μόνος του. Ο αδελφός μου νόσησε το 2010 και διαγνώστηκε περίπου 2 χρόνια μετά, παρότι η ασθένεια ξεκίνησε φοβερά επιθετικά, πλέον μπορεί να είναι απόλυτα λειτουργικός με εξαίρεση τις περιόδους που είναι σε έξαρση. Αμφότεροι είναι υποχρεωμένοι να ζουν με την σκλήρυνση, γιατί γνωρίζουν ότι δεν είναι κάτι περαστικό.  

Θα ήθελα να ευχηθώ σε όποιον πήρε την απόφαση να θέσει την ΣΚΠ εκτός λίστας και... στα δικά του, ιάσιμη είναι άλλωστε... αλλά δεν θα το κάνω ούτε για αστείο.
Θα ζητήσω απλώς να σεβαστείτε την κατάσταση των ασθενών και να πράξετε το αυτονόητο, κάνοντας το ελάχιστο για να διευκολύνετε τη ζωή τους. 



"Το κινητό". Χρονογράφημα του Τρύφωνα Ούρδα


                                                      ΤΟ   ΚΙΝΗΤΟ
Πόσα χρόνια είχαμε να βρεθούμε με τον Γιώργο κι εγώ δεν ξέρω. Πάντως πολλά! Προχτές ξαφνικά με πήρε στο κινητό. Πηγαίνοντας μ’ έναν άλλο φίλο του σ’ ένα διπλανό Νομό, μου είπε πως θα περνούσε και από την πόλη μας για να με δει και να πιούμε μαζί έναν καφέ.
Ήρθε λοιπόν ο φίλος και καθίσαμε σε μια καφετερία. Ειλικρινά τρομάξαμε ν’ αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον!  Ο καιρός βλέπετε..!  Άλλωστε όταν γνωριστήκαμε ήμασταν παιδιά. Νέοι επίσης και όταν χωριστήκαμε και ο καθένας τράβηξε το δρόμο της ζωής του. Τώρα όμως, μετά από τόσα χρόνια τι να περιμένεις! Δυστυχώς γίναμε αγνώριστοι. Τέλος πάντων!
Και ενώ πριν καλά-καλά αρχίσουμε να μιλάμε, τι άλλο για… τη «σημερινή μας κατάσταση», χτύπησε το τηλέφωνό του.
-Έλα ρε, τον ακούω να λέει, πως είσαι, τι κάνεις. Είμαι στ…  και πάω για τ… Προς το παρόν με βρίσκεις να πίνω καφέ μ’ έναν φίλο μου από τα παλιά.
Μιλούσε ο Γιώργος κι εγώ τον άκουγα. Δεν ήξερα βέβαια με ποιον, ωστόσο όμως τον περίμενα να τελειώσει για να πούμε τα δικά μας. Και έλεγε ο φίλος και γελούσε, και άλλαζε σταυροπόδι, και ίσιωνε αμήχανα τις πέντε-έξι άσπρες τρίχες που έμειναν στη φαλάκρα του, και μετακινούσε τις θέσεις του φλιτζανιού με τον καφέ πάνω στο τραπέζι, και έξυνε τον λαιμό του, και εγώ έλεγα και ξανάλεγα από μέσα μου, τώρα θα τελειώσει, ύστερα θα τελειώσει, τώρα θα πει το «γεια», ύστερα θα το πει, ώσπου μετά από κανα-μισάωρο  και βάλε συνομιλίας, το είπε!
Έτσι πέταξε με θόρυβο το κινητό πάνω στο τραπέζι, δίπλα απ’ τους καφέδες, κοίταξε προς εμένα και μου είπε:
-Λοιπόν τι λέγαμε;
Προσπάθησα να θυμηθώ τι ακριβώς είχαμε αρχίσει να λέμε, όμως μου ήταν λίγο δύσκολο γιατί με το έκτακτο τηλεφώνημά του πέρασε αρκετή ώρα και το ξέχασα. Όταν μετά από πίεση της μνήμης μου το θυμήθηκα, χτύπησε πάλι το τηλέφωνό του.
Έλα ρε γυναίκα, τον ακούω πάλι να λέει…
Ύστερα, χαμηλώνοντας λίγο τη φωνή του για να μην ακούνε και οι άλλοι στο μαγαζί, έπιασε τηλεφωνική κουβέντα μαζί της. Τι να έκανα κι εγώ, από ευγένεια, για να μην μου πει πως κρυφακούω, τραβήχτηκα λίγο μακριά του και έκανα ότι βλέπω έξω από το κατάστημα, στην πλατεία, τον κόσμο που περνούσε. Κατ’ αυτόν τον τρόπο βλέποντας τη μια έξω, την άλλη το φίλο μου πότε θα τελειώσει να μιλά για να κάνουμε μαζί διάλογο, είναι σίγουρο ότι πέρασε άλλο ένα μισάωρο. Τι έλεγε τόση ώρα με τη γυναίκα του, που την άφησε πιστεύω το πρωί στο σπίτι τους, δεν μπόρεσα να εξηγήσω. Τον δικαιολόγησα όμως λέγοντας στον εαυτό μου ότι οικογένεια είναι και κανένας δεν μπορεί να ξέρει τα «οικογενειακά» του άλλου!
Ώσπου τελείωσε και αυτή η συνδιάλεξη και ο Γιώργος από τα «παλιά», γύρισε πάλι σε μένα και χτυπώντας μου τον ώμο, με ρώτησε γελαστός τι κάνω, πως είμαι και τέτοια. Αλλά δεν πρόλαβα να του απαντήσω. Χτύπησε πάλι το τηλέφωνό του!

-Βρε, τον ακούω να λέει κοιτάζοντας την οθόνη του κινητού του, με θυμήθηκε η μάνα μου!
Μ’ ένα μειδίαμα στα χείλη και φωνάζοντας αρκετά δυνατά, προφανώς επειδή δεν άκουγε η μάνα του, έσπασαν τ’ αυτιά μου να τον ακούω να λέει, πού βρίσκονται τώρα με τη γυναίκα του, τι κάνουν και πως περνάνε τα παιδιά τους, πώς πάνε με τις σπουδές τους και γιατί ο ίδιος δεν μπόρεσε να την επισκεφτεί τον τελευταίο μήνα. Εγώ περιμένοντας και τώρα υπομονετικά να τελειώσει, χαμήλωσα τα μάτια μου στο πάτωμα και έλεγα πάλι από μέσα μου. «Μάνα είναι αυτή και πολλά έχει να πει με τον γιο της»!
Σε κάποια στιγμή από συνήθεια, κοίταξα το ρολόι μου. Είδα ότι ήμασταν μαζί στην καφετερία πάνω από μιάμιση ώρα και δεν είχαμε ανταλλάξει κουβέντα. Άρχισα κάπως ν’ ανησυχώ, γιατί ο ίδιος ο φίλος μου είπε, πως δεν θα έμενε μαζί μου πάνω από μια ώρα, επειδή δεν τον έπαιρνε ο χρόνος εκεί που θα πήγαινε. 
Τελικά με τις σκέψεις αυτές, τον ακούω σε κάποια στιγμή να λέει «γεια-γεια» στη μάνα του. Άντε λέω επιτέλους να μιλήσουμε και να απαντήσω στην ερώτησή του, «πώς είμαι» και «πώς πάω». Πάλι όμως δεν πρόφτασα, γατί νέο χτύπημα του κινητού του με σταμάτησε «κακήν κακώς».
-Άντε βρε παιδί μου, τον ακούω να λέει. Πού είσαι; Η μάνα σου έφαγε τον τόπο να σε ψάχνει. Χτες δεν επικοινώνησες καθόλου μαζί μας! Και ενώ έλεγε αυτά, έσκυψε προς εμένα και κλείνοντας με το χέρι του το μικρόφωνο του τηλεφώνου, μου είπε:
-Ο γιος μου είναι. Με παίρνει από την Κομοτηνή που σπουδάζει…
Έτσι, άντε πάλι από την αρχή έγινα ακροατής των τηλεφωνημάτων, του απ’ αρκετών χρόνων «πίσω» φίλου μου, ήτοι του φίλου μου που είχα να τον δω από τον «στρατό» που λέμε και τώρα που τον βρήκα και με βρήκε βεβαίως, η τηλεφωνία με την εξέλιξή της, δεν μας αφήνει να πούμε από κοντά, τι κάνουμε, ούτε πώς περνάμε, ούτε και να θυμηθούμε τα παλιά μας, ούτε να κοιτάξει ο ένας τον άλλον στα μάτια, ούτε να δακρύσουμε και να συγκινηθούμε για τον καιρό που πέρασε και μας πήρε μαζί του σε ανύποπτες και περίεργες εποχές, ούτε τέλος να πούμε δυο λόγια και να παρηγορηθούμε για κάποια από τα όνειρά μας που δεν έγιναν πραγματικότητα..! Τι να πει κανείς…
Με όλα τα παραπάνω που περνούσαν από το μυαλό μου σαν μελαγχολικές σελίδες αισθηματικού μυθιστορήματος, άρχισα να αισθάνομαι κάπως περίεργα. Θα έλεγα «τέρμα» παραπονεμένος. Ήθελα πολύ να μιλήσω με τον φίλο μου. Όμως αυτό το έβλεπα αδύνατον! Δεν ξέρω βέβαια αν και ο φίλος μου αισθανόταν το ίδιο με μένα. Πάντως, από τις κουβέντες του στο τηλέφωνο, τον τρόπο που με κοιτούσε, που κουνούσε τα χέρια του και άλλαζε θέση στην καρέκλα και την «εν γένει» εικόνα του απέναντί μου, δεν μου φάνηκε και πολύ πως κάναμε τις ίδιες σκέψεις!
Κάποτε λοιπόν, κουβέντα στη κουβέντα, σταμάτησε να μιλάει και με τον γιο του. Πήρε μια βαθιά ανάσα και άπλωσε το χέρι του για να πάρει και να πιει λίγο από τον καφέ που παραγγείλαμε. Τι καφέ δηλαδή, νεροζούμι σωστό, κρύο και μπαγιάτικο μετά από τόση ώρα που βγήκε από το μπρίκι και μας τον έφερε το γκαρσόν. Τράβηξε μια καλή ρουφηξιά και πριν προλάβω να του πω για εκείνο που με ρώτησε, δηλαδή για τη ζωή μου και τα υπόλοιπα και αντίστοιχα βεβαίως να τον ρωτήσω κι εγώ τα ίδια για κείνον, ξαναχτύπησε ο «δαίμονας» του τηλεφώνου! Σαν είδε ποιος τον καλούσε, σηκώθηκε απότομα από την καρέκλα και μου είπε:
Πω-πω με καλεί ο φίλος να πάω να τον βρω στο σημείο που μ’ άφησε και να φύγουμε!
Στα γρήγορα πέταξε το παλτό στην πλάτη του, μου έδωσε το χέρι, εγώ του έδωσα το δικό μου, τα σφίξαμε, μ’ αγκάλιασε και απομακρύνθηκε βιαστικά από κοντά μου λες και τον κυνηγούσαν. Πάνω σ’ αυτή του τη βιασύνη, εγώ ίσα που πρόλαβα να του πω ένα «γεια» πνιγμένο στο λαιμό μου. Επί πλέον φανερά στεναχωρημένος από την όλη κατάσταση, όπως «εν τέλει» αυτή διαμορφώθηκε, βγήκα έξω από το κατάστημα και του φώναξα από μακριά ενώ αυτός έφευγε, να με «πάρει στο τηλέφωνο» για να του απαντήσω στην ερώτησή, «πώς τέλος πάντων είμαι στην υγεία μου…», μια και αυτό δεν μπόρεσα να του το πω από κοντά, λόγω της «έρμης» της τεχνολογίας..!
Επέστρεψα στο μαγαζί και κάθισα εκεί μόνος μου προβληματισμένος. Που φτάσαμε τελικά σκέφτηκα! Και βέβαια που θα πάμε ακόμα! 
Αυτή η «εξέλιξη» γενικά στη ζωή μας, αναρωτήθηκα, όπως και να την εννοεί ο καθένας από εμάς, μας φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά ή μας απομακρύνει; 
Ο σημερινός μας «πολιτισμός», μας ενώνει ή μας χωρίζει;                                                                     
                                                                                                                                  10-1-2018
                                                                                                             ΤΡΥΦΩΝ  ΟΥΡΔΑΣ

Γιάννης Σηφάκης σε εκδήλωση του ΕΛΓΟ - ΔΗΜΗΤΡΑ : Να μην πουλάμε χύμα τα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα της Πέλλας-


Γιάννης Σηφάκης σε εκδήλωση του ΕΛΓΟ – ΔΗΜΗΤΡΑ :  Να μην  πουλάμε χύμα τα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα της Πέλλας 
Τώρα να ιδρυθούν πολλές νέες οργανώσεις παραγωγών αγροτών και κτηνοτρόφων στην Πέλλα. Ήδη οι δέκα πρώτες ιδρύονται.
Να οργανώσουμε το κεράσι, το ροδάκινο, το δαμάσκηνο, το βερίκοκο, το σπαράγγι, το μήλο, το κάστανο και όλα τα άλλα γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, να τα παράγουμε ποιοτικά, να τα συγκεντρώνουμε, να τα τυποποιούμε, να τα συσκευάζουμε, να τα μεταποιούμε και να εισπράξει ο αγρότης και ο κτηνοτρόφος την προστιθέμενη αξία των προϊόντων. 
Οργάνωση- ποιοτική επιστημονική γεωργία- συγκέντρωση προιόντων – τυποποίηση- συσκευασία – μεταποίηση και εύρεση ποιοτικών αγορών η λύση. 
Να εκμεταλλευτεί ο αγρότης το Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης, να μπεί στ Ευρωπαϊκά προγράμματα. Να ιδρυθεί αργότερα Κοινοπραξία Οργανώσεων παραγωγών ( ή αντίστοιχη οργάνωση) που να έχει δύναμη να διαμορφώνει εξελίξεις. 
Η υποβάθμιση της Πέλλας από τις πρώτες πέντε θέσεις το 1990 στο βιωτικό επίπεδο στην χώρα στις  πέντε τελευταίες σήμερα οφείλεται κατά μεγάλο ποσοστό στην διάλυση της οργάνωσης του αγροτικού κόσμου.
Η πολιτεία θεσμοθέτησε ρεαλιστικό τρόπο επανεκκίνησης της οργάνωσης του αγρότη και του κτηνοτρόφου με νέα υγιή νοοτροπία. 
Εμπορικές συμπράξεις συνεταιρισμών μεταξύ τους αλλά και με εμπόρους για να μπορέσουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί και να μπούμε στις αγορές.
Ενίσχυση του ΣΕΑΣ Πέλλας και της νεοϊδρυθείσης Διεπαγγελματικής Πυρηνόκαρπων
Η Πέλλα μπορεί, αρκεί να οργανωθεί και να βάλει στόχους μακριά από τις παθογένειες του παρελθόντος και όλους τους παράγοντες που την καθήλωσαν τόσο χαμηλά. 
Η εκδήλωση του ΕΛΓΟ – ΔΗΜΗΤΡΑ στην Σκύδρα με την παρουσία τριών Δημάρχων της Πέλλας, επιστημόνων που εισηγήθηκαν, συνεταιριστών, αγροτικών συλλόγων και αγροτών είχε μεγάλη επιτυχία και το ενδιαφέρον για το θέμα που αφορά την ίδρυση οργανώσεων παραγωγών με την νέα νομοθεσία προκαλεί ισχυρό ενδιαφέρον στους αγρότες και κτηνοτρόφους της Πέλλας.
Ο βουλευτής εξήρε και την πολύ καλή δουλειά που γίνεται στην Σκύδρα στον ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ, την σημαντική προσπάθεια του Μιχάλη Σιδηρόπουλου και των συνεργατών του και τις σημαντικές δυνατότητες που έχει αυτή η δομή που, αναβαθμιζόμενη, μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα στην Πέλλα. 

Η ΣΟΝΕ για τα παιδιά της Παιδοογκολογικής Μονάδας του ΑΧΕΠΑ


Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε!

Όλοι μπορούμε να δώσουμε έστω 1€ για αυτά τα παιδιά!
Μπορείς να βοηθήσεις? 

Αριθμός Λογαριασμού: 5228086471182
Iban: GR57 0172 2280 0052 2808 6471 182

Όνομα δικαιούχου: Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Ελλάδος (ΣΟΝΕ) 
Παρατηρήσεις: Για την παιδοογκολογική μονάδα του ΑΧΕΠΑ
Τράπεζα Πειραιώς.

♫♪ ♫♫♪ ♫♫♪ ♫♫♪ ♫♫♪ ♫

Η Συναυλία τελεί υπό την Αιγίδα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας σε συνεργασία με την Ι. Μ. Θεσσαλονίκης.
Διοργάνωση: Λέσχη LIONS Θεσσαλονίκη - Μακεδονία

Φιλανθρωπική Συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων Ελλάδος για τα παιδιά της Παιδοογκολογικής Μονάδας του ΑΧΕΠΑ

Είσοδος: 10€
Προπώληση από τα Βιβλιοπωλεία: Μαλλιάρης Παιδεία - Θεσσαλονίκη / Μαλλιάρης Παιδεία - Malliaris Paedia

Η Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Ελλάδος στο Βελλίδειο.
Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2018. Ώρα: 20:00

Ώρα προσέλευσης 18.45 / Ώρα Έναρξης συναυλίας 20:00

Συμμετέχουν: ο Τενόρος Σταύρος Σαλαμπασόπουλος, ο Ιωάννης Λαζόπουλος, η Άσπα Μαυρίδου και οι τραγουδιστές της ΣΟΝΕ: Έλενα Τιτίρλα & Νικόλας Σαββίδης. 

- Γυναικεία Χορωδία "Νηρηίδες" Δήμου Παλαιού Φαλήρου
(Μουσική Διδασκαλία: Κατερίνα Βασιλικού)

- Γυναικεία Χορωδία ''Καλλιτεχνήματα'' Κερατσινίου
(Μουσική Διδασκαλία: Μαρία Μιχαλοπούλου)

- Παιδική Χορωδία Ι.Ν. Αγ. Βαρβάρας Αργυρούπολης
(Μουσική Διδασκαλία: Λώρα Πετροπούλου)

- Παιδική Χορωδία Αιγινίου "Canto Olympus" 
(Μουσική Διδασκαλία: Μιχάλης Καριοφυλλίδης) 

- ''Αγγέλων Φωνές'': Παιδική - Νεανική Χορωδία Ι. Μ. Σερρών & Νιγρίτης (Μουσική Διδασκαλία: Μαρία Κουβακλή)

- Παιδική - Νεανική Χορωδία Πολιτιστικού Συλλόγου Αθανασίου Χριστόπουλου Καστοριάς
(Μουσική Διδασκαλία: Δημήτρης Θεοδωράκης)

- Παιδική - Νεανική Χορωδία της ΣΟΝΕ (Μουσική Διδασκαλία: Ευάγγελος Αραμπατζής)

- Το συγκρότημα: Monimas

Διευθύνει ο Ευάγγελος Αραμπατζής.

Επίσης, θα παρευρεθούν εκπρόσωποι από την Πολιτειακή, Πολιτική Θρησκευτική και Στρατιωτική Ηγεσία της Χώρας.

Το φουαγιέ του Βελλιδείου θα κοσμείται με έργα ζωγραφικής της ''Κιβωτού Ολιστικής παιδείας των Ενόπλων Δυνάμεων''. Τα συγκεκριμένα εκθέματα θα είναι διαθέσιμα προς αγορά. Το 50% του αντιτίμου που αντιστοιχεί σε κάθε έργο θα διατεθεί στον σκοπό της συναυλίας.

Τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν στην Παιδοογκολογική μονάδα του ΑΧΕΠΑ 

Μέγα Χορηγοί Επικοινωνίας: ΕΡΤ Α.Ε. / ΕΡΤ3 / 102fm ΕΡΤ3 / 9,58fm ΕΡΤ3Κοσμοράδιο 95,1/Cosmoradio 95,1

Παραγωγή: Unplugged Studio

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ...