Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΨΟΥΡΑ.

Εμείς οι Έλληνες έχουμε μια παγκόσμια πατέντα. Η τέχνη της καψούρας είναι -όπως λέει και η Ρίκα Βαγιάννη- η μόνη βαριά μας βιομηχανία. Με το φετεινό μας αφιέρωμα στηρίζουμε σθεναρά όσους αυτή τη στιγμή κάποιος απραγματοποίητος έρωτας τους έχει στα πατώματα. 

Τα τρία δόγματα της καψούρας 
  1 Η καψούρα δεν είναι το ίδιο πράγμα με τον έρωτα. Για να καψουρευτείς κάποιον πρέπει να υπάρχει παράπονο. Η καψούρα προκύπτει μόνο όταν ένας έρωτας έχει αρχίσει να στραβώνει ή έχει πάει κατά διαόλου: απόρριψη, προδοσία, πισώπλατο μαχαίρωμα, αμφιβολία, αγωνία.
   2 Το βασικό χαρακτηριστικό της καψούρας είναι ότι αδυνατείς και δεν θέλεις να σκεφτείς καθαρά. Η καψούρα είναι σαν παλιρροιακό κύμα που σχεδόν σε τυφλώνει με την έντασή του - ένα μείγμα πάθους, καύλας, απόγνωσης, μετάνοιας, εκδικητικότητας και μίσους.
   3 Προϋποθέτει άπειρη ικανότητα αυτοεξευτελισμού. Δεν γίνεται να είσαι καψούρης και αξιοπρεπής, ούτε να κοιμάσαι σαν σκυλί στο χαλάκι της εξώπορτας ενός ανθρώπου που σε έχει φτύσει και να έχεις έστω και περαστική σχέση με την έννοια της αξιοπρέπειας. Ή του χιούμορ, εδώ που τα λέμε. 



Πέντε πράγματα που κάνεις όταν υποφέρεις 
  1 Καπνίζεις και πίνεις. Πολύ, ασταμάτητα και παντού . 
  2 Σέρνεσαι - κλαις στα πιο ακατάλληλα μέρη (σκάλες μετρό, εστιατόρια, σαντουιτσάδικα), βγαίνεις μόνος σου μόνο για να πιεις και καταλήγεις ανάσκελα στην είσοδο ενός κλαμπ να σε παρηγορεί ο πορτιέρης.
   3 Βάζεις στο στόχαστρο το σπίτι και το αυτοκίνητο του αντικείμενου του πόθου. Τη στήνεις έξω από το σπίτι του, ψάχνεις τα σκουπίδια του (οι μπανανόφλουδες τα λένε όλα), κοιμάσαι στον θάμνο του κήπου, του βαράς το κουδούνι όλο το βράδυ. Όσο για το αμάξι  του, σκέφτεσαι σοβαρά να του χαρακώσεις τα λάστιχα ή να το γεμίσεις με αυγά και αλεύρι. Σε περίπτωση που έχει βέσπα, η διαδικασία απλοποιείται.
 4 Προσπαθείς να κοιμηθείς με άλλους και δεν μπορείς. Ή μπορείς, αλλά υπάρχει κάτι το ελαφρά θλιβερό και απεγνωσμένο στην πράξη καθαυτή.
   5  Κατακυριεύεσαι από παρανοϊκές φαντασιώσεις. Ονειρεύεσαι ότι την καψούρα σου την πατάει αυτοκίνητο και χαίρεσαι, μέχρι να σε πιάσουν τα κλάματα γιατί ξαφνικά θυμάσαι ότι είναι το πιο υπέροχο πλάσμα στον κόσμο. Στο τέλος, φαντασιώνεσαι ότι πατάει εσένα το αυτοκίνητο, τη γλιτώνεις κι όταν πια ξυπνάς στο νοσοκομείο, βλέπεις την αγάπη σου σαν κλαμένη Παναγιά πάνω από το κεφάλι σου. 



Τρεις αλήθειες για τον καψούρη
  1. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα γίνουν ποτέ καψούρηδες. Δεν είναι φτιαγμένοι όλοι για να σέρνονται και να πίνουν ουίσκι, κλαίγοντας ως το πρωί. Πρέπει να έχεις μια ροπή προς το μελόδραμα για να 'σαι καψούρης, γι' αυτό και η καψούρα ταιριάζει τόσο στην ελληνική ιδιοσυγκρασία - είμαστε λαός που ερωτεύεται με υπερβολή και παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά.
   2.  Κατά βάθος ο καψούρης γουστάρει το γεγονός πως σέρνεται, τη βρίσκει δηλαδή με το δράμα της υπόθεσης.
   3.  Ο καψούρης είναι κατεξοχήν μοναχικός. Εκτός κι αν βρει παρέα να τον ανέχεται ή που να είναι ακριβώς στην ίδια φάση με αυτόν - κανείς δεν αντέχει κάποιον που μιλάει συνέχεια για το αίσθημά του κλαίγοντας. Όχι πως ο καψούρης θέλει παρέα. Ξέρει ότι οι φίλοι θα προσπαθήσουν να τον συνετίσουν και κανένας καψούρης δεν γουστάρει να συνετιστεί. Θέλει να ζήσει τον πόνο του μέχρι τέλους. Γιατί για να συνετιστεί θα πρέπει να «προχωρήσει με τη ζωή του». Και κανείς δεν θέλει να προχωρήσει όταν είναι καψούρης - γιατί θα πρέπει να πάρει απόφαση αυτό που δεν θέλει να παραδεχτεί. Πως όλα τελείωσαν. 



       Τοπ 4 Σανσόνς  
 1. Λίγο-λίγο θα με συνηθίσεις (στίχοι-μουσική: Απόστολος Καλδάρας, ερμηνεία: Μιχάλης Μενιδιάτης)
 Για το σουρεάλ του πράγματος και το endless love της λαϊκής δημιουργίας. Ο ερμηνευτής, για να αποφύγει τη χυλόπιτα εκλιπαρεί το αντικείμενο του πόθου να μείνει μαζί του κι ας μην τον αγαπά, γιατί λίγο λίγο θα τον συνηθίσει (σαν το μουρουνέλαιο ένα πράγμα). Το αποκορύφωμα είναι στο σημείο όπου ο καψούρης τρομάζει από την πιθανότητα να ξυπνήσει μόνος και το περιγράφει με τον πιο σουρεαλιστικό τρόπο: «Τι θα γίνω μεσ' στη ζωή αν ξυπνήσω ένα πρωί και κοιτάξω την αγκαλιά μου κι από μέσα να λείπεις εσύ...». Respect! 
  2. Μυστικέ μου έρωτα (στίχοι-μουσική: Τάκης Μουσαφίρης, ερμηνεία: Κατερίνα Στανίση)
 Πρωτοακούστηκε το 1982 και από τότε παραμένει ο απόλυτος ύμνος του παράνομου έρωτος. «Μια φωτιά μου καίει τα στήθια, μια φωτιά, την αλήθεια δεν τη λέω πουθενά» τραγουδά η καλλιτέχνις στην Παντιέρα Ρόσα των ξενοδοχείων ημιδιαμονής. Πολλοί βέβαια θεωρούν το Άσμα Ασμάτων ως τον ύμνο του ανομολόγητου έρωτα, αλλά μάλλον πλανώνται.
   3. Αλίμονο (μουσική: Μίμης Χριστόπουλος, στίχοι: Σάκης Καπίρης, ερμηνεία: Δημήτρης Μητροπάνος)
 Από το 1976 που το ερμήνευσε ο Μητροπάνος (χώρια που πιο πριν το είχε πει ο Κωστής Χρήστου) ποταμοί καυτών δακρύων ανακατεύτηκαν με αμέτρητα Johnny. «Αλίμονο σ' αυτούς που δεν αγάπησαν, αλίμονο(τρις), αλίμονο σ' αυτούς που δεν δακρύσανε, ζωή, την ομορφιά σου δεν γνωρίσανε, ζωή, την ομορφιά σου δεν γνωρίσανε». Παραληρηματικός στίχος που θα τον ζήλευαν αρχαίοι τραγωδοί.
   4. Θέλω να σε ξαναδώ (μουσική-στίχοι: Γιώργος Μουκίδης, ερμηνεία: Notis)
 Είμαστε στο 1998, αρχές Σημίτη. Η τύπισσα έχει αφήσει το γνωστό γράμμα-χυλόπιτα και ο Notis σοκαρισμένος κοιτάζει το γλαστράκι το μικρό που αυτή είχε φέρει απ' τη γειτονιά της (δεν διευκρινίζεται τι είχε μέσα το γλαστράκι το μικρό) και παραληρεί: «Θέλω να σε ξαναδώ, κουράστηκα να ζω στο μαύρο και στο γκρίζο». Μετά από κάτι  τέτοιες απογοητεύσεις, ο τροβαδούρος της αγάπης αποφάσισε να ασχοληθεί με τα εθνικά θέματα, και τις γκόμενες ούτε να τις χέσει. 



ΠΗΓΗ...http://www.lifo.gr/

Posted in: ΕΛΛΑΔΑ